Laŭ Francisko Azorínpergameno estas Ŝafofelo preparita por pentri aŭ skribi sur ĝi, multe uzata de la 4ª ĝis la 10ª jc., skribita per ruĝa, blua, aŭ violkolora inko. La biblioteko de Atalo en Pergamo (197 j. a. K.), havis 200.000 pergamenojn.[1] Li indikas etimologion el Pergamo, propra greka nomo de nuna urbo Bergamo en Malgranda Azio kaj de tie la latina pergamena.[2]
Tekniko
La pergameno estis tradicie pretigita el netanitafelo de remaĉuloj (ekz. bovido, kapro, ŝafo).
Por fari pergamenon, unue, oni lavu la felon per kalkakvo por ke ĝi forigu la harojn. Tuj post kiam la kruda senhara felo estas etendita, ĝi estas pergameno. Oni povas lavi la felon per tanino. Oni traktis la pergamenon, senharan felon per tanaj materialoj por igi ĝin eltena al putriĝo.
Clemens, Raymond; Graham, Timothy (2007). Introduction to Manuscript Studies. Ithaca: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-3863-9.
Eisenlohr, Erika (1996), "Die Kunst, Pergament zu machen", in Lindgren, Uta, Europäische Technik im Mittelalter. 800 bis 1400. Tradition und Innovation (4th ed.), Berlin: Gebr. Mann Verlag, pp. 429–432, ISBN 3-7861-1748-9
Murray, Fiona, "Parchment Craft" in Australian Paper Crafts, No 23 2003, Pride Publishing, Rozelle NSW, pp. 10–13
Reed, Ronald. (1975). The Nature and Making of Parchment. Leeds, England: Elmete Press
Roberts, Colin H.; Skeat, T. C. (1983), The Birth of the Codex, London: Oxford University Press, ISBN 0-19-726024-1
