La golfeto de Audierne estas la parto de marbordo de departemento Finistère limigita norde per la pinto de Raz kaj sude per tiu de Penmarc'h. Ĝia formo estas cirklarko etendita de la elfluejo de Goyen, malgranda borda rivero, nordokcidente al la pinto de la Torche sude.
Geografio
Bordo inter Plouhinec kaj PlozévetProtektata natura areo de Kerbinigou (kanejoj kaj borda lago en Tréogat)
malsame al la rodo de Brest kaj de la golfeto de Douarnenez, kiuj estas akvejoj tre ŝirmataj kontraŭ la ventoj, taŭgaj por akcepti grandtonelarajn ŝipojn, la golfeto de Audierne estas neakceptema, kaj ne havas gravajn havenojn, escepte de tiuj de Audierne kaj de Poulgoazec, sur la bordoj de la elfluejo de Goyen. Sude de Audierne, estas nur du tre malgrandaj havenoj, tiuj de Pors-Poulhan kaj de Penhors. Saint Guénolé en Penmarc'h, situas sude fine de la golfeto, estas ligita al la grupo de la bigudenaj havenoj (Saint Guénolé, Kérity, Le Guilvinec, Lesconil, Loctudy).
Laŭ fizika vidpunkto, post la roka bordo de Penmarc'h kaj la Pinto de la Torche, kio karakterizas la golfeton de Audierne ĝis Plozévet, tio estas malalta bordo borderita per kordono de rulŝtonetoj[1] longa je ĉirkaŭ 10 km, kun malantaŭa pejzaĝo el dunoj kaj lagoj (malnovaj maraj marĉoj nun senvojaj al la maro) tre malprofundaj, fakte temas pri lagunoj (la plej grava estas Loc'h ar Stang[2], dolĉakva marĉo marais d’eau douce regule inundata dum vintro, kiu estas ankaŭ la transfluejo de la lago de Saint-Vio. La ĉefaj lagoj estas la lagoj de Trunvel[3] (je 50-hektara surfaco), Kergalan, Nérizélec kaj Saint-Vio[4]. La rulŝtona klifo, estiĝinta, lasis malantaŭe humidan areon el marĉoj kaj bordaj lagoj. La marakvo kapablas enfiltriĝi tra la kordono aŭ pasi super ĝi okaze de ŝtormoj aŭ de altaj tajdoj[5]. La naturo estas tie bone konservita[6]. Tamen, fortaj ŝtormoj kelkfoje dispuŝas tiun kordonon de rulŝtonetoj, estiganta kiel en 1717, 1965 kaj 1979, marakvajn inundojn damaĝajn al la flaŭro kaj faŭno de la kanejoj, eĉ se, kun la tempo, la kordono reformiĝas[7].
De Plozévet ĝis Plouhinec, la plaĝoj kaj la klifoj alternas. Post Audierne, la alteco de la klifoj grade altiĝas, por atingi la rimarkindan pinton de Raz, plilongigitan per la rifoj de la ŝoseo de Sein. La plej sovaĝa parto, kiu estas ankaŭ la plej fragila, estas la suda parto inter Plovan kaj la pinto de Pors Carn.
Golfeto de Audierne : lago proksime de Plovan, fone videbla
Golfeto de Audierne (Plovan) : kordono de rulŝtonetoj inter Kervinigou kaj Ru Vein
Golfeto de Audierne (Plovan) : kordono de rulŝtonetoj sur la norda parto de la Golfeto de Audierne vidata de Ru Vein
Golfeto de Audierne (Tréogat) : la lago de Trunvel vidata de la kordono de rulŝtonetoj de la bordo de la golfeto de Audierne
Golfeto de Audierne (Tréogat) : la rivereto liganta la lagojn de Trunvel kaj de Kergalan
Precipe en Tréguennec kadre de Organizaĵo Todt dum la dua mondmilito, la rulŝtonetoj estis deprenitaj por la konstruado de la bunkroj de la Atlantika muro[8]. La deprenoj daŭris dum 3 jaroj kun 6 trajnoj ĉiutage de la laŭspeciga uzino de Tréguennec, sed la ekspluatado daŭris dum la unuaj postmilitaj jardekoj ĝis en 1968.
Tréguennec : la kampadejo Todt, ĝenerala vido
Tréguennec : la okcidenta bunkro de la kampadejo Todt
Tréguennec : la orienta bunkro de la kampadejo Todt
Tréguennec : la kampadejo Todt vidata de la komunuma ŝtonminejo
Tréguennec : la konstruaĵo de la pistmaŝinoj de malproksime
Tréguennec : la konstruaĵo de la pistmaŝinoj de proksime
Tréguennec, kampadejo Todt, produktaj konstruaĵoj
Notoj kaj referencoj
↑Tradicio asertas ke Notre-Dame de Penhors, en Pouldreuzic, en unu nokto starigis tiun rulŝtonetan muron, loke nomata Ero Vili, por eviti al la ŝipoj allogiĝi al la lagoj
↑Por ebligi agrikulturan uzon, drenreto farita por reguligi la akvon printempe, funkcii de 1948 ĝis 1966, sed estis forlasita poste. Forlasita de agrikulturo, la marĉo nun travivas vintrajn inundojn kaj estas koloniita per plantoj kiaj molinio, choin, ktp.
Bruno Bargain, Jacques Henry (et al.), La rousserolle effarvatte en Baie d'Audierne, Société pour l'étude et la protection de la nature en Bretagne, Brest, 2006, 40 p. (numéro spécial de Penn ar bed, N°196, mars 2006)
Gilles Bernard (texte) et Marc Sambi (phot.), Les ligneurs de la pointe de Bretagne : pêcheurs de l'extrême, Éd. Ouest France, Rennes, 2005, 115 p. (ISBN 2-7373-3756-9)
Isabelle Gabelotaud, Détermination de la rugosité et comparaison avec la nature du fond : application à la Baie d'Audierne, Finistère, Service hydrographique et océanographique de la marine, Brest, 1996, 65 p.
P. R. Giot, « La dune ancienne de la baie d'Audierne », in Norois (Caen), 1998, vol. 45, N°179, p. 487-494
Groupe Toscane, Vent et état de la mer dans la baie d'Audierne : Campagne Toscane T, février-mars 1985, Institut français de recherche pour l'exploitation de la mer, Brest, 1986, 107 p.
A. Guilcher, « Remarques sur l'âge des cordons de galets anciens de la Baie d'Audierne », in Bulletin de l'Association française pour l'étude du quaternaire, 1983, vol. 4, N°12, p. 205-206
B. Hallegouet, C. Meur et M. Tanguy, « Évolution du littoral de la baie d'Audierne (Finistère) : la brèche de Trunvel », in Bulletin du Centre de géomorphologie de Caen, 1989, N°36, p. 13-16
J. de Poulpiquet, « Étude magnétique et sismique du massif basique et ultrabasique de la Baie d'Audierne (Massif armoricain) », in Géologie de la France, 1988, N°4, p. 11-22
Anne Saint-Requier, La Baie d'Audierne : étude de morphologie et de sédimentologie sous-marine, Université de Paris, 1970, 223 p. (thèse de 3e cycle)
Bernard Berrou Un Passager dans la baie, La Part Commune, 2005
