Μια όαση στο τμήμα της Σαχάρας που ανήκει στην επαρχία του Φεζάν
Με την ονομασία Φεζάν (η αρχαία Φαζανία, βερβερικά: ⴼⵣⵣⴰⵏ, αραβικά: فزان, λατινικά: Phazania) είναι γνωστή η νοτιοδυτική περιοχή της σύγχρονης Λιβύης. Στο μεγαλύτερο μέρος της καλύπτεται από έρημο, ενώ ανάμεσα στα βουνά και τις ξηρές κοιλάδες, οι οάσεις ήταν ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης και ο τόπος ανάπτυξης μικρών πόλεων και χωριών μέσα στη Σαχάρα. Η μεγαλύτερη πόλη στην περιοχή του Φεζάν είναι η Σάμπχα.
Μέχρι τη δεκαετία του '70, η περιοχή αποτελούσε μια από τις τρεις επαρχίες της χώρας, μαζί με τις επαρχίες Τριπολίτιδα και Κυρηναϊκή, οι οποίες χωρίστηκαν σε μικρότερα διοικητικά τμήματα. Ο πληθυσμός της περιοχής περιλαμβάνει τους νομάδεςΤουαρέγκ στα νοτιοδυτικά και τους Τούμπου στα νοτιοανατολικά, οι οποίοι μετακινούνται μεταξύ Λιβύης, Αλγερίας, Τσαντ και Νίγηρα. Αντιθέτως, στο βόρειο τμήμα Τουαρέγκ και Τούμπου έχουν εγκατασταθεί μόνιμα και αναμειχθεί με Άραβες και Βέρβερους.
Ιστορία
Από τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι και τον 5ο αιώνα μ.Χ., η πόλη-κράτος του Φεζάν ήταν το επίκεντρο της Αυτοκρατορίας των Γαραμάντων, στους οποίους αναφέρεται στην αρχαιότητα ο Ηρόδοτος[1], η οποία βρισκόταν ανάμεσα στους εμπορικούς δρόμους Καρχηδόνας και περιοχών του Σαχέλ.
Από το 17ο αιώνα και μετά, το Φεζάν, όπως και η υπόλοιπη Βόρεια Αφρική, πέρασε υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από το 1911, η περιοχή καταλαμβάνεται από την Ιταλία, αλλά η κυριαρχία της είναι επισφαλής μέχρι την άνοδο του φασισμού. Ανάμεσα στους δυο Παγκόσμιους Πολέμους, ο Βασιλιάς Ίντρις ήταν αρχηγός της λιβυϊκής αντίστασης εναντίον της ιταλικής κατοχής. Από το 1943 ως το 1951, το Φεζάν πέρασε υπό τον έλεγχο της Γαλλίας, ενώ οι άλλες δυο επαρχίες υπό βρετανική διοίκηση. Τελικά, το 1951 η περιοχή αποτέλεσε τμήμα του επίσημου πλέον κράτους της Λιβύης, μαζί με τις άλλες δυο περιοχές, Κυρηναϊκή και Τριπολίτιδα.
Οι φυλακές της Τρίπολης και του Φεζάν
Σύμφωνα με διπλωματικά έγγραφα του ελληνικού προξενείου Τριπόλεως και του Φεζάν, κατά την εποχή της οθωμανικής κυριαρχίας, τουλάχιστον 80 Έλληνες είχαν συλληφθεί για επαναστατική δράση και είχαν σταλεί στις φυλακές της Τρίπολης και του Φεζάν, όπου οι Οθωμανοί έστελναν αυτούς που θεωρούσαν ιδιαίτερα επικίνδυνους και η μεταφορά τους γινόταν υπό άκρα μυστικότητα, ενώ σπάνια έβγαινε κανείς ζωντανός από εκεί.[2]
