Το Παλάτι των Ηλυσιων (γαλλικά: Le palais de l'Élysée), συχνά αναφέρεται απλά ως Ελιζέ, στα ελληνικά και μέγαρο των Ηλυσίων, είναι η επίσημη κατοικία του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας. Το μέγαρο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως γραφείο του Γάλλου Προέδρου το 1848.
Στις αρχές του 18ου αιώνα, η σημερινή οδός Φωμπούρ Σαιν-Ονορέ ήταν ένα λιβάδι με βοσκοτόπια, λαχανόκηπους και λίγα σπιτάκια.[4]Το 1718, ο Λουί Ανρί ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρνι, κόμης του Εβρέ, κατασκεύασε το μέγαρο, που ολοκληρώθηκε το 1722 [5]και παρόλο που έχει υποστεί πολλές τροποποιήσεις από τότε, παραμένει ένα καλό παράδειγμα του γαλλικού κλασικού ρυθμού.[6] Μετά το θάνατο του κόμη το 1753, ο Λουδοβίκος ΙΕ' αγόρασε το μέγαρο για τη μαιτρέσα του μαρκησία ντε Πομπαντούρ, για να είναι η παριζιάνικη κατοικία της. Με τον θάνατό της το 1764, το οικοδόμημα πέρασε στην περιουσία του Γαλλικού στέμματος.
Το 1773, το μέγαρο αγοράστηκε από τον πλούσιο τραπεζίτη Νικολά Μπωζόν, έναν από τους πλουσιότερους άνδρες της Γαλλίας, που χρειάζονταν ένα «εξοχικό σπίτι» (γιατί η πόλη του Παρισιού δεν έφτανε μέχρι εκεί ακόμη) για να φιλοξενήσει τη μεγάλη συλλογή του από ζωγραφικούς πίνακες. [7]Εκείνη την εποχή πραγματοποιήθηκαν σημαντικές αλλαγές στο κτήριο και δημιουργήθηκε ο κήπος αγγλικού στιλ. Οι αρχιτεκτονικές του αλλαγές και οι γκαλερί τέχνης που δημιούργησε έδωσαν σ'αυτή την κατοικία διεθνή φήμη ως «ένα από τα κορυφαία σπίτια του Παρισιού».
Βασιλικό και Αυτοκρατορικό Παλάτι
Το 1787, το μέγαρο αγοράστηκε από την εξαδέλφη του Λουδοβίκου ΙΣΤ', Βατθίλδη της Ορλεάνης, δούκισσα των Βουρβόνων, [8]που το κατοίκησε, το ονόμασε Ελιζέ και κατασκεύασε μικρά σπιτάκια στον κήπο. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, η Δούκισσα συνελήφθη μεταξύ 1793 και 1795 και αργότερα εγκατέλειψε τη χώρα. Το Ελιζέ κατασχέθηκε και μισθώθηκε. Οι κήποι χρησιμοποιήθηκαν για δεξιώσεις και χορούς και τα δωμάτια έγιναν λέσχες τυχερών παιχνιδιών.[9]
Το 1803 το Ελιζέ πωλήθηκε στον στρατάρχη Ζοακίμ Μυρά, [10]ο οποίος όταν τοποθετήθηκε βασιλιάς της Νάπολης το 1808, παραχώρησε στον Ναπολέοντα όλες τις ιδιοκτησίες του στη Γαλλία. Εκείνη την εποχή το μέγαρο ονομάστηκε Ελιζέ-Ναπολεόν. Μετά την καταστροφική μάχη του Βατερλώ, ο Ναπολέοντας επέστρεψε στο Ελιζέ, όπου υπέγραψε την παραίτησή του στις 22 Ιουνίου 1815 και έφυγε για την εξορία από το Ελιζέ στις 25.
Ρώσοι Κοζάκοι στρατοπέδευσαν στους κήπους όταν κατέλαβαν το Παρίσι το 1814. Με την παλινόρθωση των Βουρβόνων, το ακίνητο επιστράφηκε στον παλαιό ιδιοκτήτη του, τη δούκισσα των Βουρβόνων, η οποία το 1816 το πούλησε στον εξάδελφό της, τον Λουδοβίκο ΙΗ'.
Προεδρική κατοικία
Palais de l'Élysée, Paris.Το σαλόνι των Πρεσβευτών
Από το 1848, με απόφαση της Εθνοσυνέλευσης της Δεύτερης Δημοκρατίας, το μέγαρο ονομάστηκε Εθνικό Ελιζέ και ορίσθηκε ως επίσημη κατοικία του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας. (Ο Πρόεδρος έχει επίσης τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει διάφορες άλλες επίσημες κατοικίες, όπως το κάστρο του Ραμπουγιέ, 45 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Παρισιού -από το 1896 έως το 2009- και το φρούριο του Μπρεγκανσόν κοντά στη Μασσαλία).
Το 1853, μετά το πραξικόπημα που τερμάτισε τη Δεύτερη Δημοκρατία, ο Ναπολέων Γ' ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Ζοζέφ-Εζέν Λακρουά να ανακαινίσει το μέγαρο. Ο ίδιος εγκαταστάθηκε στο κοντινό παλάτι του Κεραμεικού, αλλά κράτησε το Ελιζέ ως ένα διακριτικό μέρος για τις ιδιωτικές στιγμές του. Από όταν ολοκληρώθηκε η ανακαίνιση του 1867, η βασική εμφάνιση του μεγάρου Ελιζέ παρέμεινε η ίδια.
Το 1873, κατά τη διάρκεια της Τρίτης Δημοκρατίας, το Ελιζέ έγινε η επίσημη προεδρική κατοικία.
Το Ελιζέ παρέμεινε επίσημη κατοικία των Προέδρων της Γαλλίας μέχρι τον Ιούνιο του 1940, οπότε έκλεισε και εγκαταλείφθηκε όταν ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν το Παρίσι στις τελευταίες ημέρες της Μάχης της Γαλλίας. Μετά τη γερμανική ήττα, έγινε και πάλι η προεδρική κατοικία το 1946 και εξακολουθεί να είναι έως τον 21ο αιώνα.
