Υπηρεσία Ενοικίασης Οικογένειας

Μια Υπηρεσία Ενοικίασης Οικογένειας (レ ン タ ル 家族 / Rental Family Service) παρέχει στους πελάτες ηθοποιούς που απεικονίζουν φίλους, μέλη της οικογένειας ή συνεργάτες για κοινωνικές εκδηλώσεις όπως γάμους ή για την παροχή πλατωνικής συντροφιάς. Το είδος αυτό υπηρεσίας εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Ιαπωνία στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Ιστορία

Η πρόσληψη πληθών ατόμων χρονολογείται από την εποχή του Αυτοκράτορα Νέρωνα, ο οποίος φημολογούνταν ότι διέταζε στρατιώτες να παρευρεθούν και να πανηγυρίσουν στις παραστάσεις του..^[1] Η πρώτη γνωστή υπηρεσία ενοικίασης οικογένειας άρχισε να προσφέρεται από την Japan Efficiency Corporation (Nihon Kokasei Honbu) από το φθινόπωρο του 1991. Η Japan Efficiency, που διευθύνεται από τη Satsuki Oiwa, ξεκίνησε το 1987 με σκοπό να εκπαιδεύσει εταιρικούς υπαλλήλους, αλλά αφού άκουσε καταγγελίες για μη ικανοποιητικές σχέσεις, ξεκίνησε να προσφέρει και επαγγελματίες ηθοποιούς για «ελαφριά εξυπηρέτηση - προσεγγίζοντας τους άλλους με συμπονετική καρδιά». Μέχρι τον Μάιο του 1992, η Japan Efficiency είχε έναν κατάλογο 21 πελατών, μια λίστα αναμονής 84 περισσότερων και πάνω από 400 υποψήφιους για επαγγελματίες stand-in.^[2]

Κάποια γραφεία των εν λόγω υπηρεσιών θεώρησαν ότι οι υπηρεσίες που προσέφεραν ήταν προσαρμοσμένες ιδανικά και μόνο σε πτυχές της ιαπωνικής κουλτούρας, όπως η διατήρηση μιας καλής φήμης και η κοινωνικη εθιμοτυπία^[3][4]. Ωστόσο, η πρακτική αυτή έχει εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες. Οι ενοικιάσεις επισκεπτών για γαμήλιες δεξιώσεις ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στη Νότια Κορέα, η οποία χαρακτηρίζεται από μια παρόμοια πολιτισμική επιθυμία για ένα καλό φαίνεσθαι, και επεκτάθηκαν σε ευρύτερους ρόλους τη δεκαετία του 2000^[5]. Το 2007, ο ιστότοπος Super-grandparents δημιουργήθηκε στη Γαλλία για να «ταιριάξει» ("match") παιδιά με τους θετούς παππούδες, για διαστήματα που κυμαίνονται από ένα μήνα έως ένα έτος^[6]. Αφού διάβασε ένα άρθρο ειδήσεων του 2009 σχετικά με την υπηρεσία, ο Scott Rosenbaum ίδρυσε το Rent-a-Friend με έδρα τις Ηνωμένες Πολιτείες τον Οκτώβριο του 2009, μια παγκόσμια υπηρεσία που παρέχει στους επί πληρωμή συνδρομητές στοιχεία επικοινωνίας για πλατωνικούς συντρόφους στην περιοχή τους, οι οποίοι μπορούν να προσληφθούν σε τιμές και όρους καθορισμένους από τους ίδιους^[7].

Υπάρχει κάτι στην ιαπωνική κουλτούρα σχετικά με την υπερβολική ανησυχία των ανθρώπων για την εμφάνιση και τον τρόπο με τον οποίο τους βλέπουν οι άλλοι. Και συχνά υπάρχει αυτή η ιδέα ότι υπάρχει μια κοινή λογική και τίποτα άλλο. [...] Οι άνθρωποι που έρχονται σε εμάς συχνά δεν έχουν κανέναν άλλο να ρωτήσουν. Είμαστε η τελευταία τους διέξοδος. Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι, τι θα συμβεί εάν δεν βοηθήσω αυτό το άτομο; Ίσως να έχει ως αποτέλεσμα κάποια βραχύβια ντροπή, ή ίσως η ζημιά να είναι βαθύτερη, αναστατώνοντας τη ζωή τους. - Ichinokawa Ryuichi, ιδρυτής και πρόεδρος του Hagemashi-tai, συνέντευξη του 2017 με τον Pavel Alpayev^[8]

Μέχρι το 2009, υπήρχαν περίπου δέκα γραφεία οικογενειακών υπηρεσιών ενοικίασης στην Ιαπωνία^[9]. Το 2010, το CNN ανέφερε ότι ορισμένες κινεζικές εταιρείες προσέλαβαν αλλοδαπούς για να υπηρετούν ως εργαζόμενοι και συνεργάτες της, υπονοώντας την παρουσία επιχειρηματικών συνδέσεων στο εξωτερικό. Η πρακτική ήταν γνωστή ως "White Guy Window Dressing" (=«Λευκός στη Βιτρίνα»), "White Guy in a Tie" (=«Λευκός με Γραβάτα») ή "Face Job" (=«Πλαστική Προσώπου») από τους ηθοποιούς που προσλαμβάνονται^[10][11]. Οι εταιρείες είναι σε θέση να ενθαρρύνουν τις επενδύσεις σε ακίνητα, επειδή η απλή παρουσία ξένων εκτός των μεγάλων πόλεων συνεπάγεται ότι η περιοχή προσελκύει διεθνή προσοχή^[12].

Ορισμένες προσωπικές διαφημίσεις στην Κίνα προσέφεραν υπηρεσίες ενοικίασης για να λειτουργήσουν ως σύντροφοι, ώστε οι γονείς του πελάτη να μην ανησυχούν για τη συνεχιζόμενη εργένικη κατάστασή τους, ειδικά σε περιόδους διακοπών, όταν οι εργένιδες επισκέπτονται τις οικογένειές τους και υποβάλλονται σε σκληρές διαλέξεις από συγγενείς που επιθυμούν να ενισχύσουν τη σημασία του γάμου και να διασφαλίσουν την γενεαλογική σειρά.^[13][14][15] Το νομικό καθεστώς αυτών των ενοικιάσεων είναι αμφισβητήσιμο στην Κίνα, όπου είναι νόμιμο να προσφέρονται υπηρεσίες και εργασία, αλλά το «σώμα [δεν μπορεί να ενοικιαστεί] ως αντικείμενο σύμβασης [επιχείρησης]». Μερικές από τις πλατφόρμες ενοικίασης φίλων κατηγορήθηκαν ότι πιθανώς διευκολύνουν την πορνεία, η οποία είναι παράνομη στην Κίνα^[16]

Παραδείγματα της Υπηρεσίας

Έπαιζα τον πατέρα για ένα 12χρονο κορίτσι με ελεύθερη μητέρα. Το κορίτσι δεχόταν εκφοβισμό («bullying») επειδή δεν είχε μπαμπά, οπότε η μητέρα με ενοικίασε. Έχω ενεργήσει ως πατέρας του κοριτσιού από τότε. Είμαι ο μόνος πραγματικός πατέρας που ξέρει. [...] Εάν ο πελάτης δεν αποκαλύψει ποτέ την αλήθεια, πρέπει να συνεχίσω τον ρόλο επ 'αόριστον. Εάν η κόρη παντρευτεί, πρέπει να ενεργήσω ως πατέρας σε αυτόν τον γάμο και μετά πρέπει να είμαι ο παππούς. Έτσι, ρωτώ πάντα κάθε πελάτη, "Είστε έτοιμοι να διατηρήσετε αυτό το ψέμα;" Είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα που έχει η εταιρεία μας. - Ishii Yuichi, ιδρυτής και επικεφαλής του Family Romance, συνέντευξη του 2017^[17]

Το Office Agents, μια εταιρεία που εδρεύει στο Τόκιο, πρόσφερε καλεσμένους γάμου σε βασική τιμή 20.000¥ ο καθένας το 2009, με επιπλέον χρέωση 5.000¥ για τον επαγγελματία επισκέπτη για να τραγουδήσει ή να χορέψει, και επιπλέον 10.000¥ για μια ομιλία. Για έναν γάμο, που ήταν ο δεύτερος γάμος του γαμπρού, η Office Agents παρείχε και τους τριάντα συγγενείς, φίλους και συνεργάτες του γαμπρού, ο οποίος δεν ήθελε να προσκαλέσει τους ίδιους ανθρώπους από τον πρώτο γάμο του. Η εταιρεία δήλωσε ότι έλαβε 100 αιτήματα γάμου ετησίως και μπορούσε να καλέσει μια ομάδα 1.000 ηθοποιών.^[18]

Η εταιρεία Family Romance ξεκίνησε την υπηρεσία "Real Appeal" το 2017. Το "Real Appeal" παρείχε στους πελάτες ηθοποιούς, για να ποζάρουν με αυτούς σε φωτογραφίες που προορίζονταν να κοινοποιηθούν αργότερα στα κοινωνικά μέσα. Το κόστος για κάθε ηθοποιό ήταν 8.000¥ ανά ώρα, με ελάχιστο διάστημα δύο ωρών και όλα τα έξοδα ταξιδιού καλύπτονταν από τον πελάτη. Η υπηρεσία σχεδιάστηκε για να ενισχύσει την δημοτικότητα του πελάτη.^[19]

Αν και το φαινόμενο της κοινωνικής απομόνωσης (hikikomori) είναι καλά πασαρισμένο στην Ιαπωνία και ορισμένες οικογένειες έχουν προσλάβει ενοικιαζόμενους φίλους για να σπάσουν αυτήν την απομόνωση,^[20] άλλοι πελάτες δεν αποσύρονται, αλλά απλώς αναζητούν μια σχέση που δεν καθορίζεται από τις κοινωνικές προσδοκίες, δηλαδή, ένα συμπονετικό ή εξομολογητικό αυτί.^[21]

Η Family Romance προσφέρει επίσης υπηρεσία γάμου, η οποία διοργανώνεται δύο ή τρεις φορές το χρόνο με κόστος 5.000.000¥. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ενοικίαση περιλαμβάνει επισκέπτες και γαμπρό.^[22]

Μια άλλη εταιρεία, η Ikemeso Takkyūbin, προσφέρει μια υπηρεσία (τη λεγόμενη rui-katsu), η οποία ωθεί τους ανθρώπους να κλαίνε, επιτυγχάνοντας έτσι μια αίσθηση κάθαρσης, λειτουργώντας ταυτόχρονα και σαν αγχολυτικό. Το όνομα της εταιρείας μεταφράζεται σε «ντελίβερι όμορφων αντρών που κλαίνε» ή «κούριερ δακρύων», καθώς η υπηρεσία προσφέρει εμφανίσιμους άνδρες μαζί με τους οποίους οι συνήθως γυναίκες πελάτισσες κλαίνε.^[22][23]

Η πιο γνωστή αυτές τις μέρες πρακτική αυτής της υπηρεσίας, η οποία προβάλλεται πολύ στα λεγόμενα memes που κυκλοφορούν στα social media, αλλά και στα anime (ιαπωνικά κινούμενα σχέδια) και manga (ιαπωνικά κόμιξ, όπως το Kanojo, Okarishimasu = Rent-a-girlfriend) , είναι η υπηρεσίες ενοικίασης κοριτσιών (Rent a Girlfriend).^[24]

References

1. «Crowd Source». The California Sunday Magazine (στα Αγγλικά). 31 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
2. Facebook· Twitter· options, Show more sharing· Facebook· Twitter· LinkedIn· Email· URLCopied!, Copy Link· Print (12 Μαΐου 1992). «Culture : Want a Family? In Japan, You Can Rent One : A Tokyo company blurs the line between reality and fantasy with professional stand-ins for relatives». Los Angeles Times (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
3. Covington, Coline (5 Δεκεμβρίου 2013). Shrinking the News: Headline Stories on the Couch (στα Αγγλικά). Karnac Books. ISBN 978-1-78220-095-6. 
4. May 6, CBS News· 2017· Am, 10:10. «In Japan, "rental families" provide wisdom and solace at an hourly rate». www.cbsnews.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
5. «Need Fake Friends For Your Wedding? In S. Korea, You Can Hire Them». NPR.org (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
6. Brunet-Mbappe, Anne (25 Ιουλίου 2013). «Le tour du monde des idées de business. Plus jamais seul. Ou comment se louer une famille ou des amis». Les Echos Executives (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
7. Marx, Patricia. «The Borrowers». The New Yorker (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
8. «You Can Rent a Dad in Japan» (στα αγγλικά). Bloomberg.com. 2017-08-24. https://www.bloomberg.com/news/articles/2017-08-24/you-can-rent-a-dad-in-japan. Ανακτήθηκε στις 2020-11-25. 
9. «Lonely Japanese find solace in 'rent a friend' agencies». the Guardian (στα Αγγλικά). 20 Σεπτεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
10. «Chinese companies 'rent' white foreigners - CNN.com». www.cnn.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
11. Moxley, Mitch (8 Ιουνίου 2010). «Rent a White Guy». The Atlantic (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
12. Borenstein, David (2015-04-28). «Opinion | ‘Rent-a-Foreigner in China’ (Published 2015)» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2015/04/28/opinion/rent-a-foreigner-in-china.html. Ανακτήθηκε στις 2020-11-25. 
13. «Have you rented a boyfriend for the Spring Festival? - China - Chinadaily.com.cn». www.chinadaily.com.cn. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
14. «Renting a Girlfriend Is Big Business in China». Bringing you Truth, Inspiration, Hope. (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
15. Woo, Muyu Xu, Ryan (2017-01-26). «China girlfriend rental app gets leg up from Lunar New Year demand» (στα αγγλικά). Reuters. https://www.reuters.com/article/us-lunar-newyear-china-girlfriend-idUSKBN15A1NY. Ανακτήθηκε στις 2020-11-25. 
16. Xie, Jiayan. «In China, People Aren't for Sale, but They Are for Rent». Foreign Policy (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
17. Morin, Roc (7 Νοεμβρίου 2017). «The Booming Japanese Rent-a-Friend Business». The Atlantic (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
18. Kubota, Yoko (2009-06-08). «Tokyo firm rents fake family, friends for weddings» (στα αγγλικά). Reuters. https://www.reuters.com/article/us-japan-weddings-idUSTRE5571IY20090608. Ανακτήθηκε στις 2020-11-25. 
19. «Japanese company offers fake friends photo service to help customers look popular on social media». SoraNews24 -Japan News- (στα Αγγλικά). 13 Μαρτίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
20. «How to hire friends and influence people». The Independent (στα Αγγλικά). 14 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
21. «Japan's latest take on 'rent a friend'». www.abc.net.au (στα Αγγλικά). 22 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
22. Batuman, Elif. «Japan's Rent-a-Family Industry». The New Yorker (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
23. «See Why Japanese Women Are Paying to Cry with a 'Handsome' Man». National Geographic News (στα Αγγλικά). 15 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020. 
24. «Renting a girlfriend in Japan: Relationship goals or just plain awkward?». Japan Today (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2020.