PROFILBARU.COM

	Βασίλειο της Αλβανίας ; Mbretëria e Shqipërisë
Σημαία	Βασιλικό εθνόσημο
	Τοποθεσία {{{κοινό_όνομα}}} Το Αλβανικό Βασίλειο το 1942
Πρωτεύουσα	Τίρανα
Γλώσσες	Αλβανικά ; Ιταλικά
Πολίτευμα	Φασιστική δικτατορία υπό συνταγματική μοναρχία
Βασιλιάς	Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ'
Πρωθυπουργός	Σεφτσέτ Βερλάτσι
Ιστορία

Το Βασίλειο της Αλβανίας (αλβανικά: Mbretëria Shqiptare, ιταλικά: Regno Albanese), γνωστό και ως Μεγάλη Αλβανία^[1]^[2] ήταν προτεκτοράτο του Βασίλειου της Ιταλίας, έπειτα από την κατάληψη της Αλβανικής επικράτειας από τις στρατιωτικές δυνάμεις της Φασιστικής Ιταλίας. Βρισκόταν ουσιαστικά σε προσωπική ένωση με την Ιταλία, υπό το στέμμα του βασιλιά της, Βίκτορα Εμμανουήλ Γ΄, την κυβέρνησή του Μπενίτο Μουσολίνι και την ηγεσία του προτεκτοράτου από Ιταλούς διοικητές και Αλβανικές κυβερνήσεις.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Αλβανία μετατράπηκε σε αυτόνομο τμήμα της ιταλικής αυτοκρατορίας με επικεφαλής Ιταλούς κυβερνητικούς αξιωματούχους και αλβανικές κυβερνήσεις των συνεργατών των Ιταλών. Απότερος στόχος της προσωπικής ένωσης, ήταν η μετατροπή την Αλβανίας σε τμήμα της Ιταλικής Μεσογείου που πρόβλεπε το Mare Nostrum των φασιστών, προσπαθώντας να αφομοιώσουν τους Αλβανούς ως Ιταλούς και εποικίζοντας την Αλβανία με Ιταλούς αποίκους από την ιταλική χερσόνησο, για να τη μετατρέψουν σταδιακά σε ιταλικό έδαφος^[3].

Το υπόβαθρο

Στη Συνθήκη του Λονδίνου κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Τριπλή Συμμαχία είχε υποσχεθεί στην Ιταλία την κεντρική και νότια Αλβανία ως ανταμοιβή για την καταπολέμηση της Αντάντ^[4]. Τον Ιούνιο του 1917, Ιταλοί στρατιώτες κατέλαβαν σημαντικές περιοχές της Αλβανίας. Η Ιταλία κήρυξε επισήμως προτεκτοράτο την κεντρική και νότια Αλβανία, κατάσταση που ανατράπηκε τον Σεπτέμβριο του 1920, όταν η Ιταλία πιέστηκε για την απομάκρυνση του στρατού από την Αλβανία^[4]. Η Ιταλία εξοργίστηκε με τα ελάχιστα κέρδη που έλαβε από τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, οι οποίες θεώρησε ότι παραβίαζαν τη Συνθήκη του Λονδίνου. Οι Ιταλοί ισχυρίστηκαν, ότι οι Αλβανοί συνδέονταν εθνικά με τους Ιταλούς, βασισμένοι στους προϊστορικούς Ιταλούς, τους Ιλλυριούς και τους ρωμαϊκούς πληθυσμούς, και ότι η σημαντική επιρροή που ασκήθηκε από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τους Ενετούς στην Αλβανία δικαιολογούσε την ιταλική κατοχή^[5]. Η Ιταλία δικαιολόγησε επίσης την προσάρτηση της Αλβανίας με το σκεπτικό ότι, επειδή αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες άτομα αλβανικής καταγωγής είχαν ήδη απορροφηθεί από την κοινωνία της νότιας Ιταλίας, η ενσωμάτωση της Αλβανίας ήταν ένα λογικό μέτρο που θα ένωνε τους ανθρώπους της αλβανικής καταγωγής σε ένα κράτος^[6]. Η Ιταλία υποστήριξε επίσης τον αλβανικό αλυτρωτισμό, στρεφόμενη υπέρ των αλβανικών κοινοτήτων στο Κοσσυφοπέδιο της Γιουγκοσλαβίας και την Ήπειρο στην Ελλάδα, ιδίως στην περιοχή της Τσαμουριάς, όπου κατοικούσε σημαντική αλβανική μειονότητα^[7].

Ιστορία

Από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην περίοδο του Μεσοπολέμου

Οι Ιταλοί στρατιώτες εισβάλουν στον Αυλώνα, της Αλβανίας κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η τρίχρωμη σημαία της Ιταλίας που φέρει το σήμα της βασιλικής ασπίδας εμφανίζεται να κρέμεται παράλληλα με μια Αλβανική σημαία από το μπαλκόνι της ιταλικής πρεσβείας. Πριν από την άμεση παρέμβαση στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιταλία κατέλαβε το λιμάνι του Αυλώνα στην Αλβανία, το Δεκέμβριο του 1914^[4]. Με την είσοδο στον πόλεμο, η Ιταλία επέκτεινε την κατοχή της κατά το φθινόπωρο του 1916 και στην περιοχή της νότιας Αλβανίας. Την ίδια περίοδο, οι ιταλικές δυνάμεις στρατολογούν Αλβανούς ατάκτους ενώ με την άδεια της Αντάντ καταλαμβάνουν στις 23 Αυγούστου 1916 τη Βόρεια Ήπειρο αναγκάζοντας τον ουδέτερο - εκείνη την περίοδο - ελληνικό στρατό να αποσύρει τις δυνάμεις κατοχής του από την περιοχή. Τον Ιούνιο του 1917, η Ιταλία κήρυξε τη κεντρική και νότια Αλβανία ως προτεκτοράτα της Ιταλίας, ενώ η Βόρεια Αλβανία διατέθηκε στα κράτη της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Έως τις 31 Οκτωβρίου του 1918, οι γαλλικές και ιταλικές δυνάμεις είχαν εκδιώξει τα αυστροουγγρικά στρατεύματα από την Αλβανία. Μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιταλία πιέστηκε να αποσύρει τις στρατιωτικές δυνάμεις της από το έδαφος της Αλβανίας, κάτι το οποίο έπραξε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1920^[4].

Το ιταλικό φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι διείσδυσε στην Αλβανία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Αχμέτ Ζόγου επιτυγχάνοντας να κυριαρχήσει σε αυτό πολιτικά και οικονομικά μέσω μιας σειράς συνθηκών και συμφωνιών που μετέτρεπαν το αλβανικό κράτος σε de facto προτεκτοράτο της Ιταλίας, ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο τον δρόμο για την επίσημη προσάρτηση^[8]^[9]^[10]^[11].

Τον Αύγουστο του 1933 ο Μουσολίνι απαιτεί σημαντικότερα αντάλλαγμα προς την πλευρά Ζόγου στα πλαίσια της συνέχισης της ιταλικής υποστήριξης. Μεταξύ αυτών περιλαμβανόταν και η αξίωση για διορισμό σε υψηλόβαθμες θέσεις του κρατικού μηχανισμού, ατόμων «Ιταλικής παιδείας», η παρουσία Ιταλών τεχνοκρατών στα αλβανικά υπουργεία και η ανάληψη της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων από Ιταλούς αξιωματικούς, οι οποίοι θα αντικαθιστούσαν τους Βρετανούς εκπαιδευτές του αλβανικού στρατού.

Η Αλβανία έπρεπε να ακυρώσει το σύνολο των υφιστάμενων εμπορικών συμφωνιών της με τις άλλες χώρες και να προχωρήσει σε νέες συμφωνίες υπο την έγκριση της ιταλικής κυβέρνησης. Η Αλβανία θα υπέγραφε μια σύμβαση, που θα καθιστούσε Ιταλία και Αλβανία από τις «πιο ευνοημένες χώρες» στο εμπόριο. Το 1934 όμως, η Αλβανία δεν παραδίδει την προγραμματισμένη πληρωμή της προς την Ιταλία. Έτσι Ιταλικά πολεμικά πλοία κατέφθασαν στα ανοικτά των αλβανικών ακτών με σκοπό να εκφοβίσουν την Αλβανία. Όμως από βρετανική πίεση, η Ιταλία υποχώρησε και υποστήριξε ότι η ναυτική άσκηση ήταν απλώς μια «φιλική επίσκεψη».

Στις 25 Αυγούστου 1937, ο Ιταλός υπουργός Εξωτερικών Κόμης Γκαλεάτσο Τσιάνο έγραψε στο ημερολόγιό του για τις σχέσεις της Ιταλίας με την Αλβανία ως εξής: «Πρέπει να δημιουργήσουμε σταθερά κέντρα ιταλικής επιρροής. Ποιος ξέρει τι εκπλήξεις μας επιφυλάσσει το μέλλον. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να εκμεταλλευτούμε ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν. Εμείς δεν πρόκειται να αποσυρθούμε αυτή τη φορά, όπως κάναμε το 1920. Στα νότια της Ιταλίας έχουμε απορροφήσει πολλούς εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανούς. Δεν θα πρέπει να συμβεί το ίδιο και στην άλλη πλευρά της Αδριατικής». Στις 26 Μαρτίου 1938, ο Τσιάνο έγραψε στο ημερολόγιό του για τη προσάρτηση της Αλβανίας, όπως έκανε και η Γερμανία με την Αυστρία λίγο πριν: «Μια έκθεση από το Τζακομόνι σχετικά με την κατάσταση στην Αλβανία: Η διείσδυση μας γίνεται όλο και πιο έντονη και...πιο οργανική. Το πρόγραμμα, το οποίο θα τελειοποιηθεί μετά την επίσκεψή μου, διεξάγεται χωρίς κανένα πρόβλημα, για όσους αναρωτιούνται για τη γενική κατάσταση. Το Anschluss δεν μας επιτρέπει να κάνουμε ένα ακόμη βήμα για την απόλυτη κυριαρχία της χώρας αυτής, η οποία θα είναι δική μας!» και μέρες αργότερα, στις 4 Απριλίου του ίδιου έτους έγραψε «Πρέπει να θέσουμε σταδιακά τα σημεία αυτά, που θα ολοκληρώσουνε τους δεσμούς μας με την Αλβανία».

Εισβολή και η δημιουργία του ιταλικού καθεστώτος

Ο Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄ της Ιταλίας, βασιλιάς της Αλβανίας την περίοδο 1939-1943.

Παρά τη μακρόχρονη προστασία της Ιταλίας λόγω της παρούσης συμμαχίας, στις 7 Απριλίου 1939 ιταλικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Αλβανία, πέντε μήνες πριν από την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ένοπλη αλβανική αντίσταση αποδείχθηκε αναποτελεσματική εναντίον των Ιταλών και μετά από ένα σύντομο πόλεμο, η χώρα είχε καταληφθεί. Στις 9 Απριλίου 1939 ο Αλβανός βασιλιάς, Ζογ Α΄ κατέφυγε στην Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι η Αλβανία ήταν ένα de facto ιταλικό προτεκτοράτο από το 1927, ο ηγέτης της Ιταλίας Μπενίτο Μουσολίνι απαιτεί άμεσο έλεγχο σε όλη τη χώρα, για να αυξήσει το γόητρό του και να δώσει μια απάντηση στη Γερμανία μετά την προσάρτηση της Αυστρίας και της κατοχής της Τσεχοσλοβακίας.

Το Βασίλειο της Αλβανίας ήταν ένα ιταλικό προτεκτοράτο που υπάγεται σε ιταλικά συμφέροντα, κατά το πρότυπο του γερμανικού προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας: το αλβανικό στέμμα κηρύχθηκε σε προσωπική ένωση με το ιταλικό στέμμα, η Αλβανία να διέπεται από έναν Ιταλό διοικητή που εκπροσωπεί ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ ΙΙΙ, μια τελωνειακή ένωση τέθηκε σε ισχύ και η εξωτερική πολιτική της Αλβανίας να αντιμετωπίζεται από τη Ρώμη. Οι αλβανικές ένοπλες δυνάμεις είχαν ενταχθεί στον ιταλικό στρατό, ιταλικοί σύμβουλοι είχαν τοποθετηθεί μέσα σε όλα τα επίπεδα της αλβανικής διοίκησης, και η χώρα φασιστικοποιήθηκε με τη δημιουργία ενός αλβανικού φασιστικού κόμματος και οι οργανώσεις συνοδούς της, διαμορφώθηκε μετά από το ιταλικό πρωτότυπο. Το Αλβανικό Φασιστικό Κόμμα ήταν ένα υποκατάστημα του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος της Ιταλίας, τα μέλη του Αλβανικού Φασιστικού Κόμματος πήρε όρκο να υπακούει στις εντολές του Ντούτσε του Φασισμού, τον Μουσολίνι. Ιταλοί πολίτες άρχισαν να εγκαθίστανται στην Αλβανία ως άποικοι και δική του γη ώστε να μπορούν να μετατρέψουν σταδιακά την Αλβανία σε ιταλικό έδαφος.

Ενώ ο Βίκτωρ Εμμανουήλ έκρινε ως βασιλιάς της Αλβανίας, ο Σεφτσέτ Βερλάτσι υπηρέτησε ως πρωθυπουργός. Ο Βερλάτσι ελέγχεται την ημέρα με την ημέρα δραστηριότητες του ιταλικού προτεκτοράτου. Στις 3 Δεκεμβρίου 1941, ο Σεφτσέτ Βερλάτσι αντικαταστάθηκε ως πρωθυπουργός και αρχηγός της κυβέρνησης από τον Μουσταφά Μέρλικα-Κρούγια των φυσικών πόρων της χώρας παρατέθηκε υπό τον άμεσο έλεγχο της Ιταλίας. Όλοι οι πετρελαϊκοί πόροι στην Αλβανία πέρασε στο Ατζίπ, κρατική εταιρεία πετρελαίου της Ιταλίας.

Η Αλβανία ήταν σημαντική πολιτιστικά και ιστορικά στους εθνικιστικούς στόχους των Ιταλών φασιστών, όπως το έδαφος της Αλβανίας είχε εδώ και καιρό μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ακόμη και πριν από την προσάρτηση της βόρειας Ιταλίας από τους Ρωμαίους. Αργότερα, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ορισμένες παράκτιες περιοχές (όπως το Δυρράχιο) είχε επηρεαστεί και ανήκαν σε ιταλικές δυνάμεις, κυρίως στο Βασίλειο της Νάπολης και της Δημοκρατίας της Βενετίας για πολλά χρόνια (βλ. Αλβανία-Βενετία). Το ιταλικό φασιστικό καθεστώς νομιμοποιεί το αίτημά της προς την Αλβανία μέσω μελετών διακηρύσσοντας τη φυλετική συγγένεια των Αλβανών και των Ιταλών, ειδικά σε αντίθεση με τους Σλάβους Γιουγκοσλάβους. Η Φασιστική Ιταλία ισχυρίστηκε ότι οι Αλβανοί που συνδέονται με την εθνική κληρονομιά για τους Ιταλούς, λόγω των δεσμών με τους προϊστορικούς Ιταλιώτες, Ιλλυριών και ρωμαϊκών πληθυσμών, και ότι η σημαντική επιρροή που παρουσιάζουν οι Ρωμαϊκές αυτοκρατορίες και ενετικά πάνω από το δεξί μέρος της Αλβανίας δικαιολογεί την Ιταλία να τη κατέχουν.

Η Ιταλία προσπάθησε να νομιμοποιήσει και να κερδίσει τη δημόσια στήριξη για την κυριαρχία της πάνω από την Αλβανία με την υποστήριξη της Αλβανίας αλυτρωτισμού, που στρέφεται κατά τους κυρίως Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας και της Ηπείρου στην Ελλάδα, ιδίως την παραμεθόρια περιοχή Τσαμουριά, που κατοικείται από αλβανικό πληθυσμό. Έτσι, ένα φασιστικό ιταλικό δημοσίευμα που ονομάζεται Γεωπολιτική ισχυρίστηκε ότι ο πληθυσμός της Ηπείρου - Αρκανανία, μια περιοχή της Ελλάδας ανήκε στην Αλβανία, λόγω του ότι είναι φυλετικά Δαλματική, και σχημάτισε ένα «ενιαίο γεωγραφικό σύστημα» με την Αδριατική ζώνη. Παρά οι προσπάθειες της ιταλικής Βισεγκέρεντ, Φρανσέσκο Τζακομόνι, να ξεσηκώσει εξεγέρσεις και να δημιουργήσει μια πέμπτη στήλη, καθώς και των ευνοϊκών εκθέσεων που αποστέλλονται στον ιταλικό υπουργό Εξωτερικών Κόμης Γκαλεάτσο Τσιάνο, τα γεγονότα απέδειξαν ότι δεν υπήρχε λίγος ενθουσιασμός μεταξύ των Αλβανών από μόνοι τους: μετά την ιταλική εισβολή στην Ελλάδα, οι περισσότεροι Αλβανοί είτε ερημόθηκαν ή αυτομόλησαν.

Το Βασίλειο της Αλβανίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

Στρατηγικά, ο έλεγχος της Αλβανίας έδωσε στην Ιταλία ένα σημαντικό προγεφύρωμα στα Βαλκάνια: όχι μόνο δεν θα ολοκλήρωνε την Ιταλική κατοχή των Στενών του Οτράντο και την είσοδο της Αδριατικής Θάλασσας, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να εισβάλει στη Γιουγκοσλαβία και στην Ελλάδα.

Το 1939,Ο Κόμης Τσιάνο μίλησε στους Αλβανούς για τις αλυτρωτικές διεκδικήσεις στο Κοσσυφοπέδιο ως πολύτιμη για τους στόχους της Ιταλίας, λέγοντας: «Οι Κοσοβάροι είναι 850.000 Αλβανοί, ισχυρό σώμα, σταθεροί ως προς το πνεύμα και ενθουσιασμένοι με την ιδέα της Ένωσης με την πατρίδα τους.

Προφανώς, οι Σέρβοι είναι τρομοκρατημένοι από αυτό. Σήμερα πρέπει ... να αποτινάξουμε τους Γιουγκοσλάβους. Αλλά αργότερα κάποιος πρέπει να δείξει βαθύ ενδιαφέρον προς το Κοσσυφοπέδιο. Αυτό θα βοηθήσει να κρατηθεί ζωντανό στα Βαλκάνια ένα σχέδιο αλυτρωτικό που θα εστιάσει την προσοχή των Αλβανών στον εαυτό τους και θα είναι πισώπλατη μαχαιριά στη Γιουγκοσλαβία.

Γκαλεάτσο Τσιάνο, 1939

Τον Οκτώβριο του 1940, κατά τη διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, το Βασίλειο της Αλβανίας ήταν σταθμός για τον Ιταλό δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι στην αποτυχημένη εισβολή στην Ελλάδα. Ο Μουσολίνι σχεδίαζε να εισβάλει στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία στην περιοχή για να δώσει στην Ιταλία εδαφικό έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της Μεσογείου για τη δημιουργία του στόχου του «Mare Nostrum» («η θάλασσά μας»), συμφωνα με την οποία η Ιταλία θα κυριαρχούσε στη Μεσόγειο. Αλλά ο Αλβανικός στρατός υπό τις διαταγές του συνταγματάρχη Πρενκ Περβίζι εγκατέλειψε τους Ιταλούς στη μάχη, προκαλώντας ένα σημαντικό ξήλωμα των γραμμών τους. Ο στρατός της Αλβανίας πιστεύεται ότι είναι η αιτία της προδοσίας που απομακρύνθηκε από το μέτωπο. Ο συνταγματάρχης Περβίζι και το προσωπικό των υπαλλήλων απομονώθηκε στα βουνά της Πούκα και Σκόδρα προς το Βορρά. Αυτή ήταν η πρώτη ενέργεια της εξέγερσης κατά της ιταλικής κατοχής.

Όμως, αμέσως μετά την ιταλική εισβολή, οι Έλληνες αντεπιτέθηκαν και η Βόρεια Ήπειρος ήταν σε ελληνικά χέρια (συμπεριλαμβανομένων των πόλεων του Αργυροκάστρου και Κορυτσάς). Τον Απρίλιο του 1941 όμως, η Ελλάδα συνθηκολόγησε μετά από γερμανική μεσολάβηση. Όλη η Βόρεια Ήπειρος επέστρεψε σε ιταλικό έλεγχο, ο οποίας επεκτάθηκε σε μεγάλο βαθμό προς στην κυρίως Ελλάδα. Τα ιταλικά σχέδια για προσάρτηση της Τσαμουριάς στην Αλβανία, τέθηκαν στο αρχείο λόγω της ισχυρής αντιπολίτευσης και των εθνοτικών συγκρούσεων μεταξύ Αλβανών και Ελλήνων, καθώς και της αντιπολίτευσης από τους Αρμάνους στην περιοχή που αλβανικοποιήθηκε.

Μετά την πτώση της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας τον Απρίλιο του 1941, η ιταλική κυβέρνηση ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τη Γερμανία, τη Βουλγαρία, και το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας, για τον καθορισμό των συνόρων τους. Τον Απρίλιο ο Μουσολίνι ζήτησε να περάσει τα σύνορα της Αλβανίας με επεκτατικά σχέδια- προτείνοντας προσάρτηση του Μαυροβουνίου στην Αλβανία, έχοντας όμως αυτόνομη κυβέρνηση μέσα στην Αλβανία.

Μετά την ιταλική συνθηκολόγηση τον Σεπτέμβριο του 1943, η χώρα είχε καταληφθεί από τους Γερμανούς μέχρι το τέλος του πολέμου.

Οικονομία

Μετά την κατάληψη της Αλβανίας και την εγκατάσταση της νέας κυβέρνησης, οι οικονομίες της Αλβανίας και της Ιταλίας συνδέθηκαν μέσω μιας τελωνειακής ένωσης που είχε ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση των περισσότερων εμπορικών περιορισμών. Μέσα από μια δασμολογική ένωση, το ιταλικό σύστημα τιμολόγησης τέθηκε σε εφαρμογή στην Αλβανία. Λόγω των αναμενόμενων οικονομικών απωλειών στην Αλβανία από τη μεταβολή της τιμολογιακής πολιτικής, η ιταλική κυβέρνηση χορήγησε στην Αλβανία 15 εκατομμύρια λεκ Αλβανίας κάθε χρόνο ως αποζημίωση. Η ιταλική τελωνειακή νομοθεσία έπρεπε να εφαρμόσει στην Αλβανία και στην Ιταλία μόνο και μόνο θα μπορούσε να συνάψει συμβάσεις με τρίτους. Η ιταλική πρωτεύουσα αφέθηκε να κυριαρχεί στην αλβανική οικονομία. Ως αποτέλεσμα,οι ιταλικές επιχειρήσεις είχαν τη δυνατότητα να κρατήσει το μονοπωλίων στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της Αλβανίας.

Το 1944, ο αριθμός των επιχειρήσεων και των βιομηχανικών επιχειρήσεων έφθασε στα 430, από μόλις στα 244 το 1938 και μόλις 71 όπως το 1922. Ο βαθμός συγκέντρωσης των εργαζομένων της βιομηχανικής παραγωγής το 1938 διπλασιάστηκε σε σύγκριση με το 1928. Προς το παρόν, η οικονομία της Αλβανίας είχε εμπορικές σχέσεις με 21 χώρες, αλλά οι περισσότεροι που αναπτύχθηκαν πρώτα στην Ιταλία και στη συνέχεια στη Γιουγκοσλαβία, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, κλπ..

Η εισαγωγή στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης πολύ αργότερα από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παρά την παρουσία ορισμένων ξένων κεφαλαίων κυρίως την ιταλική, η Αλβανία δεν είχε κάνει ακόμη καμία κίνηση προς τη βιομηχανική φάση του καπιταλισμού κατά τη στιγμή της έκρηξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Γεωργία, που απασχολούνταν πάνω από 87% της εργατικής δύναμης, ήταν ο κύριος τομέας της οικονομίας και συμβάλλει στο σχηματισμό του 92,4% του εθνικού εισοδήματος σε αυτό το διάστημα, ενώ μόνο το 10,2% των καλλιεργούμενων εκτάσεων τακτικά και από τα κύρια προϊόντα μειώνονται μόνο το σιτάρι, το καλαμπόκι και η σίκαλη. Η Εργασία Γη με πρωτόγονα εργαλεία κυριαρχία των άροτρων ξύλου, λιπάσματα σχεδόν άγνωστο σε όλους, ενώ όλα τα πεδία μετατράπηκαν σε βάλτους. Το επίπεδο της παραγωγικότητας και το επίπεδο της οργάνωσης και της εκμηχάνισης της γεωργίας κατά την περίοδο αυτή ήταν πολύ χαμηλή.

Διοικητική διαίρεση

Η Ιταλική διοίκηση της Αλβανίας αρχικά διαιρούνταν σε 12 επαρχίες:

Επαρχία της Σκόδρα (στα ιταλικά: Provincia di Scutari).
Επαρχία του Κουκς (στα ιταλικά: Provincia di Kukes).
Επαρχία της Λέζα (στα ιταλικά: Provincia di Alessio).
Επαρχία της Ντίμπρα (στα ιταλικά: Provincia di Debar).
Επαρχία του Δυρραχίου (στα ιταλικά: Provincia di Durazzo).
Επαρχία των Τιράνων (στα ιταλικά: Provincia di Tirana).
Επαρχία του Ελμπασάν (στα ιταλικά: Provincia di Elbasani).
Επαρχία της Λεβάν (στα ιταλικά: Provincia di levani) ή Επαρχία Απολλωνίας (στα ιταλικά: Provincia di Apollonia).
Επαρχία του Μπεράτι (στα ιταλικά: Provincia di Berat).
Επαρχία της Κορυτσάς (στα ιταλικά: Provincia di Corizza).
Επαρχία του Αργυρόκαστρου (στα ιταλικά: Provincia di Gjirokastra).
Επαρχία της Αυλώνας (στα ιταλικά: Provincia di Valona).

Το 1941, το Κοσσυφοπέδιο συνδέθηκε με την Αλβανία ως επαρχία της Πρίστινα (ιταλικά: Provincia di Pristina) ή επαρχία του Κοσσυφοπεδίου (ιταλικά: Provincia del Cossovo).

Δείτε επίσης

Παραπομπές

↑ Micheletta, Luca (2007), Questioni storiche: Italy, Greater Albania and Kosovo 1939-1943, Universita degli studi di Roma La Sapienza, σελ. 521–542, http://www.academia.edu/4093074/Italy_Greater_Albania_and_Kosovo_1939-1943
↑ Papa Pandelejmoni, Enriketa (2012), Doing politics in Albania doing World War II: The case of Mustafa Merlika Kruja fascist collaboration, Založba ZRC, ZRC SAZU, σελ. 67–83, https://books.google.rs/books?id=HrizKUHOmU0C&pg=PA76&lpg=PA76&dq=greater+albania+1939-1943&source=bl&ots=isNKVoAV1A&sig=aKvGYnIqfdj4M-oTyIZW-6LxVbk&hl=sr&sa=X&ei=6oyaVNPUPOf_ywOTo4KIDA&ved=0CDYQ6AEwCQ#v=onepage&q=greater%20albania%201939-1943&f=false
↑ Lemkin, Raphael; Power, Samantha (2008), Axis Rule in Occupied Europe, The Lawbook Exchange, Ltd., σελ. 99–107, ISBN 978-1-58477-901-8, http://books.google.com/books?id=y0in2wOY-W0C
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 ^4,3 Nigel Thomas. Armies in the Balkans 1914-18. Osprey Publishing, 2001. Pp. 17.
↑ Rodogno., Davide (2006). Fascism's European empire: Italian occupation during the Second World War. Cambridge University Press. σελ. 106. ISBN 0-521-84515-7.
↑ Owen Pearson. Albania in the twentieth century: a history, Volume 3. London, England, UK; New York, New York, USA: I.B. Taurus Publishers, 2004. Pp. 389.
↑ Fischer, Bernd Jürgen (1999), Albania at War, 1939-1945, C. Hurst & Co. Publishers, σελ. 70–73, ISBN 978-1-85065-531-2, http://books.google.com/?id=P-MiG9ngCp8C
↑ Owen Pearson. Albania in the twentieth century: a history, Volume 3. London, England, UK; New York, New York, USA: I.B. Taurus Publishers, 2004. Pp. 378, 389.
↑ Aristotle A. Kallis. Fascist ideology: territory and expansionism in Italy and Germany, 1922-1945. London, England, UK: Routledge, 2000. Pp. 132.
↑ Zara S. Steiner. The lights that failed: European international history, 1919-1933. Oxford, England, UK: Oxford University Press, 2005. Pp. 499.
↑ Roy Palmer Domenico. Remaking Italy in the twentieth century. Lanham, Maryland, USA: Rowman & Littlefield Publishers, Inc., 2002. Pp. 74.