Pedro Taques de Almeida Pais Leme estis brazila militisto, genealogisto, intelektulo, kaj historiisto.
Biografio
Li vivis en la kunteksto de la orciklo de kolonia Brazilo (1700-1800). Li estis la filo de Bartolomeu kaj Leonor de Siqueira, pranevo de Fernão Dias Pais Leme kaj pranepo de Brás Cubas.
Li naskiĝis en la urbo San-Paŭlo fine de junio 1714, verŝajne la 29-an, kiel registrite de unu el siaj biografoj. Filo de Bartolomeu Paes de Abreu, ordinara juĝisto en San-Paŭlo, kaj Leonor de Siqueira Paes.
De la malmulto, kion oni scias pri lia infanaĝo, ni havas, ke li frekventis la jezuitlernejon en San-Paŭlo, akirinte la magistrecon pri arto kaj, kio estis malofta tiutempe, lerninte la francan lingvon.
Lia profesia vivo komenciĝis en 1737, kiam li ekprenis la postenon de ĉefserĝento de la nobela regimento de sia urbo. Paralele al sia militista vivo, li okupiĝis pri historia kaj genealogia esplorado, kaj en 1742 li studis la historion de la familio Bueno.
Li estis ĉefserĝento ĝis 1748, kiam li lanĉis la verkon pri la familio Arruda Botelho kaj, samtempe, li turnis sin al minagado en la kampoj de Gojaso, serĉante pli bonan enspezon. Li tiam estis nomumita fare de la Grafo de Arcos, en 1750, komizo de la Komisariato kaj Ĉefgardisto de la distrikto de Pilar, ankaŭ funkciante kiel provizanto por la mortintoj kaj forestantoj, krom esti notario.
Komence de 1754 li revenis al San-Paŭlo, en bona financa situacio, kaj skribis pri la kapitanlando de São Vicente, defendante la rajtojn de la grafo de Vimieiro. Li tiam foriris al Lisbono por liveri la defenddokumenton, en 1755, kaj la tertremo kiu okazis tie baldaŭ post lia alveno, detruis la urbon kaj igis liajn notojn kaj havaĵojn esti perditaj. Sen sia verko kaj sen ajnaj materiaj havaĵoj, li daŭre suferas de grava malsano kiu lasas lin litmalsana dum pluraj monatoj, estante traktita fare de amika paro.
"Nobiliarquia Paulistana Histórica e Genealógica", verko de Pedro Taques de Almeida Pais Leme, eldonita en 1953-a.
En 1763 li funkciis kiel ĉefgardisto de la orminejoj de San-Paŭlo. Ni scias pri liaj verkoj de tiu tempo de ekonomia kaj financa ekprospero, ĉiuj el kiuj malaperis:
"Historio de San-Paŭlo, Kronologiaj paroladoj de la malkovrintoj de Brazilo kaj la elementoj de la historio de Piratininga".
Pridubita en sia administrado, Pedro Taques estas subite forigita de siaj funkcioj, liaj havaĵojn estis konfiskitaj kaj li estas ordonita repagi la kvanton kalkulitan kiel perdo al la Reĝa Fisko. Malriĉa kaj malsana, ekde 1770 lia vivo estis mizera.
Tamen, en 1774 la sorto ridetis al li kun la heredo de unu el siaj fratinoj, kaj li kolektis tion kion li povis kaj foriris al Lisbono, por respondi al voko de la grafo de Vimieiro, kiu bezonis liajn servojn kiel genealogo. Li ankoraŭ provis postuli ian profiton en Lisbono, sed liaj petoj ne progresis, male al la paralizo, kiu progresis rapide.
Kun lia sano ruinigita, li revenis al Brazilo en aŭgusto 1776, alvenante en Santos ĉe la fino de la jaro. Li mortis en ekstrema malriĉeco la 3-an de marto 1777, en San-Paŭlo.
Liaj manuskriptoj neniam estis publikigitaj dum lia vivdaŭro. Lia historia kaj "Genealogia Nobelaro en San-Paŭlo" perdis pli ol cent titolojn, ŝparante nur trionon. Kaj tamen ĝi estas konsiderata monumenta verko, kie "el la plej fruaj tempoj estas kolektitaj la fontoj de la tuta historio de suda Brazilo".
Li lasis la jenajn verkojn:
Historio de la kapitanlando de São Vicente - 1772
Informoj pri la minejoj de San-Paŭlo - 1772
Informoj pri la statuso de hindaj vilaĝoj en la kapitanlando de San-Paŭlo - 1772
kaj lia ĉefa verko
"Nobelaro de San-Paŭlo, historia kaj genealogia" - verkita ekde 1742 pluen, sed nur publikigita longe post lia morto fare de la "Brazila Historia kaj Geografia Instituto". Ĉi tiu tria parto, kiu povus esti retrovita kaj eldonita, sufiĉas por ke Pedro Taques estu konsiderata de la historiistoj kiel figuro de respektinda graveco inter la antaŭuloj de la Historio de Brazilo.[1]
.png)
