Ο Πολ Μαλντούν (αγγλικά: Paul Muldoon) (γεννημένος στις 20 Ιουνίου 1951) είναι Βορειοϊρλανδός ποιητής. Διετέλεσε καθηγητής ποίησης στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης από το 1999 έως το 2004 και είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο Πρίνστον και επίτιμος συνεργάτης του κολλεγίου Χάρτφορντ στην Οξφόρδη. Έχει εκδώσει περισσότερες από τριάντα συλλογές και μεταξύ άλλων βραβείων κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ για την ποίηση και το βραβείο Τ.Σ. Έλιοτ. [9]
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Πολ Μαλντούν γεννήθηκε στο Πόρτανταουν της Βόρειας Ιρλανδίας. Ο πατέρας του ήταν αγρότης (μεταξύ άλλων εργασιών) και η μητέρα του δασκάλα. Στο σχολείο έμαθε γαελικά και ενδιαφέρθηκε για την ιρλανδική λογοτεχνία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έγραψε επίσης μερικά από τα πρώτα του ποιήματα. Στη συνέχεια σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Μπέλφαστ, με καθηγητή τον Σέιμους Χίνι, μεταξύ άλλων, και όταν αποφοίτησε εργάστηκε εκεί ως λέκτορας. Τα πρώιμα ποιήματά του επηρεάστηκαν ιδιαίτερα τον Τ.Σ. Έλιοτ. Από το 1973 έως το 1986 εργάστηκε ως ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός στο BBC στο Μπέλφαστ. Μετά την αποχώρησή του από το BBC, δίδαξε αγγλικά και δημιουργική γραφή στο πανεπιστήμιο Ανατολικής Αγγλίας και στο κολλέγιο Φιτζγουίλιαμ του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ.[10]
Το 1987 εγκαταστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και δίδαξε στο πανεπιστήμιο Κολούμπια και στο πανεπιστήμιο Πρίνστον, όπου είναι καθηγητής ανθρωπιστικών επιστημών και δημιουργικής γραφής. Είναι επίσης επικεφαλής του τμήματος ποίησης στο περιοδικό The New Yorker από το 2007. Διετέλεσε καθηγητής ποίησης στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης για τα έτη 1999–2004 και είναι επίτιμο μέλος του κολλεγίου Χάρτφορντ της Οξφόρδης. Είναι επίσης μέλος της Βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας, της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων και της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. [11]
Για το 2017, τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της Βασίλισσας για την Ποίηση.
Ο Πολ Μαλντούν ζει στη Νέα Υόρκη. Είναι παντρεμένος με τη συγγραφέα Τζέιν Χανφ Κόλεριτζ και έχει δύο παιδιά.[12]
Ποίηση
Από τη δεκαετία του 1970 εκδίδει τακτικά ποιητικές συλλογές, για τις οποίους έχει λάβει πολλά βραβεία. Μαζί με τον Σέιμους Χίνι, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ποιητές της Βόρειας Ιρλανδίας. Γράφει μικρά και μεγαλύτερα αφηγηματικά ποιήματα και, εκτός από παραδοσιακές λογοτεχνικές μορφές, όπως μπαλάντες και σονέτα, χρησιμοποιεί πειραματικές μορφές. Η ποίησή του, άλλοτε κωμική και άλλοτε σοβαρή, καλύπτει ποικίλα θέματα, από προσωπικά έως πολιτικά και ιστορικά και χαρακτηρίζεται από τη χρήση του παράδοξου, λογοπαίγνια, υπαινιγμούς, αναφορές στη λογοτεχνία, την τέχνη και τη φιλοσοφία, ασάφειες και γρίφους. Πολλά από τα ποιήματά του επισημαίνουν τον συμβολικό χαρακτήρα και τον παραλογισμό της πραγματικότητας που παρουσιάζει με μεταμοντέρνα ευαισθησία και επιδέξια τεχνική.[13]
Το στιχουργικό του έργο χαρακτηρίζεται από τη γλώσσα και τις εικόνες της παιδικής του αγροτικής ζωής καθώς και από την εκτεταμένη πολιτιστική και ιστορική του γνώση, το βαθύ χιούμορ του και ένα είδος διασκεδαστικής πολυμάθειας. Η αντίθεση μεταξύ της αγροτικής καταγωγής του Μαλντούν και της μετέπειτα κοσμοπολίτικης καριέρας του αντικατοπτρίζεται, για παράδειγμα, στον τέταρτο ποιητικό τόμο Quoof (1983). Ο τίτλος αντιπροσωπεύει μια λέξη που αναφερόταν σε ένα μπουκάλι με ζεστό νερό στην οικογένειά του και χρησιμοποιείται τώρα ως ποιητικό σύμβολο για την αντιφατική εμπειρία της ταυτότητας, της ασφάλειας και της κοινωνικής διαφοροποίησης.
Αν και η αναταραχή και οι συγκρούσεις στη Βόρεια Ιρλανδία ενσωματώνονται σε πολλά από τα κείμενά του, δεν είναι πολιτικός ποιητής. Στην πέμπτη ποιητική του συλλογή, ο Μαλντούν συγκεντρώνει μια σειρά φανταστικών μονολόγων διάσημων καλλιτεχνικών ή λογοτεχνικών προσωπικοτήτων όπως ο Ουίσταν Ώντεν, ο Σαλβαδόρ Νταλί, η Κάρσον ΜακΚάλλερς και ο Λούι ΜακΝίς που εκφράζουν τον προβληματισμό τους για τη σχέση μεταξύ τέχνης και πραγματικότητας στα πλαίσια του πολέμου και της καταστροφής.
Πιθανώς επηρεασμένος από την εγκατάστασή του στις ΗΠΑ, τα πιο πρόσφατα ποιήματά του συχνά ασχολούνται με αμερικανικά θέματα, όπως το εκτενές μεταμοντέρνο ποίημα Madoc (1990), το οποίο αφηγείται, σε 233 ενότητες (όσες και οι ιθαγενείς Αμερικανές φυλές), μια εναλλακτική ιστορική δυνατότητα στην οποία ο Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ και ο Ρόμπερτ Σάουδι έρχονται στη Νέα Αγγλία το 1794 για να ιδρύσουν μια ουτοπική κοινότητα. Οι δύο ποιητές είχαν, στην πραγματικότητα, συζητήσει αυτό το ουτοπικό κοινωνικό σχέδιο αλλά ποτέ δεν πραγματοποίησαν αυτό το ταξίδι.
Το ενδιαφέρον του ποιητή για τις εκφραστικές δυνατότητες διαφόρων ποιητικών μορφών αντικατοπτρίζεται όχι μόνο στις προσπάθειές του να εκσυγχρονίσει αρχαϊκές αφηγηματικές φόρμες αλλά και στην όπερα και τη μουσική, έχει γράψει τα λιμπρέτα για τέσσερις όπερες και στίχους για τραγούδια. Η ποιητική του συλλογή, Hay, που εκδόθηκε το 1998, εδραίωσε τη φήμη του ως ενός από τους σημαντικότερους Ιρλανδούς ποιητές της γενιάς του. [14]
Επιλογή έργων
- New Weather (1973)
- Mules (1977)
- Why Brownlee Left (1980)
- Quoof (1983)
- Meeting the British (1987)
- Selected Poems 1968–1986 (1987)
- Madoc: A Mystery (1990)
- The Annals of Chile (1994)
- Kerry Slides (with photographs by Bill Doyle) (1996)
- Hay (1998)
- Poems 1968–1998 (2001)
- Moy Sand and Gravel (2002)
- Reverse Flannery: Magical Tales of Ireland (2003)
- Medley for Morin Khur (2005)
- Sixty Instant Messages to Tom Moore (2005)
- Horse Latitudes (2006)
- General Admission (2006)
Παραπομπές
5.jpg)
