Το Google Free Zone ήταν μια παγκόσμια πρωτοβουλία που ανέλαβε η εταιρία Διαδικτύου Google, σε συνεργασία με παρόχους υπηρεσιών Διαδικτύου που βασίζονται στην κινητή τηλεφωνία, σύμφωνα με την οποία οι πάροχοι άρουν τις χρεώσεις δεδομένων (bandwidth)—η λεγόμενη "μηδενική χρέωση" (zero-rate)— για πρόσβαση σε επιλεγμένα προϊόντα της Google, όπως το Google Search, το Gmail και το Google+.[1] Για να χρησιμοποιήσουν αυτή την υπηρεσία, οι χρήστες πρέπει να έχουν ένα λογαριασμό Google και ένα τηλέφωνο που να έχει πρόσβαση σε μια σύνδεση στο internet.[2]
Ιστορία
Νοέμβριος 2012: το Google Free Zone ανακοινώθηκε από την Google, στις 8 Νοεμβρίου, 2012, ξεκινώντας στις Φιλιππίνες , σε συνεργασία με την Globe Telecom, με τον πειραματικό κύκλο προγραμματισμένο να διαρκέσει μέχρι τις 31 Μαρτίου του 2013.[3][4][5] Η Telkom Mobile στη Νότια Αφρική, που στη συνέχεια απέκτησε την επωνυμία 8ta, προσέφερε το Google Free Zone από τις 13 Νοεμβρίου του 2012, αλλά διέκοψε την υπηρεσία στις 31 Μαΐου του 2013.[6]
Απρίλιος 2013: έναρξη στη Σρι Λάνκα από το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας Dialog.[7]
Ιούνιος 2013: η Google ξεκίνησε το Google Free Zone στην Ινδία σε συνεργασία με τον πάροχο Airtel,[8][9][10][11] και στην Ταϊλάνδη με το AIS δίκτυο.
Δεκέμβριος 2013: η Airtel επέκτεινε το Google Free Zone στις υπηρεσίες της στη Νιγηρία.[12]
Μάρτιος 2014: η Safaricom στην Κένυα είχε ξεκινήσει 60 ημερών προώθηση του Free Zone.[13][14]
Υποδοχή και αντίκτυπος
Ορισμένοι διαδικτυακοί σχολιαστές είδαν το Google Free Zone ως μια καλή έμπνευση και ως έναν πιθανό ανταγωνιστή του Facebook Zero.[15][16][17][18]
Το Subsecretaría de Telecomunicaciones της Χιλής έκρινε ότι οι υπηρεσίες Zero-rating (μηδενικής χρέωσης) όπως το Wikipedia Zero, το Facebook Zero και το Google Free Zone, που επιδοτούν τη χρήση δεδομένων κινητής τηλεφωνίας, παραβιάζουν τους νόμους για τη δικτυακή ουδετερότητα (net neutrality) και αναγκάστηκαν να τερματίσουν την πρακτική αυτή μέχρι την 1η Ιουνίου του 2014.[19][20]