Το όνομα της πλατείας προέρχεται από το Μεγάλο Καρουζέλ, ένα ιππικό θέαμα με ιππικούς και στρατιωτικούς αγώνες που δόθηκε στον τόπο αυτό από τον Λουδοβίκο ΙΔ' από τις 5 και 6 Ιουνίου 1662, με την ευκαιρία της γέννησης του γιου του Λουδοβίκου της Γαλλίας.[1]
Πριν τον 17ο αιώνα, η περιοχή ήταν ένας κενός χώρος ανάμεσα στο παλάτι του Κεραμεικού και τα τείχη του Παρισιού που κατασκεύασε στο β' μισό του 14ου αιώνα ο Κάρολος Ε'[2] και που στον 16ο αιώνα είχαν ήδη καταστεί άχρηστα μετά την κατασκευή νέων τειχών πιο δυτικά. Το 1600 στην περιοχή κατασκευάστηκε ένας κήπος που ονομαζόταν «της Δεσποινίδος» (αναφερόμενος στη Μαρία της Βουρβόνης-Μονπανσιέ), ο οποίος καταστράφηκε το 1655. [3]
Η πλατεία δημιουργήθηκε το 1662 για να γίνουν οι ιππικοί αγώνες (καρουζέλ) που της έδωσαν το όνομα.
Με μικρότερο μέγεθος από ότι σήμερα, η πλατεία του Καρουζέλ βρισκόταν μπροστά στην αυλή του παλατιού του Κεραμεικού, το οποίο έκλεινε μια πύλη.
Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης, η πλατεία μετονομάστηκε σε πλατεία της Αδελφοσύνης. Στις 21 Αυγούστου 1792, μια γκιλοτίνα ανεγέρθηκε στην πλατεία και παρέμεινε εκεί, με δύο σύντομες διακοπές, μέχρι τις 11 Μαΐου 1793. Συνολικά, τριάντα πέντε άνθρωποι καρατομήθηκαν εκεί. Στις 2 Αυγούστου 1793, στον πρώην τόπο της γκιλοτίνας, κατασκευάστηκε μια ξύλινη πυραμίδα ως αφιέρωμα στον Ζαν-Πωλ Μαρά. Υπήρχε επίσης μια έκθεση του περίφημου λουτρού του Μαρά και του γραφείου του, όπου συντάχθηκαν μερικές από τις πιο παθιασμένες πολεμικές του διακηρύξεις. Αυτά τα εκθέματα παρέμειναν στην πλατεία μέχρι τις 9 Θερμιδώρ του Έτους ΙΙ (28 Ιουλίου 1794), όταν συνελήφθη και εκτελέστηκε ο Ροβεσπιέρος.
Η αψίδα του Θριάμβου του Καρουζέλ χτίστηκε μεταξύ 1806 και 1808 για να τιμήσει τις στρατιωτικές νίκες του προηγούμενου έτους του Ναπολέοντα και αποτελούσε την κύρια είσοδο στο παλάτι του Κεραμεικού, [3]το οποίο κάηκε εντελώς κατά την Παρισινή Κομμούνα το 1871.
Κατά τη διάρκεια της Ιουλιανής Επανάστασης του 1830, η πλατεία έγινε η σκηνή της αντιπαράθεσης μεταξύ των εξεγερμένων και του στρατού.
Η πλατεία διευρύνθηκε σε διαδοχικές φάσεις στις αρχές του 19ου αιώνα μετά την κατεδάφιση των σπιτιών σε παρακείμενες οδούς. Πήρε τις σημερινές της διαστάσεις μετά την ολοκλήρωση των εργασιών στο ανάκτορο του Λούβρου το 1850 και μετά την κατεδάφιση του παλατιού του Κεραμεικού το 1883, οπότε η πλατεία άνοιξε στα δυτικά στον ιστορικό άξονα του Παρισιού.
Ανάμεσα στην αψίδα του Θριάμβου του Καρουζέλ και την είσοδο του μουσείου του Λούβρου υπάρχουν δύο αγάλματα του Αντουάν-Φρανσουά Ζεράρ, η Ιστορία και η Νικήτρια Γαλλία.
