Εκτέλεση με ελέφαντα

Εικονογραφία από το Ακμπαρνάμα, το επίσημο χρονικό της βασιλείας του Ακμπάρ του Μέγα, του τρίτου αυτοκράτορα της Μογγολικής Αυτοκρατορίας της Ινδίας.

Η εκτέλεση με ελέφαντα ήταν μέθοδος θανατικής ποινής στη Νότια και Νοτιοανατολική Ασία, ιδιαίτερα στην Ινδία, όπου οι Ασιατικοί ελέφαντες χρησιμοποιήθηκαν για να συντρίψουν, να διαμελίσουν ή να βασανίσουν αιχμάλωτους κατά τη διάρκεια δημόσιων εκτελέσεων. Τα ζώα εκπαιδεύονταν να σκοτώνουν τα θύματα αμέσως ή να τα βασανίζουν αργά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι ελέφαντες χρησιμοποιούνταν κυρίως από τα μέλη της βασιλικής οικογένειας για να σηματοδοτήσουν τόσο τη δύναμη του άρχοντα στη ζωή όσο και στο θάνατο πάνω στα υποκείμενα του και την ικανότητά του να ελέγχει τα άγρια ζώα.[1]

Το θέαμα των ελεφάντων να εκτελούν αιχμαλώτους καταγράφεται σε σύγχρονες αναφορές της ζωής στην Ασία από Ευρωπαίους ταξιδιώτες. Η πρακτική τελικά κατεστάλει από τις ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις που αποίκησαν την περιοχή κατά τον 18ο και 19ο αιώνα. Ενώ περιορίστηκε κυρίως στην Ασία, η πρακτική αυτή χρησιμοποιήθηκε περιστασιακά από ευρωπαϊκές και αφρικανικές δυνάμεις, όπως η Αρχαία Ρώμη και η Αρχαία Καρχηδόνα, ιδιαίτερα για να αντιμετωπίσει τους εξεγερθέντες στρατιώτες.

Πολιτισμικές πτυχές

Ιστορικά, οι ελέφαντες ήταν υπό τον συνεχή έλεγχο ενός οδηγού ή μαχούτ, επιτρέποντας έτσι σε έναν κυβερνήτη να χορηγήσει μια τελευταία στιγμή ανακούφισης και να εμφανίσει ελεήμονες ιδιότητες.[1] Πολλές τέτοιες εκδηλώσεις ελέους καταγράφονται σε διάφορα βασίλεια της Ασίας. Οι βασιλιάδες του Σιάμ εκπαίδευαν τους ελέφαντες να κυλούν τον καταδικασμένο «αργά στο έδαφος ώστε να μην τραυματιστεί σοβαρά». Ο Αυτοκράτορας Ακμπάρ ο Μέγας λέγεται ότι «χρησιμοποίησε αυτή την τεχνική για να τιμωρήσει τους αντάρτες και στη συνέχεια στο τέλος τους κρατούμενους, όπου υποτίθεται ότι τιμωρούνταν πολύ και στο τέλος τους χάριζε τη ζωή τους».[1] Σε μια περίπτωση, ο Ακμπάρ καταγράφεται ότι έριξε έναν άνθρωπο στους ελέφαντες για να υποστεί πέντε ημέρες τέτοιου είδους μεταχείριση πριν τον συγχωρήσει.[2] Οι ελέφαντες χρησιμοποιήθηκαν περιστασιακά σε έλεγχο αγνότητας, στην οποία ο καταδικασμένος κρατούμενος θα απελευθερωνόταν αν κατάφερνε να αποκρούσει τον ελέφαντα.[1]

Η χρήση των ελεφάντων με τέτοιο τρόπο ξεπέρασε την κοινή βασιλική δύναμη να αποφασίζει για τη ζωή και το θάνατο. Οι ελέφαντες χρησιμοποιούνται εδώ και καιρό ως σύμβολα βασιλικής εξουσίας (και εξακολουθούν να είναι σε ορισμένα μέρη, όπως η Ταϊλάνδη, όπου οι λευκοί ελέφαντες είναι σεβαστοί). Η χρήση τους ως εργαλείων της κρατικής εξουσίας έστειλε το μήνυμα ότι ο κυβερνήτης ήταν σε θέση να επιβληθεί σε πολύ ισχυρά πλάσματα που ήταν υπό την πλήρη διοίκηση του. Ο κυβερνήτης έτσι θεωρήθηκε ότι διατηρούσε μια ηθική και πνευματική κυριαρχία πάνω στα άγρια ζώα, προσθέτοντας στην εξουσία και τη μυστικότητά τους μεταξύ των υποκειμένων.[1]

Γεωγραφικό πεδίο εφαρμογής

Γεωγραφικό πεδίο εφαρμογής των εκτελέσεων με ελέφαντα.

Ασία

Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη!
Εκτέλεση με ελέφαντα χαραγμένη σε ένα στύλο του Ναού του Ήλιου του 11ου-12ου αιώνα στο Γκουτζαράτ, Ινδία

Αφρική

Το 240 π.Χ., ένας καρχηδονιακός στρατός υπό την ηγεσία του Αμίλκα Βάρκα πολεμούσε έναν συνασπισμό εξεγερμένων στρατιωτών και επαναστατημένων αφρικανικών πόλεων υπό την ηγεσία του Σπένδιου. Αφού έχασε μια μάχη όταν μια δύναμη από τον ιππικό της Νουμιδίας εντάχθηκε στους Καρχηδόνιους, ο Σπένδιος βασάνισε μέχρι θανάτου 700 Καρχηδόνιους κρατούμενους. Από αυτό το σημείο, οι κρατούμενοι που είχαν παρθεί από τους Καρχηδόνιους ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου από τους πολεμικούς ελέφαντες.[3][4] Αυτή η ασυνήθιστη αγριότητα έκανε τη σύγκρουση να ονομάζεται «Πόλεμος Χωρίς Ανακωχή».[5][6]

Υπάρχουν λιγότερες αναφορές για ελέφαντες που χρησιμοποιούνταν ως απλοί εκτελεστές για τον απλό πληθυσμό. Ένα τέτοιο παράδειγμα αναφέρεται από τον Ιώσηπο Φλάβιο και τα Δευτεροκανονικά Βιβλία των 3 Μακαβαίων σε σχέση με τους Αιγύπτιους Εβραίους, αν και η ιστορία είναι πιθανότατα ψεύτικη.[7] Το 3 Μακαβαίοι περιγράφει μια προσπάθεια του Πτολεμαίου Δ΄ Φιλοπάτωρ (κυβέρνησε το 221-204 π.Χ.) να σκλαβώσει και να πυροσφραγίζει τους Εβραίους της Αιγύπτου με το σύμβολο του Διόνυσου. Όταν η πλειοψηφία των Εβραίων αντιστάθηκε, ο βασιλιάς τους μάζεψε και διέταξε να τους πατήσουν ελέφαντες.[8][7] Η μαζική εκτέλεση τελικά αποτράπηκε, υποτίθεται με την παρέμβαση αγγέλων, μετά από το οποίο ο Πτολεμαίος πήρε μια εντελώς πιο συγχωρητική στάση προς τους Εβραίους υποκείμενους του.[9][7]

Ευρώπη

Ο Περδίκκας, ο οποίος έγινε κυβερνήτης της Μακεδονίας μετά το θάνατο του Αλέξανδρου του Μέγα το 323 π.Χ., έριξε αντάρτες από την φατρία του Μελέαγρου στους ελέφαντες για να συντριβούν στην Βαβυλώνα.[10] Ο Ρωμαίος συγγραφέας Κόιντος Κούρτιος Ρούφος αναφέρει την ιστορία στο Historiae Alexandri Magni (Ιστορίες του Αλέξανδρου του Μέγα):[11]

Ο Περδίκκας είδε ότι αυτοί [οι στασιαστές] ήταν παράλυτοι και στο έλεός του. Απέσυρε από το κύριο σώμα περίπου 300 άνδρες που είχαν ακολουθήσει τον Μελέαγρο την ώρα που ξέσπασε από την πρώτη συνάντηση που έγινε μετά το θάνατο του Αλέξανδρου και μπροστά στα μάτια όλου του στρατού τους πέταξε στους ελέφαντες. Όλοι καταπατήθηκαν μέχρι θανάτου κάτω από τα πόδια των θηρίων...

Ομοίως, ο Ρωμαίος συγγραφέας Βαλέριος Μάξιμος καταγράφει πώς ο στρατηγός Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος Μακεδονικός «μετά την ήττα του βασιλιά Περσέα της Μακεδονίας (το 167 π.Χ.), για το ίδιο λάθος (λιποταξία) έριξε τους άνδρες κάτω από ελέφαντες για να ποδοματηθούν... Και πράγματι η στρατιωτική πειθαρχία χρειάζεται αυτό το είδος αυστηρής και απότομης τιμωρίας, επειδή έτσι η δύναμη των όπλων στέκεται σταθερή, η οποία, όταν πέσει από τη σωστή πορεία, θα υπονομευθεί».[12]

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Thomas T. Allsen (3 Ιουνίου 2011). The Royal Hunt in Eurasian History. University of Pennsylvania Press. σελ. 156. ISBN 978-0812201079. 
  2. ↑ Annemarie Schimmel (2004). The Empire of the Great Mughals: History, Art and Culture. Reaktion Books. σελ. 96. ISBN 9781861891853. 
  3. ↑ Miles 2011, σελ. 210.
  4. ↑ Goldsworthy 2006, σελ. 135.
  5. ↑ Miles 2011, σελ. 208.
  6. ↑ Eckstein 2017, σελ. 7.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Collins, p. 122.
  8. ↑ 3 Maccabees 5
  9. ↑ 3 Maccabees 6
  10. ↑ Fox, Robin Lane. "Alexander the Great". Penguin, 2004. p. 474. (ISBN 0-14-008878-4)
  11. ↑ «Curt. 10.6-10». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2006. 
  12. ↑ Futrell, Alison (Quoted by) (ed.). "A Sourcebook on the Roman Games". Blackwell Publishing, 2006. p. 8.

Πηγές

  • Τσέβερς, Νόρμαν. "Εγχειρίδιο για την Ιατρική Δικαιολογία για την Βεγγάλη και τις Βορειοδυτικές επαρχίες". Κάρμπερι, 1856.
  • Eckstein, Arthur (2017). «The First Punic War and After, 264-237BC». The Encyclopedia of Ancient Battles. Wiley Online Library. σελίδες 1–14. ISBN 9781405186452. 
  • Goldsworthy, Adrian (2006). The Fall of Carthage: The Punic Wars 265–146 BC. Λονδίνο: Phoenix. ISBN 978-0-304-36642-2. 
  • Χάμιλτον, Αλεξάντερ. "Νέα Αναφορά των Ανατολικών Ινδιών: Οι Παρατηρήσεις και ου Σημειώσεις του Κυβερνήτη Αλέξανδρου Χάμιλτον, από το Έτος 1688 έως το 1723". C. Hitch και A. Millar, 1744.
  • Κερ, Ρόμπερτ. "Μια Γενική Ιστορία και Συλλογή Ταξιδιών και Ταξιδίων". Γου. Μπλακγουντ, 1811.
  • Λι, Σάμιουελ. "Τα ταξίδια του Ιμπν Μπατούτα". Oriental Translation Committee, 1829.
  • Miles, Richard (2011). Carthage Must be Destroyed. Λονδίνο: Penguin. ISBN 978-0-141-01809-6. 
  • Ολίβελ, Πάτρικ. "Ο νόμος του Μανου". Τύπος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, 2004. ISBN 0-19-280271-2
  • Σμίμελ, Άνμαρι. "Η Αυτοκρατορία των Μεγάλων Μουγκολ: Ιστορία, Τέχνη και Πολιτισμός". Reaktion Books, Φεβρουάριος 2004. ISBN 1-86189-185-7

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!