Ο Σερ Μουχάμαντ Ικμπάλ (ουρντού, περσικά: محمد اقبال) (9 Νοεμβρίου 1877 – 21 Απριλίου 1938) ήταν επαναστάτης, συγγραφέας ούρντου και περσικών,[11][12] φιλόσοφος,[13] λόγιος και πολιτικός, [14] του οποίου η ποίηση θεωρείται από τις σπουδαιότερες του 20ου αιώνα.[15][16][17][18] Το όραμά του για ένα πολιτιστικό και πολιτικό ιδανικό για τους Μουσουλμάνους της Ινδικής υποηπείρου[19] ήταν η δημιουργία του κράτους του Πακιστάν.[11][20] Συνήθως αναφέρεται με τον επίτιμο τίτλο Αλάμα[21] (από το περσικό: علامہ, «πολυγνώστης»).[22]
Ο Ικμπάλ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σιαλκότ του Παντζάμπ σε μια εθνοτική μουσουλμανική οικογένεια από το Κασμίρ. Ολοκλήρωσε το πτυχίο και το μεταπτυχιακό του στο Κυβερνητικό Κολέγιο της Λαχόρης. Δίδαξε αραβικά στο Κολέγιο Oriental της Λαχόρης από το 1899 έως το 1903. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έγραψε πάρα πολύ. Μεταξύ των ποιημάτων της ούρντου αυτής της εποχής που παραμένουν δημοφιλή είναι το Parinde ki faryad (Προσευχή ενός πουλιού), ένας πρώιμος διαλογισμός για τα δικαιώματα των ζώων και το Tarana-e-Hindi (Τραγούδι του Ινδουστάν) ένα πατριωτικό ποίημα—και τα δύο ποιήματα συντέθηκαν για παιδιά. Το 1905, έφυγε για περαιτέρω σπουδές στην Ευρώπη, πρώτα στην Αγγλία, όπου ολοκλήρωσε το δεύτερο πτυχίο στο Κολέγιο Τρίνιτι του Κέιμπριτζ και στη συνέχεια κλήθηκε στο Λίνκολνς Ιν και στη συνέχεια στη Γερμανία, όπου έλαβε το Ph.D. στη φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Αφού επέστρεψε στη Λαχόρη το 1908, ίδρυσε ένα δικηγορικό γραφείο, αλλά επικεντρώθηκε στη συγγραφή επιστημονικών έργων για την πολιτική, την οικονομία, την ιστορία, τη φιλοσοφία και τη θρησκεία. Είναι περισσότερο γνωστός για τα ποιητικά του έργα, συμπεριλαμβανομένου του Asrar-e-Khudi (Μυστικά του εαυτού) – μετά τη δημοσίευση του οποίου του απονεμήθηκε ο τίτλος του ιππότη- , Rumuz-e-Bekhudi (Τα μυστικά της ανιδιοτέλειας) και Bang-e-Dara. Στο Ιράν, όπου είναι γνωστός ως Iqbāl-e Lāhorī (Ικμπάλ της Λαχόρης), χαίρει μεγάλης εκτίμησης για τα περσικά έργα του.
Ο Ικμπάλ θεωρούσε τον Τζελαλεντίν Ρουμί ως τον οδηγό του και τον Ασράφ Αλί Τάνουι ως τη μεγαλύτερη ζωντανή αυθεντία στο θέμα των διδασκαλιών του Ρουμί.[23][24] Ήταν ισχυρός υποστηρικτής της πολιτικής και πνευματικής αναβίωσης του ισλαμικού πολιτισμού σε όλο τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα στη Νότια Ασία. Μια σειρά από διαλέξεις που παρέδωσε για αυτό το σκοπό δημοσιεύθηκαν ως Η Ανασυγκρότηση της Θρησκευτικής Σκέψης στο Ισλάμ. Ο Ικμπάλ εξελέγη στο Νομοθετικό Συμβούλιο του Παντζάμπ το 1927 και κατείχε μια σειρά από θέσεις στη Πανινδική Ένωση Μουσουλμάνων. Στην προεδρική του ομιλία το 1930 στην ετήσια συνάντηση της Ένωσης στο Αλαχαμπάντ, διαμόρφωσε ένα πολιτικό πλαίσιο για τους Μουσουλμάνους στην υπό βρετανική κυριαρχία Ινδία.[19] Ο Ικμπάλ πέθανε το 1938. Μετά τη δημιουργία του Πακιστάν το 1947, ονομάστηκε εθνικός ποιητής της χώρας. Είναι επίσης γνωστός ως Hakeem-ul-Ummat (Ο Σοφός της Ούμα) και Mufakkir-e-Pakistan (Ο στοχαστής του Πακιστάν). Η επέτειος της γέννησής του (Yom-e Welādat-e Muḥammad Iqbāl), 9 Νοεμβρίου, ήταν επίσημη αργία στο Πακιστάν μέχρι το 2018.[25] Ο Αμπούλ Χασάν Αλί Χασάνι Νάντουι έγραψε το Δόξα του Ικμπάλ για να τον μάθουν στον αραβικό κόσμο.[26]
↑Kiernan, V.G. (2013). Poems from Iqbal: Renderings in English Verse with Comparative Urdu Text. Oxford University Press and Iqbal Academy Pakistan. σελίδες xi–xiii. ISBN978-0-19-906616-2. Quote: "In Urdu, Iqbal is allowed to have been far the greatest poet of this century, and by most critics to be the only equal of Ghalib (1797–1869). ... the Urdu poems, addressed to a real and familiar audience close at hand, have the merit of being direct, spontaneous utterances on tangible subjects. (p. xiii)"
