Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής του καριέρας με την Ντεπορτίβο δε Λα Κορούνια στην Ισπανία, έχοντας συνολικά 258 παιχνίδια και 15 γκολ σε 12 σεζόν στην Πριμέρα Ντιβισιόν με τρεις ομάδες. Έπαιξε επίσης αρκετά χρόνια στην Ιταλία, με τις Λάτσιο και Αταλάντα.
Χρησιμοποιήθηκε τακτικά στους Γαλικιανούς για οκτώμισι χρόνια, όπου ανταγωνίστηκε με τον Μανουέλ Πάμπλο και τον Βίκτορ Σάντσεθ και για τις δύο θέσεις βασικού στη δεξιά πλευρά.[11][12] Λόγω τραυματισμού στο γόνατο, εμφανίστηκε μόνο σε 14 αγώνες της Πριμέρα Ντιβισιόν, καθώς η Ντεπόρ κέρδισε τον τίτλο για πρώτη φορά, τη σεζόν 1999-2000.[13]
Αφού έπεσε σε ρήξη με τον προπονητή Χοακίν Καπαρός, ο Σκαλόνι εντάχθηκε στην Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ της Πρέμιερ Λιγκ, ως δανεικός στις 31 Ιανουαρίου 2006, την τελευταία ημέρα της μεταγραφικής περιόδου, σε μια προσπάθεια να αυξήσει τις πιθανότητες επιλογής του για το επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο.[14] Έκανε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα εναντίον της Σάντερλαντ ΑΦΚ, στις 4 Φεβρουαρίου.[15] βοήθησε επίσης την ομάδα να φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, όπου ηττήθηκε στη διαδικασία των πέναλτι από τη Λίβερπουλ.[16][17]
Ράθινγκ Σανταντέρ
Ο Σκαλόνι έφυγε από τη Γουέστ Χαμ αφού δεν μπόρεσε να συμφωνηθεί μόνιμη μεταγραφή. Η Ντεπορτίβο τον απελευθέρωσε την 1η Σεπτεμβρίου 2006, μαζί με τον Ντιέγκο Τριστάν,[18] μία ημέρα μετά το κλείσιμο της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου.
Ωστόσο, λόγω του γεγονότος ότι δεν υπήρχαν περιορισμοί για τους ελεύθερους παίκτες, δύο εβδομάδες αργότερα ο Σκαλόνι υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο με τη Ράθινγκ Σανταντέρ.[19] Εμφανίστηκε –και ξεκίνησε– και στα δύο παιχνίδια ενάντια στην πρώην ομάδα του, όπου και τα δύο έληξαν ισόπαλα 0–0.[20][21]
Ιταλία
Στις 30 Ιουνίου 2007, ο Σκαλόνι μετακόμισε στην ΣΣ Λάτσιο της Σέριε Α με πενταετές συμβόλαιο.[22] Τον Ιανουάριο του επόμενου έτους επέστρεψε στην Ισπανία, ως δανεικός στη Μαγιόρκα για 18 μήνες.[23][24][25] Στη συνέχεια, επέστρεψε στη Ρώμη, όπου χρησιμοποιήθηκε σπάνια για τις επόμενες τρεις σεζόν.
Σε ηλικία 35 ετών, ο Σκαλόνι εντάχθηκε στην Αταλάντα ΜΚ τον Ιανουάριο του 2013 [26] Αφέθηκε ελεύθερος στο τέλος της σεζόν 2012-13, αλλά υπέγραψε εκ νέου αφού δεν κατάφερε να βρει νέο σύλλογο.[27]
Εθνική ομάδα
Αφού έκανε το ντεμπούτο του για την Αργεντινή στις 30 Απριλίου 2003 σε ένα φιλικό παιχνίδι με τη Λιβύη,[28] ο Σκαλόνι ήταν μια έκπληξη στην ομάδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, παίρνοντας τη θέση του βετεράνου Χαβιέρ Σανέτι, ο οποίος έπαιζε επίσης ως δεξιός ακραίος μπακ.[29] Η μόνη του εμφάνιση στη διοργάνωση ήταν η νίκη με 2–1 στην παράταση στη Φάση των 16 εναντίον του Μεξικού στις 24 Ιουνίου 2006 στο Zentralstadion, όπου ξεκίνησε και ολοκλήρωσε τον αγώνα.[30]
Σταδιοδρομία ως προπονητής
Στις 11 Οκτωβρίου 2016, ο Σκαλόνι εντάχθηκε στο προπονητικό επιτελείο του συμπατριώτη του Χόρχε Σαμπάολι στη Σεβίλλη ΦΚ.[31] Τον Ιούνιο του 2017, όταν ο Σαμπάολι διορίστηκε νέος προπονητής της εθνικής Αργεντινής, διορίστηκε και πάλι βοηθός του.[32]
Ένα χρόνο αργότερα, μετά την αποτυχία της χώρας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 στη Ρωσία, ο Σκαλόνι και ο Πάμπλο Αϊμάρ ορίστηκαν ως υπηρεσιακοί προπονητές μέχρι το τέλος της χρονιάς.[33] Το Νοέμβριο του 2018, ο πρώτος επιβεβαιώθηκε στη θέση μέχρι τον επόμενο Ιούνιο, όταν επρόκειτο να διεξαχθεί το Κόπα Αμέρικα 2019, παρά την ευρεία αντίθεση εναντίον του εκείνη την εποχή.[34][35] Οδήγησε την ομάδα στην τρίτη θέση στη Βραζιλία.[36]
Ο Σκαλόνι οδήγησε την Αργεντινή στον τίτλο του Κόπα Αμέρικα 2021 αφού νίκησε τη Βραζιλία, η οποία ήταν για άλλη μια φορά η οικοδέσποινα (1–0), βοηθώντας την να κερδίσουν το πρώτο τους τρόπαιο μετά από 28 χρόνια.[37] Το Νοέμβριο του ίδιου έτους, προτάθηκε για το βραβείο του Καλύτερου Προπονητή της FIFA,[38] αλλά δεν μπήκε στην τελική τριάδα.[39]
Την 1η Ιουνίου 2022, η Αργεντινή του Σκαλόνι κέρδισε το Finalissima 2022, αφού νίκησε την Ιταλία με 3–0 στο Στάδιο Γουέμπλεϊ.[40] Στις 22 Νοεμβρίου, η ομάδα του έχασε με 2–1 από τη Σαουδική Αραβία στον εναρκτήριο αγώνα της φάσης των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ.[41] Το αποτέλεσμα θεωρήθηκε στατιστικά η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία της διοργάνωσης.[42] Παρόλα αυτά, πέρασαν στη φάση των νοκ άουτ αφού σημείωσαν νίκες επί του Μεξικού (2-0) και της Πολωνίας (επίσης 2-0).[43] Στη συνέχεια, η Αργεντινή νίκησε την Αυστραλία (2–1) στον γύρο των 16 και προκρίθηκε επί της Ολλανδίας στα προημιτελικά με νίκη στα πέναλτι, μετά την οποία ο Σκαλόνι υπερασπίστηκε την ομάδα του μετά από διαμάχες και ένταση μεταξύ Αργεντινών και Ολλανδών παικτών κατά τη διάρκεια της διαδικασίας.[44] Αφού κέρδισε την Κροατία με 3–0 στους ημιτελικούς, η Αργεντινή έφτασε στον τελικό για δεύτερη φορά σε οκτώ χρόνια.[45] Στη συνέχεια οδήγησε την Αργεντινή στον τρίτο της τίτλο στο Παγκόσμιο Κύπελλο κερδίζοντας στον τελικό τη Γαλλία με 4-2 στη διαδικασία των πέναλτι, ύστερα από την ισοπαλία με 3-3 στην παράταση.