Ο Γουλιέλμος Φραγκιπάνης (Guglielmo Frangipani, ... - 1337) ήταν Λατίνος αρχιεπίσκοπος, αλλά και Βαρώνος της Πάτρας το 1317-1337[3]. Υπήρξε και βάιλος του πριγκιπάτου της Αχαΐας (1329 - 1331), επίτροπος δηλαδή του πρίγκιπα κατά την απουσία του.
Ιστορία
Η βαρωνία της Πάτρας
Ανήκε στο τάγμα των Φραγκισκανών μοναχών. Εκείνη την εποχή, η βαρωνία της Πάτρας λειτουργούσε σαν ανεξάρτητο κρατίδιο και διοικούνταν από τον εκάστοτε Λατίνο αρχιεπίσκοπο. Εξασφάλισε στην πόλη το ενετικό εμπόριο, ενώ αντιμετώπισε με επιτυχία τις πειρατικές επιδρομές των Τούρκων και των Καταλανών. Όταν έγινε πρίγκιπας της Αχαΐας ο Ιωάννης της Γραβίνας, ο Γουλιέμος διορίσθηκε βάιλός του για την περίοδο 1329-1331. Ήρθε σε μεγάλη σύγκρουση με τους αρχηγούς των Καταλανών, τους οποίους και αφόρισε με εντολή του Πάπα.
Μετά το τέλος του
Απεβίωσε στα τέλη του 1337. Αμέσως μετά το θάνατό του, ο Μπερτράν ντε Μπω, ο οποίος είχε διοριστεί βάιλος του πριγκιπάτου από την Αικατερίνη του Βαλουά-Κουρτεναί, βρήκε την ευκαιρία να καταλάβει την πόλη και να πολιορκήσει την ακρόπολη της Πάτρας. Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΒ΄ αντέδρασε, κηρύσσοντας την πόλη ως "έδαφος της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας" και διέταξε τους επισκόπους Ωλένης και Κορώνης να επιβάλουν αφορισμό (αποκλεισμό) στην χερσόνησο του πριγκιπάτου. Αυτά τα προβλήματα ανάγκασαν την Αικατερίνη Β΄ να ταξιδέψει στην Αχαΐα το 1338, συνοδευόμενη από τον σύμβουλό της Νικολό Ατσαγιόλι.[4][5] Στα δύο χρόνια που παρέμεινε στο πριγκιπάτο, διαπίστωσε ότι αυτό διέτρεχε κινδύνους από τους γείτονες Καταλανούς, τους Έλληνες και κυρίως από τους Τούρκος, οι οποίοι συνεχώς επεκτεινόταν. Η πίεση του πάπα απέδωσε, διότι η Αικατερίνη αποφάσισε να τα έχει καλά μαζί του, αποβλέποντας σε μελλοντική βοήθειά του και του επέστρεψε τη βαρωνία της Πάτρας. Φεύγοντας αυτή, διόρισε βάιλο, προσωρινά τουλάχιστον, τον Νικολό Ατσαγιόλι.[6][7]
Παραπομπές
- ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. gugliepv. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «Catholic-Hierarchy.org» (Αγγλικά) Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. gugliepv. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2021.
- ↑ Kenneth Meyer Setton, The Papacy and the Levant, 1204-1571: The Thirteenth and Fourteenth Centuries
- ↑ Μίλλερ, μετάφρ. Σπ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 386-387.
- ↑ Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 270
- ↑ Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 389-390
- ↑ Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 272
Πηγές
