Οι Ολλανδοί (ολλανδικά: Dutch) είναι μια εθνική ομάδα ιθαγενών στην Ολλανδία. Μοιράζονται μια κοινή προγονική και πολιτιστική κληρονομιά και μιλούν την ολλανδική γλώσσα. Ολλανδοί και οι απόγονοί τους βρίσκονται σε κοινότητες μεταναστών σε όλο τον κόσμο, ιδίως στην Αρούμπα, το Σουρινάμ, τη Γουιάνα, το Κουρασάο, την Αργεντινή, τη Βραζιλία, τον Καναδά,[1]την Αυστραλία,[2] τη Νότια Αφρική,[3] τη Νέα Ζηλανδία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Κάτω Χώρες βρίσκονταν γύρω από τα σύνορα της Γαλλίας και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αποτελώντας μέρος των αντίστοιχων περιφερειών τους και τα διάφορα εδάφη από τα οποία αποτελούνταν είχαν γίνει ουσιαστικά αυτόνομα μέχρι τον 13ο αιώνα.[4] Υπό τους Αψβούργους, η Ολλανδία ήταν οργανωμένη σε μια ενιαία διοικητική μονάδα και τον 16ο και 17ο αιώνα η Βόρεια Ολλανδία κέρδισε την ανεξαρτησία της από την Ισπανία ως Ολλανδική Δημοκρατία .[5] Ο υψηλός βαθμός αστικοποίησης χαρακτηριστικό της ολλανδικής κοινωνίας επιτεύχθηκε σχετικά νωρίς.[6] Κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας έλαβε χώρα η πρώτη σειρά μεγάλων ολλανδικών μεταναστεύσεων εκτός Ευρώπης.
Οι παραδοσιακές τέχνες και ο πολιτισμός των Ολλανδών περιλαμβάνουν διάφορες μορφές παραδοσιακής μουσικής, χορούς, αρχιτεκτονικά στυλ και ενδυμασίες, μερικά από τα οποία είναι παγκοσμίως αναγνωρίσιμα. Σε διεθνές επίπεδο, οι Ολλανδοί ζωγράφοι όπως ο Ρέμπραντ, ο Γιοχάνες Βερμέερ και ο Βαν Γκογκ χαίρουν μεγάλης εκτίμησης. Η κυρίαρχη θρησκεία μεταξύ των Ολλανδών είναι ο Χριστιανισμός, που περιλαμβάνει τόσο τον ΡωμαιοΚαθολικισμό όσο και τον Προτεσταντισμό. Ωστόσο, στη σύγχρονη εποχή, η πλειονότητα δεν προσχωρεί πλέον σε ένα συγκεκριμένο χριστιανικό δόγμα. Σημαντικά ποσοστά των Ολλανδών είναι οπαδοί του ουμανισμού, του αγνωστικισμού, του αθεϊσμού ή της ατομικής πνευματικότητας.[7][8]
Ιστορία
Εμφάνιση
Όπως συμβαίνει με όλες τις εθνοτικές ομάδες, η εθνογένεση των Ολλανδών (και των προκατόχων τους) ήταν μια μακρά και πολύπλοκη διαδικασία. Αν και η πλειοψηφία των καθοριστικών χαρακτηριστικών (όπως γλώσσα, θρησκεία, αρχιτεκτονική ή κουζίνα) της ολλανδικής εθνοτικής ομάδας έχουν συσσωρευτεί με την πάροδο των αιώνων, είναι δύσκολο (αν όχι αδύνατο) να προσδιοριστεί με σαφήνεια η ακριβής εμφάνιση του ολλανδικού λαού. η ερμηνεία του οποίου είναι συχνά άκρως προσωπική. Το παρακάτω κείμενο εστιάζει επομένως στην ιστορία της ολλανδικής εθνοτικής ομάδας.
Γενικά
Κατά τους πρώτους αιώνες μ.Χ., οι γερμανικές φυλές σχημάτισαν φυλετικές κοινωνίες χωρίς εμφανή μορφή απολυταρχίας (οι αρχηγοί εκλέγονταν μόνο σε περιόδους πολέμου), είχαν θρησκευτικές πεποιθήσεις βασισμένες στον γερμανικό παγανισμό και μιλούσαν μια διάλεκτο που έμοιαζε ακόμα πολύ με την κοινή γερμανική γλώσσα. Μετά το τέλος της μεταναστευτικής περιόδου στη Δύση γύρω στο 500 μ.χ, οι μεγάλες ομοσπονδίες (όπως οι Φράγκοι, οι Βάνδαλοι, οι Αλαμαννοί και οι Σάξονες) αρχίσαν να βλέπουν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε αποσύνθεση, και μια σειρά μνημειακών αλλαγών έλαβε χώρα μέσα σε αυτές τις γερμανικές κοινωνίες. Μεταξύ των πιο σημαντικών από αυτές είναι η μεταστροφή τους από τον γερμανικό παγανισμό στον Χριστιανισμό, η εμφάνιση ενός νέου πολιτικού συστήματος, με επίκεντρο τους βασιλιάδες, και μια συνεχής διαδικασία αναδυόμενης αμοιβαίας ακατανοησίας των διαφόρων διαλέκτων τους.
Ειδικά
Η μεταστροφή του Φράγκου βασιλιά Κλόβις στον Χριστιανισμό θα είχε μεγάλη σημασία στη διαμόρφωση της ταυτότητας του μελλοντικού ολλανδικού λαού.[9]
Η γενική κατάσταση που περιγράφεται παραπάνω ισχύει για τις περισσότερες, αν όχι όλες τις σύγχρονες ευρωπαϊκές εθνότητες με καταγωγή μεταξύ των γερμανικών φυλών, όπως οι Φριζοί, οι Γερμανοί, οι Άγγλοι και οι σκανδιναβικοί λαοί. Στις Κάτω Χώρες, αυτή η φάση ξεκίνησε όταν οι Φράγκοι, μια ένωση πολλών μικρότερων φυλών (πολλές από αυτές, όπως οι Batavi, Chauci, Chamavi και Chattuarii, ζούσαν ήδη στις Κάτω Χώρες πριν από τη δημιουργία της Φραγκικής συνομοσπονδίας), άρχισαν να επιβαρύνουν τις βορειοδυτικές επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας . Τελικά, το 358, οι Σαλιανοί Φράγκοι, μία από τις τρεις κύριες υποδιαιρέσεις μεταξύ της Φραγκικής συμμαχίας, εγκαταστάθηκαν στα νότια εδάφη της περιοχής ως Φοιδεράτοι. Οι Ρωμαίοι σύμμαχοι ήταν υπεύθυνοι για την άμυνα των συνόρων.[10]
Τα Ευαγγέλια Egmond περιέχουν την παλαιότερη γνωστή απεικόνιση Ολλανδών ατόμων, τον κόμη Ντιρκ Β΄ της Ολλανδίας και τη σύζυγό του Hildegard της Φλάνδρας .[11]
Γλωσσικά η παλιά Φράγκικη σταδιακά εξελίχθηκε σε Παλαιά Ολλανδικά [12], η οποία επιβεβαιώθηκε για πρώτη φορά τον 6ο αιώνα,[13] ενώ θρησκευτικά οι Φράγκοι (αρχίζοντας από την ανώτερη τάξη) ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό από το 500 έως το 700 περίπου. Σε πολιτικό επίπεδο, οι Φράγκοι πολέμαρχοι εγκατέλειψαν τον φυλετισμό [10] και ίδρυσαν μια σειρά από βασίλεια, με αποκορύφωμα τελικά τη Φραγκική Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου.
Ωστόσο, η πληθυσμιακή σύνθεση της Φραγκικής Αυτοκρατορίας, ή ακόμη και των πρώιμων Φραγκικών βασιλείων όπως η Νευστρία και η Αυστρασία, δεν κυριαρχούνταν από Φράγκους. Αν και οι Φράγκοι ηγέτες έλεγχαν το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης, οι ίδιοι οι Φράγκοι περιορίζονταν στο βορειοδυτικό τμήμα (δηλ. τη Ρηνανία, τις Κάτω Χώρες και τη Βόρεια Γαλλία) της Αυτοκρατορίας.[10] Τελικά, οι Φράγκοι στη Βόρεια Γαλλία αφομοιώθηκαν από τον γενικό Γαλλο-Ρωμαϊκό πληθυσμό και κατέλαβαν τις διαλέκτους τους (που έγιναν γαλλικές), ενώ οι Φράγκοι στις Κάτω Χώρες διατήρησαν τη γλώσσα τους, η οποία θα εξελισσόταν σε Ολλανδικά. Τα σημερινά σύνορα Ολλανδικής-Γαλλικής γλώσσας (με εξαίρεση το Nord-Pas-de-Calais στη Γαλλία και τις Βρυξέλλες και τους γύρω δήμους στο Βέλγιο) παρέμειναν σχεδόν πανομοιότυπα από τότε και θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι σηματοδοτεί την πιο απομακρυσμένη γαλλοποίηση μεταξύ των Φράγκων.[14] Μια διαλεκτική συνέχεια που παρέμεινε με περισσότερους ανατολικογερμανικούς πληθυσμούς, σε ξεχωριστή ταυτότητα σε σχέση με αυτούς αναπτύχθηκε μόνο σταδιακά, βασισμένη σε μεγάλο βαθμό σε κοινωνικοοικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες. Μεγάλα τμήματα της σημερινής Ολλανδίας έχουν πληθυσμούς που χρησιμοποιούν σαξονικές και φρισικές διαλέκτους.
↑Winkler Prins Geschiedenis der Nederlanden I (1977), p. 150; I.H. Gosses, Handboek tot de staatkundige geschiedenis der Nederlanden I (1974 [1959]), 84 ff.
↑The actual independence was accepted by in the 1648 treaty of Munster, in practice the Dutch Republic had been independent since the last decade of the 16th century.
↑D.J. Noordam, "Demografische ontwikkelingen in West-Europa van de vijftiende tot het einde van de achttiende eeuw", in H.A. Diederiks e.a., Van agrarische samenleving naar verzorgingsstaat (Leiden 1993), 35–64, esp. 40
↑"Clovis' conversion to Christianity, regardless of his motives, is a turning point in Dutch history as the elite now changed their beliefs. Their choice would way down its way on the common folk, of whom many (especially in the Frankish heartland of Brabant and Flanders) were less enthusiastic than the ruling class." Taken from Geschiedenis van de Nederlandse stam, part I: till 1648.
