Συντεταγμένες: 37°8′51″N 22°49′9″E / 37.14750°N 22.81917°E / 37.14750; 22.81917
Η Ιερά Μονή Σίντζας Αρκαδίας, είναι ένα ιστορικό μοναστήρι, χτισμένο σε απόσταση 6 χλμ βορειοδυτικά του Λεωνιδίου. Η μονή είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο.
Ιστορία
Σύμφωνα με την μυθολογία, στο σημείο όπου χτίστηκε η μονή, η θάλασσα ξέβρασε τη Σεμέλη και τον γιο της Διόνυσο. Έτσι, χτίστηκε αρχαίο ιερό προς τιμήν του Διόνυσου, το οποίο εξελίχθηκε αργότερα σε χριστιανικό ναό. Το όνομα Σίντζα, προέρχεται από την τσακώνικη λέξη «συντζά», που σημαίνει Συκιά. Η μονή, αναφέρεται για πρώτη φορά σε σιγίλιο του Πατριάρχη Κυρίλλου Α΄ Λουκάρεως, το έτος 1622, σύμφωνα με οποίο αποδίδει στη Μονή το σταυροπηγιακό της προνόμιο. Το έγγραφο αυτό, υπέγραψε, μεταξύ άλλων, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεοφάνης Γ΄. Κατά τα έτη της Τουρκοκρατίας, η μονή υπαγόταν στην Επισκοπή Ρέοντος - Πραστού. Το 1798, ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄, ανανέωσε το σταυροπηγιακό προνόμιο της Μονής.
Το 1828, δύο χρόνια μετά την καταστροφική επέλαση του Ιμπραήμ πασά, η Μονή αρχίζει να παρακμάζει. Παρόλα αυτά, η μονή βοήθησε στην ανασυγκρότηση του Ελληνικού κράτους και πρόσφερε το 1830, 250 τάλληρα δίστηλα για την ανέγερση σχολείων. Το 1831, η Μονή πρόσφερε στον έρανο του Λεωνιδίου, 1500 φοίνικες. Τον Μάιο του 1834, η Νομαρχία Αρκαδίας, ζήτησε από τη Βασιλική Γραμματεία να πάρει οριστική απόφαση για τη διάλυση της Μονής Σίντζας. Ζήτησε επίσης, να διαλυθεί και η Μονή Ρεοντινού και τα κτήματά τους να παραχωρηθούν στην Μονή Αρτοκωστάς.
Η μονή
Η μονή, βρίσκεται χτισμένη μέσα σε έναν απόκρημνο βράχο, πάνω από την πεδιάδα του Λεωνιδίου, σε υψόμετρο 500 μ. Πάνω από την είσοδο του μοναστηριού, υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα, με την χρονολογία 1783, την χρονιά δηλαδή που ανακαινίστηκε. Κοντά στο μοναστήρι, υπάρχουν δύο αξιόλογοι τάφοι. Ο πρώτος είναι ρωμαϊκός, βρίσκεται λαξευμένος μέσα στον βράχο και φέρει επιγραφή που δεν σώζεται ακέραια: «ΤΩΠΟC ΤΙΒ ΚΛΑΥΔΙΟΥ ΕΥΡΩΤΑ». Ο δεύτερος, είναι πιθανόν τάφος Φράγκου μοναχού. Υπάρχει επιγραφή γραμμένη στα γαλλικά και ανήκει στον Χριστόφορο από τη Μαγαδασκάρη: «on revient toujours....á sa première amour».
Το καθολικό της Μονής, είναι κτίσμα των αρχών του 17ου αι. και ανήκει στον τύπου του σταυροειδούς εγγεγραμμένου με τρούλο. Εσωτερικά είναι γεμάτο με αγιογραφίες, οι οποίες δεν διασώθηκαν. Οι αγιογραφίες, ήταν έργα των Παναγιώτη και Κυριάκου Κουλιδά, με καταγωγή από τον Άγιο Ιωάννη Αρκαδίας. Στο εντυπωσιακό ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού, υπάρχουν εικόνες του 17ου αιώνα. Στο προσκυνητάρι, έχει φιλοτεχνηθεί η εικόνα της Κοιμήσεως του Αγίου Νικολάου, «διά χειρός Κυριάκου Κουλιδᾶ τό ἒτος 1767». Στη λειψανοθήκη της Μονής, φυλάσσονται λείψανα αγίων, ανάμεσα σ' αυτά και του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Τιμώντας τον Άγιο Διονύσιο, οι μοναχές έχτισαν ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο σ' αυτόν, χτισμένο μέσα στον βράχο. Η μονή έχει ένα μετόχι, τον Άγιο Χαράλαμπο, πλησίον του Λεωνιδίου. Παλαιότερα και ο ναός του Αγίου Λεωνίδα, κοντά στο Λεωνίδιο, αποτελούσε μετόχι της Μονής. Η μονή, εορτάζει στην εορτή του Αγίου Νικολάου στις 6 Δεκεμβρίου, στην ανακοιμηδή των λειψάνων του στις 9 Μαΐου και στην εορτή του Αγίου Διονυσίου στις 3 Οκτωβρίου.
Πηγές
- Πέτρος Σαραντάκης - Αρκαδία: Τα μοναστήρια και οι εκκλησίες της, οδοιπορικό 10 αιώνων, Εκδόσεις Οιάτης, Αθήνα 2000, ISBN 960-91420-0-1
Παραπομπές
