Περιβαλλοντικές επιστήμες

Οι περιβαλλοντικές επιστήμες είναι ένα επιστημονικό πεδίο μεθόδων και γνώσεων, το οποίο αφορά τη μελέτη και τον χαρακτηρισμό των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στις φυσικές, χημικές, βιολογικές, οικονομικές και κοινωνικές συνιστώσες του φυσικού και του δομημένου περιβάλλοντος.^[1]

Ο πλανήτης Γη όπως αποτυπώθηκε από το πλήρωμα της διαστημικής αποστολής "Απόλλων 17".

Ιστορικά στοιχεία

Οι Περιβαλλοντικές Επιστήμες, αναπτύχθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Η δημιουργία τους υπαγορεύτηκε από την ανάγκη ύπαρξης ειδικών επιστημόνων με διεπιστημονικές γνώσεις πάνω στη μελέτη των σύνθετων περιβαλλοντικών ζητημάτων, από τη θέσπιση περιβαλλοντικών νομοθεσιών που σχετίζονται με την τήρηση συγκεκριμένων πρωτοκόλλων, καθώς και από την ολοένα αυξανόμενη ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης σχετικά με τα περιβαλλοντικά ζητήματα.^[2]

Διεπιστημονικότητα

Ο χαρακτήρας της διεπιστημονικότητας τονίζεται από την επικάλυψη θεμάτων που σχετίζονται με τις φυσικές επιστήμες, τις επιστήμες μηχανικών και τις κοινωνικές επιστήμες. Οι περιβαλλοντικές επιστήμες είναι εστιασμένες τόσο στη ρύπανση και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος που προκαλούνται από την ανθρώπινη δραστηριότητα, όσο και στον περιβαλλοντικό αντίκτυπο της δραστηριότητας αυτής στη βιοποικιλότητα και την αειφορία.^[3] Σε διεπιστημονικό επίπεδο, οι περιβαλλοντικές επιστήμες αξιοποιούν και γνώσεις που προέρχονται από την οικονομία, το Δίκαιο (ειδικότερα το Δίκαιο του Περιβάλλοντος),^[4] και τις κοινωνικές επιστήμες. Οι εξειδικευμένες αυτές γνώσεις μπορούν να εφαρμοστούν και στον κυβερνοχώρο.^[5]

Η φυσική, εκτός από την κατασκευή μαθηματικών μοντέλων ικανών να περιγράψουν τα περιβαλλοντικά φαινόμενα, χρησιμοποιείται και για τη μελέτη της ροής των υλικών και τις ενεργειακές αλληλεπιδράσεις.^[6] Η χημεία επιτρέπει την κατανόηση των αλληλεπιδράσεων και των μοριακών αλλαγών στα φυσικά συστήματα.^[7] Η βιολογία είναι απαραίτητη για την περιγραφή των συνεπειών στη χλωρίδα και την πανίδα.^[8]

Περιεχόμενο και θεματικοί κλάδοι

Οι περιβαλλοντικές επιστήμες περιλαμβάνουν τομείς, όπως η κλιματική αλλαγή, η προστασία του περιβάλλοντος, η βιοποικιλότητα, η ρύπανση των υδάτων, η ρύπανση των υπόγειων υδάτων, η ρύπανση του εδάφους, η χρήση των φυσικών πόρων, η διαχείριση των απορριμάτων, η βιώσιμη ανάπτυξη, η ατμοσφαιρική ρύπανση και η ηχορύπανση, οι φυσικές καταστροφές κ.ά.

Οι κυριότεροι κλάδοι των περιβαλλοντικών επιστημών είναι:

• οι Γεωεπιστήμες,
• οι Ατμοσφαιρικές Επιστήμες,
• η Ωκεανογραφία (Βιολογική Ωκεανογραφία, Γεωλογική Ωκεανογραφία, Φυσική Ωκεανογραφία και Χημική Ωκεανογραφία) και η Ιχθυολογία,
• η Χημεία Περιβάλλοντος,
• η Οικολογία,
• η Γεωργία,
• η Περιβαλλοντική Μηχανική και η Γεωτεχνική Μηχανική,
• το Δίκαιο του περιβάλλοντος,
• η Οικολογική Οικονομία.

Περιβαλλοντικές Επιστήμες και σπουδές στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα, ως Περιβαλλοντολόγοι χαρακτηρίζονται οι απόφοιτοι του Τμήματος Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου και οι απόφοιτοι^[9] από το Τμήμα Ωκεανογραφίας και Θαλασσίων Βιοεπιστημών (ΤΩΘΒΕ)^[10] της Σχολής Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, καθώς και οι πτυχιούχοι αντίστοιχων και ισότιμων τμημάτων ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων του εξωτερικού.

Δείτε επίσης

• Περιβαλλοντολόγος
• Ωκεανογράφος
• Ιχθυολόγος

Βιβλιογραφία

• Frank R. Spellman, Melissa L. Stoudt, Περιβαλλοντικές επιστήμες: Αρχές και Πρακτικές, (Scarecrow Press, 2013), ISBN 9780495560166.

• G. Tyler Miller, (Μεταφρασμένο) (2004). Περιβαλλοντικές επιστήμες. Εκδόσεις ΙΩΝ. ISBN 960-411-517-0
• Μιχάλης Καρύδης (Επιμέλεια ελληνικής έκδοσης) (2017). Εισαγωγή στην Ωκεανογραφία (7η Έκδοση). ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΙΣΙΑΝΟΥ Α.Ε. ISBN 978-960-583-088-5. 

Δείτε ακόμη

• Ωκεανογραφία
• Ιχθυολογία
• Βιογεωχημεία
• Περιβαλλοντική χημεία
• Μικροβιακή οικολογία
• Περιβαλλοντική επιδημιολογία
• Περιβαλλοντική πληροφορική
• Τοξικολογία

Παραπομπές

1. «Environmental Science». www.ensci.iastate.edu. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2020. 
2. Carson, Rachel. Silent spring. ISBN 978-0-14-118494-4. 934630161. 
3. Turner, D. Bruce (1994). Workbook of atmospheric dispersion estimates : an introduction to dispersion modeling. Boca Raton : Lewis Publishers. 
4. Θ. Κουϊμτζής, Κ. Φυτιάνος, Κ. Σαμαρά - Κωνσταντίνου, Δ. Βουτσά, (2004). Έλεγχος ρύπανσης περιβάλλοντος. Εκδόσεις University Studio Press. ISBN 978-960-121-350-7.
5. «CIP 2000 - CIP Lookup to Occupational Crosswalks». nces.ed.gov (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2020. 
6. «Vocational Education [United States]: Crosswalk Between the Classification of Instructional Programs (CIP) and Handbook VI, 1981». ICPSR Data Holdings. 22 Φεβρουαρίου 2002. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2020. 
7. «What is Chemistry». chemweb.ucc.ie. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Οκτωβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2020. 
8. «Aquarena Wetlands Project: Glossary of Terms». web.archive.org. 8 Ιουνίου 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2004. Ανακτήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 2020. 
9. «Ιστότοπος ΣΠΩΘΒΕ - ο αποκλειστικός Επιστημονικός Φορέας, ο οποίος εκπροσωπεί τους Πτυχιούχους Ωκεανογράφους / Θαλάσσιους Βιοεπιστήμονες / Ιχθυολόγους / Περιβαλλοντολόγους, στην Ελλάδα». 
10. «Ιστότοπος Τμήματος Ωκεανογραφίας και Θαλασσίων Βιοεπιστημών - Department of Marine Sciences». 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Environmental sciences στο Wikimedia Commons