Ο δρόμος της αγάπης (Πρωτότυπος τίτλος: Going My Way) είναι Αμερικανική δραματική κομεντί παραγωγής 1944 σε σκηνοθεσία Λίο ΜακΚάρεϊ. Πρωταγωνιστούν οι Μπινγκ Κρόσμπι και Μπάρι Φιτζέραλντ. Η ταινία κέρδισε 7 βραβεία όσκαρ, μεταξύ των οποίων και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία για το 1944[1][2]. Η επιτυχία της ταινίας έφερε τον Κρόσμπι στην πρώτη θέση του Box-Office θέση που κράτησε μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1940. Μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μπίνγκ Κρόσμπι και ο Λίο ΜακΚάρεϊ παρουσίασαν αντίγραφο της ταινίας στον ΠάπαΠίο ΙΒ' στο Βατικανό. Η ταινία ακολουθήθηκε από το σίκουελ Οι καμπάνες της Αγίας Μαρίας (The Bells Of St. Mary's) την επόμενη χρονιά.[3]
Υπόθεση
Ο αιδεσιμότατος πατήρ Τσακ Ο'Μάλεϊ (Μπινγκ Κρόσμπι) ένας χαρισματικός και αντισυμβατικός ρωμαιοκαθολικός ιερέας διήγαγε μια ζωή γεμάτη ικανοποιήσεις πριν αφιερωθεί στον κλήρο. Υπήρξε αθλητικός, ασχολήθηκε με τη μουσική και είχε πολλές κατακτήσεις, αλλά πλέον όλες αυτές οι εμπειρίες αποτελούν παρελθόν καθώς είναι σίγουρος για την επιλογή που έχει κάνει. Ο Ο'Μάλεϊ διορίζεται στην ενορία του αιδεσιμότατου Φιτσγκίμπον (Μπάρι Φιτζέραλντ) τον οποίο πρόκειται να εγκαταστήσει. Ο Φιτσγκίμπον είναι ένας ιδιότροπος αλλά κατά βάθος καλός άνθρωπος προσκολημένος στην παράδοση και έρχεται αμέσως σε σύγκρουση με το ανήσυχο πνεύμα του Ο'Μάλεϊ. Ο Ο'Μάλεϊ για να μην τον κακοκαρδίσει του αποκρύπτει το γεγονός ότι βρίσκεται στην ενορία για να τον αντικαταστήσει και χάρη στο μοντέρνο του χαρακτήρα καταφέρνει να προσεγγίσει τα παιδιά της ενορίας δίνοντας τους μαθήματα ζωής.
Πληροφορίες
Ο Λίο ΜακΚάρεϊ, σκηνοθέτης και δημιουργός της ταινίας, σκόπευε να γυρίσει πρώτα το Οι καμπάνες της Αγίας Μαρίας (The Bells Of St. Mary's - η οποία έκανε πρεμιέρα το 1945) που είχε επίσης ως κεντρικό χαρακτήρα τον ιρλανδικής καταγωγής αντισυμβατικό ιερέα Τσακ Ο'Μάλλεϊ και ύστερα την ταινία Ο Δρόμος της Αγάπης (Going My Way, 1944). Για ανεξήγητους λόγους όμως, η ταινία Ο Δρόμος της Αγάπης γυρίστηκε πριν τις Καμπάνες της Αγίας Μαρίας και ήταν μια μικρή παραγωγή, που όμως κατάφερε παρά το χαμηλό της προϋπολογισμό να κάνει αναπάντεχες εισπράξεις άνω των 16.300.000 δολαρίων και να βρεθεί γι' αυτό το λόγο στο Βιβλίο Γκίνες.[4]
Πέρα από την εισπρακτική της επιτυχία, η ταινία έλαβε και την εύνοια των κριτικών, που επαίνεσαν κυρίως την ερμηνεία του Μπινγκ Κρόσμπι, που για πρώτη φορά τον αντιμετώπισαν ως δραματικό ηθοποιό και όχι ως τραγουδιστή (που ήταν η πρώτη του και κύρια ενασχόληση) ή ως κωμικό που συμμετείχε σε ταινίες αμφίβολης ποιότητας πλάι στο μόνιμο συμπρωταγωνιστή του Μπομπ Χόουπ. Ο Μπινγκ Κρόσμπι ήταν ο εμπορικότερος ηθοποιός στο Box office κατά το 1944 και η ταινία αποτέλεσε την αφετηρία για μια διπλή καριέρα τόσο στο χώρο του τραγουδιού όσο και στον κινηματογράφο. Συνέχισε να έχει επιτυχία συμμετέχοντας σε μιούζικαλ Το βαλς του Αυτοκράτορα (The Emperor Waltz, 1948) του Μπίλι Γουάιλντερ και Υψηλή Κοινωνία (High Society, 1956) του Τσαρλς Γουόλτερς και είχε ακόμη έναν αξιομνημόνευτο πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία Η χωριατοπούλα (The Country Girl, 1954) του Τζορτζ Σίτον πλάι στη Γκρέις Κέλι, ενώ ταυτόχρονα οι δίσκοι του έκαναν επιτυχία.[3] Μεγάλη επίσης επιτυχία έκαναν τραγούδια που ακούγονται στην ταινία και ιδίως το Swinging on a Star, που κέρδισε Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού την πρώτη χρονιά που θεσπίστηκε η κατηγορία.
Βραβεία & υποψηφιότητες
Η ταινία έλαβε 10 υποψηφιότητες για όσκαρ, κερδίζοντας 7, μεταξύ των οποίων και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, υπερισχύοντας άλλων ταινιών όπως το φιλμ νουάρΚολασμένη Αγάπη (Double Idemnity) του Μπίλι Γουάιλντερ, το ψυχολογικό θρίλερ Εφιάλτης (Gaslight) του Τζορτζ Κιούκορ και το επικό πολεμικό δράμα (που διεδραματιζόταν στο εσωτερικό μέτωπο των ΗΠΑ) του Τζον ΚρόμγουελΑπ' όταν έφυγες (Since You Went Away)[5]. Άξιο λόγου είναι επίσης ότι για πρώτη και μοναδική φορά ο ίδιος ηθοποιός βρέθηκε υποψήφιος για Όσκαρ για την ίδια ταινία σε δυο διαφορετικές κατηγορίες. Ο Μπάρι Φιτζέραλντ βρέθηκε υποψήφιος τόσο για όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου όσο και για όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την ίδια ταινία, κάτι που προκάλεσε σάλο και ανάγκασε την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών να αλλάξει τους κανόνες σύμφωνα με τους οποίους λαμβάνονται οι υποψηφιότητες.[4]
