Η ιστορία του μοναχού (αγγλικός τίτλος:The Monk's Tale) είναι μια από τις 24 ιστορίες που διηγούνται οι προσκυνητές στις Ιστορίες του Καντέρμπερυ (1387-1400) του Τζέφρυ Τσώσερ. Δεν είναι μια ενιαία ιστορία, αλλά συλλογή από 17 διηγήσεις της ζωής διάσημων ανθρώπων από τη μυθολογία, την ιστορία και τη λογοτεχνία, οι οποίοι από το απόγειο της ευτυχίας και της επιτυχίας είδαν τη ζωή τους να καταστρέφεται, αποδεικνύοντας ότι η Τύχη είναι άστατη και συνεχώς μεταβαλλόμενη. Όλες μαζί συνθέτουν έναν προβληματισμό για το θέμα της τραγωδίας. [1]
Αν και ο μοναχός υποσχέθηκε εκατό παραδείγματα ηθικής διδασκαλίας για την αστάθεια της Τύχης, ο Ιππότης τον διακόπτει μετά το 17ο, κουρασμένος από τόση θλίψη και τον παρακαλεί για μια εύθυμη ιστορία. Μια πιθανή ερμηνεία για το αίτημα του ιππότη έχει προταθεί από κριτικούς: Στον Γενικό Πρόλογο, αναφέρεται ότι ο Ιππότης βρισκόταν στην κατάληψη της Αλεξάνδρειας, οπότε πιθανότατα συμμετείχε στη σταυροφορία που οργάνωσε ο Πέτρος Α' της Κύπρου και ο αναγνώστης θα έπρεπε να υποθέσει ότι το άκουσμα της τραγωδίας του βασιλιά και αρχηγού του ήταν πολύ βαριά για να την ξαναζήσει και αυτό τον ώθησε να διακόψει τον μοναχό.[3]
Σύνθεση και πηγές
Αρκετοί κριτικοί έχουν υποστηρίξει ότι ο Τσώσερ μπορεί να είχε γράψει μεγάλο μέρος της ιστορίας πολύ πριν από τις υπόλοιπες Ιστορίες του Καντέρμπερυ και ότι τα τέσσερα πιο σύγχρονα πρόσωπα προστέθηκαν σε μεταγενέστερο σημείο. Μια πιθανή χρονολόγηση για αυτό το υποθετικό πρώτο σχέδιο του κειμένου φέρεται η δεκαετία του 1370, λίγο μετά την επιστροφή του Τσώσερ από ένα ταξίδι στην Ιταλία, όπου θα πρέπει να διάβασε τα έργα που έγιναν οι λογοτεχνικές πηγές του: τα έργα του ΒοκάκιουΠερί επιφανών ανδρών[4]και το Δεκαήμερο.
Την ιστορία του Κόμη Ουγκολίνο μετέφρασε σχεδόν λέξη προς λέξη από τη Θεία Κωμωδία του Δάντη και είναι η πρώτη επαφή μεταξύ του έργου του Δάντη και της αγγλικής λογοτεχνίας. Πιθανότατα χρησιμοποίησε τις ίδιες πηγές όπως και σε άλλες ιστορίες του: την Παρηγοριά της Φιλοσοφίας του Βοήθιου, τη Μυθιστορία του ρόδου (Νέρων, Μέγας Αλέξανδρος, Ιούλιος Καίσαρας και Κροίσος). Τα βιβλικά επεισόδια ίσως είναι απευθείας από τη Βουλγάτα ή από συλλογές λατινικών ομιλιών. Η ιστορία της Ζηνοβίας προέρχεται από το Περί επιφανών γυναικών του Βοκάκιου.[5]
Ο Τσώσερ στη συνέχεια θεωρείται ότι ξαναδούλεψε την ιστορία αρκετά χρόνια μετά το αρχικό προσχέδιο για να συμπεριλάβει περισσότερες σύγχρονες αναφορές, όπως ο θάνατος του Μπερναμπό Βισκόντι, που συνέβη το 1385. Η σειρά με την οποία λέγονται οι δεκαεπτά ιστορίες διαφέρει από χειρόγραφο σε χειρόγραφο, αφήνοντας έτσι ανοιχτές τις πιθανότητες ο συγγραφέας να πρόσθεσε στοιχεία πιο πρόσφατα σε αυτά που είχαν ήδη συνταχθεί πάνω από μια δεκαετία νωρίτερα, αλλά και επιβεβαιώνοντας τη θεωρία ότι η αντίδραση του ιππότη θα μπορούσε να προκληθεί από τη μνήμη του αρχηγού του, σε περίπτωση που ο Πέτρος Α' της Κύπρου ήταν ο 17ος και τελευταίος από τους τραγικούς βίους που εξιστορήθηκαν. [6]
