Πασκουάλ Μαραγάλ

Ο Εντιμότατος Πασκουάλ Μαραγάλ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Pasqual Maragall (Καταλανικά)
Γέννηση	13  Ιανουαρίου 1941[1][2][3]
Κατοικία	Βαρκελώνη[1]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Καταλανικά Ισπανικά[4] Αγγλικά
Σπουδές	Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης[1] Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης[1][5] Η Νέα Σχολή[1]
Πληροφορίες ασχολίας
Εργοδότης	Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Κόμμα Σοσιαλιστών της Καταλωνίας και Socialist Party of Catalonia-Congress
Οικογένεια
Σύζυγος	Diana Garrigosa Laspeñas (1965–2020)[6]
Τέκνα	Cristina Maragall i Garrigosa
Γονείς	Jordi Maragall i Noble
Αδέλφια	Ernest Maragall i Mira Pau Malvido Jordi Maragall i Mira Àngels Maragall i Mira
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Πρόεδρος της Ζενεραλιτάτ της Καταλονίας (2003–2006)
Βραβεύσεις	Χρυσό μετάλλιο της κυβέρνησης της Καταλονίας (2007)[7] Catalan of the year Award (2007)[8] Gold Medal for Tourism Merit (1996)[9][10] Knight Grand Cross of the Order of Sports Merit (1986)[11] Μεγαλόσταυρος Ναυτικής Αξίας με λευκό σήμα (1989)[12] Μεγαλόσταυρος του Τάγματος Πολιτικής Αξίας της Ισπανίας (1993)[13][14] Canigó Award (2012)[15]
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα

Ο Πασκουάλ Μαραγάλ (Βαρκελώνη, 13 Ιανουαρίου 1941) είναι Καταλανός πολιτικός μέλος του Κόμματος των Σοσιαλιστών της Καταλονίας, τέως δήμαρχος της Βαρκελώνης μεταξύ 1982 και 1997 και πρόεδρος της Καταλανικής Κυβέρνησης μεταξύ 2003 και 2006. Κατά τη θητεία του στο δημαρχικό θώκο της Βαρκελώνης έλαβαν χώρα οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992. Είναι εγγονός του σπουδαίου Καταλανού ποιητή, Ζοάν Μαραγάλ.

Βιογραφία

Ο Πασκουάλ Μαραγάλ είναι δόκτορας στις Οικονομικές Επιστήμες από το Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης και πτυχιούχος της Νομικής από το Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης. Από τα φοιτητικά του χρόνια συμμετείχε σε διάφορες αριστερές οργανώσεις του καταλανικού πανεπιστημιακού κόσμου για να καταλήξει τη δεκαετία του 1970 να είναι μέλος της Σοσιαλιστικής Σύγκλισης της Καταλονίας, κόμμα από όπου γεννήθηκε το Κόμμα των Σοσιαλιστών της Καταλονίας το 1978. Εργάστηκε στον δήμο της Βαρκελώνης και εταξύ 1971-1973 διέμεινε στη Νέα Υόρκη όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακό στην Αστική Οικονομία. Με την επιστροφή του στον δήμο απέκτησε το διδακτορικό του με τη διατριβή του να τιτλοφορείται «Οι τιμές του αστικού εδάφους: Η περίπτωση της Βαρκελώνης (1948-1978)». Το 1979 εντάχθηκε στους εκλογικούς καταλόγους για τη δημαρχεία της Βαρκελώνης και κατέκτησε τη δεύτερη θέση στον κατάλογο των Σοσιαλιστών, με τον νέο δήμαρχο, επίσης σοσιαλιστή Ναρσίς Σέρα, να τον ορίζει αντιδήμαρχο. Η νίκη του Σοσιαλιστικού Εργατικού Ισπανικού Κόμματος στις ισπανικές εκλογές του 1982 και ο ορισμός του Σέρα ως υπουργού επέφερε τον ορισμό του Μαραγάλ ως δήμαρχο της πόλης.^[16]

Ως δήμαρχος επανεκλέχθηκε τρεις φορές και προώθησε την υποψηφιότητα της Βαρκελώνης για του Ολυμπιακούς του 1992 (πρωτοβουλία αρχικά του Σέρα). Εκλέχθηκε πρόεδρος στα ευρωπαϊκά όργανα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Δήμων και Πόλεων και της Επιτροπής των Περιφερειών ενώ προώθησε τον διευρωπαϊκό οργανισμό πόλεων EUROCITIES.^[17] Παραιτήθηκε από τη δημαρχία το 1997 και το επόμενο έτος ορίστηκε επικεφαλής του εκλογικού καταλόγου του PSC για τις καταλανικές εκλογές του 1998. Παρότι έλαβε τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων ηττήθηκε από τον σταθερά εκλεγόμενο από το 1980 Ζόρδι Πουζόλ της Σύγκλισης και Ένωσης. Στις επόμενες εκλογές του 2003 το αποτέλεσμα επαναλήφθηκε με τον Μαραγάλ ωστόσο να προωθεί τη συνεργασία των αριστερών κομμάτων, καταλήγοντας στην τρικομματική κυβέρνηση με τη συνεργασία της Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς και των Πρασίνων. Κατά τη διάρκεια της θητείας του έλαβαν χώρα οι διαπραγματεύσεις και η ψήφιστη του νέου Καταστατικού Χάρτη του Καθεστώτος Αυτοδιοίκησης της Καταλονίας. Δεν επανέλαβε την υποψηφιότητά του στις εκλογές του 2006 όπου το PSC ηγήθηκε ο Χοσέ Μοντίλια. Έκτοτε ζει μακριά από την πολιτική, αφιερωμένος στη μάχη κατά του Αλτσχάιμερ από το οποίο πάσχει έχοντας πρωταγωνιστήσει στο βραβευμένο με βραβείο Γκόγια ντοκιμαντέρ Bicicleta, cullera, poma («Ποδήλατο, κουτάλι, μήλο») και προωθώντας το Ίδρυμα Πασκουάλ Μαραγάλ εναντίον της ασθένειας.^[16]

Παραπομπές

1. www.parlament.cat/document/composicio/150323.pdf. Ανακτήθηκε στις 15  Αυγούστου 2020.
2. The Fine Art Archive. 168478. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
3. (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000024764. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
4. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 13522981n. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
5. 10803/3977.
6. www.abc.es/espana/catalunya/abci-muere-diana-garrigosa-presidenta-fundacio-pasqual-maragall-y-esposa-expresidente-202002102106_noticia.html. Ανακτήθηκε στις 10  Φεβρουαρίου 2020.
7. www.ccma.cat/tv3/alacarta/programa/Maragall-i-Pujol-reben-la-medalla-d'Or-de-la-Generalitat/video/3361751/. Ανακτήθηκε στις 18  Ιανουαρίου 2018.
8. www.cataladelany.cat/default.asp?opcio=edicionsanteriors.
9. www.boe.es/boe/dias/1996/02/15/pdfs/A05609-05609.pdf. Ανακτήθηκε στις 18  Ιανουαρίου 2018.
10. BOE-A-1996-3433.
11. www.boe.es/boe/dias/1986/12/06/pdfs/A40225-40225.pdf. Ανακτήθηκε στις 18  Ιανουαρίου 2018.
12. www.boe.es/boe/dias/1989/06/24/pdfs/A19649-19649.pdf. Ανακτήθηκε στις 18  Ιανουαρίου 2018.
13. www.boe.es/boe/dias/1993/07/22/pdfs/A22477-22477.pdf. Ανακτήθηκε στις 18  Ιανουαρίου 2018.
14. BOE-A-1993-19299.
15. www.uce.cat/premi_canigo.html.
16. «:: Pasqual Maragall ::». www.pasqualmaragall.cat. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2016. 
17. «history». www.eurocities.eu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2016. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημη ιστοσελίδα
• Επίσημη ιστοσελίδα της ταινίας Bicicleta, cullera, poma

Προκάτοχος Ναρσίς Σέρα

Δήμαρχος της Βαρκελώνης 1982–1997

Διάδοχος Ζοάν Κλος