Η Ελισάβετ, γερμ.: Elisabeth von Hanau von Hoenlohe (π.1395 - 25 Μαΐου 1475) από τον Οίκο του Χάναου ήταν κόρη του κόμη του Χάναου και με τον γάμο της έγινε κόμισσα του Χόενλοε.
Βιογραφία
Ήταν η πρώτη κόρη του Ούλριχ Β΄ κόμη του Χάναου και της Ελισάβετ του Ζήγκεν, κόρη του Γοδεφρείδου Η΄ κόμη του Ζήγκενχαϊν.
Απεβίωσε 80 ετών και τάφηκε στο μοναστήρι Γκνάντενταλ στο Mίχελφελντ.
Η διαδοχή του Τσίγκενχαϊν
Μέσω του γάμου της με τον Αλβέρτο Α΄ κόμη του Χόενλοε, η Ελισάβετ ενίσχυσε τις οικογενειακές σχέσεις μεταξύ του Οίκου του Χόενλοε και των κομήτων του Ζήγκενχαϊν, η οποία είχε ξεκινήσει όταν η εκ μητρός θεία της Αγνή του Ζήγκενχαϊν (απεβ. 1399) είχε παντρευτεί τον Κραφτ Δ΄ κόμη του Χόενλοε-Βάικερσχαϊμ.
Ο Ιωάννης Β΄, τελευταίος κόμης του Ζήγκεν, απεβίωσε το 1450 χωρίς κληρονόμο. Η κομητεία του Ζήγγκενχαϊν ήταν φέουδο της Έσσης από το 1437, οπότε η Έσση δήλωσε ότι ήταν χηρεύον φέουδο και κατέλαβε στρατιωτικά την κομητεία. Ο Οίκος του Χόενλοε ωστόσο, ισχυρίστηκε ότι ήταν ο πλησιέστερος άρρην κληρονόμος, καθώς ο γιος τους καταγόταν από τους κόμητες του Ζήγκενχαϊν μέσω της Ελισάβετ. Χρησιμοποιώντας αυτό το επιχείρημα, η οικογένεια Χόενλοε έπεισε τον Φρειδερίκο Γ΄ αυτοκράτορα της Γερμανίας να τους δώσει την κομητεία του Zήγκενχαϊν ως αυτοκρατορικό φέουδο, αναβιβάζοντας έτσι το καθεστώς τους σε αυτοκρατορικούς κόμητες. [5] Αυτό οδήγησε σε μία μακρά διαμάχη, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1495. Στο τέλος η Έσση κέρδισε και το Zήγκενχαϊν παρέμεινε μέρος του λαντγκραβάτου. Παρ' όλα αυτά, ο Αλβέρτος Α¨ και οι απόγονοί του διατήρησαν τον τίτλο τού κόμη και το καθεστώς τού αυτοκρατορικού κόμη· επίσης πρόσθεσαν το εξάκτινο αστέρι του Ζήγκενχαϊν στο οικόσημο.
Η διαδοχή στο Λίχτενμπεργκ
Η κόρη της Ελισάβετ, που ονομαζόταν επίσης Ελισάβετ, παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Ε΄ κόμη του Λίχτενμπεργκ. Η κόρη τους Άννα (1442-1474) παντρεύτηκε τον Φίλιππο Α΄ τον Πρεσβύτερο, τον πρώτο κόμη του Χάναου-Μπάμπενχαουζεν. Το 1480 ο Ιάκωβος τελευταίος κύριος του Λίχτενμπεργκ, απεβίωσε χωρίς άρρενα κληρονόμο. Η κληρονομία του μοιράστηκε μεταξύ του Φιλίππου Α΄ του Πρεσβύτερου και του Σίμωνα-Βέκερ κόμη του Τσβάιμπρυκεν-Μπιτς, ο οποίος ήταν νυμφευμένος με την αδελφή τής Άννας, η οποία ονομαζόταν επίσης Eλισάβετ. Αυτή η κληρονομία έφερε στο Χάναου-Μπάμπενχαουζεν ένα σημαντικό αριθμό εδαφών, με το μεγαλύτερο μέρος τους στην Αλσατία και έγινε σχεδόν τόσο μεγάλο όσο το Χάναου-Μύντσενμπεργκ. Στη συνέχεια το Χάναου-Μπάμπενχαουζεν άλλαξε το όνομά του σε Χάναου-Λίχτενμπεργκ.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1413 τον Αλβέρτο Α΄ κόμη του Χόενλοε και είχαν τα ακόλουθα παιδιά:
- Kραφτ Ε΄ (1429 - 31 Μαρτίου 1472) κόμης του Χόενλοε.
- Γεώργιος (1417-1470).
- Aλβέρτος Β΄ (απεβ. 1490), κόμης του Χόενλοε.
- Ελισάβετ (απεβ. 24 Δεκεμβρίου 1488), παντρεύτηκε πρώτα τον Λουδοβίκο Ε΄ κύριο του Λίχτενμπεργκ και μετά τον Ούγκο Γ΄ κόμη του Μονφόρ-Ρότενφελς-Λάνγκεναργκεν (απεβ. 16 Οκτωβρίου 1491).
- Άννα (απεβ. 8 Σεπτεμβρίου 1440), μοναχή στο αβαείο Kλάρενταλ.
- Αδελαΐδα, (απεβ. 1426), μοναχή, πιθανότατα και στο αβαείο Kλάρενταλ.
- Αγκνέτα, (απεβ. 1426), μοναχή, πιθανότατα και στο αβαείο Κλάρενταλ.
Βιβλιογραφικές αναφορές
- Barbara Susanne Schöner: Die rechtliche Stellung der Frauen des Hauses Hohenlohe, διατριβή, 1963
- Reinhard Suchier: "Genealogie des Hanauer Grafenhauses", σε: Festschrift des Hanauer Geschichtsvereins zu seiner fünfzigjährigen Jubelfeier am 27. Αύγουστος 1894, Χάναου, 1894
- Gerhard Taddey: "Wie die Hohenloher Grafen wurden", σε: Beiträge zur Landeskunde. Regelmäßige Beilage zum Staatsanzeiger für Baden-Württemberg, τόμος. 5, 1976, σελ. 1−9
- Ernst J. Zimmermann, Hanau Stadt und Land, 3rd ed., Hanau, 1919, επανεκτύπωση 1978
Υποσημειώσεις
- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p10380.htm#i103791. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ p10380.htm#i103791. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Friedrich Karl zu Hohenlohe-Waldenburg: Hohenlohe. Bilder aus der Geschichte von Haus und Land, 4th ed., Familienverband des Fürstlichen Hauses Hohenlohe, Öhringen, 1983. p. 15
