La historio de Ruando, Burundo kaj orienta Kongo plenas je konfliktoj inter du popoloj konataj kiel Tutsioj (Tutsi) kaj Hutuoj (Hutu). Estas diversaj opinioj pri tio ĉu temas pri vera diferenco en raso kaj deveno, aŭ ĉu la diferenco estas ĉefe ekonomia. Laŭ la unua hipotezo, temis pri elmigrado de norda tribo, sin dediĉinta ĉefe al bestobredado, al lando jam okupita de agrokulturistoj. Laŭ la dua hipotezo, estas tiu ĉi diferenco en ekonomia okupiĝo, kiu markis la distavoliĝon. En tiu kazo, estus la politiko de la posta kolonia potenco (Belgio), kiu markis la diferencon, por apogi sin sur la malplimulta grupo.
Laŭ la triba hipotezo, estis en la 15-a jarcento kiam okazis la almigrado de la tutsioj el la teritorio de Sudano kaj Etiopio al Ruando kaj Burundo, verŝajne, pro araba invado. La ĉefa okupiĝo tiutempe estis bestobredado (bredado de zebuoj), tamen sufiĉe frue la triboj konsistigas la feŭdan eliton sub la gvido de regnestro (mvami), subigante la lokajn tribojn hutuajn kaj transprenante ilian lingvon. Legendoj de tutsioj rakontas pri la unua regnestro de Ruando Giĥango, kiu konkeris la teritorion de kelkaj regnoj ĥima, militvenkis kelkajn potencajn baĥinza, la reĝojn de hutuoj, kaj starigis sian potencon super la tutan regionon, kiu konsistigas la teritorion de modernaj Ruando kaj Burundo. Formiĝo de la Imperio Tutsi Hema.
Ofte aperas en la okcidentaj amaskomunikiloj, ke tutsioj kaj hutuoj estas du etnaj grupoj. Tamen tio ne povas esti, ĉar etna grupo havas unu lingvon kaj unu teritorion. Tutsioj kaj hutuoj havas la saman lingvon kaj la saman teritorion. Diversaj aŭtoroj, inter ili Ryszard Kapuściński en la verko "Ebono" asertas, ke temas pri kastoj. Sed fakulo asertas, ke la germanoj, kiuj regis la landon antaŭ belgoj, inventis sistemon jenan: posedanto de malpli ol dek bovinoj estis en kategorio hutuo, kaj posedando de pli ol dek bovinoj estis en kategorio tutsio. El tio oni povas kompreni, ke eblas ŝanĝi la grupon, kaze de akiro aŭ perdo de bovinoj.
En 1959 okazas la detronigo de la reĝo tutsia Kigeri la 5-a kaj la neniigo de privilegioj de tutsioj. La plimulta hutua loĝantaro akuzas ilin pri subiĝo antaŭ la blanka koloniismo.
Postkoloniisma epoko
En 1960 hutua partio, Parmehutu, gajnis la unuan komunumajn balotojn. Post tio okazis la "puĉo de Gitarama": ĉiuj urbestroj kaj komunumestraroj estis invititaj al konferenco en Gitarama. Nur malmultaj antaŭsciis, ke temis pri fondo de nova portempa konstitucio. Oni elektis portempajn parlamenton kaj prezidenton. Al tio sekvis la proklamo de la respubliko Ruando far la Parmehutu-registaro en januaro1961.
La konflikto inter la triboj Hutuoj kaj Tutsioj plurfoje riveliĝadis en masakroj kaj ekziloj post tio, kiam en 1960Belgio forigis sian kolonian potencon el la lando. 160.000 tutsioj forlasas Ruandon. Komence de la 1990-aj jaroj en la ekzilejo en Ugando formiĝis ĉefe el Tutsioj la Ruanda Patriota Fronto (RPF), kiu celis revenigon de ĉiuj fuĝintoj kaj transprenon de la potenco. Pluraj provoj invadi la landon komence estis sensukcesaj kaj nur demonstris konstante pligrandiĝantan militan prepariĝon de la ribelantoj.
La Unuiĝintaj Nacioj, malkontentaj pro la foriro de la belgoj, reagis en marto1961: post la dekok-monata transiro de koloniisma al nova represiva sistemo ekzistis danĝero por la tutsia malplimulto. La situacio estis sufiĉe maltrankviliga.
La 25-an de septembro1961 okazis parlamentbalotoj, kiujn gajnis la Parmehutu-partio per 77,7% de la voĉoj. En oktobro estis elektita Grégoire Kayibanda kiel prezidento. La 1-an de julio1961 Ruando oficiale sendependiĝis. Tiam jam vivis 350.000 ruandanoj, ĉefe tutsioj, eksterlande.
La atenco kaj la amasmortigado
La eksplodo de la milito en Ruando venis post kiam la 6a de aprilo de 1994 la hutuaj radikaluloj murdis la tiaman prezidenton Juvanal Habjarimana, ankaŭ hutuo, kiam tiu veturis per aviadilo. Tiaj radikaluloj intencis haltigi la pacnegocadon de tiu hutua prezidento kun la tutsia gerilo, kion apogis la internacia komunumo; tiu negocado estis finonta per registaro de nacia unuiĝo kun reprezentantoj de ambaŭ etnoj. Dum la atenco mortis ankaŭ la prezidento de Burundo Cipriano Ntajamira.
Ĉirkaŭ la preciza faligo de la aviadilo okazis terurigaj radikampanjoj de Hutu Power (Hutua Povo) kiu varmigis la animojn de la kontraŭaj hutuoj kaj tutsioj. Post tio la hutuoj kulpigis la tutsiojn pri tiu murdo kaj komencis amasmortigadon kiu kaŭzis la mortojn de ĉirkaŭ 800.000 tutcioj kaj hutuoj dum malpli da 100 tagoj.
En 2006 francia komisiono konkludis ke la kulpulo de la atenco estis la tutsio Paul Kagame, kiu estis la tiama ruanda prezidento. Tio rompigis la rilatojn inter la ruanda registaro kaj la franca ekskoloniiganta kaj senkoloniiginta lando. Ŝajne Francio armiligis la hutuojn kontraŭ la tutsiojn.
En 2010 sendependa komisiono (komponita de ruandanoj kaj brutoj) fintrovis la verajn kulpulojn, inter ili la kolonelon Teoneste Bagasora, kiel estro de la operaco kaj la veran fakton ke la aviadilo estis faligita de du misiloj lanĉitaj el la militbazo de la ĉefurbo Kigali, sub kontrolo de la ruanda armeo.[2]
Kronologio
Antaŭ la masakro, kelkaj hutu-komercistoj aĉetis milojn da maĉetoj el Ĉinio ($0,90/Peco), kiuj estis malmultekostaj murdiloj.
6-a de aprilo1994: du francaj landskneĥtoj kraŝigis la aviadilon de la prezidento Ĵuvenal Habijarimana (kune kun li ankaŭ pereis la prezidento de Burundo). Aperis onidiroj, ke tiu militago estis mendita de Tutsioj. Tio detruis efemeran bilancon inter du komunumoj. La militistoj hutuaj perforte transprenas la potencon. La ĉefministro Agata Uvilingijimana estis mortigita en la sekva tago, la 17-an de aprilo. La porregestrara radio RTLM (Radio Television Libre des Mille Collines) plu akrigis la situacion per siaj alvokoj mortigi tutsiojn, laŭdire la frazo "Faligu la grandajn arbojn" estis la signalo por eki la genocidon. Francio kaj Belgio tuj evakuigis la landon al eŭropanoj.
usona registaro detenis sin de la konflikto, supozeble pro timo pri ripetiĝo de la eventoj de 1993 en Somalio.
4-a de julio1994: taĉmentoj de Ruanda Patriota Fronto eniris la ĉefurbon. 2 milionoj da hutuoj, pro timo de la venĝo kontraŭ genocido, forlasis la landon.
Centtaga mortigo
Viktimaj kranioj kiu montras violentajn indikaĵojn
Dum tri monatoj (de aprilo ĝis julio) la Radio Télévision des Mille Collines kuraĝigis tagon post tago, horon post horo la genocidon, citante nome la tutsiojn ankoraŭ ne mortigitaj en tiu aŭ tiu ĉi loko. La masakroj atingis hororpintojn.
Simplaj ŝtatanoj estis implikitaj en la masakroj. Multaj tutsioj estis mortigitaj de siaj propraj najbaroj. Kiel mortigilojn oni ofte uzis tranĉilojn (maĉetojn). Oni vaste praktikis marĉandi la morton kun siaj viktimoj: mortpafo en la kapon kostis 30 dolarojn, senpage oni mortigis per maĉetoj. La plej kruelaj estis la mortigoj en la lokoj de portempa kolektiĝo de rifuĝintoj: en lernejoj, preĝejoj, k.s.
La nombro de fuĝintoj al la najbaraj landoj estis ĉirkaŭ 2 milionoj; la plejmulto fuĝis al Kongo. Ekestis epidemioj en la tendarejoj, nur pro ĥolero mortis aliaj 40.000 homoj. La fuĝintoj estis varbitaj de la tiama registaro por nova renverso. La milito en Ruando kaŭzis ankaŭ la internajn militojn en Burundio kaj Kongo.
Laŭ decido de la Konsilio de Sekureco de Unuiĝintaj Nacioj, oni starigis internacian kortumon por Ruando (ICTR), kiu instruas je plej alta politika nivelo ekde 1995 el Arusha, Tanzanio, la aferon kaj jam kondamnis kelkajn kulpintojn. Sed la tasko de tiu tribunalo estas nur kondamni la planintojn de la genocido. Por procesoj kontraŭ centmiloj da simplaj ŝtatanoj, Ruando starigis en 1999 tradiciajn vilaĝkortumojn, nomataj Gacaca-tribunaloj.
Filmoj
1994 - Rekviemo por Ruando - reĝisoro: Ulrich Harbecke
1995 - Dokumenta filmo 52': Rwanda, How History can lead to genocide (Ruando, kiel historio povas gvidi al genocido)
2004 - Shake Hands with the Devil – The Journey of Roméo Dallaire (Donu manon al Diablo—La vojaĝo de Romeo Dallaire) - reĝisoro: Peter Raymont, aktoris Roméo Dallaire
↑La kvanto de viktimoj ege varias laŭ literaturaj fontoj kaj raportoj. Plej oftas la indikoj pri ĉ. 800.000 ĝis 1.000.000. Foje oni indikas eĉ pli ol unu milionon da viktimoj.
↑“El detonante de un genocidio. Una comisión independiente concluye que los radicales hutus aesinaron al presidente ruandés para forzar la guerra” (Sendependa komisiono konkludas ke la hutuaj radikaluloj murdis la ruandan prezidenton por kaŭzi la militon); El País, 12a de januaro de 2010.
_at_Murambi_Technical_School.gif)
