Η ουδέτερη οπτική γωνία αυτού του λήμματος αμφισβητείται.Πιθανότατα παρουσιάζει κάποια γεγονότα ή απόψεις μονομερώς ή με δυσανάλογη ισορροπία σε σχέση με την αντίστοιχη βαρύτητά τους. Παρακαλούμε δείτε τη σχετική συζήτηση στη σελίδα συζήτησης του λήμματος.
Οι αντάρτικες δυνάμεις στήριζαν τη διαδικασία της μεταφοράς, στις δύσκολες συνθήκες του πολέμου και τις στερήσεις που θα αντιμετώπιζαν τα παιδιά αν παρέμεναν στην Ελλάδα. Αντίθετα, η μεταφορά επικρίθηκε έντονα από την κυβέρνηση Σοφούλη, και χαρακτηρίστηκε ως παιδομάζωμα, με απώτερο σκοπό τον ιδεολογικό φανατισμό των παιδιών και την εν γένει καταστροφή της Ελλάδας, θέμα για το οποίο προέβη το 1948 σε επίσημη καταγγελία στον ΟΗΕ.
Η μεταφορά γινόταν τόσο οικειοθελώς, όσο και δια της βίας. Οι όροι «παιδομάζωμα» και «παιδοφύλαγμα» (ή «παιδοσώσιμο») έγιναν αντικείμενο προπαγάνδας και αντιπροπαγάνδας από τις αντιμαχόμενες πλευρές του Εμφυλίου, καθώς και αργότερα, μέχρι τη σύγχρονη εποχή.[2]
Τον Ιανουάριο του 1948, το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ, σε επικοινωνία με το πολιτικό του γραφείο, επισήμανε πως χρειάζονται άμεσες δράσεις για χιλιάδες παιδιά που βρίσκονταν στην περιοχή που ήλεγχε, με την αιτιολογία πως «κινδυνεύουν από πείνα και άλλες στερήσεις».[3] Ύστερα από τρεις εβδομάδες, ο στρατηγός του ΔΣΕ Μάρκος Βαφειάδης, ενημέρωσε το πολιτικό γραφείο πως 6.000 παιδιά από την επαρχία της Φλώρινας και της Καρδίτσας, καθώς και αριθμός παιδιών από την επαρχία της Κόνιτσας, ήταν έτοιμα να μεταφερθούν. Ταυτόχρονα, είχε προβεί στην οργάνωση «ειδικών επιτροπών, χώρων εστιών συγκεντρώσεων των παιδιών καθώς και υπηρεσίες διατροφής και μεταφοράς» επικαλούμενος τη δυσκολία του εγχειρήματος.[3]
Τον Μάρτιο του 1948, ο ΔΣΕ παρουσίασε τα πρώτα στοιχεία σχετικά με την μετακίνηση των παιδιών στις χώρες του Ανατολικού μπλόκ, όπου αναφερόταν πως 4.784 παιδιά, από 3 έως 13 ετών, προερχόμενα από 59 χωριά της Ελλάδας, μεταφέρθηκαν από τα μέσα Φεβρουαρίου έως τις 5 Μαρτίου του ίδιου έτους.[3] Μεγάλος αριθμός των παιδιών ήταν σλαβομακεδονικής καταγωγής και μετακινήθηκαν στη σημερινή Βόρεια Μακεδονία με τη συναίνεση των γονέων τους, ή και μαζί με τις οικογένειές τους.[4] Παρά ταύτα, ορισμένα παιδιά μεταφέρθηκαν δια της βίας.[5] Εκτιμάται ότι μέχρι και την διάλυσή της το 1990, οι περισσότεροι Έλληνες που μεταφέρθηκαν στην Ανατολική Γερμανία είχαν φύγει από τη χώρα.[6]
Οι αντάρτικες δυνάμεις ισχυρίζονταν πως η μεταφορά γινόταν προκειμένου να προστατευτούν τα παιδιά από την πείνα, τις αεροπορικές επιδρομές και τις επιθέσεις των κυβερνητικών δυνάμεων.[7] Η ελληνική κυβέρνηση κατέκρινε δριμύτατα τη μεταφορά, ενώ στις 27 Φεβρουαρίου1948 κατήγγειλε στην Ειδική Επιτροπή του ΟΗΕ για τα Βαλκάνια ότι η μετακίνηση των παιδιών προς τις σοσιαλιστικές χώρες γινόταν δια της βίας και είχε ως απώτερο στόχο την μύηση των παιδιών στην κομμουνιστική ιδεολογία, την καταστροφή της ελληνικής φυλής και την διάλυση της ελληνικής οικονομίας.[4]
Σύγχρονες εκτιμήσεις
Κατά τους Καλύβα/Μαραντζίδη, τα αίτια της αποστολής των παιδιών, ήταν περισσότερο στρατιωτικά,λιγότερο ανθρωπιστικά και αποτελούσε μία ιδιόρρυθμη διαδικασία «μεταξύ ομηρίας και «κοινωνικής πολιτικής»», η οποία εξασφάλιζε την αφοσίωση των γονέων στο αντάρτικο, ενώ μείωνε τον κίνδυνο της λιποταξίας.[8]
Δείτε επίσης
Παιδιά Σλαβομακεδόνων προσφύγων του ελληνικού εμφυλίου στην Πολωνία το 1958.
