Haitio (haitikreoleAyiti [ajiti],franceHaïti [aiti]), oficiale Respubliko Haitio (haitikreoleRepiblik d Ayiti, franceRépublique d'Haïti),[4] kaj antaŭe konata kiel Hayti,[noto 1] estas ŝtato, kiu konsistigas la okcidentan parton de la karibainsuloHispaniolo kaj limas oriente al la Respubliko de Domingo, norde kun la Atlantiko, sude kaj oriente kun la Kariba aŭ Antila Maro.[9][10] Ĝia teritorio enhavas krome la insulojn Gonavo, Insulon de la Testudo, insularon Caymanites, kaj insulon Île à Vache krom diversajn insuletojn de ĝia teritoria maro. La neloĝata Insulo Navassa estas postulata de Haitio antaŭ la administrado de Usono.[11][12] La tuta surfaco de Haitio ampleksas 27 750 km2 (10 714 kvadratajn mejlojn), kaj ĝia loĝantaro estas 11 439 646 homoj (takso de 2018),[13] la plej loĝata lando en Karibio. La ĉefurbo kaj plej granda urbo estas Portoprinco, terure damaĝita de la tertremo en Haitio en 2010.
La noma Haitio devenas de la indiĝena Taina lingvo kiu estis la indiĝena nomo[noto 2] de la tuta insulo de Hispaniolo, kaj ĝi signifis, "lando de altaj montoj."[20] La nomo estis restarigita de haitia revoluciulo Jean-Jacques Dessalines kiel la oficiala nomo de sendependa Saint-Domingue, kiel tributo al la indianaj antaŭuloj.[21]
En la franca, la kromnomo de Haitio estas la "Perlo de la Antiloj" (La Perle des Antilles) kaj pro ĝia natura beleco[22] kaj pro la kvanto da riĉeco kion ĝi kreis por Reĝlando Francio. Dum la 1700aj jaroj la kolonio estis la plej grava produktisto de sukero kaj kafo en la mondo.[23]
Haitio estas la unua ŝtato de Latinameriko, kiu sendependiĝis; tio okazis en 1804 kiam Francio perdis la regadon sur tiu ekskolonio. De tiam la historio de Haitio estis kombino de malriĉeco, malstabileco, puĉoj kaj instituciaj krizoj.
Post la liberigaj klopodoj de Toussaint Louverture, en 1804 generalo Jean Jacques Dessalines proklamis la sendependecon kaj sian sintenon tute kontraŭ la blankuloj, kiuj estis ekspluatantoj kaj perfortantoj de la nigrula loĝantaro. Tamen post unu jaro li proklamigis sin imperiestro de la Unua Imperio de Haitio kaj kondutis ege simile al la tiamaj ekskoloniistoj, antaŭ morti perforte. Dum la tuta 19-a jarcento kaj komenco de la 20-a sukcedis 23 tiranoj, ĉiuj malefikaj[24].
El 1915 al 1934 la lando estis sub efektiva rego de Usono, ekde kiam la tiama usona prezidento Woodrow Wilson ordonis ties invadon, kun ekskuzo pacigi ties urbojn, sed fakte por pagigi la ŝuldojn al Citibank kaj forigi la malpermeson vendi plantejojn al eksterlandanoj, fakte al usonanoj.
En 1957 balotado regata de la armeo venkigis la estontan tiranon François Duvalier kiu en 1964 fariĝis dumviva prezidento kaj instalis sangeman diktatorecon (apogita de korupta sekreta polico nome Tonton Macoute), kiun heredis en 1971 lia filo Jean-Claude Duvalier. Dum tiuj du diktatoroj mortigis 60 000 homojn[24]; ili finiĝis en 1986 kiam la opoziciantoj ekprenis la povon post monatoj de strikoj kaj insurekcioj. Duvalier ekziliĝis al Francio.
La unua demokrata prezidento post la diktaturo estis Leslie Manigat en 1988 kiu estis siavice renversita post nur kvar monatoj per puĉo de generalo Namphy, siavice renversita samjare de generalo Prosper Avril, kiu rezignis en 1990 post novaj insurekcioj. Dum tiuj renversoj ludis gravan rolon la iamaj patroloj de preskaŭ-policoj kreitaj de la iama diktaturo kaj nomitaj "tonton macoutte".
Post provizora registaro de Ertha Pascal-Trouillot la pastro Jean Bertrand Aristide, fondinto de la movado Lavalas (haitikreole: Lavango) venkis en balotado de decembro de 1990, kaj denove li estis renversita de puĉo fare de la generalo Raoul Cédras, ĉar la altaj instancoj ĉu de armeanoj ĉu de policanoj ĉu de terposedantoj ne akceptis la socialajn politikojn de la tiama leĝa prezidento. Aristide ekziliĝis en Meksikio ĝis 1994. La usona registaro de Bill Clinton helpis la reoficiĝon de Jean-Bertrande Aristide en 1994 je la kondiĉo, ke la importa dogano pri rizo devos reduktiĝi de 50% al 3%. Haitio ĝis tiam produktis 80% de la rizo mem, poste la malmultekosta usona importo igis 40 000 kamparanojn senlaboruloj (en 2009 importis Haitio pli ol 2/3 de la rizobezono). En la 1980-aj jaroj oni tute ekstermis la lokan porkorason (kreola porko), kio kaŭzis mizeriĝon de amasoj, kies situacio malbonigis la senarbarigo de la lando.
En 1995 Lavalas denove venkis kaj René Preval iĝis prezidento kaj siavice Aristide revenkis en 2000 per balotado ne sufiĉe ĝuste realigata. Rekomenciĝis insurekcioj kaj videblis, ke Usono estis ege interesata pri forigo de Aristide, kiu finfine ekziliĝis denove komence de 2004, post sangaj bataloj, nun al Sudafriko. Fine de marto 2004, estis publikigitaj en Santo-Domingo (Dominiko) la provizoraj rezultoj de Enketa Komisiono pri Haitio gvidata de la iama ĝenerala prokuroro de Usono, s-ro Ramsey Clark. La komisiono rivelas ke « la registaroj de Usono kaj de Dominiko partoprenis en la armado kaj trejnado, en tiu lando, de haitiaj "ribeluloj" ». Ĝi konstatas ke 200 soldatoj de la Usonaj Specialaj Fortoj alvenis en Dominiko por partopreni en militekzercoj, en februaro 2003. Kun permeso de la prezidanto Hipólito Mejía, tiuj okazas « proksime de la landlimo, en zono kie, precize, la haitiaj eksmilitistoj regule lanĉis atakojn kontraŭ instalaĵoj de la haitia ŝtato ».[25]
Topografia mapo de Haitio
En 2006 René Preval iĝis denove prezidento per balotado kiun regis Minustah, la agentejo de Unuiĝintaj Nacioj. Je la 12-a de januaro de 2010tertremo de magnitudo 7 sur la skalo de Richter trafis la ĉefurbon Portoprinco je la 16:53 horo de Haitio, detruis la ĉefurbon, kaŭzis dekmilojn da mortoj kaj nuligis la funkcikapablojn de la ŝtato.
Geografio
Haitio estas la okcidentaj tri-okonoj de Hispaniolo, la dua plej granda insulo en la Grandaj Antiloj. Kun 27 750 km2, Haitio estas la tria plej granda lando en Karibio malantaŭ Kubo kaj Domingo, tiu ĉi kunhavante 360-kilometran (224-mejlan) landlimon kun Haitio. La lando havas proksimume ĉevalŝuan formon kaj pro tio ĝi havas tre longan marbordon, duan je longo (1771 kilometroj aŭ 1100 mejloj) malantaŭ Kubo en la Grandaj Antilloj.[12][26]
Haitio estas la plej monta nacio en Karibio. Ĝia tereno konsistas el montoj kun malgrandaj intermetita marbordaj ebenaĵoj kaj riveraj valoj.[11] La klimato estas tropika, kun iom da vario laŭ alto. La plej alta punkto estas Pic la Selle, je 2680 metroj (8793 futoj).[11][27][28]
La norda regiono konsistas el la Massif du Nord (Norda Massif) kaj la Plaine du Nord (Norda Ebenaĵo). La Massif du Nord estas etendaĵo de la Cordillera Central en Domingo.[28] Ĝi komenciĝas ĉe la orienta landlimo de Haitio, norde de la rivero Guayamouc kaj etendas al la nordokcidento tra la norda duoninsulo. La malaltejoj de la Plaine du Nord situas laŭ la norda landlimo kun Domingo, inter la Massif du Nord kaj la Norda Atlantika Oceano.
La centra regiono konsistas el du ebenaĵoj kaj du montaroj. La Plateau Central (Centra Altebenaĵo) etendiĝas laŭ ambaŭ flankoj de la rivero Guayamouc, sude de la Massif du Nord. Ĝi daŭras de la sudoriento al la nordokcidento. Sudokcidente de la Plateau Central estas la Montagnes Noires (Nigraj Montoj), kies plej nordokcidenta parto kuniĝas kun la Massif du Nord. La grava valo de Haitio por kultivaĵoj estas la Plaine de l'Artibonite, kiu situas inter la Montagnes Noires kaj la Chaîne des Matheux.[28] Ĉi tiu regiono subtenas la plej longan riveron de la lando (ankaŭ de insulo Hispaniolo), la riveron Artibonite, kiu komenciĝas en la okcidenta regiono de Domingo kaj daŭras plejparte tra centra Haitio, kie ĝi tiam finiĝas en la Golfo de la Gonaveo.[28] Ankaŭ en ĉi tiu valo situas la dua plej granda lago de Haitio, Lac de Péligre, formita rezulte de la konstruo de la Akvobaraĵo Péligre en la mezaj 1950aj jaroj.[29]
La suda regiono konsistas el la Plaine du Cul-de-Sac (la sudoriento) kaj la monta suda duoninsulo (ankaŭ konata kiel la Duoninsulo Tiburon). La Plaine du Cul-de-Veziketo estas natura malaltejo kiu enhavas la salajn lagojn de la lando, ekzemple Trou Caïman kaj la plej granda lago de Haitio, Étang Saumatre. La montaro Chaîne de la Selle – etendaĵo de la suda montaro de Domingo (la montaro Sierra de Baoruco) – etendiĝas de la Massif de la Selle en la oriento al la Massif de la Hotte en la okcidento.[28]
Haitio ankaŭ inkluzivas kelkajn aliajn insulojn. La insulo Tortuga (Île de la Tortue) situas proksime de la marbordo de norda Haitio. La arondismento La Gonâve situas sur la insulo de la sama nomo, en la Golfo de Gonavo (Golfe de la Gonâve. Gonâve estas la plej granda insulo de Haitio, ĝi estas modere enloĝata de kamparaj vilaĝanoj. Île à Vache (Bovina Insulo) situas proksime al la sudokcidenta marbordo. Ankaŭ parto de Haitio estas la Cayemites, kiuj situas en la Golfo de Gonavo norde de Pestel. La Navasse (Insulo Navassa), kiu situas 40 naŭtikajn mejlojn (74 kilometrojn; 46 mejlojn) okcidente de Jérémie sur la sudokcidenta duoninsulo de Haitio,[30] estas la temo de daŭranta teritoria disputo kun Usono, kiu nuntempe administras la insulon per la Fiŝkapta kaj Natura Servo de Usono.
Demografio
Haitio havas 11 439 646 loĝantoj (takso de 2018),[13]. Proksimume 500 000 haitianoj estas elmigrintoj en Usono, kio estas proksimume triono de la entuta elmigrado, komprenebla el tiom malriĉa lando. En 2008 Usono interrompis la neleĝan klopodon elmigri al Usono de almenaŭ 1600 "boatanoj"[31].
Politiko
Registaro
La registaro de Haitio estas duonprezidenta respubliko, multpartia sistemo en kiu la prezidanto de Haitio estas ŝtatestro elektita rekte de populaj balotadoj okazantaj ĉiujn kvin jarojn.[28][32] La ĉefministro de Haitio estas registarestro kaj estas nomumita de la prezidanto, elektita el la plimulta partio en la Nacia Asembleo.[28] La prezidanto kaj ĉefministro havas plenuman povon, kaj ili kune konsistigas la registaron.
Leĝdonan povon hava kaj la registaro kaj la du ĉambroj de la Nacia Asembleo de Haitio, la Senato (Sénat) kaj la Ĉambro de Deputitoj (Chambre des Députés).[11][28] La registaro estas organizita unuece, kaj tiel la centra registaro delegas povojn al la departementoj sen konstitucia bezono por konsento. La nuna strukturo de la politika sistemo de Haitio estis fiksita en la Konstitucio de Haitio je la 29a de marto 1987.[11]
Haitia politiko estis konfliktema: ekde sendependiĝo, Haitio suferis 32 puĉojn.[33] Haitio estas la sola lando en la Okcidenta Duonsfero kiu travivis sukcesan sklavan revolucion. Tamen, longa historio de subpremo de diktatoroj kiel François Duvalier kaj lia filo Jean-Claude Duvalier tre influis la nacion. Post la fino de la erao de Duvalier, Haitio estis transirante al demokrata sistemo.[28]
Politikaj partioj
Logoo de la Platformo Pitit Desalin.
La Montana Grupo estas gvidata de haitia ekonomikisto Fritz Jean kaj konsistas el politikistoj, unuiĝintaj post la murdo de la antaŭa prezidanto Jovenel Moïse en 2021. Ĝi ricevis sian nomon pro la hotelo Montana en Portoprinco, kie kutime okazas ĝiaj kunsidoj. La Montana Grupo kaj la Movado de la 21-a de Decembro partoprenis koalicion de reprezentantoj de komerco, civila socio kaj politikistoj subskribintaj kun ĉefministro Ariel Henry en 2022 interkonsenton konatan kiel la Interkonsento de la 21-a de Decembro aŭ la Montana-Interkonsento. Surbaze de tiu ĉi dokumento la 7-an de februaro 2024 devintus ekofici nova elektita registaro. Tamen Ariel Henry donis neniun potencon al la tripersona konsilio.
Fanmi Lavalas (ankaŭ konata kiel Familio Lavalas) estas partio de la eks-prezidanto Jean-Bertrand Aristide, prezentanta sin kiel la social-demokratia. Lavalas en la haitia kreola lingvo signifas Lavango kaj estis uzata kiel nomo de popola movado, enposteniginta Aristide en 1990. La partion precipe reprezentas Maryse Narcisse.
Platformo Pitit Desalin estas partio de Jean-Charles Moïse, eks-prezidanto de Haitio (2015–2016). Ĝia nomo Infano de Dessalines-Platformo aludas al la haitia revoluciulo Jean-Jacques Dessalines.
EDE estas mallongigo por Les Engagés pour le Développement (Engaĝitaj je Evoluigo) estas partio establita de eks-ĉefministro Claude Joseph en 2021.
La Collectif estas koalicio de politikaj partioj, opoziciaj al Ariel Henry kaj postulintaj establon de transira registaro ekde la murdo de Jovenel Moïse en 2021.
Haitio konstante rangas inter la plej koruptaj landoj en la mondo laŭ la indico de perceptata korupto.[38] Laŭ raporto en 2006 de la indico de perceptata korupto, ekzistas forta korelacio inter korupto kaj malriĉeco en Haitio. La nacio rangis unua el ĉiuj landoj alenketitaj pri niveloj de perceptata enlanda korupto.[39] Oni taksas, ke Prezidanto "Baby Doc" Duvalier, lia edzino Michelle, kaj iliaj agentoj ŝtelis US$504 milionojn el la mono de la registaro inter 1971 kaj 1986.[40]
Simile, iuj amaskomunikiloj asertis, ke ŝtelis milionojn eksa prezidanto Jean-Bertrand Aristide.[41][42][43][44] En marto 2004, je la tempo de la forkapto de Aristide, artikolo de BBC diris, ke Fako de Ŝtato de Usona Prezidanto Bush asertis, ke Aristide havas rilatojn kun drogkomerco.[45] BBC ankaŭ priskribis financajn piramidojn, en kiuj Haitianoj perdis centojn da milionoj en 2002, kiel la "nura vera ekonomia iniciato" de la jaroj de Aristide.[46]
Male, laŭ rapoto en 2013 de la Oficejo de la Unuiĝintaj Nacioj pri Drogoj kaj Krimo (UNODC), murdoj en Haitio (10,2 el 100 000 homoj) estas multe sub la regiona mezumo (26 el 100 000 homoj); malpli ol kvarono de Jamajko (39.3 el 100 000 homoj) kaj preskaŭ duono de Domingo (22.1 el 100 000 homoj), tiel ĝi inter la plej sekuraj landoj en la regiono,[47][48] grandparte pro tio, ke la lando plenumis promeson de pliigo de ĝia landa polico ĉiujare je 50%, kvar-jara iniciato kiu komenciĝis en 2012.
En 2023 en la lando estis murditaj5 000 kaj forkaptitaj 2 500 homoj, kio duoble superas ciferojn de 2022. En januaro 2024 estis murditaj pli ol 800 homoj.
Dum jaroj daŭras kontraŭstaro de la registaro kaj bandoj, ofte forme de rektaj surstrataj bataloj. La 1-an de marto2024 estis subskribita interkonsento kun Kenjo pri sendo de 1 000 policanoj al Haitio sub mandato de Unuiĝintaj Nacioj, kun partopreno de kelkaj pliaj landoj de Afriko kaj Karibio. Bandoj respondis per militdeklaro, atakinte la plej grandajn prizonojn kaj liberiginte kelkmil krimulojn. La 12-an de marto la ĉefministro eksiĝis, plenuminte ilian postulon kaj cedinte al admonoj de la Karibia Komunumo.
Haitio enhavas kvar ekologiajn regionojn: Hispaniolaj malsekaj arbaroj, Hispaniolaj sekaj arbaroj, Hispaniolaj pinaroj, kaj Grandantilaj mangrovoj.[49]
Malgraŭ ĝia malgrandeco, la monta tereno de Haitio kaj rezultaj multaj klimataj zonoj rezultis je variego de plantoj.[50] Rimarkindaj arbaj specioj inkluzivas la panarbon, mangarbon, akacion, svitenion, kokosarbon, reĝan palmon, kaj Okcidentindianan cedron.[50] La arbaroj estis antaŭe multe pli vastaj, sed suferis severan senarbigon.[28]
La plejparto de mamulaj specioj ne estas indiĝenaj. Oni estis alportintaj ilin al la insulo ekde koloniaj tempoj.[50] Tamen estas diversaj indiĝenaj vespertaj specio, kaj la endemia Hispaniola hutio kaj Hispaniola solenodono.[50] Diversaj balenaj kaj delfenaj specioj ankaŭ troviĝas proksime al la marbordo de Haitio.
Haitio estas la plej malriĉa lando de Ameriko kaj unu el la plej malriĉaj de la mondo (150a el la 177 landoj de la Indico de Homa Disvolviĝo), la vivdaŭro de loĝantoj estas malpli ol 52 jaroj, nur 1 el ĉiuj 50 ricevas salajron, senarbarigo atingas 98% de la iamaj arbaroj kaj la enspezoj por eksportado de produktoj, ĉefe de kafo, oleo kaj mango estas malmultege kompare kun la ekstera ŝuldo kiu atingas miliardo da usonaj dolaroj. Inter la enspezoj gravas la mono sendita de la elmigrintoj de Haitio ĉefe en Usono.
Haitio havas riĉan kaj unikan kulturan identecon, kun miksaĵo de tradiciaj francaj kaj afrikaj kutimoj, miksita kun kontribuaĵoj de la hispana kaj indiĝena Taina kulturoj.[53] Oni povas vidi la kulturon de Haitio en ĝiaj pentraĵoj, muziko, kaj literaturo. Galerioj kaj muzeoj en Usono kaj Francio estas elmontrintaj la verkojn de la pli bone konataj artistoj el Haitio.[54]
Haitia muziko kunigas gamon de influoj tiritaj el la multaj homoj kiu setlis tie. Ĝi montras francajn, afrikajn, kaj hispanajn ecojn kaj aliajn kiuj loĝis la insulon Hispaniolo kaj malgrandajn indiĝenaj Tainajn influojn. Stiloj de muziko unikaj de la lando Haitio inkluzivas muzikon kiu devenas de de ceremoniaj tradicioj de Voduo, paradmuzikon "Rara", baladojTwoubadou, mini-ĵazaj rokmuziko, movado Rasin, haitia kreola hiphopo, danco méringue (mereng),[55] kaj danco compas (konpa). Junuloj festas ĉe dancejoj nomitaj discos, kaj ĉeestas balojn.
Compas (konpa) aŭ compas direct (konpa direk)[56] estas kompleksa, ĉiam-ŝanĝanta muziko, kiu devenas de afrikaj ritmoj kaj eŭropa salona dancado, miksita kun la burĝa kulturo de Haitio. Ĝi estas rafinita muzikon, kun méringue kiel ĝia baza ritmo. Haitio ne sonbendigis muzikon ĝis 1937 kiam Jazz Guignard estis sonbendigita nekomerce.[57]
Literaturo
Haitio ĉiam estis literatura lando kiu produktis poezion, romanojn, kaj teatraĵojn de internacia rekono. La franca kolonia sperto establis la francan lingvon kiel la ilo de kulturo kaj prestiĝo kaj ekde tiam ĝi superregis la literaturajn cirklojn kaj la literaturan produktadon. Tamen, ekde la 1700aj jaroj, ekzistas daŭranta klopodo verki en la haitia kreola. La agnosko de la kreola kiel oficiala lingvo vastigis de romanojn, poemojn, kaj teatraĵojn en la kreola.[58] En 1975, Franketienne estis la unua homo kiu kontraŭis la franclingvan tradicion en fikcio kun la eldono de Dezafi, la unua romano verkita tute en la haitia kreola lingvo. La verko donas poezian bildon de haitia vivo.[59] Aliaj konataj haitiaj aŭtoroj inkluzivas: Jean Price-Marso, Jacques Roumain, Marie Vieux-Chauvet, Pierre Clitandre, René Depestre, Edwidge Danticat, Lyonel Trouillot, kaj Dany Laferrière.
Kuirarto
Haitio estas fama pro ĝia kreola kuirarto (kiu rilatas al kaĵuna kuirarto), kaj ĝia supo joumou (ĵumu).[60]
Palaco Sans-Souci, Landa Historia Parko, Haitio
Heredaĵejoj
Monumentoj inkluzivas la Palacon Sans-Souci kaj la Citadelon Laferrière, enlistigita kiel Monda Heredaĵa de Unesko en 1982.[61] Situante en la Norda Massif du Nord, en unu el la landaj parkoj de Haitio, la strukturo estas de la komencaj 1800aj jaroj.[62] La konstruaĵoj estis inter la unuaj konstruitaj post la sendependiĝo de Haitio disde Francio. La Citadelo Laferrière, kiu situas en norda Haitio, estas la plej granda fortikaĵo en Ameriko. Ĝi estis konstruita inter 1805 kaj 1820.[63]
La Instituto por la Protekto de Landa Heredaĵo estas konservinta 33 historiajn monumentojn kaj la historia centro de Cap-Haïtien.[64]
Jacmel, kolonia urbo kiu estis prove akceptita kiel Monda Heredaĵejo, tre damaĝiĝis pro la Haitia tertremo de 2010 .[62]
Ankro de Santa María montrata
Muzeoj
La ankro de plej granda ŝipo de Kristoforo Kolombo, la Santa María nun videblas en la Musée du Panthéon National Haïtien (MUPANAH), en Portoprinco, Haitio.[65]
Folkloro
Haitio estas konata pro ĝiaj folkloraj tradicioj.[66] Multe de tio ĉi havas radikojn en tradicioj de Haitia Voduo. Kredo je zombioj estas ankaŭ ofta.[67] Alia folkloric bestoj inkluzivas la lougarou-on.[67]
Festotagoj
La plej festa tempo de la jaro en Haitio estas dum Karnavalo (en la haitia kreola Karnival aŭ Mardi Gras) en februaro. Ĝi havas muzikon, paradon, kaj dancadon kaj kantadon en la stratoj. Karnavala semajno estas tradicie tempo de tutnoktaj festoj.
Rara estas festo festita antaŭ Pasko. La festo produktis stilon de Karnavala muziko.[68][69]
↑La lando oficiale fondiĝis kiel "Hayti" en siaj Deklaro de Sendependeco,[5][6] konstitucioj,[7], kaj imperiaj deklaroj.[8] Eldonitaj verkoj de 1802–1919 en Usono ofte uzis la nomon "Hayti" (ekzemple The Blue Book of Hayti (1919), libro kun oficiala stato en Haitio).
↑La Tainoj eble uzis alian nomon por la insulo, Bohío.[17][18][19]
↑Guitar, Lynne. (2006) “iii: Ocama-Daca Taíno (Hear me, I am Taíno)”, Indigenous Resurgence in the Contemporary Caribbean. Nov-Jorko: Peter Lang Publishing. ISBN 978-0-8204-7488-5.
↑ (2010) “MUPANAH and the Promotion of Historical and Cultural Values”, Museum International62 (4), p. 39–45. doi:10.1111/j.1468-0033.2011.01744.x. 142632278.
_banner.jpg)
