La Poetokronado (latine: Poeta laureatus) estas tradicio antikva, kiun oni renovigis dum la tempo de Humanismo en Italujo en la jaro 1314. Aljuĝis tiun premion plejtempe oficialaj ŝtataj aŭtoritatoj, al artistoj respektive grupo da artistoj.
Sub Maksimiliano la 1-a establigitis detala kronadrito kun laŭrokrono kaj ringo. Krome la gajninto rajtis docenti pri retoriko kaj poetiko ĉe germananlingvaj universitatoj kaj porti la titolon latinan "Poeta Caesarus laureatus". Tiel titolitaj estis i.a. Ulrich von Hutten (1517), Martin Opitz (1625) kaj Christian Friedrich Daniel Schubart (1766).
Primokado
Ekde la 17-a jarcento la institucio poetkrona pli kaj pli primokitis. La lastaj ceremoniaj tiaj okazis en Germanujo je la komenco de la 19-a jarcento. Inter la verkistoj oni rajtigis Johann Christoph Gottsched kroni mem poetojn. En anglalingvaj landoj ja ankoraŭ ekzistas ĝis nuntempe la honortitolado "Poet laureate". En la jaro 1963 konsideris la universitatanoj de Tübingen s-ron Josef Eberle digna porti la honortitolon pro ties latinlingvaj poemoj.
Anglia versio
En Anglio ekzistas la ofico ĉekortega de poet laureate ekde reĝo Eduardo la 4-a. Lin nomumas la suvereno; la honorigitulo rajtas ricevi specialan pension. La lasta kronopoeto estis Alfred Tennyson (ekde 1850) post kies morto (oktobro 1892) la loko restis vaka ĝis la kariero de Alfred Austin en januaro 1896.
Fonto
Meyers Großes Konversations-Lexikon, volumo 7. Leipzig 1907, p. 506-507 (tie ĉi interrete)