Ο Θανάσης Χατζής (Αμύνταιο, 1905 - Αθήνα, 16 Νοεμβρίου 1982) ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, αντιστασιακός και μαχητής του ΔΣΕ.
Βιογραφικό
Ο Θανάσης Χατζής γεννήθηκε το 1905 στο Αμύνταιο της Φλώρινας. Η οικογένειά του, αγροτική και σχετικά εύπορη, ήταν δοσμένη εκείνα τα χρόνια στον Μακεδονικό Αγώνα για την υπεράσπιση των ελληνικών πληθυσμών από τη βουλγαρική εθνικιστική δράση. Αποτέλεσμα της έκθεσής της στα μάτια των οθωμανικών αρχών ήταν να διωχθεί από τους Τούρκους και να βρεθεί φτωχή στη Θεσσαλονίκη.
Ο Χατζής τελείωσε το Γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη όπου ήρθε σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες. Έγινε μέλος του ΚΚΕ και έπειτα πήγε στην Αθήνα για να σπουδάσει στη οδοντιατρική Σχολή. Αναδείχθηκε στις μεγάλες φοιτητικές απεργίες του 1929-30 σαν ηγετικό στέλεχος της νεολαίας. Στη συνέχεια, σαν επαγγελματικό στέλεχος του ΚΚΕ, δούλεψε σε οργανώσεις της Αθήνας, του Πειραιά και της επαρχίας.
Για την επαναστατική του δράση φυλακίστηκε και την περίοδο της Μεταξικής Δικτατορίας στάλθηκε στην Ακροναυπλία. Δραπέτευσε στις αρχές της Κατοχής και εργάστηκε για την οργανωτική αναγέννηση του ΚΚΕ. Εντάχθηκε στο ΕΑΜ από την ίδρυσή του και αργότερα εξελέγη γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ. Τη θέση αυτή διατήρησε μέχρι τον Αύγουστο του 1944, όταν διαφώνησε με τη Συνθήκη του Λιβάνου και αντικαταστάθηκε από τον Παρτσαλίδη.
Ο Χατζής έλαβε μέρος στα Δεκεμβριανά και μετά στάλθηκε σαν υπεύθυνος του ΚΚΕ στη Στερεά Ελλάδα και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη, όπου έγινε γραμματέας της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Μακεδονίας-Θράκης. Το καλοκαίρι του 1946 συνελήφθη και εξορίστηκε στην Ικαρία μαζί με άλλα στελέχη της Αριστεράς. Το 1947 δραπέτευσε από την Ικαρία και πέρασε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ). Στην 5η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, τον Δεκέμβριο του 1948, διαφώνησε με την ηγεσία του κόμματος και απομακρύνθηκε από την Κεντρική Επιτροπή.
Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο εγκαταστάθηκε σαν πολιτικός πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση, όπου ήρθε σε ρήξη με τον Ζαχαριάδη και διαγράφηκε από το ΚΚΕ. Μετά τη καθαίρεση του Ζαχαριάδη το 1956 επανήλθε ενεργά στο κόμμα για να διαγραφεί και πάλι στην 8η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1958). Επαναπατρίστηκε στην Ελλάδα το 1974 και πέθανε στην Αθήνα στις 16 Νοεμβρίου 1982. Κηδεύτηκε στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών στις 18 Νοεμβρίου.[2] Συνέγραψε το τετράτομο έργο Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε.
Πηγές
- Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ. Τόμ. 1: 1919-1949. Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή, 2012.
- Ιστορία της Αντίστασης, 1940-45. Αθήνα: Αυλός, 1979.
- Ρούσσος, Πέτρος. Η μεγάλη πενταετία". Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή, 1976.
- Χατζής, Θανάσης. Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε. 3 τόμ. Αθήνα: Εκδόσεις Παπαζήση, 1983.
Παραπομπές
