PROFILBARU.COM

Τα Δαχτυλίδια της Δύναμης είναι φανταστικά τεχνουργήματα που εμφανίζονται στα πλαίσια της μυθολογίας της Μέσης Γης του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν.

Στο έργο του Τόλκιν υπάρχουν συνολικά 20 Δαχτυλίδια Δύναμης. Τα 19 από αυτά φτιάχτηκαν από τα ξωτικά, με οδηγίες όμως του Σάουρον, ενώ εκείνος κρυφά κατασκεύασε το Ένα Δαχτυλίδι (ή Κυρίαρχο Δαχτυλίδι), ἠ τον Χαμό του Ισίλντουρ, όπως αναφέρεται.

Τα Τρία Δαχτυλίδια

Τρία Δαχτυλίδια έχουνε οι Ξωτικοί οι Βασιλιάδες στο θόλο τ'ουρανού από κάτου.
— Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών

Τα Τρία Δαχτυλίδια ανήκαν στα Ξωτικά και φτιάχτηκαν από τον Κελεμπρίμπορ, ο οποίος απεχθανόταν τον Σάουρον και τα δημιούργησε με δυνάμεις μαγικές, όχι για δύναμη και εξουσία, της λευκής Μαγείας των Ξωτικών. Τα Τρία μπορούσαν να γιατρέψουν καταστροφές, να προστατέψουν απέναντι στη φθορά του χρόνου, και βοηθούσαν τους κατόχους τους να μετατρέψουν τον χώρο κατοικίας σε παράδεισο και ένα μέρος ανασύνταξης των δυνάμεων τους απέναντι στο Κακό. Μετά την καταστροφή του Ενός Δαχτυλιδιού, τα Τρία έχασαν τις δυνάμεις τους.

Τα Τρία Δαχτυλίδια ήταν τα εξής:

Η Νένυα, το δαχτυλίδι της Γκαλάντριελ, από μίθριλ δεμένο με διαμάντι. Το δαχτυλίδι του νερού.

Η Νάρυα, το δαχτυλίδι του Γκιλ Γκάλαντ, αργότερα του Κίρνταν και τέλος του Γκάνταλφ. Από χρυσό δεμένο με ρουμπίνι. Το δαχτυλίδι της φωτιάς.

Η Βίλυα, το δαχτυλίδι του Γκιλ Γκαλάντ, αργότερα του Έλροντ. Από χρυσό δεμένο με ζαφείρι. Το δαχτυλίδι του αέρα.

Τα Τρία έμειναν κρυμμένα και ανέπαφα από τον Σάουρον. Κατά την Τρίτη Εποχή, όταν έχασε το Ένα, αυτά χρησιμοποιήθηκαν για διατήρηση και βελτίωση των τριών εναπομείναντων βασιλείων των Ξωτικών. Η Βίλυα από τον Έλροντ στο Σχιστό Λαγκάδι, η Νένυα από την Γκαλάντριελ στο Λοθλόριεν και η Νάρυα από τον Κίρνταν στο Λίντον.

Επειδή τα Τρία Δαχτυλίδια ήταν άμεσα συνδεδεμένα με το Ένα Δαχτυλίδι του Σάουρον, όταν το Ένα καταστράφηκε τα Τρία Δαχτυλίδια έχασαν το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής τους. Έτσι όντας ανίσχυρα τα δαχτυλίδια δεν μπορούσαν πλέον να προστατεύσουν τον Έλροντ και την Γκαλάντριελ από την φθορά του χρόνου, αναγκάζοντάς τους να φύγουν από τη Μέση Γη για πάντα και να πάνε στο Βάλινορ.

Τα Εννιά και τα Επτά

Εφτά οι Νάνοι Άρχοντες στα πέτρινά τους τα παλάτια.
Εννιά οι Άνθρωποι οι θνητοί που 'χουν τη μοίρα του θανάτου.
— Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών

Εννιά από τα Δαχτυλίδια της Δύναμης δόθηκαν σε άρχοντες των Ανθρώπων. Αρχικά, τους πρόσδιδαν κύρος και δύναμη, και την αθανασία, αλλά κρυφά, η κακία που έκρυβε το κάθε Δαχτυλίδι τους κατέτρωγε, και ένας-ένας οι Άρχοντες, έγιναν αόρατοι για τον κόσμο αυτόν ("ξεθώριασαν", όπως αναφέρεται η επίδραση των Δαχτυλιδιών) και μπήκαν στον κόσμο των Σκιών. Έγιναν υπηρέτες του Σάουρον, όπως άλλωστε ήταν και ο αρχικός σκοπός του, τα Δαχτυλιδοφαντάσματα (Ringwraiths) ή Νάζγκουλ στις ιστορίες.

Επτά από τα Δαχτυλίδια δόθηκαν στους Επτά προπάτορες των Νάνων, που είχε δημιουργήσει ο Άουλε. Ο Σάουρον τους τα έδωσε για να τους υποτάξει και αυτούς στην θέλησή του. Δεν τα κατάφερε όμως. Οι Νάνοι αποδείχθηκαν πολύ ισχυροί για να υποταχθούν, αφενός λόγω του ότι δύσκολα φανέρωναν τις απόκρυφές τους σκέψεις, αφετέρου δεν μπορούσαν να εκφυλιστούν σε σκιές, συν το γεγονός ότι δεν ανέχονταν την επιβολή κυριαρχίας από τρίτους. Όμως αυξήθηκε η - ήδη - υπερβολική απληστία που είχαν, καθώς, και ο θυμός απ' όπου προήλθε αρκετό κακό προς όφελος του Σάουρον. Από αυτά τα Δαχτυλίδια, μερικά καταστράφηκαν στις φλόγες των Δράκων (οι οποίοι συχνά επιτίθενται στους Νάνους με σκοπό κυρίως να λαφυραγωγήσουν τα πλούτη τους) και τα υπόλοιπα τα πήρε πίσω ο Σάουρον με ποικίλους τρόπους. Το τελευταίο από τα Επτά ήταν το Δαχτυλίδι του Θρορ, παππού του Θόριν, ενός αρχοντικού Νάνου που εμφανίζεται ως ήρωας στο Χόμπιτ.

Το Ένα Δαχτυλίδι

Ένα για τον Σκοτεινό Άρχοντα, στον σκοτεινό του θρόνο,

Στης Μόρντορ τη γη, που ζουν οι Σκιές
Ένα, όλους να κυβερνά και να τους βρίσκει, Ένα.
Ένα, να τους μαζεύει όλους μαζί, με μαύρα μάγια, Ένα.

Στης Μόρντορ τη γη, που ζουν οι Σκιές
— Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών

Το Ένα Δαχτυλίδι, ή Κυρίαρχο Δαχτυλίδι, το κατασκεύασε ο Σάουρον, και μέσα του έβαλε την περισσότερη από την δύναμή του. Σκοπός του ήταν να ελέγχει όλα τα υπόλοιπα Δαχτυλίδια, και ως ένα βαθμό το πέτυχε.

Το Ένα Δαχτυλίδι ήταν τόσο ισχυρό που είχε βούληση από μόνο του. Ωστόσο, το μόνο που επιδίωκε, ήταν να επιστρέψει στον Έναν και μοναδικό ο οποίος ήταν αρκετά ισχυρός για να το χρησιμοποιήσει, στον Σκοτεινό Άρχοντα Σάουρον. Το Δαχτυλίδι επίσης είχε τεράστια επιρροή πάνω στη βούληση των πλασμάτων της Μέσης Γης και ιδιαίτερα των ανθρώπων οι οποίοι ήταν οι λιγότερο σοφοί, αλλά και συνάμα οι πιο φιλόδοξοι. Το Δαχτυλίδι για να επηρεάσει τους ανθρώπους τους προέτρεπε να γίνουν αυτοί οι επόμενοι άρχοντές του και να γίνουν οι απόλυτοι κυρίαρχοι. Οι περισσότεροι από αυτούς πείθονταν χωρίς δεύτερη σκέψη μη γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν. Έτσι το Δαχτυλίδι πλησίαζε όλο και πιο πολύ στον αρχικό του αφέντη.

Όταν ο Σάουρον νικήθηκε από την Τελευταία Συμμαχία των Ανθρώπων και των Ξωτικών, ο Ισίλντουρ έκοψε από το χέρι του το δάχτυλο όπου φορούσε το Ένα και το κράτησε ως τιμή στον πατέρα του, Ελέντιλ, που είχε πεθάνει από το χέρι του Σάουρον. Τότε είχε την ευκαιρία να το καταστρέψει, η γοητεία όμως του Ενός, ήταν μεγάλη και το κράτησε.

Αργότερα, καταδιωκόμενος από Όρκ, βούτηξε στον ποταμό Άντουιν, φορώντας το Δαχτυλίδι. Τα Όρκ δεν μπορούσαν να τον δουν, αφού ήταν αόρατος. Το Ένα όμως εγκατέλειψε το χέρι του (το δαχτυλίδι είχε βούληση από μόνο του και δεν γλιστρούσε τυχαία, ούτε απ' τον Ίσιλντουρ ούτε απ' τον Γκόλουμ) και βυθίστηκε στη λάσπη του ποταμού. Έτσι ο Ισίλντουρ μιας και δεν ήταν πλέον αόρατος σκοτώθηκε από τα Ορκ. Γι' αυτό και το Ένα, απ' τους Ανθρώπους, πήρε την ονομασία Ο Χαμός του Ισίλντουρ.

Μέσα στη λάσπη μετά από πολλούς αιώνες το βρήκε ένα πλάσμα, απροσδιόριστης φυλής, που όμως πρέπει να είχε κάποια συγγένεια με τα Χόμπιτ. Το πλάσμα αυτό λεγόταν Ντίγκολ, και είχε βγει για ψάρεμα με τον φίλο του, Σμίγκολ. Του Σμίγκολ του άρεσε πολύ το Δαχτυλίδι, και κυριεύτηκε από την επιθυμία να το κάνει δικό του, φτάνοντας στο σημείο να δολοφονήσει τον Ντίγκολ για να το πάρει. Η οικογένειά του τον εξοστράκισε γι' αυτό και έτσι εκείνος κατέφυγε στα βουνά, μακριά από τον ήλιο, και πήρε την ονομασία Γκόλουμ, από τον γουργουριστό ήχο που συνήθιζε να βγάζει.

Από εκεί και έπειτα, το Δαχτυλίδι πέρασε στην κατοχή του Μπίλμπο Μπάγκινς, ο οποίος το βρήκε τυχαία στη σπηλιά του Γκόλουμ και το κληροδότησε στον Φρόντο Μπάγκινς, τον ανιψιό του. Η ιστορία αυτή περιγράφεται στα βιβλία Το Χόμπιτ και Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών.