Οροσειρά της Αλάσκας

Συντεταγμένες: 63.069444°N 151.007222°W / 63.069444; -151.007222

Οροσειρά της Αλάσκας
Υψηλότερο Σημείο	όρος ΜακΚίνλεϊ
Υψόμετρο	6.168 μ.

Η οροσειρά της Αλάσκας είναι σχετικά στενή, 650-χλμ.-μήκος (400 mi) οροσειρά στην Νότια Κεντρική Αλάσκα των ΗΠΑ, με τη λίμνη Κλαρκ στο ΝΔ άκρο της^[1] έως τον Γουάιτ Ρίβερ στην περιοχή Γιουκόν του Καναδά νοτιοανατολικά. Το υψηλότερο βουνό της Βόρειας Αμερικής είναι το Ντενάλι (ή όρος ΜακΚίνλεϊ) και ανήκει στην οροσειρά της Αλάσκας. Πρόκειται για την υψηλότερη οροσειρά μετά της Άνδεις, εκτός Ασίας.

Περιγραφή και ιστορία

Θέα από το εθνικό πάρκο Ντενάλι

Η οροσειρά σχηματίζει τόξο με προσανατολισμό ανατολικά προς δυσμάς με το βορειότερο τμήμα της στο κέντρο. Από εκεί αλλάζει κατεύθυνση ΝΔ προς τη χερσόνησο της Αλάσκας και τις Αλεούτιες νήσους και ΝΑ προς της οροσειρές της ακτής του Ειρηνικού. Τα βουνά λειτουργούν ως φυσικό φράγμα στη ροή υγρού αέρα από τον κόλπο της Αλάσκας βόρεια και ως εκ τούτου διακρίνεται για τον πολύ άσχημο καιρό της. Η βαριά χιονόπτωση τροφοδοτεί μια σειρά μεγάλων παγετώνων. Την οροσειρά διασχίζουν μεγάλοι ποταμοί, ανάμεσα στους οποίους ο ποταμός Ντέλτα και ο ποταμός Νενάνα στο κέντρο της οροσειράς και οι ποταμοί Ναμπέσνα και Τζιζάνα ανατολικά.

Παγετώνας της οροσειράς της Αλάσκας

Η οροσειρά είναι τμήμα του Δακτύλιου της φωτιάς του Ειρηνικού και το Ρήγμα Ντενάλι που διατρέχει το νότιο άκρο της οροσειράς είναι υπεύθυνο για αριθμό σεισμών. Το όρος Σπουρ είναι στρωματοηφαίστειο^[2] στο βορειοανατολικό άκρο του Αλεούτιου Ηφαιστειακού Τόξου της Αλάσκας, που έχει δύο διόδους, την κορυφή Σπουρ και τη γειτονική Κράτερ Πικ (Κορυφή Κρατήρα).

Ονοματοδοσία

Το όνομα "οροσειρά της Αλάσκας" φαίνεται ότι καταγράφτηκε για αυτά τα βουνά το 1869 από τον φυσιολόγο Γ. Χ. Νταλ. Το 1849 ο Κόνσταντιν Γκρέγουϊνγκ (Constantin Grewingk) έδωσε το όνομα "Τσιγκμίτ" στην οροσειρά. Χάρτης του General Land Office το 1869 ονομάζει το νοτιοδυτικό τμήμα της οροσειράς "όρη Τσιγκμίτ" και το βορειοανατολικό τμήμα "όρη Μπίβερ"^[3]. Ωστόσο, τα όρη Τσιγκμίτ θεωρουνται πλέον τμήμα της Αλεούτιας οροσειράς.

Μείζονες κορυφές

Το ΜακΚίνλεϊ, σεμία σπάνια καθαρή ημέρα

• όρος ΜακΚίνλεϊ (6,168 m/20,237 ft)
• όρος Φορέικερ (5,304 m/17,400 ft)
• όρος Χάντερ (4,442 m/14,573 ft)
• όρος Χέιζ (4,216 m/13,832 ft)
• όρος Σίλβερθροουν (4,029 m/13,218 ft)
• όρος Ντέμπορα (3,761 m/12,339 ft)
• όρος Χάντιγκτον (3,730 m/12,240 ft)
• όρος Μπρουκς (3,624 m/11,890 ft)
• όρος Ράσελ (3,557 m/11,670 ft)

Υποσειρές (από δυτικά προς ανατολή)

Κορυφές της οροσειράς της Αλάσκας

• όρη Νεακόλα^[1]
• όρη Ρεβελέισιον
• όρη Τεοκάλι
• όρη Κιτσάτνα
• Κεντρική οροσειρά της Αλάσκας/ορεινός όγκος Ντενάλι
• Ανατολική οροσειρά της Αλάσκας/οροσειρά Χέιζ
• όρη Ντέλτα
• όρη Μεντάστα
• όρη Νουτζότιν

Καταχωρισμένες διασχίσεις της οροσειράς

Το Πέρασμα Ντενάλι προσφέρει θέα σε μικρότερες κορυφές της οροσειράς

• Λίμνη Μεντάστα έως τα όρη Κιτσάτνα (1981): Σκοτ Γούλαμς, Τζορτσ Μπέιλσταϊν, Στιν Εκ και Λέρι Κόξεν, πρώτη διάσχιση με σκι. 375 miles (604 km) σε 45 ημέρες^[4].
• Από τον Καναδά έως τη λίμνη Κλαρκ (1996): Ρόμαν Ντάιαλ, Καρλ Τόμπιν και Πολ Άντκινς με ποδήλατο βουνού και φουσκωτή βάρκα: πρώτη πλήρης διάσχιση. 775 miles (1,247 km) σε 42 ημέρες^[5].
• Από το Τοκ στη λίμνη Κλαρκ (1996): Κέβιν Άρμστρονγκ, Νταγκ Γούντι και Τζεφ Ότμερς με χιονοπέδιλα, πεζοπορία και φουσκωτή βάρκα: πρώτη πεζοπορική διάσχιση. 620 miles (1,000 km) σε 90 days^[6].

Παραπομπές σημειώσεις

Ο παγετώνας Γκουλκάνα τροφοδοτείται από τους πάγους της οροσειράς της Αλάσκας

1. Οι πηγές διαφέρουν σε ό,τι αφορά στον ακριβή γεωγραφικό προσδιορισμό της οροσειράς. Η καταχώριση στο Board on Geographic Names είναι αντιφατική.
2. «Στρωματοηφαίστεια». Γεωλογικό τμήμα πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2014. 
3. Name history from the Board on Geographic Names entry for the Alaska Range.
4. American Alpine Journal (1982), Vol. 24. σσ. 137-138
5. "A Wild Ride," National Geographic Magazine (1997), Vol. 191. Pages 118-131
6. American Alpine Journal (1997), Vol. 39. Pages 169-170

Περαιτέρω ανάγνωση

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Οροσειρά της Αλάσκας

• Churkin, M., Jr., and C. Carter. (1996). Stratigraphy, structure, and graptolites of an Ordovician and Silurian sequence in the Terra Cotta Mountains, Alaska Range, Alaska [U.S. Geological Survey Professional Paper 1555]. Washington, D.C.: U.S. Department of the Interior, U.S. Geological Survey.