Το 1955 με τη διδακτορική διατριβή «Η Χριστολογική ομολογία και διδασκαλία Κυρίλλου του Αλεξανδρείας και Θεοδωρήτου Κύρου» έγινε διδάκτορας ενώ δύο χρόνια αργότερα το 1957 με την εργασία «Η περί θεώσεως του ανθρώπου διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μέχρις Ιωάννου του Δαμασκηνού» έγινε υφηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, στην έδρα της Ιστορίας των Δογμάτων και της Συμβολικής. Στη συνέχεια το 1962 έγινε εντεταλμένος υφυγητής, το 1966 έκτακτος καθηγητής και το 1968 τακτικός παραμένοντας μέχρι το 1986 όταν και παραιτήθηκε. Πολλοί ήταν οι φοιτητές και συνάδελφοι του οι οποίοι του ζητούσαν να παραμείνει.[1][2] Το ακαδημαϊκό έτος 1977-1978 διετέλεσε κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.[3]
Με τη σύζυγο του Χαρίκλεια Μοσχονά απέκτησε τέσσερα παιδιά. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 20 Μαρτίου 2004.[2]
Έργο
Είχε σημαντικό και αξιόλογο συγγραφικό έργο. Οι δημοσιεύσεις του, επιστημονικές και εκλαϊκευμένες, ξεπερνούν τις 150. Μεταξύ αυτών[1]:
Η ουσία της Ορθοδοξίας, 1961
Το χαροποιόν Πένθος της Εκκλησίας, 1974
Η επίδραση της ελληνικής σκέψεως επί των θεολογικών σχολών Αλεξανδρείας και Αντιοχείας, 1983 (βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών[2])
↑ 2,02,12,22,32,4Γιαννόπουλος, Β. (15 Μαΐου 2001). «Mνήμη Aνδρέα Θεοδώρου». kapodistriako.uoa.gr. Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιανουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2016.