Λογοτεχνικό τετραμηνιαίο περιοδικό, που κυκλοφόρησε στο διάστημα 1984-2003 από τον Διονύση Βίτσο[1]. Για τα πρώτα πέντε είχε ως έδρα του τη Ζάκυνθο και στη συνέχεια την Αθήνα. Είχε συνδρομητές από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, βρισκόταν δε σε όλα τα βιβλιοπωλεία της χώρας. Έφτασε κάθε τεύχος να πουλιέται σε 8.000 αντίτυπα σε όλη την Ελλάδα.
Κυρίως στις σελίδες του έφερε στο φως ξεχασμένες σελίδες του πολιτισμού της Ζακύνθου, συσπείρωσε καταξιωμένους πνευματικούς ανθρώπους, ζακυνθινούς και μη, ανέδειξε νέους δημιουργούς και μελετητές, πολλοί από τους οποίους σήμερα κατέχουν έδρα στα Πανεπιστήμια, τόνισε τη συμβολή της Ζακύνθου στη διαμόρφωση του Νεοελληνικού Πολιτισμού και προσπάθησε να κρατήσει το ζακυνθινό ύφος, δηλαδή να είναι συγχρόνως σοβαρό, δηκτικό και γελαστό. Συγχρόνως είχε τα μάτια ανοικτά στο τι έγινε και το τι γίνεται στο χώρο του Πνεύματος στην υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Με άλλα λόγια έκανε ό,τι έκανε τους προηγούμενους αιώνες το επτανησιακό πνεύμα.
Το περιοδικό πλαισιώθηκε ως προς την εκδοτική του ταυτότητα από νεαρούς και παλαιότερους λογοτέχνες, ζακυνθινούς και μη. Από την εκδοτική του ταυτότητα, εκτός από τον Διονύση Βίτσο που παρέμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια της έκδοσής του Εκδότης και Διευθυντής, πέρασαν ο Διονύσης Φλεμοτόμος, ο Νίκιας Λούντζης, η Έρση Λάνγκε, ο Έκτωρ Κακναβάτος, ο Διονύσης Σέρρας, η Κατερίνα Κωστίου, ο Σπύρος Καββαδίας και ο Μάκης Τσίτας. Στη Ζάκυνθο εκπροσωπείτο από τον Γιάννη Δεμέτη, διευθυντή του Μουσείου Σολωμού και Επιφανών Ζακυνθίων.
Οι εκατοντάδες συνεργάτες του περιοδικού στα περί τα είκοσι χρόνια κυκλοφορίας του ήταν Έλληνες και μη, από την Ελλάδα και το Εξωτερικό.
Θεματικές Κατηγορίες του περιοδικού: Γράμματα και Τέχνες (Επτανησιακά, Ελληνικά, Παγκόσμια), Ζάκυνθος, Επτάνησα, Λογοτεχνία, Δοκίμιο, Θέατρο, Λαογραφία, Εικαστικά, Ιστορία, Φιλοσοφία, Γλώσσα, Καυστικά σχόλια Πολιτιστικής επικαιρότητας, Βιβλιοκριτική.
Στο διάστημα 1988-1990 ίδρυσε και διοργάνωσε στον Δήμο Ζακυνθίων επί δημαρχίας Διονυσίου Πυλαρινού το «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Δήμου Ζακυνθίων» με εισηγητές διακεκριμένες προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, που ταξίδευαν για τον σκοπό αυτό στη Ζάκυνθο.
Παράλληλα κατέβαλε προσπάθειες για τη διατήρηση της πολιτισμικής φυσιογνωμίας της Ζακύνθου διοργανώνοντας σχετικές εκδήλώσεις όπως π.χ το ανοικτό για τις Αρχές και το κοινό κόψιμο της χριστουγεννιάτικης κουλούρας κάθε χρόνο παραμονή Χριστουγέννων στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου. Ή με έκθεση, στην Αθήνα και στη Ζάκυνθο, της πολιτιστικής ιστορίας της Ελλάδας 1950-1965 με βάση το προσωπικό αρχείο του μεγάλου δημοσιογράφου Αλέκου Λιδωρίκη.
Την επιμέλεια των εξωφύλλων είχε ο επιμελητής και κριτικός Τέχνης Τάκης Μαυρωτάς. Το εξώφυλλο κάθε τεύχους φιλοτεχνούσε ένας επώνυμος ζωγράφος της νέας γενιάς, ενώ στο εσωτερικό υπήρχε εκτεταμένο κριτικό κείμενο για την πορεία του και το έργο του.
Το 1993 το περιοδικό διοργάνωσε με το Υπουργείο Πολιτισμού και το Μεταβυζαντινό Μουσείο Ζακύνθου έκθεση συγχρόνων ζωγράφων του Μουσείου Φρυσίρα, ως μια καλλιτεχνική συνομιλία των έργων της Επτανησιακής Σχολής με εκείνα των τότε νέων ελλήνων ζωγράφων, η οποία κατέλαβε όλες τις αίθουσες του Μουσείου εκ παραλλήλου με τα μόνιμα εκθέματα και η οποία είχε την επιμέλεια του Τάκη Μαυρωτά.
Το 1991 ο «Περίπλους» είχε εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη διεθνή έκθεση σύγχρονων περιοδικών τέχνης, που έγινε στην ιταλική πρωτεύουσα.
Το 1995 το περιοδικό τιμήθηκε για τα 10 χρόνια του με το βραβείο της Νομαρχίας της Ρώμης για το καλύτερο λογοτεχνικό περιοδικό της Ευρώπης τη χρονιά αυτή. Με το ίδιο βραβείο την ίδια χρονιά τιμήθηκαν ο εκδότης της ιταλικής εφημερίδας «Ρεπούμπλικα» Ε. Σκάλφαρο και ο γνωστός δικαστής Τζ. Ντι Πιέτρο.
Σταμάτησε να κυκλοφορεί μετά την επέλαση του life style, που έκλεισε ή ατόνησε όλα τα πολιτιστικά περιοδικά, που είχαν κυκλοφορήσει στη Μεταπολίτευση.
Το περιοδικό, αφού προχώρησε στην έκδοση μιας σειράς αυτοτελών βιβλίων πολιτιστικής υποδομής, μετεξελίχθηκε στον εκδοτικό οίκο γενικών βιβλίων «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ»[2].
Όλα τα τεύχη του περιοδικού έχουν αναρτηθεί και είναι προσιτά στον καθένα να τα ξεφυλλίσει ηλεκτρονικώς στους ιστοτόπους του Υπουργείου Πολιτισμού[3] (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού), του Μουσείου Σολωμού Αρχειοθετήθηκε 2021-01-07 στο Wayback Machine.[4], του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Αρχειοθετήθηκε 2022-05-20 στο Wayback Machine.[5] και του Πανεπιστημίου Πατρών.
Παραπομπές
