Αλέκος Σιώτης| Προσωπικές πληροφορίες |
|---|
| Ημερ. γέννησης | 8 Οκτωβρίου 1917 |
|---|
| Τόπος γέννησης | Σμύρνη |
|---|
| Ημερ. θανάτου | 8 Οκτωβρίου 2004 |
|---|
| Τόπος θανάτου | Θεσσαλονίκη |
|---|
| Θέση | Μέσος |
|---|
| Επαγγελματική καριέρα* |
|---|
| Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† |
|---|
| 1935-1945 | Άρης Θεσσαλονίκης | | |
|---|
| 1945-1946 | Απόλλων Σμύρνης | | |
|---|
| 1946-1949 | Άρης Θεσσαλονίκης | | |
|---|
|
|---|
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).
|
Ο Αλέκος Σιώτης ήταν Έλληνας ποδοσφαιριστής της προπολεμικής περιόδου, ο οποίος αγωνιζόταν ως μέσος και έγινε γνωστός με την ομάδα του Άρη Θεσσαλονίκης, παίζοντας στην πρώτη ομάδα από το 1935 μέχρι το 1949. Έκτος από ποδοσφαιριστής διετέλεσε και κολυμβητής του συλλόγου.
Καριέρα
Ο Σιώτης, προσφυγόπουλο από τη Σμύρνη, ξεκίνησε την καριέρα του στον Άρη το 1935, όντας βασικό στέλεχος στη μεσαία γραμμή της ομάδας από το ξεκίνημα της πορείας του. Με τους "κίτρινους" κατέκτησε την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα Ελλάδος του 1936, το πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης του 1938 και συμμετείχε στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος του 1940, όπου ο Άρης ηττήθηκε με 3-1 από τον Παναθηναϊκό.[1] Διακρινόταν για την φυσική του κατάσταση και την αλτικότητα του, αγωνιζόμενος ως σέντερ χαφ.
Μετά το τέλος της γερμανικής κατοχής, μετακόμισε προσωρινά στην Αθήνα, όπου εντάχθηκε στο δυναμικό του Απόλλωνα Αθηνών. Μερικούς μήνες αργότερα, επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη και τον Άρη, με τον οποίο κατέκτησε το πρώτο μεταπολεμικό πρωτάθλημα Θεσσαλονίκης και προκρίθηκε στην τελική φάση του πανελλήνιου πρωταθλήματος. Ο Σιώτης αποτέλεσε την "πέτρα του σκανδάλου", όταν οι αντίπαλοι των "κίτρινων" ισχυρίστηκαν ότι συμμετείχε αντικανονικά θεωρώντας άκυρη την μεταγραφή του.
Η αλήθεια όμως ήταν τελείως διαφορετική και στην ΕΠΟ το γνώριζαν. Ο Σιώτης ήταν στο αντάρτικο του βουνού ως μέλος του ΕΛΑΣ. Το πρωί πολεμούσε και το βράδυ κατέβαινε κρυφά στην πόλη για να δει οικεία του πρόσωπα. Όταν του δινόταν η ευκαιρία μετείχε στις αγωνιστικές υποχρεώσεις του Αρη. [2]
Η επιτροπή κανονισμών της ΕΠΟ δικαίωσε αρχικά τους κατήγορους,[3] αλλά η ομάδα του Άρη προσκόμισε τα απαραίτητα δικαιολογητικά αποδεικνύοντας ότι δεν ίσχυε κάτι παράνομο και ο Άρης είχε δικαίωμα συμμετοχής στην τελική φάση.
Η ένσταση της ΑΕΚ δεν έγινε δεκτή και στις 23 Ιουνίου 1946, ο Άρης κατέβαλε την αντίσταση του "δικέφαλου του Νότου" με 4-1, κατακτώντας το τρίτο πρωτάθλημα της ιστορίας του.[4]
Ο Σιώτης συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο για τρεις ακόμη σεζόν, κρεμώντας τα παπούτσια του το 1949, σε ηλικία 32 ετών, με τελευταίο του αγώνα την ήττα του Άρη με 4-1 από τον Ολυμπιακό, στις 14 Ιουλίου 1949.[5]
Κοινωνικοί αγώνες
Παράλληλα με την αθλητική του ιδιότητα, ο Σιώτης υπήρξε αγωνιστής της ΕΠΟΝ και μέλους του ΚΚΕ. Πολέμησε στο Αλβανικό μέτωπο όπου για την ηρωική του στάση στις μάχες, έλαβε το βαθμό του έφεδρου αξιωματικού. Το 1942 κατέβηκε στην Αθήνα όπου βρίσκονταν όλα τα αδέρφια του. Εκεί τον Νοέμβρη του 1942 εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση, και αντιστάθηκε κατά τη διάρκεια της κατοχής στους Γερμανούς κατακτητές. Το Φλεβάρη του 1948 εξορίστηκε στη Μακρόνησο, στο Γ’ Κέντρο Παρουσίας Αξιωματικών (ΚΠΑ).[6] Η δύναμη του Γ΄ Κέντρου Παρουσίας Αξιωματικών εκείνη την περίοδο ήταν περίπου 1.100. Απ’ αυτούς περί τους 120 ήταν μόνιμοι αξιωματικοί και οι υπόλοιποι έφεδροι. Ολοι σχεδόν, στελέχη της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Πάρα τις διώξεις που υπέστη για την περήφανη στάση ζωής του, παρέμεινε πιστός στα ιδανικά του, ως το τέλος της ζωής του, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές του κομμουνιστικού κινήματος.[7] [8]
Απεβίωσε το 2004, σε ηλικία 87 ετών.
Παραπομπές
Πηγές
