Το Ντίνι-λε-Μπαιν (γαλλικά: Digne-les-Bains) είναι γαλλική κοινότητα, πρωτεύουσα του νομού Αλπ-ντε-Ωτ-Προβάνς και βρίσκεται στην περιοχή Προβηγκία-Άλπεις-Κυανή Ακτή, στα νοτιοανατολικά της Γαλλίας. Έχει πληθυσμό 16.186 κατοίκους (2016) και είναι το κέντρο ευρύτερης αστικής περιοχής με 25.074 κατοίκους.
Το τοπωνύμιο Dinia αναφέρεται από τον 1ο αιώνα μ.Χ. (Πτολεμαίος, Πλίνιος ο πρεσβύτερος). Σύμφωνα με τους μελετητές, το όνομα σχηματίζεται από τον γαλατικό όρο Din (σήμαινε νερό), με το επίθεμα -ia. Σύμφωνα με άλλους μελετητές, το όνομα προέρχεται από ένα ρωμαϊκό κύριο όνομα, Din(n)ius. [9]
Το παραδοσιακό γαλλικό όνομα της πόλης είναι Ντίνι. Η ονομασία Ντίνι-λε-Μπαιν επισημοποιήθηκε στις 25 Ιουνίου 1988, σύμφωνα με το διάταγμα της 21ης Ιουνίου 1988 που δημοσιεύθηκε στις 24 Ιουνίου του ίδιου έτους στην Επίσημη Εφημερίδα.
Στα οξιτανικά της Προβηγκίας ή των Άλπεων (βιβαρο-αλπέν), τις κύριες παραδοσιακές γλώσσες της περιοχής, το όνομα γράφεται Dinha ή και Digno.
Γεωγραφικά στοιχεία
Ντίνι-λε-Μπαιν
Το Ντίνι-λε-Μπαιν βρίσκεται στο κέντρο του νομού Αλπ-ντε-Ωτ-Προβάνς, το δε υψόμετρο του κέντρου της πόλης είναι 608 μέτρα. [10]Είναι η πρωτεύουσα του νομού και έχει πληθυσμό 16.186 κατοίκους (2016)[11] και είναι το κέντρο ευρύτερης αστικής περιοχής με 25.074 κατοίκους. Η έκταση είναι 117,07 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Η πόλη είναι χτισμένη στις όχθες και την κοιλάδα του ποταμού Μπλεόν και εκτείνεται στους πρόποδες των Προάλπεων του Ντίνι. Η παλιά πόλη βρίσκεται σε λόφο μεταξύ του ποταμού Μπλεόν και του χείμαρρου Ω-Σωντ αλλά η πόλη έχει σταδιακά επεκταθεί. Με την συνένωση με γειτονικές κοινότητες, εκτείνεται σε μήκος 8 χιλιομέτρων.
Στην κοιλάδα του χειμάρρου Ω-Σωντ (Ζεστά νερά) υπάρχει μια κρύα και οκτώ θερμές ιαματικές πηγές που χρησιμοποιούνται για υδροθεραπεία, μερικές από τις οποίες είναι ραδιενεργές.
Το Ντίνι-λε-Μπαιν χαρακτηρίζεται από ένα υγρό υποτροπικό κλίμα (Κλιματική ταξινόμηση Κέππεν: Cfa), με έντονο υγρό ηπειρωτικό κλίμα και θερμότερες μεσογειακές κλιματικές επιδράσεις (κλιματική ταξινόμηση Κέππεν: Dfa, Csa). Τα καλοκαίρια είναι ζεστά και σχετικά ξηρά, και οι χειμώνες είναι ήπια κρύοι και σχετικά υγροί, με κανονικούς παγετούς τους χειμερινούς μήνες.
Οικονομία
Η πλατεία στρατηγού Ντε Γκωλ
Στην περιοχή υπάρχει αγροτική δραστηριότητα: γεωργία, δασοκομία, αλιεία και κτηνοτροφία. Σημαντικά είναι η καλλιέργεια της λεβάντας, οι ελαιώνες της πόλης και σε μικρό βαθμό η αμπελοκαλλιέργεια. Η γεωργική δραστηριότητα των γύρω κοινοτήτων επιτρέπει την ύπαρξη του αγροτικού συνεταιρισμού Alp'Agri.
Στα τέλη του 2010, ο δευτερογενής τομέας (βιομηχανία και κατασκευές) διέθετε 176 εγκαταστάσεις, απασχολώντας 377 υπαλλήλους, καμία εγκατάσταση δεν υπερβαίνει τους 50 υπαλλήλους.[12]
Ο τουρισμός και η υδροθεραπεία απασχολούν επίσης μεγάλο τμήμα του εργατικού δυναμικού της πόλης.
Με ειδίκευση στη θεραπεία αναπνευστικών και ρευματικών προβλημάτων, τα ιαματικά λουτρά Θέρμες του Ντίνι-λε-Μπαιν βόρεια της πόλης προσφέρουν θεραπείες σπα, θεραπευτικές και ευεξίας.
Παραδοσιακές εκδηλώσεις
Το Ντίνι γιορτάζει τη λεβάντα, το σύμβολο της περιοχής, το πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου. Για την περίσταση οργανώνονται: αγορά παραγωγών, παραστάσεις, συναυλίες, χοροί και πυροτεχνήματα. Γίνεται παρέλαση, η πομπή της οποίας αποτελείται από δεκάδες άρματα που καλύπτονται από άνθη λεβάντας, που οδηγούνται από μουσικούς και χορευτές διαφόρων εθνών. Η γιορτή προσελκύει 10.000 έως 15.000 άτομα την ημέρα στην πόλη.
Αξιοθέατα
Ο καθεδρικός ναός
Η παλιά πόλη με τους γραφικούς πεζόδρομους
Ο καθεδρικός ναός του Σαιν-Ζερόμ
Ο παλιός καθεδρικός ναός της Παναγίας του Μπουρ
Το Γεωλογικό φυσικό καταφύγιο της Άνω Προβηγκίας
Ιστορικά σιντριβάνια
Ο βοτανικός κήπος Κορντελιέ στο χώρο του παλιού μοναστηριού του Κορδελιέρων. Αυτός ο μεσαιωνικός κήπος, όπου καλλιεργούνται βότανα, λαχανικά και οπωροφόρα δέντρα, είναι περιοχή περιπάτου.
Το μουσείο Γκασσεντί, το οποίο περιλαμβάνει εκθέματα σχετικά με την τοπική ιστορία, την τέχνη και την επιστήμη. Στεγάζεται σε παλιό μέγαρο του 16ου αιώνα και περιλαμβάνει συλλογές ζωγραφικής του 17ου-19ου αιώνα, καθώς και σύγχρονα έργα τέχνης.
↑Charles Rostaing, Essai sur la toponymie de la Provence (depuis les origines jusqu’aux invasions barbares), Laffite Reprints, Marseille, 1973 (1re édition 1950), p. 165–166.
↑Michel de La Torre, Alpes-de-Haute-Provence : le guide complet des 200 communes, Paris, Deslogis-Lacoste, coll. « Villes et villages de France », 1989, Relié, 72 p.
