Η διάβαση του ποταμού Ρήνου από μία μικτή ομάδα βαρβάρων που περιελάμβανε Βανδάλους, Αλανούς και Σουηβούς θεωρείται παραδοσιακά ότι συνέβη την τελευταία ημέρα του έτους 406 (δηλ. 31 Δεκεμβρίου 406). [1] Η διάβαση ξεπέρασε ένα από τα πιο ασφαλή όρια (limites) ή σύνορα της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και έτσι ήταν μία κορυφαία στιγμή στην παρακμή της Αυτοκρατορίας. Επέφερε ένα κύμα καταστροφής των ρωμαϊκών πόλεων και την κατάρρευση της ρωμαϊκής τάξης στη βόρεια Γαλατία. Αυτό, με τη σειρά του, προκάλεσε την άνοδο τριών σφετεριστών διαδοχικά στην επαρχία της Βρετανίας. Ως εκ τούτου, η διάσχιση του Ρήνου είναι μία ημερομηνία σήμανσης στην περίοδο της μετανάστευσης, κατά την οποία διάφορες γερμανικές φυλές από τη νότια Σκανδιναβία και τη βόρεια Γερμανία μετακινήθηκαν δυτικά και νότια.
Αρχαίες πηγές
Αρκετές γραπτές μαρτυρίες τεκμηριώνουν τη διέλευση, συμπληρωμένες από τη χρονική γραμμή του Πρόσπερου της Ακουιτανίας, η οποία δίνει μία σταθερή ημερομηνία στις 31 Δεκεμβρίου 406 στο κατ' έτος χρονικό του: «Στην έκτη υπατεία του Αρκάδιου και του Πρόβου, ήρθαν Βάνδαλοι και Αλανοί στη Γαλατία, αφού διέσχισαν τον Ρήνο, την προηγούμενη ημέρα των καλενδών του Ιανουαρίου». [2]
Στην Ιστορία των Φράγκων, ο ιστορικός του 6ου αι. Γρηγόριος του Τουρ ενσωμάτωσε μερικά σύντομα αποσπάσματα, από μία χαμένη αφήγηση του ιστορικού του 5ου αι. Ρενάτου Προφουτούρου Φριγερίδου για έναν πόλεμο μεταξύ των Βανδάλων, των Αλανών και των Φράγκων, που έλαβε χώρα στην περιοχή του Ρήνου περίπου την εποχή της υποτιθέμενης διέλευσης του Ρήνου. [note 2] Αυτό το κείμενο, που ονομάζεται επιστημονικά "απόσπασμα Φριγερίδου", [5] μπορεί να παρέχει κάποιες ενδείξεις για τις συνθήκες, που προηγήθηκαν της διέλευσης.
Ο Ολυμπιόδωρος ο Θηβαίος, ένας γενικά αξιόπιστος της εποχής ιστορικός, έγραψε μία αφήγηση για τη διάβαση, από την οποία σώθηκαν μόνο θραύσματα σε παραθέσεις των Σωζομενού, Ζωσίμου και Φωτίου. [5]
Ανακατασκευασμένος χάρτης της μετανάστευσης των παραδουνάβιων λαών μέσω του Ρήνου, γύρω στο 406.
Η αρχική συγκέντρωση βαρβάρων στην ανατολική όχθη του Ρήνου έχει ερμηνευθεί ως μία ομάδα προσφύγων από τους Ούννους[6], ή τα απομεινάρια των νικημένων Γότθων του Ραδαγαίσου, [7] χωρίς άμεσα στοιχεία. Μελετητές όπως ο Βάλτερ Γκόφαρτ και ο Γκυ Αλσάλ έχουν υποστηρίξει, ότι οι βαρβαρικές ομάδες διέσχισαν τον Ρήνο, όχι (τόσο) επειδή έφευγαν μακριά από τους Ούννους, αλλά άδραξαν την ευκαιρία να λεηλατήσουν και να εγκατασταθούν στη Γαλατία, όταν οι ρωμαϊκές φρουρές στα σύνορα του Ρήνου είχαν αποδυναμωθεί, ή είχαν αποσυρθεί για να προστατεύσουν την Ιταλία. Ο Πέτερ Χήδερ (2009) από την άλλη πλευρά, υποστήριξε ότι αυτή η υπόθεση δεν εξηγεί όλα τα στοιχεία, όπως το γεγονός ότι «η συντριπτική πλειονότητα των εισβολέων που αναδύθηκαν από τη μέση περιοχή του Δούναβη μεταξύ 405 και 408, δεν ζούσαν εκεί τον 4ο αι.» και ότι τα στοιχεία, για οποιαδήποτε ρωμαϊκή στρατιωτική απόσυρση από τα βορειοδυτικά αυτή την εποχή, είναι αδύναμα. Η απόδραση, από το χάος και τη λεηλασία που προκαλούσαν οι Ούννοι, ήταν ακόμη καλύτερη εξήγηση. [8]
Βανδαλο-φραγκικός πόλεμος
Σύμφωνα με το απόσπασμα του Φριγερίδου, υπήρξε πόλεμος μεταξύ των Φράγκων και των Βανδάλων, στον οποίο οι τελευταίοι έχασαν. [9] Ο MακΝτόβαλ (2016) πρότεινε, ότι αυτός ο πόλεμος μπορεί να αποτελείται από πολλές μάχες, όπου οι Φράγκοι προσπαθούσαν να υπερασπιστούν τη δική τους επικράτεια ή/και τα ρωμαϊκά σύνορα ως υπόσπονδοι (foederati), ενώ οι Βάνδαλοι προσπαθούσαν είτε να αποκτήσουν παρόμοιο καθεστώς υπόσπονδων, όμοια με τους Φράγκους, τους Αλαμανούς και Βουργουνδούς στην ανατολική όχθη, ή προσπάθησαν να διασχίσουν τον Ρήνο. [10] Ο Φριγερίδος αναφέρει ότι οι Βάνδαλοι έχασαν περίπου 20.000 πολεμιστές, συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά τους Γοδίγιζελ, σε αυτές τις στρατιωτικές εμπλοκές. [9] Όταν η πολεμική κατάσταση των Βανδάλων έγινε απελπιστική, οι Αλανοί (τους οποίους λανθασμένα αποκαλεί Aλαμανούς) ήρθαν να σώσουν τους Βανδάλους, και οι κοινές δυνάμεις φαίνεται ότι νίκησαν τους Φράγκους σε μία αποφασιστική μάχη. [9] Ο Φριγερίδος δεν αναφέρει ημερομηνία, ούτε ακριβή τοποθεσία γι' αυτή τη μάχη. Υποδεικνύει μόνο ότι ο στρατός των Αλανών «απομακρύνθηκε από τον Ρήνο», για να επέμβει στον Βανδαλο-Φραγκικό πόλεμο, επομένως πρέπει να έγινε σε κάποια απόσταση από τον ποταμό. [9] Ο MακΝτόβαλ εκτίμησε, ότι αυτή η τελευταία μάχη «πιθανότατα έλαβε χώρα κάποια στιγμή το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο του 406, και επέτρεψε στους Βάνδαλους και τούς συμμάχους τους να μετακινηθούν σε φραγκικό έδαφος στον μέσο Ρήνο». [10]
Παρόλα αυτά, και ενάντια στη σύγχρονη στρατιωτική λογική της παραμονής στις χειμερινές περιοχές ώστε να περιμένουν πιο ευνοϊκούς καιρούς για την επόμενη εκστρατεία τους, ο Πρόσπερος ισχυρίστηκε ότι οι Βάνδαλοι και οι Αλανοί διέσχισαν τον Ρήνο στη μέση του χειμώνα, κάτι που ο MακΝτόβαλ υποστηρίζει ότι θα είχε νόημα, μόνο αν ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι, και τα εδάφη -που μόλις είχαν κατακτήσει από τους Φράγκους- ήταν ανεπαρκή για να τους παρέχουν αρκετή τροφή για όλους. [10]
Τοποθεσία
Ανακατασκευή του Ρωμαϊκού Μάιντς, με τη γέφυρα Pons Ingeniosa να διασχίζει τον Ρήνο.
Ο Ιερώνυμος αναφέρει το Μάιντς (Mogontiacum) πρώτο στη λίστα του, με τις πόλεις που καταστράφηκαν από την εισβολή. Υπήρχε μία ρωμαϊκή πέτρινη γέφυρα στον Ρήνο στο Μάιντς, που ονομαζόταν Pons Ingeniosa εκείνη την εποχή, και οι Βάνδαλοι μπορεί να λιμοκτονούσαν (δεδομένου ότι διέσχισαν τον Ρήνο στα μέσα του χειμώνα) και ως εκ τούτου αποφάσισαν να κάνουν επιδρομή στο Μάιντς, για να λεηλατήσουν τις προμήθειες τροφίμων του. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο μελετητές όπως ο MακΝτόβαλ (2016) υποθέτουν, ότι αυτή ήταν η τοποθεσία της διέλευσης του Ρήνου. [10] Οι πόλεις Βορμς (Vangionum) και Στρασβούργο (Argentoratum) είναι δύο άλλες ρωμαϊκές πόλεις στον Ρήνο, που φέρεται να λεηλατήθηκαν, επομένως μία αρχική διαδρομή προς τα νότια μπορεί να φαίνεται εξίσου εύλογη (αν υποθέσει κανείς ότι συνοδεύτηκε από λεηλασία μίας πόλης στη δυτική όχθη, το οποίο δεν είναι καν απαραίτητο· αυτές οι πόλεις θα μπορούσαν να είχαν λεηλατηθεί οποιαδήποτε στιγμή μεταξύ της διάβασης 405/6 και της επιστολής του Ιερώνυμου 409). Από την άλλη πλευρά, τα στη ροή του ποταμού φρούρια Nαϊμέχεν (Noviomagus) και Κολωνία (Colonia) στον βορρά έμειναν προφανώς ανέπαφα από τους βάρβαρους, όπως και το Τρηρ (Augusta Treverorum, Τρεβήροι), που βρίσκεται ακριβώς δυτικά του Mάιντς. [11] Καθώς ο Ιερώνυμος ζούσε στο Τρηρ μέχρι το 370, είναι πολύ πιθανό να το είχε αναφέρει, αν οι εισβολείς είχαν επιτεθεί στην πρώην πατρίδα του, αλλά δεν κάνει κάποια τέτοια αναφορά. [12]
Πάγωσε ο Ρήνος;
Ένας παγωμένος Ρήνος, που διευκολύνει τη διέλευση, δεν επιβεβαιώνεται από καμία σύγχρονη πηγή, αλλά ήταν μία εύλογη εικασία, που έκανε ο ιστορικός του 18ου αι. Έντουαρντ Γκίμπον. Αν και πολλοί μεταγενέστεροι συγγραφείς ανέφεραν έκτοτε έναν παγωμένο Ρήνο σαν να ήταν γεγονός, για τον ίδιο τον Γκίμπον ήταν απλώς μία υπόθεση («σε μία εποχή που τα νερά του Ρήνου ήταν πιθανότατα παγωμένα») για να εξηγήσει, γιατί οι Βάνδαλοι, οι Αλανοί και οι Σουηβοί μπόρεσαν να διασχίσουν τον Ρήνο στη Γαλατία με τέτοια φαινομενική ευκολία. [10] Είναι επίσης πιθανό να χρησιμοποιούσαν μία ρωμαϊκή γέφυρα του Ρήνου ή οι μεταναστευτικοί λαοί να χρησιμοποιούσαν απλώς βάρκες. [10]
Ήταν αφύλακτος ο Ρήνος;
Δεν είναι σαφές γιατί οι γερμανικές ομάδες, που διέσχισαν τον Ρήνο προφανώς δεν συνάντησαν οργανωμένη στρατιωτική αντίσταση στη ρωμαϊκή πλευρά. Μία κοινή υπόθεση είναι ότι ο Ρωμαίος στρατηγός Στιλίχων μπορεί να απέσπασε τις φρουρές από τα σύνορα του Ρήνου το 402, για να αντιμετωπίσει την εισβολή των Βησιγότθων του Αλάριχου Α΄ στην Ιταλία. [1] Ο Γκόφαρτ υποστήριξε υπέρ αυτής της υπόθεσης, με βάση τα γραπτά του ποιητή Κλαυδιανού (απεβ. γύρω στο 404), ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον Στιλίχωνα. Ο στρατηγός υποτίθεται ότι εμπιστεύτηκε την υπεράσπιση των συνόρων του Ρήνου στους Φράγκους και τους Αλαμαννούς, οι οποίοι ήταν υπόσπονδοι των Ρωμαίων, προς το παρόν έως ότου εκδιώξουν τους Γότθους από την Ιταλία. Επιπλέον, ερμήνευσε το απόσπασμα του Φριγερίδου, ότι δείχνει, ότι οι Φράγκοι ήταν αρχικά επιτυχείς στο να αποτρέψουν τους Βάνδαλους να διασχίσουν τον Ρήνο, αλλά ότι δεν μπορούσαν πλέον να τους συγκρατήσουν, όταν οι Αλανοί συμμετείχαν στη μάχη. [5] Ωστόσο, η Χήδερ (2009) επεσήμανε, ότι τα στοιχεία για οποιαδήποτε ρωμαϊκή στρατιωτική απόσυρση από τα βορειοδυτικά αυτή τη στιγμή είναι αδύναμα. [8]
Εναλλακτικές γνωριμίες – Μπέινς και Kουλικόφσκι
Ένα άρθρο του 2000 από τον Mάικλ Κουλικόφσκι, [13] που διαπίστωσε ότι στην παραδοσιακή ιστοριογραφία «η αλληλουχία των γεγονότων έχει τεχνικές δυσκολίες», παρέκαμψε τις αφηγήσεις των σύγχρονων ιστορικών, που βρήκε ότι εξαρτώνται από τον Γκίμπον και ο ένας από τον άλλον, και αναλύει εκ νέου τις λογοτεχνικές πηγές. Το συμπέρασμά του ήταν ότι μία ημερομηνία για τη διάσχιση του Ρήνου στα μέσα του χειμώνα της 31ης Δεκεμβρίου 405 προσφέρει μία πιο συνεκτική χρονολογία των γεγονότων στη Βελγική, τη Γαλατία και τη Βρετανία. Ωστόσο, η θεωρία χρονολόγησης του Kουλικόφσκι, η οποία είναι μία αναβίωση των επιχειρημάτων, που προτάθηκαν από τον Nόρμαν Μπέινς, αμφισβητήθηκε σθεναρά από τον Άντονυ Μπέρλυ. [14]
Προβλήματα με την αναφορά του Προσπέρου
Ο Kουλικόφσκι περιέγραψε, πώς έγινε η επιλογή του 406. Η έκτη υπατεία του Αρκαδίου, με συνύπατο τον Πρόβο, αντιστοιχεί στο 406. Ο Πρόσπερος σημείωσε την εισβολή στην Ιταλία από τον Ραδαγαίσο ως το κορυφαίο γεγονός του προηγούμενου έτους, καθώς και το τέλος του, ο οποίος στην πραγματικότητα συνέβη το 406, και σωστά θέτει στον επόμενο χρόνο (407) τον σφετερισμό του Κλ. Κωνσταντίνου. «Οι τρεις συμμετοχές συνδέονται μεταξύ τους και μαζί λένε ένα είδος ιστορίας», παρατήρησε ο Kουλικόφσκι. «Ο Πρόσπερος έγραφε ένα χρονικό και το είδος αποστρεφόταν τα κενά χρόνια. Δεδομένου ότι το επιλεγμένο είδος του απαιτούσε μία αναφορά για κάθε ένα από τα τρία χρόνια, ο Πρόσπερος απλώς μοίρασε τη σειρά των γεγονότων του, ένα γεγονός για κάθε έτος. Το ίδιο κάνει και αλλού στο χρονικό» [15]. .
Ο σφετερισμός του Μάρκου
Ο Kουλικόφσκι σημείωσε μία αντίφαση μεταξύ της ημερομηνίας του Πρόσπερου, και των ισχυρισμών που έγιναν από ένα απόσπασμα του Ολυμπιόδωρου της Θήβας, της Νέας Ιστορίας του Zωσίμου (vi.3.1) και του Oροσίου, ότι η διάβαση του Ρήνου και η παρουσία βαρβάρων στη Γαλατία προκάλεσαν τον σφετερισμό του Μάρκου στη Βρετανία: το τελευταίο γεγονός συνέβη κατά τη διάρκεια του 406, δηλαδή προηγήθηκε της ημερομηνίας της 31ης Δεκεμβρίου 406, και επομένως η διέλευση του Ρήνου πρέπει να είχε γίνει νωρίτερα. Η προτεινόμενη ημερομηνία του Kουλικόφσκι στις 31 Δεκεμβρίου 405 τοποθετεί την επευφημία του πρώτου από τους σφετεριστές στη Βρετανία, η οποία χαρακτηρίστηκε ως μία φοβερή αντίδραση στη βαρβαρική παρουσία στη Γαλατία, μετά τη διάβαση του Ρήνου. [16]
Η αδράνεια του Στιλίχωνος
Έχοντας κατά νου την παραδοσιακή ημερομηνία της 31ης Δεκεμβρίου 406, έχουν γίνει πολλά για την αδράνεια του Στιλίχωνος, η οποία ενίοτε αποδίδεται στη στρατηγική του, που επικεντρώνεται στις φιλοδοξίες στην Ιλλυρία. Η ημερομηνία του Kουλικόφσκι στις 31 Δεκεμβρίου 405 βρίσκει τον Στιλίχωνα πλήρως κατειλημμένο στην Tούσκια να πολεμά τις δυνάμεις του Ραδαγαίσου, ο οποίος τελικά δεν νικήθηκε (μάχη των Faesulae (406) ) και εκτελέστηκε μέχρι τον Αύγουστο του 406 [17].
Μετέπειτα συνέπειες
Ανακατασκευή της λεηλασίας της Γαλατίας 407–409, βασισμένη στον Πήτερ Χήδερ (2005).
Σύμφωνα με τον επίσκοπο Υδάτιο των Aquae Flaviae, οι βάρβαροι πέρασαν στην Hispania τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο του 409. Λίγα είναι γνωστά για τις πράξεις των Βανδάλων, των Αλανών και των Σουηβών στη Γαλατία μεταξύ της διάβασης του Ρήνου και της εισβολής τους στην Ιβηρική. [5] Ο Γρηγόριος του Τουρ αναφέρει μόνο ότι «οι Βάνδαλοι άφησαν τη χώρα τους και εισέβαλαν στη Γαλατία υπό τον βασιλιά Γκουνδέριχ. Και όταν οι Γαλατία είχε ερημωθεί πλήρως, προχώρησαν για την Hispania. Οι Σουηβοί, δηλαδή [Αλανοί], ακολουθώντας τους, κατέλαβαν τη Γαλικία». [9] Με βάση την επιστολή του Ιερώνυμου, ο Kουλικόφσκιki υποστήριξε ότι οι Βάνδαλοι, οι Αλανοί και οι Σουηβοί κατά πάσα πιθανότητα έμειναν στη βόρεια Γαλατία τουλάχιστον μέχρι την άνοιξη του 409 (η παλαιότερη δυνατή ημερομηνία της επιστολής του Ιερώνυμου), επειδή σχεδόν όλες οι πόλεις που λεηλατήθηκαν από τους βάρβαρους που απαριθμούσε ο Ιερώνυμος, βρίσκονταν στα βόρεια, και η νότια πόλη της Τουλούζης (Tolosa) είχε μέχρι στιγμής μπορέσει να απωθήσει τους εισβολείς, έτσι δεν είχαν περάσει ακόμη στην Ιβηρική. [11]
Βιβλιογραφικές αναφορές
↑ 1,01,1«The Roman Decline». Empires Besieged. Amsterdam: Time-Life Books Inc. 1988. σελ. 38. ISBN0705409740. For on the bitterly cold night of December 31, 406, there was apparently no Roman army on guard when a host of Vandal, Alan, Suevi and Burgundian warriors, with their families and possessions, crossed the frozen Rhine and headed southwest through Gaul. This time, Rome's frontiers had been breached by barbarians who meant to stay.
↑Arcadio VI et Probo, Wandali et Halani Gallias trajecto Rheno ingressi II k. Ian; quoted by Kulikowski 2000:328.
↑Jerome, Epistle to Ageruchia 123.16: Quadus, Vandalus, Sarmata, Halani, Gipedes, Heruli, Saxones, Burgundiones, Alemanni et – o lugenda respublica! – hostes Pannonii.
↑Michael Kulikowski, "Barbarians in Gaul, Usurpers in Britain" Britannia31 (2000:325–345) p. 326 calls it "a long and fanciful list" and "surely no more than a display of ethnographic virtuosity."
↑Lanting, J. N.· van der Plicht, J. (2010). «De 14C-chronologie van de Nederlandse Pre- en Protohistorie VI: Romeinse tijd en Merovische periode, deel A: historische bronnen en chronologische thema's». Palaeohistoria 51/52 (2009/2010) (στα Ολλανδικά). Groningen: Groningen Institute of Archaeology. σελ. 46. ISBN9789077922736. Ανακτήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2020.
↑Michael Kulikowski, "Barbarians in Gaul, Usurpers in Britain" Britannia31 (2000:325–345).
.svg)
