Ο Σέσιλ Ντέι-Λιούις (αγγλικά: Cecil Day-Lewis) (27 Απριλίου 1904 - 22 Μαΐου 1972) ήταν Ιρλανδο- Βρετανός συγγραφέας και ένας από τους κορυφαίους Βρετανούς ποιητές της δεκαετίας του 1930 που αναζήτησαν μια αριστερή πολιτική λύση στα δεινά της εποχής. Βραβευμένος ποιητής του Ηνωμένου Βασιλείου από το 1967 έως το 1972. Από το 1935 έως το 1966 έγραψε μια σειρά από αστυνομικά μυθιστορήματα με το ψευδώνυμο Νίκολας Μπλέικ.[9]
Ο Σέσιλ Ντέι-Λιούις γεννήθηκε το 1904 στο Μπαλιντάμπερ, στην κομητεία Λένστερ της ανατολικής Ιρλανδίας. Ο πατέρας του ήταν κληρικός και μετά τον θάνατο της συζύγου του το 1906, εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο με τον μικρό γιο του που μεγάλωσε με τη βοήθεια μιας θείας. Σπούδασε στο σχολείο Σέρμπορν και στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, από το οποίο αποφοίτησε το 1927. Στην Οξφόρδη, εντάχθηκε σε έναν κύκλο ποιητών και συγγραφέων επηρεασμένων από τον Ουίσταν Ώντεν και τον Στήβεν Σπέντερ - ποιητές της γενιάς του 30 - που ήταν προσανατολισμένοι προς την αριστερή ιδεολογία και τη στρατευμένη ποίηση. Ο Ντέι-Λιούις εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1925.[10]
Στη δεκαετία του 1930, ο Ντέι-Λιούις υιοθέτησε μαρξιστικές ιδέες, από το 1935 έως το 1938 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και τα πρώιμα ποιήματά του σημαδεύτηκαν από διδακτισμό και ενασχόληση με κοινωνικά θέματα. Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, κατατάχθηκε στον ισπανικό δημοκρατικό στρατό.
Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, εργάστηκε αρχικά ως δάσκαλος μέχρι που καθιερώθηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας συγγραφέας το 1935. Εξασφάλιζε τα προς το ζην κυρίως γράφοντας αστυνομικά μυθιστορήματα με το ψευδώνυμο Νίκολας Μπλέικ. Ο ντετέκτιβ του είναι ο εκκεντρικός, γνώστης της λογοτεχνίας Νάιτζελ Στρέντζγουεϊς, του οποίου ο θείος κατέχει υψηλή θέση στη Σκότλαντ Γιαρντ. Μέχρι το 1966 είχε δημιουργήσει μια σειρά από 16 μυθιστορήματα και πολλά διηγήματα. Εμπνευσμένος από τον Τ.Σ. Έλιοτ και έγραψε έργα όπως το Μαγνητικό Βουνό (1933) σε μια εποχή κοινωνικής αναταραχής μετά την Μεγάλη Ύφεση. Επίσης μετέφρασε έργα του Βιργίλιου από τα λατινικά στα αγγλικά.
Μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1930, που σημαδεύτηκαν από μαζικές εκκαθαρίσεις και εκτελέσεις στην ΕΣΣΔ επί Στάλιν, ο Ντέι Λιούις σταδιακά απομακρύνθηκε από τη μαρξιστική ιδεολογία. Στην αυτοβιογραφία του, Η θαμμένη μέρα (1960), αποκηρύσσει τις παλιές του απόψεις. Το αστυνομικό του μυθιστόρημα Δεν υπάρχει επιλογή στην κόλαση (1964) περιέχει μια καυστική απεικόνιση της σοβιετικής καταστολής της Ουγγρικής Επανάστασης του 1956 και των σοβιετικών υπηρεσιών πληροφοριών.[11]
Τιμητική πλακέτα στο Λονδίνο
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εργάστηκε ως ως επιμελητής εκδόσεων για το Βρετανικό Γραφείο Πληροφοριών και επίσης υπηρέτησε σε τμήμα της Βρετανικής Εσωτερικής Φρουράς.
Μετά τον πόλεμο, ο Ντέι-Λιούις απομακρύνθηκε από την επιρροή του Ώντεν και ανέπτυξε παραδοσιακό λυρικό ύφος στρέφοντας την ποίησή του σε ιδιωτικές σφαίρες. Αρκετοί κριτικοί θεωρούν ότι έφτασε στην πλήρη ανάπτυξή του ως ποιητής στη συλλογή Word Over All (1943). Το 1946 διορίστηκε λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και δημοσίευσε τις διαλέξεις του στο The Poetic Image (1947). Από το 1951 έως το 1956 εργάστηκε ως καθηγητής ποίησης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.[12]
Ο Ντέι-Λιούις πέθανε σε ηλικία 68 ετών στις 22 Μαΐου 1972, στο Χέρτφορντσαϊρ, όπου ζούσε με τη σύζυγό του. Ήταν μεγάλος θαυμαστής του Τόμας Χάρντι και ενταφιάστηκε κοντά στον τάφο του συγγραφέα, στο κοιμητήριο της εκκλησίας του Αγίου Μιχαήλ στο Στίνσφορντ.
Προσωπική ζωή
Το 1928 παντρεύτηκε την Κόνστανς Μαίρη Κινγκ. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 είχε μια μακρά και προβληματική σχέση με τη συγγραφέα Ρόζαμοντ Λίμαν. Ο γάμος διαλύθηκε το 1950. Το 1953, παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζιλ Μπάλκον, κόρη του Βρετανού κινηματογραφιστή Μάικλ Μπάλκον. Από τους δύο γάμους του, απέκτησε πέντε παιδιά μεταξύ των οποίων ο ηθοποιός Ντάνιελ Ντέι-Λιούις.[13]
Διακρίσεις
Το 1950 χρίστηκε Ιππότης Διοικητής στο Τάγμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Το 1966 εξελέγη επίτιμο ξένο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος του Συμβουλίου Τεχνών, στην κατηγορία λογοτεχνίας, αντιπρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας, μέλος της Ιρλανδικής Ακαδημίας Γραμμάτων και καθηγητής Ρητορικής στο κολέγιο Γκρέσαμ στο Λονδίνο.
Το 1968, η βασίλισσα Ελισάβετ Β' του απένειμε τον τίτλο του Βραβευμένου Ποιητή, διαδέχθηκε τον Τζον Μέισφηλντ, ένα αξίωμα που απαιτεί από τον κάτοχο να γράφει ποιήματα για αυλικές και κρατικές τελετές.[14]
The Beast Must Die (1938), adapted for the cinema by Román Viñoly Barreto in Argentina (1952) and by Claude Chabrol in France (1969), and in Britain in 2021 as The Beast Must Die television series.
The Smiler with the Knife (1939)
Malice in Wonderland (1940)
The Case of the Abominable Snowman (1941) και με τον τίτλο The Corpse in the Snowman
Minute for Murder (1947)
Head of a Traveller (1949)
The Dreadful Hollow (1953)
The Whisper in the Gloom (1954) και με τον τίτλο Catch and Kill)
