Πύλη των Δρυάδων

Πόρτα Κβερκβετουλάνα
Είδος	κτήριο
Γεωγραφικές συντεταγμένες	41°53′18″N 12°29′55″E
Χώρα	Ιταλία
δεδομένα (π)

Χάρτης της αρχαίας Ρώμης, με τα Σέρβια Τείχη και τις πύλες τους. Ο Όππιος λόφος είναι απόληξη του Εσκουιλίνου, νότια του Βιμινάλιου.

Η Πύλη των Δρυάδων, λατιν.: Porta Querquetulana ή Querquetularia, ήταν μία πύλη στα Σέρβια Τείχη, που πήρε το όνομά της από το ιερό άλσος των Δρυάδων νυμφών (Querquetulanae) δίπλα και ακριβώς μέσα σε αυτό.^[1] Το άλσος φαίνεται να μην υπήρχε πια στα τέλη του 1ο αι. π.Χ.^[2]

Η θέση της Πύλης είναι προβληματική. Ο Λώρενς Ρίτσαρντσον την εντοπίζει στην άκρη της Περιοχής V Εσκουιλίνου, με τον Δρόμο Σκάουρι (Clivus Scauri) να περνά μέσα από αυτή.^[3] Ο Σ. Πλάτνερ τοποθετεί την πύλη και το άλσος επάνω ή κοντά στον Καίλιο λόφο, αλλά μεταξύ της Πόρτα Καπένα και της Πόρτα Καιλιμοντάνα.^[4] Ο Καίλιος λόφος υποτίθεται ότι ονομαζόταν Κβερκβετουλάνους, πριν κατοικηθεί από τον Καίλιο Βιβένα και ονομαστεί από αυτόν, και η θέση της πύλης επί του Καίλιου λόφου βασίζεται εν μέρει στο προηγούμενο όνομα.^[5]

Στις αρχές του 21ου αι. τα φωτογραμμετρικά δεδομένα και η τρισδιάστατη απεικόνιση έδειξαν ότι το άλσος των Δρυάδων μπορεί να είχε ενσωματωθεί στους Κήπους του Mαικήνα. Ένα νυμφαίο από την εποχή του Αδριανού θα είχε αντικαταστήσει την φυσική πηγή μέσα σε αυτό. Από αυτή την άποψη, το άλσος βρισκόταν στην Περιοχή ΙΙΙ, κατά μήκος της Βία Λαβικάνα.^[6] Είναι επίσης δυνατή μία τοποθεσία στον Εσκουιλίνο λόφο ^[7] Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος τοποθετεί την Πόρτα Κβερβετουλάνα μεταξύ του Jupiter Fagutalis (Φαγκουτάλις είναι βόρειοδυτική απόληξη του Όπιου λόφου) και του Βιμινάλιου λόφου, απολήξεων του Eσκουιλίνου.^[8]

Βιβλιογραφικές αναφορές

1. Chrystina Häuber and Franz Xaver Schütz, "The Sanctuary Isis et Serapis in Regio III in Rome: Preliminary Reconstruction and Visualization of the Ancient Landscape Using 3/4D-GIS-Technology," Bollettino di archeologia online, vol. spec. D (2010), p. 85.
2. As implied by Varro, De lingua latina 5.49; Richardson, A New Topographical Dictionary, p. 233.
3. Richardson, A New Topographical Dictionary, pp. 25, 90, 332.
4. S. B. Platner, A Topographical Dictionary of Ancient Rome (London 1929), p. 413.
5. Palmer, The Archaic Community of the Romans, p. 119.
6. Häuber and Schütz, "The Sanctuary Isis et Serapis," p. 85.
7. Kim J. Hartswick, The Gardens of Sallust: A Changing Landscape (University of Texas Press, 2004), p. 14.
8. Pliny, Natural History 16.37; Palmer, The Archaic Community of the Romans, p. 119.