Είναι το πρώτο άγαλμα στο Σέντραλ Παρκ που απεικονίζει ιστορικές γυναίκες. (Ένα άγαλμα του φανταστικού χαρακτήρα από το Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων είναι η μόνη άλλη γυναικεία φιγούρα που απεικονίζεται στο πάρκο).[1] Τα αρχικά σχέδια για το μνημείο περιελάμβαναν μόνο τη Στάντον και την Άντονι, αλλά αφού οι κριτικοί προέβαλαν αντιρρήσεις για την έλλειψη συμπερίληψης γυναικών χρώματος, η Τρουθ προστέθηκε στο σχέδιο.[7][8][9]
Ιστορία
Από το 2013, η καμπάνια Statue Fund/Monumental Women ασχολήθηκε με την πόλη για να «σπάσει το μπρούτζινο ταβάνι» στο Σέντραλ Παρκ για να δημιουργήσει το πρώτο άγαλμα πραγματικών γυναικών στην 165χρονη ιστορία του Πάρκου.[10][11]
Το Monumental Women συγκέντρωσε 1,5 εκατομμύρια δολάρια, ως επί το πλείστον ιδιωτική χρηματοδότηση, για να πληρώσει για το άγαλμα,[12] συμπεριλαμβανομένων συνεισφορών από ιδρύματα, επιχειρήσεις και πάνω από 1.000 μεμονωμένες δωρεές.[7] Η εκστρατεία του αγάλματος εξαρτήθηκε από ιδιωτικές δωρεές.[12] Αρκετά στρατεύματα των Κοριτσιών Προσκόπων της Ευρύτερης Νέας Υόρκης έχουν δωρίσει χρήματα από τις πωλήσεις μπισκότων τους στο ταμείο[4] και το ταμείο έχει λάβει επιχορήγηση 500.000 $ από τη New York Life.[12]
Η προσπάθεια έχει την υποστήριξη πολλών εκλεγμένων αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου του Μανχάταν, Γκέιλ Μπρούερ, κάθε μέλους του Γυναικείου Συνεδρίου του Δημοτικού Συμβουλίου της Νέας Υόρκης, βουλευτών, Γερουσιαστών των ΗΠΑ, καθώς και ιστορικών, ιδρυμάτων και άλλων.[13]
Το Μνημείο των Πρωτοπόρων για τα Δικαιώματα των Γυναικών δημιουργήθηκε από τη γλύπτρια Μέρεντιθ Μπέργκμαν,[14] η οποία τον Ιούλιο του 2018 επιλέχθηκε από 91 καλλιτέχνες που υπέβαλαν αίτηση για την ανάθεση δημιουργίας του αγάλματος.[15]
Η Επιτροπή Δημόσιου Σχεδιασμού της Νέας Υόρκης ενέκρινε το σχέδιο αγάλματος της Μπέργκμαν στις 21 Οκτωβρίου 2019.[16] Το άγαλμα αποκαλύφθηκε στο Σέντραλ Παρκ στις 26 Αυγούστου 2020, που γιορτάζεται επίσης ως Ημέρα Ισότητας των Γυναικών, για να σηματοδοτήσει την εκατονταετή επέτειο από την ψήφιση της 19ης Τροποποίησης, η οποία παρείχε στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου σε εθνικό επίπεδο.[17][18]
Κριτική
Η εκστρατεία Statue Fund/Monumental Women ήρθε αντιμέτωπη με κριτική κατά τη διαδικασία έγκρισης του αγάλματος της Μπέργκμαν. Το αρχικό σχέδιο του αγάλματος παρουσίαζε τη Σούζαν Μπ. Άντονι και την Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον να κρατούν έναν κύλινδρο με τα ονόματα άλλων 22 υποψηφίων.[19] Αυτό επικρίθηκε ως περιθωριοποίηση αυτών των άλλων 22 ακτιβιστών (επτά από τις οποίες είναι έγχρωμες γυναίκες) και τους περιόρισε σε μια απλή υποσημείωση. Στη δεύτερη μακέτα του αγάλματος, ο κύλινδρος αφαιρέθηκε εντελώς, αφήνοντας μόνο τη Στάντον και την Άντονι.[20] Αυτή η έκδοση του αγάλματος εγκρίθηκε ομόφωνα από την Επιτροπή Δημόσιου Σχεδιασμού της Νέας Υόρκης.
Η Επιτροπή εξέδωσε ως επί το πλείστον κριτικές σχετικά με τα καλλιτεχνικά στοιχεία του αγάλματος, αλλά ολοκλήρωσε τις δηλώσεις της λέγοντας: «(...) η Επιτροπή εγκρίνει υπό τον όρο ότι, ξεχωριστά από το άγαλμα της Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον και της Σούζαν Μπ. Άντονι, η αιτούσα θα εργαστεί για να εντοπίσει ουσιαστικούς τρόπους για να αναγνωρίσει και να τιμήσει τις έγχρωμες γυναίκες που έπαιξαν ενεργό ρόλο στο Κίνημα για τη Γυναικεία Ψήφο».[21] Ωστόσο, το μνημείο άρχισε να δέχεται δημόσια κριτική για την έλλειψη εκπροσώπησης των έγχρωμων γυναικών. Αυτό φαινόταν ένα ιδιαίτερα οξύ ζήτημα, δεδομένου ότι τα θέματα του αγάλματος, η Ελίζαμπεθ Κάντι Στάντον και η Σούζαν Μπ. Άντονι, ήταν συνεκδότες των πρώτων τόμων του The History of Woman Suffrage, μιας ιστορίας έξι μερών του κινήματος της ψήφου των γυναικών που, ισχυρίζονται ορισμένοι μελετητές και δημοσιογράφοι, παρέλειψαν σε μεγάλο βαθμό τις συνεισφορές των μαύρων γυναικών.[22] Αυτή η κριτική έγινε παρά την αναζήτηση λέξεων στους τρεις πρώτους τόμους του The History of Woman Suffrage, όπου βρέθηκε ότι οι Αφροαμερικανές σουφραζέτες αναφέρθηκαν τουλάχιστον 85 φορές, συχνά με πολλές λεπτομέρειες και άμεσες προτάσεις. Η Σότζερνερ Τρουθ αναφέρεται πάνω από 50 φορές, η Φράνσις Ε. Γ. Χάρπερ 16 φορές και η Μέρι Σαντ Κέρι τέσσερις φορές. Η ιστορικός Ρόζαλιν Τέρμποργκ-Πεν είπε ότι χρησιμοποίησε το The History of Woman Suffrage και την εφημερίδα των Στάντον και Άντονι, The Revolution, για να βοηθήσει στον εντοπισμό των Αφροαμερικανών σουφραζέτων.[23]
Στον απόηχο της δημόσιας κριτικής, το άγαλμα επανασχεδιάστηκε ξανά, αυτή τη φορά με τρεις φιγούρες: της Άντονι, της Στάντον και της Σότζερνερ Τρουθ.[24] Η Τρουθ, μία Αφροαμερικανή υποστηρικτής της κατάργησης της δουλείας, σουφραζέτα και ακτιβίστρια, δραστηριοποιήθηκε ταυτόχρονα με την Άντονι και τη Στάντον. Πολλοί άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι με τη συμπερίληψη της Τρουθ ως αντιπροσώπευσης των έγχρωμων γυναικών στο κίνημα της ψηφοφορίας. Ωστόσο, η Τρουθ είναι πιο διάσημη για την ομιλία της «Δεν είμαι εγώ Γυναίκα;» (Ain't I a Woman?) του 1851[25] και το Monumental Women αναφέρει αυτή την ομιλία ως το λόγο για τη φήμη της.[26] Υπάρχουν αρκετές εκδοχές, όπως παρέχονται στο The Sojourner Truth Project και αυτή που αναπαράγεται πιο συχνά απεικονίζει την Τρουθ να χρησιμοποιεί μιας νότια διάλεκτο σκλάβων, απίθανη για μία Νεοϋορκέζα.[27] Γράφτηκε από τη Φράνσις Ντέινα Μπάρκερ Κέιτζ, σχεδόν δώδεκα χρόνια μετά την ομιλία και το άγαλμα δεν προσδιορίζει καμία εκδοχή.
