Ο Γιόχαν Μπαπτίστ Αλγκάερ γεννήθηκε το 1763 στο Δουκάτο της Βυρτεμβέργης, μητρική του γλώσσα ήταν η σουηβική διάλεκτος. Ο πατέρας του Γκέοργκ Αλγκάερ εργαζόταν σε ένα μοναστήρι ως Hofmeister, το πρόσωπο το οποίο, σε εκείνες τις ημέρες, ήταν υπεύθυνος για την εκπαίδευση των παιδιών των πλουσίων και των ευγενών οικογενειών. Ο νεαρός Γιόχαν έλαβε μια καθολική εκπαίδευση και κατευθύνθηκε από τον πατέρα του προς τη μελέτη της θεολογίας. Όμως, μετά από ένα ταξίδι του στην Πολωνία, έμαθε σκάκι από κάποιον Πολωνοεβραίο και από τότε το παιχνίδι αυτό έγινε το κύριο ενδιαφέρον του σε βάρος της μελέτης της θεολογίας.[6]
Στη συνέχεια, το 1798, μετακόμισε στη Βιέννη και προσχώρησε στο στρατό.[7] Στην αυστριακή πρωτεύουσα, ήταν σε θέση να βελτιώσει τις δεξιότητές του στο σκάκι. Προς το τέλος του 1780, κέρδισε ένα σημαντικό αγώνα από τον οποίο κέρδισε 1500 φλουριά και τη φήμη του καλύτερου παίκτη της πόλης.[8] Αυτό του επέτρεψε την πρόσβαση στους αριστοκρατικούς κύκλους της πρωτεύουσας, όπου έδωσε μαθήματα στο σκάκι. Επίσης, έγινε ο δάσκαλος των γιών και των αδελφών του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Β´ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατά τη θητεία του στο στρατό, ο Αλγκάερ συμμετείχε στους Ναπολεόντειους πολέμους μεταξύ της Αυστρίας και της Γαλλίας. Το 1809, εργάστηκε σε ένα νοσοκομείο εκστρατείας, όπου αρρώστησε με χρόνιο άσθμα.[6]
Αργότερα μετακόμισε στην Πράγα όπου έγινε λογιστής στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης. Επέστρεψε στη Βιέννη το 1816, όπου ο αυτοκράτορας του έδωσε μια μικρή σύνταξη, για λόγους υγείας (άσθμα). Για να βγάλει κάποια επιπλέον χρήματα, έπαιζε σκάκι στα καφέ της Βιέννης, και ιδίως στο καφέ Zur Goldenen Krone, που ήταν τόπος συνάντησης πολλών ισχυρών παικτών στην πρωτεύουσα, συμπεριλαμβανομένου του Άντον Βίτχαλμ και του κόμη Γιόχαν Σόμσιχ.[9] Ο Βίτχαλμ ήταν ένα από τα πρόσωπα που ερωτήθηκαν από τον βιογράφο Anton Baron Reissner για να ανακατασκευάσει τη ζωή της εν λόγω περιόδου του Αλγκάερ. Ο Βίτχαλμ ανέφερε ότι το στυλ του Αλγκάερ ήταν λαμπρό και επικεντρονώταν κυρίως στην επίθεση, ενώ αντιθέτως ο Σόμσιχ ήταν πιο προσεκτικός και αμυντικά.[6] Λόγω του στυλ του ο Αλγκάερ έπαιζε μπροστά σε ένα πλήθος θεατών που συγκεντρώνονταν στις εγκαταστάσεις του καφέ για να θαυμάσουν το λαμπρό παιχνίδι του. Ο Σάντο Βίτο, ο οποίος επιμελήθηκε την 6η και την 7η έκδοση του βιβλίου του Αλγκάερ, συγκέντρωσε μερικά από αυτά τα παιχνίδια σε ένα παράρτημα.[10]
Ο Αλγκάερ συνήθιζε για να δέχεται την πρόκληση του καθενός με στοίχημα ένα φιορίνι. Σε αυτή την τιμή για αδύναμους παίκτες, περιλαμβανόταν επίσης και ένα σύντομο μάθημα από τον γκρανμαίτρ μετά το τέλος της παρτίδας. Στην πραγματικότητα, στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ο Αλγκάερ απασχολούταν με τη συνεχή έλλειψη χρημάτων, όπως προκύπτει από τα απομνημονεύματα του Καρλ Χάινριχ φον Ρίττερς Λανγκ.[8] Τα οικονομικά προβλήματα ήταν συχνά οι λόγοι, για μερικούς σκακιστές, να αποδεχθούν την προσφορά να λειτουργήσουν τον μηχανικό Τούρκο, έτσι και ο Αλγκάερ έπαιξε κρυμμένος στο αυτόματο σκακιστικό μηχάνημα το 1809.[11] Ένα παιχνίδι που παίζεται εκείνη τη χρονιά από τον Τούρκο κατά του Ναπολέοντα στα ανάκτορα του Σένμπρουν αποδίδεται στον Αλγκάερ.[12]
Στο τέλος του Δεκεμβρίου του 1822 είχε εισαχθεί στο στρατιωτικό νοσοκομείο στη Βιέννη και λίγες μέρες αργότερα, στις 3 Ιανουαρίου 1823, πέθανε από υδρωπικία. Σύμφωνα με τον Anton Baron Reissner, το γεγονός ότι πέθανε σε ένα δημόσιο ίδρυμα, παρόλο που ο ίδιος ήταν παντρεμένος, δίνει μια σαφή απόδειξη της έλλειψης χρημάτων του Αλγκάερ. Αυτό επιβεβαιώθηκε και από τα έγγραφα της κληρονομιάς του, τα οποία εξέτασε επίσης.[6]
↑W. Litmanowicz & J. Giżycki (1986, 1987). Szachy od A do Z. Wydawnictwo Sport i Turystyka Warszawa. ISBN 83-217-2481-7 (1. A-M), ISBN 83-217-2745-X (2. N-Z).
