ΦΚ Ιντερνατσιονάλε Μιλάνο

Ίντερ

Επίσημη ονομασία	Football Club Internazionale Milano S.p.A.
Σύντομο όνομα	Ίντερ
Προσωνύμιο	I Nerazzurri (Μαύροι και Μπλε) La Beneamata (Η Πολυαγαπημένη) Il Biscione (Το Μεγάλο Νερόφιδο)
Ίδρυση	9 Μαρτίου 1908, πριν 116 έτη (1908--3-09) (ως Football Club Internazionale)
Έδρα	Μιλάνο, Ιταλία
Στάδιο	Στάδιο Τζιουζέπε Μεάτσα, Μιλάνο[1][2]
Χρώματα	μπλε και μαύρο
Ιδιοκτήτης	Oaktree Capital Management (99.6%) Άλλοι μέτοχοι (0.04%)[3]
Πρόεδρος	Τζιουζέπε Μαρότα
Προπονητής	Σιμόνε Ιντσάγκι
Πρωτάθλημα	Σέριε Α
Ιστότοπος	Επίσημος ιστότοπος
Πρώτη εμφάνιση Δεύτ. εμφάνιση Τρίτη εμφάνιση
Μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα
wikidata (π • σ • ε )

Η ΦΚ Ιντερνατσιονάλε Μιλάνο (ιταλικά: FC Internazionale Milano,^[4] ιταλική προφορά: internat͡sjo'naːle) ή απλούστερα Ίντερ, είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος της Ιταλίας με έδρα το Μιλάνο, στη Λομβαρδία. Η ομάδα μετέχει ανελλιπώς στην κορυφαία βαθμίδα του ιταλικού συστήματος ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων από την πρώτη της εμφάνιση το 1909, με αποτέλεσμα να είναι η μόνη ιταλική ποδοσφαιρική ομάδα που δεν έχει υποβιβαστεί από την κορυφαία βαθμίδα του ιταλικού πρωταθλήματος (Σέριε Α).

Ιδρύθηκε το 1908, μετά από μια εσωτερική διάσπαση του Milan Cricket and Football Club (νυν Μίλαν). Η Ίντερ κέρδισε το πρώτο της πρωτάθλημα το 1910.^[5] Από τη σύστασή του, ο σύλλογος έχει κερδίσει 37 εγχώρια τρόπαια τα οποία μεταφράζονται σε 20 Πρωταθλήματα, 9 Κύπελλα και 8 Σούπερ Καπ Ιταλίας. Από το 2006 έως το 2010, η ομάδα κέρδισε πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ της εποχής εκείνης.^[6] Έχει κερδίσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών/ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ τρεις φορές: δύο συνεχόμενες φορές το 1964 και το 1965,^[7] και μια ακόμα το 2010. Το τελευταίο αποτέλεσε μια πρωτοφανή ιταλική επίτευξη, το "τρεμπλ", που περιλάμβανε το Κύπελλο Ιταλίας και το Σκουντέτο στην ίδια χρονιά.^[8] Η ομάδα έχει κερδίσει επίσης τρία ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ, δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων.

Οι εντός έδρας αγώνες της Ίντερ διεξάγονται στο Στάδιο Τζουζέπε Μεάτσα, το οποίο μοιράζεται με την αιώνια αντίπαλό της, την Μίλαν. Το γήπεδο είναι το μεγαλύτερο στην Ιταλία με χωρητικότητα 75.817 θεατών.^[9] Το ντέρμπι της πόλης, εναντίον της Μίλαν, είναι γνωστό με τον τίτλο Ντέρμπι ντέλλα Μαντονίνα (ντέρμπι της Παναγίτσας) ή ως ντέρμπι ντι Μιλάνο (ντέρμπι του Μιλάνου). Τεράστια κόντρα υπάρχει επίσης και με την Γιουβέντους, με την οποία διεξάγουν το Ντέρμπι ντ' Ιτάλια (ντέρμπι της Ιταλίας). Η αντιπαλότητά τους είναι από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως.^[10] Από το 2019, η Ίντερ κατέχει την υψηλότερη προσέλευση κόσμου στο γήπεδό της στην Ιταλία, και την έκτη μεγαλύτερη στην Ευρώπη.^[11] Από το 2016, ο σύλλογος πλειοψηφικά ανήκει στην κινεζική εταιρεία Suning Holdings Group.^[12] Η Ίντερ είναι ένας από τους πιο ακριβούς συλλόγους στο ιταλικό και παγκόσμιο ποδόσφαιρο.^[13]

Ιστορία

Ίδρυση και πρώτα χρόνια (1908–1960)

Το ρόστερ της Ίντερ το 1910

"Questa notte splendida darà i colori al nostro stemma: il nero e l'azzurro sullo sfondo d'oro delle stelle. Si chiamerà Internazionale, perché noi siamo fratelli del mondo." -9 March 1908, Milan[14]

"Αυτή η υπέροχη νύχτα μας χαρίζει τα χρώματα του εμβλήματός μας: μαύρο και μπλε στο χρυσό φόντο των αστεριών. Θα λέγεται Ιντερνατσιονάλε, γιατί είμαστε αδέλφια του κόσμου." -9 Μαρτίου 1908, Μιλάνο

Ο σύλλογος ιδρύθηκε στις 9 Μαρτίου του 1908 ως Football Club Internazionale, έπειτα από το σχίσμα με τη Milan Cricket and Football Club (σημερινή Μίλαν). Η ονομασία του συλλόγου προέρχεται από την επιθυμία των ιδρυτικών μελών της με επικεφαλής τον ελληνοβενετσιάνο επιχειρηματία Ιωάννη Παραμυθιώτη να περιλαμβάνει και ξένους παίκτες σε αντίθεση με τους υπόλοιπους παράγοντες της Μίλαν που επιθυμούσαν να περιλαμβάνει μόνο Ιταλούς.^[15]

Ο σύλλογος κέρδισε το πρώτο του πρωτάθλημα το 1910 και το δεύτερο το 1920. Ο αρχηγός και προπονητής της πρώτης ομάδας που κέρδισε το πρωτάθλημα ήταν ο Βιρτζίλιο Φοσάτι, ο οποίος αργότερα έχασε τη ζωή του σε μια μάχη υπηρετώντας στον ιταλικό στρατό κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1922, η Ίντερ βρέθηκε σε κίνδυνο υποβιβασμού στη δεύτερη κατηγορία, αλλά παρέμεινε στην κορυφαία κατηγορία μετά από τη νίκη της σε δύο παιχνίδια πλέι-οφ.

Έξι χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια της Φασιστικής Ιταλίας, ο σύλλογος αναγκάστηκε να συγχωνευθεί με την Unione Sportiva Milanese και να αλλάξει το όνομά του σε Società Sportiva Ambrosiana.^[16] Κατά τη σεζόν 1928-29, η ομάδα φορούσε λευκές φανέλες με έναν κόκκινο σταυρό. Το σχέδιο της φανέλας είχε εμπνευστεί από τη σημαία και το έμβλημα της πόλης του Μιλάνου. Το 1929, ο νέος πρόεδρος της ομάδας, Ορέστε Σιμονότι, άλλαξε το όνομα της ομάδας σε Associazione Sportiva Ambrosiana και επέστρεψε στις προηγούμενες μαύρο-μπλε φανέλες. Ωστόσο, οι φίλοι της ομάδας συνέχισαν να την αποκαλούν "Ίντερ", και το 1931 ο νέος πρόεδρος Ποτσάνι, υποκύπτοντας στην πίεση των μετόχων άλλαξε το όνομα της ομάδας σε Associazione Sportiva Ambrosiana-Inter.

Ο Τζουζέπε Μεάτσα εξακολουθεί να κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων γκολ που σημείωσε σε σεζόν-ντεμπούτο στη Σέριε Α, με 31 γκολ στην πρώτη του σεζόν (1929–30).

Η Ίντερ κέρδισε το πρώτο της Κύπελλο Ιταλίας τη σεζόν 1938–39, με πρωτεργάτη τον εμβληματικό Τζουζέπε Μεάτσα, από τον οποίο ονομάστηκε επίσημα το στάδιο Σαν Σίρο το 1980. Ακολούθησε ένα πέμπτο πρωτάθλημα το 1940, παρά τον τραυματισμό του Μεάτσα. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο σύλλογος ανέκτησε το αρχικό του όνομα, κερδίζοντας το έκτο του πρωτάθλημα το 1953, και το έβδομο το 1954.

Μεγάλη Ίντερ (Grande Inter) (1960-1967)

Το 1960, ο προπονητής Ελένιο Ερέρα αναλαμβάνει την Ίντερ. Ερχόμενος από την Μπαρτσελόνα, φέρνει μαζί του τον "στρατηγό" του μεσοεπιθετικό, Λουίς Σουάρεθ, ο οποίος είχε κερδίσει την Χρυσή Μπάλα την ίδια χρονιά για τον ρόλο του στο νταμπλ (Πριμέρα Ντιβισιόν/Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων) της Μπαρτσελόνα. Θα μετέτρεπε την Ίντερ σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Ευρώπη. Τροποποίησε μια τακτική 5–3–2 γνωστή ως «Βέρρου» («μπουλόνι πόρτας») η οποία δημιούργησε μεγαλύτερη ευελιξία στις αντεπιθέσεις. Το σύστημα κατενάτσιο εφευρέθηκε από έναν Αυστριακό προπονητή, τον Καρλ Ράπαν. Το αρχικό σύστημα του Ράπαν εφαρμόστηκε με τέσσερις σταθερούς αμυντικούς, που έπαιζαν ένα αυστηρό man-to-man, συν έναν πλέι μέικερ στη μέση του γηπέδου που παίζει τη μπάλα μαζί με δύο ακραίους χαφ. Ο Ερέρα θα το τροποποιούσε προσθέτοντας έναν πέμπτο αμυντικό, τον λίμπερο πίσω από τα δύο σέντερ μπακ. Ο σάρωθρος ή ο λίμπερο που ενεργούσε ως ελεύθερος θα αντιμετώπιζε όποιον επιθετικό περνούσε από τα δύο σέντερ μπακ. Η Ίντερ τερμάτισε τρίτη στη Σέριε Α την πρώτη του σεζόν, δεύτερη την επόμενη χρονιά και πρώτη στην τρίτη του σεζόν. Στη συνέχεια ακολούθησε μια συνεχόμενη νίκη στο Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1964 και το 1965, δίνοντάς του τον τίτλο "il Mago" ("ο Μάγος"). Ο πυρήνας της ομάδας του Ερέρα ήταν οι επιθετικοί μπακ Ταρτσίζιο Μπούρνιτς και Τζατσίντο Φακέτι, ο Αρμάντο Πίτσι λίμπερο, ο Σουάρεθ πλέι μέικερ, ο Βραζιλιάνος Ζαΐρ εξτρέμ, ο Μάριο Κόρσο αριστερός χαφ, και ο Σάντρο Ματσόλα, ο οποίος έπαιζε μέσα-δεξιά.^{[17][18][19][20][21][22]}

Ο Σάντρο Ματσόλα έπαιξε για την πολύ επιτυχημένη ομάδα της Ίντερ, που έχει μείνει στην ιστορία ως "La Grande Inter", κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960.

Το 1964, η Ίντερ έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών νικώντας την Μπορούσια Ντόρτμουντ στον ημιτελικό και την Παρτιζάν Βελιγραδίου στον προημιτελικό. Στον τελικό συνάντησαν τη Ρεάλ Μαδρίτης, μια ομάδα που είχε φτάσει στους επτά από τους εννέα τελικούς μέχρι εκείνη την στιγμή. Η Ίντερ κέρδισε 3-1, με δύο γκολ του Ματσόλα. Στη συνέχεια η ομάδα κέρδισε το Διηπειρωτικό Κύπελλο εναντίον της Ιντεπεντιέντε.

Ένα χρόνο αργότερα, η Ίντερ επανέλαβε το κατόρθωμα κερδίζοντας την, δύο φορές νικήτρια του θεσμού Μπενφίκα, στον τελικό που διεξήχθη στο Σαν Σίρο, με γκολ του Ζαΐρ, αφού πέρασε το εμπόδιο της Λίβερπουλ στα ημιτελικά (3-1 ήττα εκτός έδρας, 3-0 νίκη στην Ιταλία). Στη συνέχεια κέρδισε ξανά την Ιντεπεντιέντε στο Διηπειρωτικό Κύπελλο, και έτσι έγινε η πρώτη ευρωπαϊκή ομάδα που κέρδισε δύο συνεχόμενες φορές τη διοργάνωση. Η Ίντερ το 1965 έφτασε κοντά στην κατάκτηση του τρεμπλ για πρώτη φορά στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αφού κέρδισε επίσης τον τίτλο της Σέριε Α, αλλά στις 29 Αυγούστου 1965 έχασε στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας από την Γιουβέντους.

Η Ίντερ έφτασε ξανά στα ημιτελικά το 1966, αλλά αυτή τη φορά έχασε από τη Ρεάλ Μαδρίτης, που αργότερα θα κέρδιζε τη διοργάνωση.

Το 1967, αφού η Ίντερ απέκλεισε τη Ρεάλ Μαδρίτης στα προημιτελικά, με τραυματία τον Σουάρεθ, έχασε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου στη Λισαβόνα με 2–1 από τη Σέλτικ. Κατά τη διάρκεια εκείνης της χρονιάς ο σύλλογος άλλαξε το όνομά του σε Football Club Internazionale Milano.

Μεταγενέστερες επιτυχίες (1967–1991)

Μετά τη χρυσή εποχή της δεκαετίας του 1960, η Ίντερ κατάφερε να κερδίσει το ενδέκατο πρωτάθλημα το 1971 και το δωδέκατο το 1980. Η Ίντερ ηττήθηκε για δεύτερη φορά σε πέντε χρόνια στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, με 2-0 από τον Άγιαξ του μεγάλου Γιόχαν Κρόιφ, το 1972. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και του 1980, η Ίντερ πρόσθεσε στο παλμαρέ της άλλα δύο Κύπελλα Ιταλίας, το 1977-78 και το 1981-82.

Ο Χάνσι Μίλερ (1975–1982 Στουτγκάρδη, 1982–1984 Ίντερ) και ο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε (1974–1984 Μπάγερν Μονάχου, 1984–1987 Ίντερ) έπαιξαν για την Ίντερ. Με επικεφαλής το γερμανικό δίδυμο Αντρέας Μπρέμε και Λόταρ Ματέους, και τον Αργεντινό Ραμόν Ντίας, η Ίντερ κατέκτησε το πρωτάθλημα της Σέριε Α το 1989. Η Ίντερ δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον τίτλο της παρά το γεγονός ότι πρόσθεσε στην ομάδα έναν ακόμα Γερμανό, τον Γιούργκεν Κλίνσμαν, αλλά κέρδισε το πρώτο της Σούπερ Καπ Ιταλίας στην αρχή της σεζόν.

Επιτυχίες και αποτυχίες (1991–2004)

Η δεκαετία του 1990 ήταν μια περίοδος απογοήτευσης. Ενώ οι μεγάλοι τους αντίπαλοι Μίλαν και Γιουβέντους πέτυχαν επιτυχίες τόσο στην εγχώρια όσο και στην Ευρώπη, η Ίντερ έμεινε πίσω, με επανειλημμένα μέτρια αποτελέσματα στην κατάταξη του εγχώριου πρωταθλήματος, με το χειρότερο να έρχεται το 1993–94 όταν τερμάτισε μόλις έναν βαθμό έξω από τη ζώνη του υποβιβασμού. Ωστόσο, ήρθαν ευρωπαϊκές επιτυχίες με τρεις νίκες στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1991, το 1994 και το 1998.

Με την εξαγορά του Μάσιμο Μοράτι από τον Ερνέστο Πελεγκρίνι το 1995, η Ίντερ έσπασε δύο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ μεταγραφής εκείνη την περίοδο (19,5 εκατομμύρια λίρες για τον Ρονάλντο από την Μπαρτσελόνα το 1997 και 31 εκατομμύρια λίρες για τον Κρίστιαν Βιέρι από τη Λάτσιο δύο χρόνια αργότερα).^[23] Ωστόσο, η δεκαετία του 1990 παρέμεινε η μοναδική δεκαετία στην ιστορία της Ίντερ, παράλληλα με τη δεκαετία του 1940, κατά την οποία δεν κέρδισε ούτε ένα πρωτάθλημα. Για τους οπαδούς της Ίντερ, ήταν δύσκολο να βρουν ποιος έφταιγε συγκεκριμένα για τις δύσκολες στιγμές και αυτό οδήγησε σε παγωμένες σχέσεις μεταξύ αυτών και του προέδρου, των προπονητών και ακόμη και ορισμένων μεμονωμένων παικτών.

Οι φανέλες των Ρονάλντο (νούμερο 10), Ζαμοράνο (ένα συν οκτώ) και Λουίς Φίγκο (νούμερο 7) στο Μουσείο του Σαν Σίρο

Ο Μοράτι αργότερα έγινε στόχος των οπαδών, ειδικά όταν απέλυσε τον πολυαγαπημένο προπονητή Λουίτζι Σιμόνι μετά από λίγα παιχνίδια στη σεζόν 1998-99, έχοντας μόλις λάβει το βραβείο του Ιταλού προπονητή της χρονιάς για το 1998 μια μέρα πριν απολυθεί. Εκείνη τη σεζόν, η Ίντερ απέτυχε να προκριθεί σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή διοργάνωση για πρώτη φορά μετά από σχεδόν δέκα χρόνια, τερματίζοντας στην όγδοη θέση.

Την επόμενη σεζόν, ο Μοράτι διόρισε τον πρώην προπονητή της Γιουβέντους Μαρτσέλο Λίπι και αγόρασε παίκτες όπως ο Άντζελο Περούτσι και ο Λοράν Μπλαν, μαζί με άλλους πρώην παίκτες της Γιουβέντους, Βιέρι και Βλάντιμιρ Γιούγκοβιτς. Η ομάδα έφτασε κοντά στην πρώτη της εγχώρια επιτυχία από το 1989, όταν έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας το 2000, όπου ηττήθηκε από τη Λάτσιο.

Οι ατυχίες της Ίντερ συνεχίστηκαν την επόμενη σεζόν, χάνοντας το Σούπερ Καπ Ιταλίας του 2000 εναντίον της Λάτσιο με 4–3, αφού αρχικά πήρε το προβάδισμα με τον νεοαποκτηθέντα Ρόμπι Κιν. Αποκλείστηκαν επίσης στον προκριματικό γύρο του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ από τη σουηδική Χέλσινγκμποργκ, με τον Άλβαρο Ρεκόμπα να χάνει ένα κρίσιμο πέναλτι. Ο Λίπι απολύθηκε μετά από ένα μόνο παιχνίδι της νέας σεζόν μετά την πρώτη ήττα της Ίντερ στη Σέριε Α από τη Ρετζίνα. Ο Μάρκο Ταρντέλι, που επιλέχθηκε να αντικαταστήσει τον Λίπι, δεν κατάφερε να βελτιώσει τα αποτελέσματα και έμεινε στη μνήμη των οπαδών της Ίντερ ως ο προπονητής που έχασε με 6-0 στο ντέρμπι της πόλης από τη Μίλαν. Άλλα μέλη της «οικογένειας» της Ίντερ, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, που υπέφεραν, ήταν οι Βιέρι και Φάμπιο Καναβάρο, και των δύο τα εστιατόρια στο Μιλάνο βανδαλίστηκαν, μετά από ήττες από τους Ροσονέρι.

Το 2002, η Ίντερ όχι μόνο κατάφερε να φτάσει στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, αλλά απείχε επίσης μόνο 45 λεπτά από την κατάκτηση του Σκουντέτο όταν χρειαζόταν να διατηρήσει το πλεονέκτημά της με ένα γκολ εκτός με τη Λάτσιο. Η Ίντερ προηγήθηκε 2-1 μετά από μόλις 24 λεπτά. Η Λάτσιο ισοφάρισε κατά τη διάρκεια των καθυστερήσεων του πρώτου ημιχρόνου και στη συνέχεια σημείωσε άλλα δύο γκολ στο δεύτερο ημίχρονο για να κατακτήσει τη νίκη που τελικά έδωσε στη Γιουβέντους το πρωτάθλημα. Την επόμενη σεζόν, η Ίντερ τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα και κατάφερε επίσης να φτάσει στους ημιτελικούς του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ 2002-03 εναντίον της Μίλαν, χάνοντας στον κανόνα των εκτός έδρας γκολ.

Η επιστροφή και το ιστορικό τρεμπλ (2004–2011)

Η Ίντερ κερδίζει την Ρόμα στον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας 2004-05

Στις 8 Ιουλίου 2004, η Ίντερ προσέλαβε τον πρώην προπονητή της Λάτσιο, Ρομπέρτο Μαντσίνι. Στην πρώτη του σεζόν, η ομάδα συγκέντρωσε 72 βαθμούς με 18 νίκες, 18 ισοπαλίες και μόνο δύο ήττες, καθώς επίσης και το Κύπελλο Ιταλίας, και αργότερα το Σούπερ Καπ Ιταλίας. Στις 11 Μαΐου 2006, η Ίντερ διατήρησε τον τίτλο της στο Κύπελλο Ιταλίας για άλλη μια φορά αφού νίκησε τη Ρόμα με συνολικό σκορ 4–1 (1–1 στη Ρώμη και νίκη 3–1 στο Σαν Σίρο).

Η Ίντερ κέρδισε το πρωτάθλημα της σεζόν 2005-06 αναδρομικά, αφού η Γιουβέντους υποβιβάστηκε και βαθμοί αφαιρέθηκαν από τη Μίλαν λόγω του σκανδάλου Καλτσιόπολι. Κατά τη διάρκεια της επόμενης σεζόν, η Ίντερ έκανε ρεκόρ 17 συνεχόμενων νικών στη Σέριε Α, ξεκινώντας στις 25 Σεπτεμβρίου 2006 με εντός έδρας νίκη 4–1 επί της Λιβόρνο και ολοκληρώνοντας στις 28 Φεβρουαρίου 2007, μετά από ισοπαλία 1–1 στην έδρα της Ουντινέζε. Στις 22 Απριλίου 2007, η Ίντερ κέρδισε το δεύτερο συνεχόμενο σκουντέτο - και πρώτο στο γήπεδο από το 1989 - όταν νίκησε τη Σιένα με 2–1 στο Στάδιο Αρτέμιο Φράνκι (της Σιένα, και όχι το συνώνυμο της Φλωρεντίας). Ο προσφάτως παγκόσμιος πρωταθλητής με την εθνική Ιταλίας Μάρκο Ματεράτσι σημείωσε και τα δύο γκολ.^[24]

Η Ίντερ ξεκίνησε τη σεζόν 2007–08 με στόχο την κατάκτηση τόσο της Σέριε Α όσο και του Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα ξεκίνησε καλά στο πρωτάθλημα, κατακτώντας την κορυφή του βαθμολογικού πίνακα από τον πρώτο γύρο, ενώ κατάφερε επίσης να προκριθεί στη νοκ-άουτ φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Ωστόσο, μια καθυστερημένη κατάρρευση, που οδήγησε σε μια ήττα 2-0 με δέκα παίκτες στην έδρα της Λίβερπουλ στις 19 Φεβρουαρίου στο Τσάμπιονς Λιγκ, έθεσε υπό αμφισβήτηση το μέλλον του μάνατζερ Ρομπέρτο Μαντσίνι στην Ίντερ, ενώ έχασε και τα τρία παιχνίδια που ακολούθησαν στο πρωτάθλημα. Μετά τον αποκλεισμό από τη Λίβερπουλ στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Μαντσίνι ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αφήσει την Ίντερ, αλλά την επόμενη μέρα άλλαξε γνώμη. Την τελευταία μέρα της σεζόν 2007-08 της, η Ίντερ έπαιξε με την Πάρμα εκτός έδρας και δύο γκολ του Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς σφράγισαν το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημά της. Ο Μαντσίνι, ωστόσο, απολύθηκε αμέσως μετά λόγω της προηγούμενης ανακοίνωσής του να φύγει από τον σύλλογο.^[25]

Οπαδοί της Ίντερ κατά τη διάρκεια του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ το 2010 στο Σαντιάγο Μπερναμπέου. Κερδίζοντας τον τελικό, η Ίντερ έγινε η πρώτη ιταλική ομάδα που κέρδισε το τρεμπλ έχοντας επίσης κερδίσει τον τίτλο της Σέριε Α και το Κύπελλο Ιταλίας

Στις 2 Ιουνίου 2008, η Ίντερ προσέλαβε τον πρώην προπονητή της Πόρτο και της Τσέλσι, Ζοζέ Μουρίνιο.^[26] Στην πρώτη του σεζόν, οι Νερατζούρι κέρδισαν ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας και τον τέταρτο συνεχόμενο τίτλο, αλλά στο Τσάμπιονς Λιγκ αποκλείστηκαν στη φάση των 16 για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, χάνοντας από την τελικά φιναλίστ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κατά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, η Ίντερ έγινε η πρώτη ομάδα τα τελευταία 60 χρόνια που κέρδισε τον τίτλο για τέταρτη συνεχόμενη φορά και συμπλήρωσε τις Τορίνο και Γιουβέντους ως οι μοναδικοί σύλλογοι που πέτυχαν αυτό το κατόρθωμα, καθώς και ως ο πρώτος σύλλογος εκτός Τορίνου.

Η Ίντερ κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ 2009–10, νικώντας την πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό, πριν νικήσει την Μπάγερν Μονάχου με 2–0 στον τελικό με δύο γκολ του Ντιέγο Μιλίτο.^[27] Η Ίντερ κέρδισε επίσης τον τίτλο της Σέριε Α 2009–10 με δύο βαθμούς έναντι της Ρόμα, και το Κύπελλο Ιταλίας 2010 νικώντας την ίδια ομάδα με 1–0 στον τελικό.^[28] Αυτό έκανε την Ίντερ την πρώτη ιταλική ομάδα που κέρδισε το τρεμπλ.^[29] Στο τέλος της σεζόν, ο Μουρίνιο άφησε τον σύλλογο για τη Ρεάλ Μαδρίτης^[30]· αντικαταστάθηκε από τον Ραφαέλ Μπενίτεθ.

Στις 21 Αυγούστου 2010, η Ίντερ νίκησε τη Ρόμα με 3–1 και κέρδισε το Σούπερ Καπ Ιταλίας του 2010, το τέταρτο τρόπαιο της χρονιάς. Τον Δεκέμβριο, κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων 2010 της FIFA για πρώτη φορά, μετά από μια νίκη με 3–0 εναντίον της ΤΠ Μαζεμπέ στον τελικό.^[31] Ωστόσο, μετά από αυτή τη νίκη, στις 23 Δεκεμβρίου 2010, λόγω της φθίνουσας απόδοσής της στη Σέριε Α, η ομάδα απέλυσε τον Μπενίτεθ.^[32] Αντικαταστάθηκε από τον Λεονάρντο την επόμενη μέρα.^[33]

Ο Λεονάρντο ξεκίνησε με 30 βαθμούς σε 12 αγώνες, με μέσο όρο 2,5 πόντους ανά αγώνα, καλύτερος από τους προκατόχους του Μπενίτεθ και Μουρίνιο. Στις 6 Μαρτίου 2011, ο Λεονάρντο σημείωσε νέο ρεκόρ της ιταλικής Σέριε Α συγκεντρώνοντας 33 βαθμούς σε 13 αγώνες. Το προηγούμενο ρεκόρ ήταν 32 πόντους σε 13 αγώνες που έκανε ο Φάμπιο Καπέλο τη σεζόν 2004–05. Ο Λεονάρντο οδήγησε τον σύλλογο στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ πριν χάσει από τη Σάλκε, αλλά κατέκτησε το Κύπελλο Ιταλίας. Στο τέλος της σεζόν, ωστόσο, παραιτήθηκε και τον ακολούθησαν οι νέοι προπονητές Τζιάν Πιέρο Γκασπερίνι, Κλαούντιο Ρανιέρι και Αντρέα Στραματσόνι, όλοι την επόμενη σεζόν.

Αλλαγές στο ιδιοκτησιακό (2011-2019)

Ο Μάσιμο Μοράτι, ιστορικός διοικητικός παράγοντας της Ίντερ.

Την 1η Αυγούστου του 2012, ο Μοράτι πούλησε δικαιώματα μειοψηφίας της Ίντερ σε κινεζική κοινοπραξία με επικεφαλής τον Κένεθ Χουάνγκ.^[34] Την ίδια ημέρα, η Inter ανακοίνωσε συμφωνία με την China Railway Construction Corporation Limited για την κατασκευή νέου γηπέδου.^[34] Στις 30 Ιουνίου του 2013, η Internazionale Holding S.r.l. του Μοράτι απέκτησε το 98,2% των μετοχών της F.C. Internazionale Milano S.p.A. και η συμφωνία με τους Κινέζους προφανώς κατέρρευσε.^[35] Επίσης, Βάλτερ Ματσάρι αντικατέσητσε τον Αντρέα Στραματσόνι στην τεχνική ηγεσία της ομάδας στις 24 Μαΐου του 2013. Η περίοδος 2012-13 ήταν η χειρότερη στην πρόσφατη ιστορία του συλλόγου ο οποίος τερμάτησε 9ος στη SΣέριε Α και απέτυχε να προκριθεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Στις 15 Οκτωβρίου του 2013, μία κοινοπραξία από την Ινδονησία (International Sports Capital HK Ltd.) με επικεφαλής τους Έρικ Τοχίρ, Χάντι Σοετέτζο και Ροσάν Ροεσλάνι, υπέγραψε συμφωνία για την εξαγορά του 70% τον μετοχών της Ίντερ από την Internazionale Holding S.r.l. μετέχοντας στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Ίντερ με 75 εκατομμύρια ευρώ, που προκλήθηκε από καθαρή απώλεια 79.881.808 ευρώ.^[36][37][38] Αμέσως μετά τη συμφωνία, Ο Μοράτι της Internazionale Holding S.r.l. εξακολουθούσε να διατηρεί το 29,5% των μετοχών της F.C. Internazionale Milano S.p.A.^[39] Μετά τη συμφωνία, οι μετοχές της Inter ανήκαν σε μια αλυσίδα εταιρειών χαρτοφυλακίου, δηλαδή την International Sports Capital S.p.A. της Ιταλίας (με το 70% των μετοχών), International Sports Capital HK Limited και Asian Sports Ventures HK Limited του Χονγκ Κονγκ. Η Asian Sports Ventures HK Limited, ως μια άλλη ενδιάμεση εταιρία συμμετοχών, ανήκε στη Nusantara Sports Ventures HK Limited (60% των μετοχών, μια εταιρεία που ανήκε στον Τοχίρ), Alke Sports Investment HK Limited (20% του μετοχικού κεφαλαίου) και Aksis Αθλητισμός Capital HK Limited (20% των μετοχών).

Ο Τοχίρ επίσης έγινε συνιδιοκτήτης της ομάδας Ντι Σι Γιουνάιτεντ από τη Μέιτζορ Λιγκ Σόκερ (MLS) και της Περσίμπ Μπανντούνγκ από το Πρωτάθλημα Ινδονησίας στις 2 Δεκεμβρίου του 2013, η Ίντερ και Ντι Σι Γιουνάιτεντ, στη συνέχεια, ανακοίνωσε επίσημα μια στρατηγική εταιρική σχέση και τον Ιανουάριο του 2016, Ίντερ και Περσίμπ ανακοίνωσαν επίσημα μια στρατηγική εταιρική σχέση.^[40][41]

Κατά τη διάρκεια της περιόδου Τοχίρ, ο σύλλογος αναχρηματοδοτούνταν κυρίως τον εαυτό του με επιχειρηματικό μοντέλο αυτοσυντήρησης, έως το 2015 όταν ο σύλλογος παραβίασε τους κανόνες οικονομικού φαιρ πλέι της ΟΥΕΦΑ. Στο σύλλογο επιβλήθηκε πρόστιμο και αποκλεισμός από αγώνες της ΟΥΕΦΑ, με πρόσθετες ποινές με αναστολή. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι επέστρεψε ως προπονητής στις 14 Νοεμβρίου του 2014.

Στις 6 Ιουνίου του 2016 η Suning Sports (μέσω μιας εταιρείας με έδρα το Λουξεμβούργο, Great Horizon S.á r.l.), μια κοινοπραξία του ομίλου Suning Holdings και του ομίλου Suning Appliance (τόσο εν μέρει ή εξ ολοκλήρου από τον Ζανγκ Τζιντόνγκ, συνιδρυτή και πρόεδρο του ομίλου Suning Commerce), αγόρασε την πλειοψηφία των μετοχών της Ίντερ από την κοινοπραξία του Τοχίρ, International Sports Capital S.p.A. και από την Internazionale Holding Srl της οικογένειάς Μοράτι.^[42] Σύμφωνα με επίσημο blog τους, η τιμή ήταν περίπου €270 εκατομμύρια, συμπεριλαμβανομένου και συνδρομή της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου της Ίντερ.

Ωστόσο, η πρώτη περίοδος της νέας ιδιοκτησίας ξεκίνησε με κακές επιδόσεις σε φιλικά προετοιμασίας. Στις 8 Αυγούστου του 2016 η Ίντερ έληξε τη συνεργασία της με τον προπονητή Ρομπέρτο Μαντσίνι με αμοιβαία συμφωνία.^[43] Αντικαταστάθηκε από τον Φρανκ ντε Μπουρ.

Χρώματα και έμβλημα

Η αμφίεση της ΣΣ Αμπροζιάνα

Από την ίδρυσή της το 1908, Ίντερ φοράει μαύρες και μπλε ρίγες. Φημολογείται ότι το μαύρο επιλέχθηκε για να εκπροσωπήσει τη νύχτα και το μπλε επιλέχθηκε με σκοπό να εκπροσωπήσει τον ουρανό.^[44] Εκτός από ένα σύντομο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Η Ίντερ συνέχισε να φορά τις μαύρες και μπλε ρίγες, αποκτώντας το ψευδώνυμο Nerazzurri.^[45] Για ένα χρονικό διάστημα, όμως, ο σύλλογος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις μαύρες και μπλε στολές του. Το 1928, η ονομασία και η φιλοσοφία της Ίντερ ήταν άβολα για το κυβερνών φασιστικό κόμμα. Ως αποτέλεσμα, κατά τη διάρκεια του ίδιου έτους, ο διάρκειας 20 ετών σύλλογος συγχωνεύθηκε με την Ουνιόνε Σπορτίβα Μιλανέζε (Unione Sportiva Milanese). Ο νέος σύλλογος ονομάστηκε Σοσιετά Σπορτίβα Αμπροζιάνα (Società Sportiva Ambrosiana) από την πολιούχο του Μιλάνου.^[46] Η σημαία του Μιλάνου (κόκκινος σταυρός σε λευκό φόντο) αντικατέστησε το παραδοσιακό μαύρο και μπλε.^[47] Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι φασίστες έχασαν την εξουσία, ο σύλλογος επανήλθε στην αρχική ονομασία και τα χρώματά του. Το 2008, η Ίντερ γιόρτασε την εκατονταετηρίδα της με ένα κόκκινο σταυρό στη φανέλα. Ο σταυρός θυμίζει τη σημαία της πόλης και χρησιμοποιείται ορισμένες φορές ως πρότυπο για την τρίτη αμφίεση. Το 2014 ο σύλλογος εξέδωσε κατά κύριο λόγο μαύρη κιτ σπίτι με λεπτή μπλε ρίγες πριν από την επιστροφή σε ένα πιο παραδοσιακό σχεδιασμό της επόμενης περιόδου.^[48]

Ένας από τους ιδρυτές της Ίντερ, ο ζωγράφος Τζιόρτζιο Μουτζιάνι, ήταν υπεύθυνος για το σχεδιασμό του πρώτου εβλήματος της Ίντερ το 1908. Στο πρώτο σχέδιο ενσωματώθηκαν τα γράμματα «FCIM» στο κέντρο μιας σειράς από κύκλους που σχημάτιζαν το σήμα του συλλόγου.^[49] Τα βασικά στοιχεία του σχεδιασμού έχουν παραμείνει σταθερά ακόμη και ελάχιστες λεπτομέρειες τροποποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των χρόνων. Ξεκινώντας από την εποχή 1999-2000, το αρχικό έμβλημα του συλλόγου μειώθηκε σε μέγεθος, για να δώσει χώρο για την προσθήκη της ονομασίας και του έτους ίδρυσης του συλλόγου στο άνω και κάτω μέρος του εμβλήματος αντίστοιχα.

Το 2007, το έμβλημα επέστρεψε στην προ 1999-2000 περίοδο. Δόθηκε μια πιο μοντέρνα εμφάνιση με μικρότερο αστέρι και ελαφρύτερο συνδυασμό χρωμάτων. Αυτή η εκδοχή χρησιμοποιήθηκε μέχρι τον Ιούλιο του 2014, όταν ο σύλλογος αποφάσισε να προβεί σε ανασχεδιασμό.^[50] Η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ του νέου και της προηγούμενου λογότυπου είναι η παράλειψη του αστεριού εκτός από τη φανέλα.^[51]

Τα ζώα χρησιμοποιούνται συχνά ως σύμβολα των ποδοσφαιρικών συλλόγων στην Ιταλία. Το νερόφιδο, που ονομάζεται Il Biscione ή Serpente, αντιπροσωπεύει την Ίντερ. Χρησιμοποιήθηκε ως διακριτικό του συλλόγου για τελευταία φορά το διάστημα 1979-1988.^[52] Το φίδι είναι ένα σημαντικό σύμβολο για την πόλη του Μιλάνου, που εμφανίζεται συχνά στη μιλανέζικη εραλδική ως κουλουριασμένη οχιά με έναν άνδρα στα σαγόνια της. Το σύμβολο είναι διάσημο για την παρουσία του στο εθνόσημο της Βουλής των Σφόρτσα (που κυβέρνησε την Ιταλία από το Μιλάνο κατά την περίοδο της Αναγέννησης), στην πόλη του Μιλάνου, στο ιστορικό Δουκάτο του Μιλάνου (ένα κρατίδιο 400 ετών εντός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) και στην Ινσούμπρια (μια ιστορική περιοχή της πόλης του Μιλάνου).

Εξέλιξη του εμβλήματος

Από τη θέσπιση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου έως σήμερα:

• 
  1908–1928
• 
  1963–1979
• 
  1998–2007
• 
  2007–2014
• 
  2014–2021
• 
  2021–σήμερα

Γήπεδο

Οπαδοί της Ίντερ το 2009

Το γήπεδο της ομάδας είναι το Σαν Σίρο, επίσημα γνωστό ως το Στάντιο Τζουζέπε Μεάτσα, ονομασία του πρώην παίκτη που αγωνίστηκε στη Μίλαν και την Ίντερ. Η πιο ευρέως χρησιμοποιούμενη ονομασία, Σαν Σίρο, είναι το τοπωνύμιο της περιοχής στην οποία βρίσκεται. Το Σαν Σίρο είναι η έδρα της Μίλαν από το 1926, όταν χτίστηκε κυρίως από τη χρηματοδότηση από τον πρόεδρο της Μίλαν εκείνη την περίοδο, Πιέρο Πιρέλι. Στην κατασκευή απασχολήθηκαν 120 εργαζόμενοι, ενώ χρειάστηκε 13,5 μήνες για να ολοκληρωθεί. Το γήπεδο ανήκε στο σύλλογο μέχρι την πώλησή του στο δημοτικό συμβούλιο το 1935, και από το 1947 κατέχουν ίσο μερίδιο η Ίντερ και η Μίλαν ως συνιδιοκτήτες.

Οικονομικά και ιδιοκτησιακό

Η FC Internazionale Milano S.p.A. χαρακτηρίστηκε ως μία από τις οικονομικές «μαύρες τρύπες» μεταξύ των ιταλικών συλλόγων, η οποία σε μεγάλο βαθμό εξαρτιόταν από την οικονομική συνεισφορά του ιδιοκτήτη Μάσιμο Μοράτι. Τον Ιούνιο του 2006, ο χορηγός της φανέλας με τη μειοψηφία των μετόχων του συλλόγου, Pirelli, πούλησε το 15,26% των μετοχών του συλλόγου στην οικογένεια Μοράτι, για 13,5 εκατομμύρια ευρώ. Ο κατασκευαστής ελαστικών διατήρησε το 4,2%.^[53] Ωστόσο, λόγω των πολλών αυξήσεων του μετοχικού κεφαλαίου της Ίντερ, όπως μία αντεστραμένη συγχώνευση με μια ενδιάμεση εταιρεία συμμετοχών, την Inter Capital Srl, το 2006, η οποία κατείχε το 89% των μετοχών της Ίντερ που αντιστοιχούσε σε 70 εκατομμύρια ευρώ εκείνη την περίοδο, ή εκδίδοντας νέες μετοχές για 70,8 εκατομμύρια ευρώ τον Ιούνιο του 2007,^[54] 99,9 εκατομμύρια ευρώ το Δεκέμβριο του 2007,^[55] 86,6 εκατομμύρια ευρώ το 2008,^[56] 70 εκατομμύρια ευρώ το 2009,^[57][58] 40 εκατομμύρια ευρώ το 2010 και το 2011,^{[59][60][61][62]} 35 εκατομμύρια ευρώ το 2012^[35][63] ή επιτρέποντας στον Τοχίρ εγγραφή 75 εκατομμυρίων ευρώ σε νέες μετοχές της Ίντερ το 2013, η Pirelli έγινε η τρίτη μεγαλύτερη μετόχος με μόλις 0,5%, στις 31 Δεκεμβρίου του 2015.^[64] Η Inter έλαβε επίσης άμεση εισφορά κεφαλαίου από τους μετόχους για την κάλυψη της απώλειας που είχε αποκλειστεί από την έκδοση μετοχών (versamenti a copertura perdite).

Λίγο πριν την εξαγορά από τον Τοχίρ, οι ενοποιημένοι ισολογισμοί της Internazionale Holding S.r.l. έδειξαν ότι το σύνολο του ομίλου εταιρειών είχε τραπεζικό δανεισμό 156.688.000 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του τραπεζικού δανεισμού της θυγατρικής Inter Brand Srl, καθώς και του ίδιου του συλλόγου, για το Istituto per il Credito Sportivo (ICS), 15.674.000 ευρώ για το ισολογισμό στο τέλος του οικονομικού έτους 2012-13.^[65][66]

Στις 22 Μαΐου 2024, η εταιρεία επενδύσεων Oaktree Capital Management με έδρα τις ΗΠΑ δήλωσε ότι «ανέλαβε την ιδιοκτησία» του συλλόγου, αφού ο προηγούμενος ιδιοκτήτης, η Suning, μια κινεζική εταιρεία μετοχών, έχασε την προθεσμία για πληρωμή χρέους 395 εκατομμυρίων ευρώ που λήφθηκε κατά τη διάρκεια του COVID. Η Oaktree είχε εγγυηθεί προηγουμένως τον δανεισμό της Suning το 2021 με το μερίδιο ιδιοκτησίας της Suning στο κλαμπ ως εγγύηση. Ως αποτέλεσμα, η αθέτηση του δανείου της Suning έδωσε το δικαίωμα στην Oaktree να αναλάβει τον έλεγχο του συλλόγου.

Τίτλοι

Η ομάδα της Ίντερ που κέρδισε το Διηπειρωτικό Κύπελλο το 1965.

Η Ίντερ έχει κερδίσει 37 εγχώριους τίτλους και 9 διεθνείς.

Δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ από την κορυφαία κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Είναι ο μόνος σύλλογος που έχει συμμετάσχει στη Σέριε Α και τις προκατόχους της κατηγορίες κάθε σεζόν, από το ντεμπούτο της το 1909.

Τίτλοι Ίντερ

Είδος	Διοργάνωση	Τίτλοι	Σεζόν
Εγχώριοι	Σέριε Α	20	1909–10, 1919–20, 1929–30, 1937–38, 1939–40, 1952–53, 1953–54, 1962–63, 1964–65, 1965–66 ⭐ 1970–71, 1979–80, 1988–89, 2005–06, 2006–07, 2007–08, 2008–09, 2009–10, 2020–21, 2023–24 ⭐
	Κύπελλο Ιταλίας	9	1938–39, 1977–78, 1981–82, 2004–05, 2005–06, 2009–10, 2010–11, 2021–22, 2022–23
	Σούπερ Καπ Ιταλίας	8	1989, 2005, 2006, 2008, 2010, 2021, 2022, 2023
Ευρωπαϊκοί	Κύπελλο Πρωταθλητριών / ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ	3	1963–64, 1964–65, 2009–10
	Κύπελλο ΟΥΕΦΑ / ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ	3	1990–91, 1993–94, 1997–98
Διεθνείς	Διηπειρωτικό Κύπελλο	2	1964, 1965
	Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων	1	2010

Στατιστικά και ρεκόρ

Ο Χαβιέρ Σανέτι έχει το ρεκόρ με 858 συμμετοχές για την Ίντερ, συμπεριλαμβανομένων 618 στη Σέριε Α.

Ο Χαβιέρ Σανέτι κατέχει τα ρεκόρ και συνολικών συμμετοχών και συμμετοχών στη Σέριε Α για την Ίντερ, με 858 επίσημα παιχνίδια συνολικά και 618 στη Σέριε Α.

Ο Τζουζέπε Μεάτσα είναι ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών της Ίντερ, με 284 γκολ σε 408 παιχνίδια. Πίσω από αυτόν, στη δεύτερη θέση, βρίσκεται ο Αλεσάντρο Αλτομπέλι με 209 γκολ σε 466 παιχνίδια και ο Ρομπέρτο Μπονινσένια στην τρίτη θέση με 171 γκολ σε 281 παιχνίδια.

Ο Ελένιο Ερέρα υπηρέτησε για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ως προπονητής της Ίντερ, με εννέα χρόνια (οκτώ συνεχόμενα) στο τιμόνι, και είναι ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία της Ίντερ με τρία σκουντέτι, δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών και δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα. Ο Ζοζέ Μουρίνιο, που ήρθε στην ομάδα στις 2 Ιουνίου 2008, ολοκλήρωσε την πρώτη του σεζόν στην Ιταλία κερδίζοντας τον τίτλο της Σέριε Α και το Σούπερ Καπ. Στη δεύτερη σεζόν του κέρδισε το πρώτο "τρεμπλ" στην ιστορία της Ιταλίας: τη Σέριε Α, το Κύπελλο Ιταλίας και το ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ.

Παίκτες

Πρώτη ομάδα

Τελευταία ενημέρωση: 6 Σεπτεμβρίου 2024

Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

No.	Έθνος	Θέση	Παίκτης
1		Τ	Γιαν Σόμερ
2		Α	Ντένζελ Ντάμφρις
6		Α	Στέφαν ντε Φράι
7		Μ	Πιοτρ Ζιελίνσκι
8		Ε	Μάρκο Αρναούτοβιτς
9		Ε	Μάρκους Τουράμ
10		Ε	Λαουτάρο Μαρτίνες (αρχηγός)
11		Ε	Χοακίν Κορέα
12		Τ	Ραφαέλε Ντι Τζενάρο
13		Τ	Τζοζέπ Μαρτίνεζ
15		Α	Φραντσέσκο Ατσέρμπι
16		Μ	Ντάβιντε Φρατέζι
17		Μ	Τεϊτζόν Μπιουκάναν
20		Μ	Χακάν Τσαλχάνογλου
21		Μ	Κριστιάν Ασλάνι
22		Μ	Χενρίχ Μεχιταριάν
23		Μ	Νικολό Μπαρέλα (2ος αρχηγός)
28		Α	Μπενζαμέν Παβάρ
30		Α	Κάρλος Αουγκούστο
31		Α	Γιαν Μπίσεκ
32		Α	Φεντερίκο Ντιμάρκο
36		Α	Ματέο Νταρμιάν
42		Α	Τομάς Παλάσιος
95		Α	Αλεσσάντρο Μπαστόνι
99		Ε	Μεχντί Ταρεμί

Δανεικοί

Τελευταία ενημέρωση: 6 Σεπτεμβρίου 2024

Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

No.	Έθνος	Θέση	Παίκτης
—		Τ	Ιονούτ Ράντου (-)
—		Τ	Φίλιπ Στάνκοβιτς (στη Βενέτσια μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Α	Φράνκο Καρμπόνι (στη Βενέτσια μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Α	Αλεσάντρο Φονταναρόζα (στη Ρετζιάνα μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Α	Τζιάκομο Στάμπιλε (στην Αλτσιόνε μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Α	Φραντσέσκο Στάντε (στην Περγκολετέζε μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Α	Ζίνιο Βανεσντέν (στη Μέχελεν μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Μ	Εμπενίζερ Ακινσανμίρο (στη Σαμπντόρια μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Μ	Βαλεντίν Καρμπόνι (στη Μαρσέιγ μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Μ	Λούκα Ντι Μάτζιο (στην Περούτζια μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Μ	Ισιακά Καματέ (στην AVS μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Μ	Αλεξάνταρ Στάνκοβιτς (στη Λουκέρνη μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Ε	Φραντσίσκο Πίο Εσπόζιτο (στη Σπέτσια μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Ε	Σεμπαστιάνο Εσπόζιτο (στην Έμπολι μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Ε	Αμαντού Σαρ (στη Φότζια μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Ε	Μαρτίν Σατριάνο (στη Λανς μέχρι 30 Ιουνίου 2025)
—		Ε	Γιαν Ζούμπερεκ (στη Λέκκο μέχρι 30 Ιουνίου 2025)

Αριθμοί φανέλας που έχουν αποσυρθεί

3 – Τζατσίντο Φακέτι, πλάγιος αμυντικός, έπαιξε για την Ίντερ τις σεζόν 1960–1978 (μεταθανάτια τιμή). Ο αριθμός αποσύρθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2006, τέσσερις ημέρες αφότου ο Φακέτι πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 64 ετών. Ο τελευταίος παίκτης που φόρεσε τη φανέλα με το νούμερο 3 ήταν ο Αργεντινός σέντερ μπακ Νικολάς Μπουρντίσο, ο οποίος πήρε τη φανέλα με το νούμερο 16 για το υπόλοιπο της σεζόν.^[67]

4 – Χαβιέρ Σανέτι, αμυντικός μέσος, έπαιξε 858 παιχνίδια για την Ίντερ από το 1995 μέχρι και την απόσυρσή του το καλοκαίρι του 2014. Τον Ιούνιο του 2014, ο τότε πρόεδρος του συλλόγου Έρικ Τοχίρ επιβεβαίωσε ότι το νούμερο 4 του Σανέτι επρόκειτο να αποσυρθεί από σεβασμό για την προσφορά του στον σύλλογο.^[68][69]

Διατελέσαντες πρόεδροι και προπονητές

Ιστορικό προέδρων

Παρακάτω η λίστα των προέδρων της Ίντερ, από το 1908 μέχρι σήμερα.^[70]

Όνομα Έτη Ιωάννης Παραμυθιώτης 1908–1909 Έτορε Στράους 1909–1910 Κάρλο ντε Μέντιτσι 1910–1912 Εμίλιο Χίρτσελ 1912–1913 Λουίτζι Ανσμπάτσερ 1913–1914 Τζιουζέπε Βισκόντι ντι Μοντρόνε 1914–1919 Τζιόρτζιο Χουλς 1919–1920 Φραντσέσκο Μάουρο 1920–1923

Όνομα Έτη Ενρίκο Ολιβέτι 1923–1926 Σενατόρε Μπορλέτι 1926–1929 Ερνέστο Τορούζιο 1929–1930 Ορέστε Σιμονότι 1930–1932 Φερντινάντο Ποτσάνι 1932–1942 Κάρλο Μασερόνι 1942–1955 Άντζελο Μοράτι 1955–1968 Ιβανόε Φραϊτσόλι 1968–1984

Όνομα Έτη Ερνέστο Πελεγκρίνι 1984–1995 Μάσιμο Μοράτι 1995–2004 Τζατσίντο Φακέτι 2004–2006 Μάσιμο Μοράτι 2006–2013 Έρικ Τοχίρ 2013–2018 Στίβεν Ζανγκ 2018–2024 Τζιουζέπε Μαρότα 2024-σήμερα

Ιστορικό προπονητών

Ο Ζοζέ Μουρίνιο, νικητής του πρώτου τρεμπλ στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου τη σεζόν 2009-10

Παρακάτω η λίστα των προπονητών της Ίντερ, από το 1909 μέχρι σήμερα.^[71]

Όνομα Εθνικότητα Έτη Βιρτζίλιο Φοσάτι 1909–1915 Νίνο Ρεσεγκότι Φραντσέσκο Μάουρο 1919–1920 Μπομπ Σπότισγουντ 1922–1924 Πάολο Σίντλερ 1924–1926 Άρπαντ Βέις 1926–1928 Γιόζσεφ Βιόλα 1928–1929 Άρπαντ Βέις 1929–1931 Ιστβάν Τοθ 1931–1932 Άρπαντ Βέις 1932–1934 Γκιούλα Φέλντμαν 1934–1936 Αλμπίνο Καράρο 1936 Αρμάντο Καστελάτσι 1936–1938 Τόνι Καρνιέλι 1938–1940 Τζιουζέπε Περουκιέτι Ίταλο Ζαμπερλέτι 1940–1941 Ίβο Φιορεντίνι 1941–1942 Τζιοβάνι Φεράρι 1942–1943 Κάρλο Καρκάνο 1945–1946 Νίνο Νουτρίτσιο 1946 Τζουζέπε Μεάτσα 1947–1948 Κάρλο Καρκάνο 1948 Ντέι Άστλεϊ 1948 Τζούλιο Καπέλι 1949–1950 Άλντο Ολιβιέρι 1950–1952 Αλφρέντο Φόνι 1952–1955 Άλντο Καμπατέλι 1955 Τζουζέπε Μεάτσα 1955–1956 Ανίμπαλε Φρόσι 1956 Λουίτζι Φερέρο 1957 Τζουζέπε Μεάτσα 1957 Τζέσι Κάρβερ 1957–1958 Τζουζέπε Μπιγκόνιο 1958 Άλντο Καμπατέλι 1959–1960 Καμίλο Ατσίλι 1960 Τζούλιο Καπέλι 1960 Ελένιο Ερέρα 1960–1968 Αλφρέντο Φόνι 1968–1969 Χεριμπέρτο Ερέρα 1969–1971 Τζοβάνι Ινβερνίτζι 1971–1973 Ενέα Μαζιέρο 1973 Ελένιο Ερέρα 1973 Ενέα Μαζιέρο 1974

Όνομα Εθνικότητα Έτη Λουίς Σουάρεθ 1974–1975 Τζουζέπε Κιαπέλα 1976–1977 Ευγκένιο Μπερσελίνι 1977–1982 Ρίνο Μαρκέζι 1982–1983 Λουίτζι Ραντίτσε 1983–1984 Ιλάριο Καστάνερ 1984–1986 Μάριο Κόρσο 1986 Τζιοβάνι Τραπατόνι 1986–1991 Κοράντο Ορρίκο 1991 Λουίς Σουάρεθ 1992 Οζβάλντο Μπανιόλι 1992–1994 Τζανπιέρο Μαρίνι 1994 Οττάβιο Μπιάνκι 1994–1995 Λουίς Σουάρεθ 1995 Ρόι Χόντζσον 1995–1997 Λουτσιάνο Καστελίνι 1997 Λουίτζι Σιμόνι 1997–1998 Μίρτσεα Λουτσέσκου 1998–1999 Λουτσιάνο Καστελίνι 1999 Ρόι Χόντζσον 1999 Μαρτσέλο Λίπι 1999–2000 Μάρκο Ταρντέλι 2000–2001 Έκτορ Ραούλ Κούπερ 2001–2003 Κοράντο Βερντέλι 2003 Αλμπέρτο Τζακερόνι 2003–2004 Ρομπέρτο Μαντσίνι 2004–2008 Ζοζέ Μουρίνιο 2008–2010 Ραφαέλ Μπενίτεθ 2010 Λεονάρντο 2010–2011 Τζιάν Πιέρο Γκασπερίνι 2011 Κλαούντιο Ρανιέρι 2011–2012 Αντρέα Στραματσόνι 2012–2013 Βάλτερ Ματσάρι 2013–2014 Ρομπέρτο Μαντσίνι 2014–2016 Φρανκ ντε Μπουρ 2016 Στέφανο Βέκι 2016 Στέφανο Πιόλι 2016–2017 Στέφανο Βέκι 2017 Λουτσιάνο Σπαλέτι 2017–2019 Αντόνιο Κόντε 2019–2021 Σιμόνε Ιντσάγκι 2021–σήμερα

Εταιρείες ένδυσης και χορηγοί

Περίοδος	Εταιρεία ένδυσης	Χορηγός φανέλας
1979–1981	Puma
1981–1982		Inno-Hit
1982–1986	Mecsport	Misura
1986–1988	Le Coq Sportif
1988–1991	Uhlsport
1991–1992	Umbro	FitGar
1992–1995		Cesare Fiorucci
1995–1998		Pirelli
1998–2021	Nike
2021–2022		Socios.com (επίσημοι αγώνες)[72] DigitalBits (μανίκι)[73] Lenovo (πίσω όψη)[74]
2022–2023		DigitalBits (επίσημοι αγώνες· μέχρι Απρίλιο 2023) Paramount+ (επίσημοι αγώνες· εναντίον της Τορίνο και της Μάντσεστερ Σίτι) eBay (μανίκι)[75] Lenovo (πίσω όψη)
2023–2024		Paramount+ (επίσημοι αγώνες) eBay (μανίκι) U-Power (πίσω όψη)
2024–		Betsson.sport (επίσημοι αγώνες) GATE.io (μανίκι) U-Power (πίσω όψη)

Σημειώσεις

Παραπομπές

1. (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 14260. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
2. (Ιταλικά) SIRBeC.
3. List of shareholders on 30 June 2016, document purchased from Italian C.C.I.A.A.
4. «Organization Chart». F.C. Internazionale Milano – Official website. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2013. 
5. «Scudetto Inter, da Herrera e Mourinho a Conte: è festa grande!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2021. 
6. «Italy – List of Champions». RSSSF. 
7. «As 16 Maiores Seleções do Imortais!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2022. 
8. «Inter join exclusive treble club». uefa.com. 22 Μαΐου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2012. 
9. «Struttura». sansirostadium.com (στα Ιταλικά). San Siro. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2023. 
10. «Is this the greatest derby in world sports?». Theroar.com.au. 26 Ιανουαρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2011. 
11. «Best supported clubs who attract more than a million fans every season». talkSPORT. 31 Μαρτίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2019. 
12. Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα Suning.
13. «The World's Most Valuable Soccer Teams». Forbes. 17 April 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 July 2013. https://web.archive.org/web/20130704152116/http://www.forbes.com/pictures/mlm45eigjk/14-inter-milan/. Ανακτήθηκε στις 13 July 2013. 
14. «Qualcosa di speciale? La patch 105». inter.it (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2014. 
15. «Και όμως, η μεγάλη Ίντερ ιδρύθηκε από Έλληνα!». Νέα Κρήτη. 10 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2019. 
16. «Storia». FC Internazionale Milano. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2007. 
17. «Helenio Herrera: More than just catenaccio». www.fifa.com. FIFA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2014. 
18. «Mazzola: Inter is my second family». FIFA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2014. 
19. «La leggenda della Grande Inter» [The legend of the Grande Inter] (στα Ιταλικά). Inter.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2014. 
20. «La Grande Inter: Helenio Herrera (1910–1997) – "Il Mago"» (στα Ιταλικά). Sempre Inter. 15 Οκτωβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2014. 
21. «Great Team Tactics: Breaking Down Helenio Herrera's 'La Grande Inter'». Bleacher Report. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2014. 
22. Fox, Norman (11 November 1997). «Obituary: Helenio Herrera – Obituaries, News». The Independent (UK). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 March 2010. https://web.archive.org/web/20100303163359/http://www.independent.co.uk/news/obituaries/obitaury-helenio-herrera-1293412.html. Ανακτήθηκε στις 22 April 2011. 
23. Smyth, Rob (17 September 2016). «Ronaldo at 40: Il Fenomeno's legacy as greatest ever No 9, despite dodgy knees». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 September 2018. https://web.archive.org/web/20180907161434/https://www.theguardian.com/football/blog/2016/sep/17/ronaldo-40-birthday-brazil-greatest-ever-striker. Ανακτήθηκε στις 7 September 2018. 
24. Andersson, Astrid (23 April 2007). «Materazzi secures early title for Inter». The Daily Telegraph. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 September 2014. https://web.archive.org/web/20140915120327/http://www.telegraph.co.uk/sport/football/european/2311629/Materazzi-secures-early-title-for-Inter.html. Ανακτήθηκε στις 23 April 2014. 
25. «FC Internazionale Milano statement». FC Internazionale Milano. 29 May 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 May 2008. https://web.archive.org/web/20080531225030/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=29393&L=en. Ανακτήθηκε στις 29 May 2008. 
26. «Nuovo allenatore: Josè Mourinho all'Inter» (στα it). FC Internazionale Milano. 2 June 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 June 2008. https://web.archive.org/web/20080605001817/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=41433&L=it. Ανακτήθηκε στις 2 June 2008. 
27. «Bayern Munich 0–2 Inter Milan». BBC Sport. 22 May 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 May 2010. https://web.archive.org/web/20100524102843/http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/football/europe/8697017.stm. Ανακτήθηκε στις 24 May 2010. 
28. «Jose Mourinho's Treble-chasing Inter Milan win Serie A». BBC Sport. 16 May 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 May 2010. https://web.archive.org/web/20100521000441/http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/football/europe/8685518.stm. Ανακτήθηκε στις 24 May 2010. 
29. Lawrence, Amy (22 May 2010). «Trebles all round to celebrate rarity becoming routine». The Guardian (Guardian News and Media). https://www.theguardian.com/football/blog/2010/may/22/bayern-munich-inter-treble-bid. Ανακτήθηκε στις 28 March 2021. 
30. «Mourinho unveiled as boss of Real». BBC Sport. 31 May 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 January 2016. https://web.archive.org/web/20160112103819/http://news.bbc.co.uk/sport1/hi/football/europe/8708315.stm. Ανακτήθηκε στις 30 May 2010. 
31. «TP Mazembe 0–3 Internazionale». ESPN Soccernet. 18 Δεκεμβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Δεκεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2010. 
32. «Inter and Benitez separate by mutual agreement». inter.it. 23 December 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 December 2010. https://web.archive.org/web/20101226114327/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=35392&L=en. Ανακτήθηκε στις 24 December 2010. 
33. «Welcome Leonardo! Inter's new coach». inter.it. 24 December 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 December 2010. https://web.archive.org/web/20101227010805/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=35398&L=en. Ανακτήθηκε στις 24 December 2010. 
34. «Press release: Internazionale Holding S.r.l». F.C. Internazaionale Milano. 1 Αυγούστου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2015. 
35. FC Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2013, PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
36. «Inter Milan Sells 70% Stake To Indonesia's Erick Thohir At $480M Valuation». 16 Οκτωβρίου 2013. 
37. «F.C. Internazionale statement». F.C. Internazaionale Milano. 15 Νοεμβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2015. 
38. «FC Internazionale Milano SpA signs an agreement to open capital to new investors». F.C. Internazaionale Milano. 15 Οκτωβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2015. 
39. F.C. Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2014, PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
40. «F.C. Internazionale Milano and D.C. United announce collaborative agreement». F.C. Internazaionale Milano. 2 Δεκεμβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2015. 
41. «Persib mentored by Inter Milan». Sindonews. 9 Ιανουαρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2016. 
42. «Suning Holdings Group acquires majority stake of F.C. Internazionale Milano». F.C. Internazionale Milano. 6 Ιουνίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2016. 
43. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2016. 
44. «9 marzo 1908, 43 milanisti fondano l'Inter». ViviMilano.it. 24 June 2007. http://www.corriere.it/vivimilano/speciali/inter/index.shtml. 
45. «AC Milan vs. Inter Milan». FootballDerbies.com. 25 July 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-09-13. https://web.archive.org/web/20110913000901/http://www.footballderbies.com/honours/index.php?id=30. Ανακτήθηκε στις 2016-09-16. 
46. «Emeroteca Coni». Emeroteca.coni.it. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2013. 
47. «Ambrosiana S.S 1928». Toffs.com. 24 June 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-10-20. https://web.archive.org/web/20071020042913/http://www.toffs.com/icat/ambrosiana. Ανακτήθηκε στις 2016-09-16. 
48. «Mauro Icardi models Inter Milan's new pinstripe 2014–15 home kit». Daily Mail. 9 July 2014. http://www.dailymail.co.uk/sport/football/article-2686128/Mauro-Icardi-models-Inter-Milans-new-pinstripe-2014-15-home-kit.html. 
49. Grassia e Lotito,Inter Il calcio siamo noi, p. 177.
50. NERAZZURI REBRANDING: NEW LOGO, SAME INTER Αρχειοθετήθηκε 2014-07-11 στο Wayback Machine. inter.it
51. INTER REBRANDING IN DETAIL Αρχειοθετήθηκε 2014-07-27 στο Wayback Machine. inter.it
52. Toscani, pp. 92-93.
53. «Annual Report 2006» (PDF). Pirelli & C. S.p.A. 31 Μαΐου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 24 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. 
54. «Assemblea Straordinaria: comunicato ufficiale» (στα Italian). FC Internazionale Milano. 22 Ιουνίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2016. 
55. «Assemblea dei Soci: approvato il bilancio» (στα Italian). FC Internazionale Milano. 27 December 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-10-12. https://web.archive.org/web/20121012171307/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=39878&L=it. Ανακτήθηκε στις 5 August 2011. 
56. FC Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2008 (in Italian), PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
57. FC Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2009 (in Italian), PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
58. «Assemblea Soci Inter: approvato il bilancio» (στα Italian). FC Internazionale Milano. 26 October 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-10-12. https://web.archive.org/web/20121012171453/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=46182&L=it. Ανακτήθηκε στις 5 August 2011. 
59. FC Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2011 (in Italian), PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
60. «Assemblea Soci Inter: approvato il bilancio» (στα Italian). FC Internazionale Milano. 28 October 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-10-29. https://web.archive.org/web/20111029123908/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=54903&L=it. Ανακτήθηκε στις 22 February 2012. 
61. «Assemblea Soci Inter: ricavi, oltre 300 milioni» (στα Italian). FC Internazionale Milano. 28 October 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-10-12. https://web.archive.org/web/20121012171513/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=50038&L=it. Ανακτήθηκε στις 5 August 2011. 
62. FC Internazionale Milano S.p.A. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2012 (in Italian), PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
63. «Assemblea Soci Inter: approvato il bilancio» (στα Italian). FC Internazionale Milano. 29 Οκτωβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016. 
64. «Annual Report 2015» (PDF). Pirelli. 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 29 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2016. 
65. Internazionale Holding S.r.l. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2013 (in Italian), PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
66. Internazionale Holding S.r.l. bilancio (financial report and accounts) on 30 June 2011 (in Italian), PDF purchased from Italian C.C.I.A.A.
67. «Inter withdraw the number 3 shirt». Inter.it. 8 September 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 October 2012. https://web.archive.org/web/20121018200907/http://www.inter.it/aas/news/reader?N=23876&L=en. Ανακτήθηκε στις 11 November 2012. 
68. «Internazionale retire No4 shirt in honour of Javier Zanett». The Guardian.com. 30 Ιουνίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2016. 
69. «Inter make Zanetti vice-president and retire No.4 jersey». Goal.com. 30 Ιουνίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2014. 
70. «i presidenti» (στα Ιταλικά). inter.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Φεβρουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2013. 
71. «coaches». inter.it. 8 March 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 February 2013. https://web.archive.org/web/20130225074358/http://archivio.inter.it/cgi-bin/allenatori-stagioni?L=en. Ανακτήθηκε στις 8 March 2013. 
72. inter.it (21 July 2021). A new era begins: Inter announce socios.com as new front-of-shirt partner for 2021/22 season. Δελτίο τύπου.
73. «DIGITALBITS OFFICIAL GLOBAL CRYPTOCURRENCY, ZYTARA OFFICIAL GLOBAL DIGITAL BANKING PARTNER OF INTER IN €85M PRODUCT PARTNERSHIP DEAL». inter.it (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Φεβρουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2022. 
74. «New chapter in the partnership between Inter and Lenovo» (στα αγγλικά). https://www.inter.it/en/news/2021/07/13/partnership-inter-lenovo-back-of-shirt-sponsor.html. Ανακτήθηκε στις 21 July 2021. 
75. inter.it (1 January 2023). eBay become Inter shirt sleeve sponsor. Δελτίο τύπου.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    ΦΚ Ιντερνατσιονάλε Μιλάνο

• Επίσημος ιστότοπος