Γεννήθηκε το 1732 στο Νίκολσμπουργκ της Μοραβίας και ήταν γιος του Πέρλιν Λίπμαν (1705 - 1768), ραβίνου του Βραδεμβούργου.[11][12] Ο Πέρλιν Λίπμαν και τα παιδιά του μεταστράφηκαν στον Καθολικισμό την περίοδο μεταξύ των ετών 1735 ως 1741.[13] Ο Γιόσεφ, ο οποίος είχε βαπτιστεί σε πρώιμη ηλικία, έλαβε τη στοιχειώδη εκπαίδευσή του στο γυμνάσιο της γενέτειράς του, στο Νίκολσμπουργκ.[12] Στη συνέχεια σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης.[12] Το 1749, εντάχθηκε στο σύνταγμα «Ντοϊτσμάιστερ» ως στρατιώτης, φθάνοντας ως το βαθμό του δεκανέα.[12] Με την στρατιωτική απόλυσή του, το 1754, παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης, ενώ έπειτα εξελίχθηκε σε νομικός σύμβουλος.[12] Οι προσπάθειές του να γίνει καθηγητής της γερμανικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης προέβησαν άκαρπες. Ωστόσο, το 1763, διορίστηκε καθηγητής πολιτικών επιστημών, ενώ δύο φορές ανέλαβε καθήκοντα πρύτανη.[12] Το 1779, έλαβε τον τίτλο του «Πραγματικού Συμβούλου» και το 1810 εξελέγη πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστημών, μια θέση την οποία κατείχε μέχρι το θάνατό του.[12]
Από το 1765 έως το 1767, και ξανά από το 1769 έως το 1775, ο Ζόνενφελς εξέδιδε το έντυπο «Ο Άνθρωπος χωρίς Προκατάληψη», μέσω του οποίου υπερασπίστηκε τις φιλελεύθερες τάσεις στη λογοτεχνία.[12] Μέσω του κριτικού έργου του «Επιστολές σχετικά με τη βιεννέζικη σκηνή» επιτέθηκε στον αρλεκίνο του θεάτρου της Βιέννης, με αποτέλεσμα αυτή η μορφή να εξαλειφθεί από το προσωπικό της σκηνής.[12][14][15]
Διετέλεσε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επίτευξη της κατάργησης των βασανιστηρίων στην Αυστρία (1776).[12] Η στάση του Ζόνενφελς έναντι του Γκότχολντ Εφραίμ Λέσσινγκ, τον έβαλε σε πολύ δυσμενή θέση, καθώς, εξαιτίας της ίντριγκας και της ζήλιας του, ο Λέσσινγκ δεν κλήθηκε στη Βιέννη.[12] Ο Ζόνενφελς επικρίθηκε έντονα για τη δράση του σε αυτή την υπόθεση.[12]
Λογοτεχνικά έργα
Μερικά από τα πιο σημαντικά έργα του Ζόνενφελς είναι τα εξής:[16][12]
"Specimen Juris Germanici de Remediis Juris, Juri Romano Incognitis," Βιέννη, 1757,
"Ankündigung einer Teutschen Gesellschaft in Wien," 1761,
"Betrachtungen über die Neuen Politischen Handlungsgrundsätze der Engländer," 1764,
"Grundsätze der Polizei, Handlung und Finanzwissenschaft," 1765–67 (Όγδοη έκδοση 1819),
"Briefe über die Wienerische Schaubühne," 1768 (επεξεργασμένο από τον Σάουερ το 1884),
"Von der Verwandlung der Domänen in Bauerngüter," 1773,
"Ueber die Abschaffung der Tortur," Ζυρίχη, 1775 (Δεύτερη έκδοση, Νυρεμβέργη, 1782),
"Abhandlung über die Aufhebung der Wuchergesetze," Βιέννη, 1791,
"Handbuch der Innern Staatsverwaltung," 1798
"Ueber die Stimmenmehrheit bei Criminalurtheilen," Βιέννη, 1801 (Δεύτερη έκδοση, 1808)
Η έκδοση με τίτλο «Συλλογικά έργα» (Gesammelte Werke) εμφανίστηκε σε 10 τόμους (Βιέννη, 1783-1787) και περιείχε τα περισσότερα από τα λογοτεχνικά έργα του, ποιήματα και δράματα.
