Η Αυτοκρατορία των Μαράτα (Μαράτι: मराठा साम्राज्य) ή Συνομοσπονδία των Μαράτα ήταν ένα ινδουιστικό κράτος της Ινδίας, μεταξύ 1674 και 1818. Στο απόγειό της η αυτοκρατορία εκτεινόταν σε μια περιοχή περίπου 1.000.000 εκατ. τετρ.χλμ. και είχε 150.000.000 υπηκόους. Το βασίλειο αυτό ιδρύθηκε από τον Σιβάτζι, έναν τοπικό ηγεμόνα, το 1674, με πρωτεύουσα αρχικώς το Ραϊγκάντ. Υπό την ηγεσία των πεσβά (peshwa), πρωθυπουργών τού κράτους που διορίζονταν αρχικά από τον μονάρχη, η αυτοκρατορία έφτασε στη μεγαλύτερή της ακμή, κατακτώντας το μεγαλύτερο μέρος της κεντρικής Βόρειας Ινδίας. Η επέκτασή της τελματώθηκε μετά την ήττα των στρατευμάτων της στη Μάχη του Πανιπάτ από τους Αφγανούς. Σταδιακά άρχισαν διαμάχες μεταξύ των πρωθυπουργών, αλλά και διάφορων διοικητών τού στρατού που εποφθαλμιούσαν τον βασιλικό θρόνο, με αποτέλεσμα τη μετατροπή της αυτοκρατορίας σε μια χαλαρής δομής συνομοσπονδία κρατιδίων, που διοικούνταν από πέντε πανίσχυρες οικογένειες-δυναστείες.
Στα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα η διαμάχη ανάμεσα στις οικογένειες Σίντε και Χολκάρ κυριάρχησε στις υποθέσεις της συνομοσπονδίας, όπως και οι συγκρούσεις με την Αγγλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών στους τρεις πολέμους μεταξύ των Άγγλων και των Μαράτα. Στον τρίτο πόλεμο, ο τελευταίος πεσβά, ο Μπάτζι Ράο Β', ηττήθηκε από τους Άγγλους το 1818. Το μεγαλύτερο μέρος της αυτοκρατορίας ενσωματώθηκε στη Βρετανική Ινδία, αν και ορισμένα κρατίδια των Μαράτα συνέχισαν να επιβιώνουν στο εσωτερικό της Ινδίας, μέχρι την ανεξαρτησία της χώρας και την αποτίναξη του βρετανικού ζυγού το 1947.
Μεταξύ άλλων η αυτοκρατορία ήταν διάσημη για το ισχυρό ναυτικό της, και τους ικανούς διοικητές που το πλαισίωναν[1].
Παραπομπές
