Bento Teixeira Pinto estis luzitana brazila poeto, kies sola verko, la epika poemo "Prozopopeo", estas referencita kiel la komenca marko de la baroka literaturo en la brazila literaturo. Kun nebula biografio, malmultaj faktoj povas esti atestitaj pri lia vivo kaj verko. Du aliaj verkoj estas atribuitaj al li, post reviziita aŭtoreco. Konsiderata la plej antikva brazila poeto, lia verko aperas kiel poeta dokumento kun loka brazila referenco, kun speciala emfazo pri la priskribo de Recife.
Bento Teixeira Pinto estis naskita en Porto, Portugalio, en 1561. Filo de Manuel Álvares de Barros kaj Leonor Rodrigues, novaj kristanoj, li moviĝis kun sia familio al la kolonia Brazilo en 1567, ekloĝante en la kapitanejo Espírito Santo.
Bento Teixeira ricevis judan edukon de sia patrino, tamen li studis en jezuita lernejo. Li provis okupiĝi pri eklezia kariero, sed rezignis. Post la morto de siaj gepatroj, li translokiĝis al Ilhéus en Bahio. En 1584, li edziĝis kun la kristana Filipa Raposo.
Bento Teixeira tiam translokiĝis al la kapitanlando de Pernambuko, kie en 1590 li establis lernejon en Olinda kaj dediĉis sin al instruado kaj ankaŭ al komerco.
Akuzite fare de sia edzino ke li estis juda kaj malaprobis la kristanajn praktikojn, Bento Teixeira komencis esti persekutita fare de la inkvizicio. En 1589, Bento Teixeira estis juĝita kaj malkondamnita fare de la inkvizitoro de la Eklezia Tribunalo.
Malliberigo
En novembro 1594, Bento Teixeira mortigis sian edzinon kaj prenis rifuĝon en la Monaĥejo de São Bento, en Olinda. Dum fuĝprovo, Bento estis arestita kaj sendita al Lisbono en 1595.
En la portugala ĉefurbo, Bento Teixeira komence neis, sed poste decidis konfesi siajn judajn kredojn kaj praktikojn. La 31-an de januaro 1599, en aŭtodafeo, li estis devigita solene rezigni la judan religion.[1]
Referencoj
.png)
