Διάγραμμα χαρταετού κουτιού.Οι Χάργκρεϊβ (αριστερά) και Σουέιν παρουσιάζουν τον χαρταετό κουτί του Χάργκρεϊβ τον Νοέμβριο του 1894.
Ο χαρταετός κουτί είναι χαρταετός υψηλών επιδόσεων, γνωστός για την επίτευξη σχετικά υψηλής άντωσης. Αποτελεί τύπο της οικογενείας των πορωδών χαρταετών. Ένα συνηθισμένο σχέδιο διαθέτει τέσσερις παράλληλες αντηρίδες. Το κουτί γίνεται άκαμπτο με την προσθήκη διαγωνίων διασταυρούμενων αντηρίδων. Υπάρχουν δύο πανιά, ή κορδέλες, των οποίων το πλάτος είναι περίπου το ένα τέταρτο του μήκους του κουτιού. Οι κορδέλες τυλίγονται γύρω από άκρες του κουτιού, αφήνοντας τις άκρες και τη μέση του χαρταετού ανοιχτές. Εν πτήσει, η μία αντηρίδα είναι στο κάτω μέρος, και το σχοινί δένεται γύρω από την κορυφή και το κάτω μέρος αυτής της αντηρίδας. Τα διεδρικά των πανιών βοηθούν στην επίτευξη σταθερότητας.[1]
Ο χαρταετός κουτί εφευρέθηκε το 1893 από τον Λόρενς Χάργκρεϊβ,[2] έναν Άγγλο ο οποίος μετανάστευσε στην Αυστραλία, στην προσπάθειά του να κατασκευάσει μία επανδρωμένη ιπτάμενη μηχανή. Ο Χάργκρεϊβ συνένωσε πολλούς από τους χαρταετούς κουτιά του (κελιά Χάργκρεϊβ), καταφέρνοντας να πετάξει σε ύψος περίπου 4,9 μέτρων από το έδαφος.[3] Βελτίωση του μοντέλου αυτού με ενσωματωμένες πτέρυγες έγινε γνωστή ως χαρταετός Κόντι, μετά τις βελτιώσεις που πραγματοποίησε ο Σάμιουελ Φράνκλιν Κόντι. Σε στρατιωτικές χρήσεις περιλαμβανόταν επίσης συνδυασμοί ραδιοπομπών/χαρταετών για χρήση σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης από πιλότους κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.[4]
Μεγάλοι χαρταετοί κουτιά κατασκευάζονται ως πορώδεις χαρταετοί. Αντί για ένα κουτί, υπάρχουν πολλά με τα δικά τους πανιά.
Τα περισσότερα ρεκόρ υψομέτρου των χαρταετών πραγματοποιούνται με μεγάλους χαρταετούς κουτιά, με πανιά από τερεφθαλικό πολυαιθυλένιο (dacron) και σύρματα πολυαιθυλενίου εξαιρετικά υψηλού μοριακού βάρους (spectra). Προτού υλικά όπως τα τερεφθαλικό πολυαιθυλένιο, spectra και kevlar αρχίσουν να χρησιμοποιούνται, οι χαρταετοί κουτιά υψηλών επιδόσεων χρησιμοποιούσαν πανιά από μετάξι, λινό ή κάνναβη, με τη χρήση συρμάτων από χάλυβα. Το μετάξι, το λινό και η κάνναβη χρησιμοποιούνταν μιας και μπορούσαν να περιστραφούν καλύτερα από το βαμβάκι και απλωνόταν σχετικά λιγότερο όταν βρεχόταν. Ο χάλυβας είχε τη μεγαλύτερη δυνατή αντοχή για το βάρος του.
