Ο υποναύαρχοςΡίτσαρντ Ήβλυν Μπερντ ο νεότερος (Richard Evelyn Byrd Jr., 25 Οκτωβρίου1888 – 11 Μαρτίου1957) ήταν πρωτοπόρος Αμερικανός αεροπόρος, εξερευνητής των πολικών περιοχών της Γης και αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ. Υπήρξε πλοηγός και αρχηγός αποστολής στην πρώτη πτήση που έγινε ποτέ πάνω από τον Νότιο Πόλο, τον Νοέμβριο του 1929, και ένας από τους πρώτους ανθρώπους που διέσχισαν αεροπορικώς τον Ατλαντικό Ωκεανό χωρίς ενδιάμεση στάση. Ωστόσο ο ισχυρισμός του ότι είχε πετάξει πρώτος πάνω και από τον Βόρειο Πόλο είναι μάλλον ψευδής.[10] Ανεκάλυψε επίσης το όρος Σίντλυ, το μεγαλύτερο και υψηλότερο εσβεσμένο ηφαίστειο της Ανταρκτικής. Τιμήθηκε με την υψηλότερη διάκριση των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, το Μετάλλιο της Τιμής.
Οικογένεια και σπουδές
Ο Μπερντ γεννήθηκε στο Γουίντσεστερ της Βιρτζίνια και ήταν γιος της Έστερ Μπόλινγκ, το γένος Φλαντ (Esther Bolling Flood) και του Ρίτσαρντ Ήβλυν Μπερντ του πρεσβύτερου (Richard Evelyn Byrd Sr., 1860-1925). Ο Μπερντ ήταν απόγονος μιας από τις πρώτες οικογένειες της Βιρτζίνια: Οι πρόγονοί του περιλαμβάνουν τον καλλιεργητή Τζων Ρολφ και την περίφημη Ινδιάνα σύζυγό του Ποκαχόντας, τον Γουίλιαμ Μπερντ τον νεότερο, ο οποίος ίδρυσε το Ρίτσμοντ, και τον Ρόμπερτ «Κινγκ» Κάρτερ, αποικιακό κυβερνήτη της Βιρτζίνια το 1726-1727. Νεότερος αδελφός του υποναυάρχου ήταν ο επίσης κυβερνήτης της Βιρτζίνια και γερουσιαστής Χάρυ Φ. Μπερντ. Ο πατέρας τους υπηρέτησε ως Πρόεδρος του «Σώματος των Αντιπροσώπων» (τοπικής βουλής της Βιρτζίνια).
Ο Μπερντ παρακολούθησε το Στρατιωτικό Ινστιτούτο της Βιρτζίνια για δύο χρόνια και φοίτησε ένα έτος στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, προτού εισαχθεί, στις 28 Μαΐου 1908, στη Ναυτική Ακαδημία των Ηνωμένων Πολιτειών[11]. Ενώ βρισκόταν στη Ναυτική Ακαδημία, υπέστη δύο τραυματισμούς στον δεξιό του αστράγαλο (ο ένας ήταν παίζοντας ποδόσφαιρο και ο άλλος μετά το άλμα εξόδου του από τους κρίκους κατά τη διάρκεια αγώνων ενόργανης γυμναστικής). Αν και του επιτράπηκε να παραμείνει στην Ακαδημία, από όπου απεφοίτησε στις 8 Ιουνίου 1912 με τον βαθμό του σημαιοφόρου του πολεμικού ναυτικού, ο τραυματισμός του για τρίτη φορά στο ίδιο σημείο ενώ υπηρετούσε στην προεδρική θαλαμηγό «Μεϊφλάουερ» οδήγησε τελικώς στην αναγκαστική αποχώρησή του από το Ναυτικό στις 15 Μαρτίου 1916, προς μεγάλη του απογοήτευση.
Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και πρώτες πτήσεις
Με την είσοδο των ΗΠΑ στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ωστόσο, τον Απρίλιο του 1917, η αποστρατεία του ανακλήθηκε και ο Μπερντ επέστρεψε στην ενεργό υπηρεσία: εντάχθηκε στο Γραφείο Ναυτικών Επιχειρήσεων και υπηρέτησε ως γραμματέας και οργανωτής στην Επιτροπή Στρατοπέδων Εκπαιδεύσεως του Υπουργείου Ναυτικού. Το κρίσιμο βήμα για τη μετέπειτα ζωή του έγινε το φθινόπωρο του 1917, όταν στάλθηκε στη σχολή Αεροπορίας του Ναυτικού, στην Πενσακόλα. Αφού τελείωσε την εκπαίδευσή του εκεί[12], τον Ιούνιο του 1918, διοίκησε μονάδα στον Σταθμό Αεροπορίας του Ναυτικού του Χάλιφαξ, στη Νέα Σκωτία, μέχρι το τέλος του πολέμου. Τότε προάχθηκε σε ανθυποπλοίαρχο.[13] Για τις υπηρεσίες του κατά τον πόλεμο έλαβε «εύφημο μνεία» από τον υπουργό του Ναυτικού.
Ο Μπερντ τη δεκαετία του 1920
Μετά τον πόλεμο ο Μπέρντ προσφέρθηκε να γίνει μέλος του πληρώματος στην εναέρια διέλευση του Ατλαντικού Ωκεανού το 1919 από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, αλλά η αίτησή του απορρίφθηκε. Ωστόσο, ο Μπέρντ ήταν σε θέση να συνεισφέρει σημαντικά, καθώς η εμπειρία του στην αεροναυτιλία οδήγησε στο να του ανατεθεί να σχεδιάσει τη ρότα της αποστολής. Από τις τρεις ιπτάμενες λέμβους (NC-1, NC-3 και NC-4) που ξεκίνησαν από τη Νέα Γη, μόνο η NC-4 με κυβερνήτη τον Άλμπερτ Κ. Ρηντ ολοκλήρωσε το ταξίδι στις 18 Μαΐου 1919, επιτυγχάνοντας την πρώτη υπερατλαντική πτήση (αλλά με ενδιάμεση στάση).
Το 1921 ο Μπερντ προσφέρθηκε να πραγματοποιήσει την πρώτη μονοπρόσωπη διατλαντική πτήση χωρίς ενδιάμεση στάση. Η φιλοδοξία του διακόπηκε από τον τότε εκτελούντα χρέη υπουργού του Ναυτικού Θήοντορ Ρούζβελτ τον νεότερο (γιο του ομώνυμου πρώην Προέδρου των ΗΠΑ), ο οποίος έκρινε ότι οι κίνδυνοι μιας τέτοιας αποστολής υπερέβαιναν τα πιθανά οφέλη. Ανατέθηκε τότε στον Μπέρντ υπηρεσία στο άκαμπτο αερόπλοιο ZR-2. Για καλή του τύχη, ο Μπερντ έχασε το τρένο και δεν πρόλαβε την απογείωση του ZR-2 στις 24 Αυγούστου 1921: Το αερόπλοιο διαλύθηκε στον αέρα τα μεσάνυχτα, σκοτώνοντας 44 από τα 49 μέλη του πληρώματος. Ο Μπερντ σώθηκε έτσι από μάλλον βέβαιο θάνατο, αλλά έχασε αρκετούς φίλους στο δυστύχημα, ενώ συμμετέσχε στην επακόλουθη επιχείρηση έρευνας και διασώσεως. Το δυστύχημα αυτό τον επηρέασε βαθιά και τον οδήγησε στο να καταστήσει την ασφάλεια κορυφαία προτεραιότητα σε όλες τις μελλοντικές του αποστολές.
Η πρώτη εξερευνητική εμπειρία του Μπερντ ήρθε όταν συμμετέσχε στην αρκτική αποστολή του Ντόναλντ Μπ. Μακμίλαν (Donald Baxter MacMillan, 1874-1970) στη βόρεια Γροιλανδία, ως επικεφαλής της αεροπορικής της μονάδας[13], από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο του 1925. Σε αυτή έκανε δύο χρήσιμες γνωριμίες: γνώρισε τον πιλότο του αμερικανικού ναυτικού Φλόυντ Μπένετ και τον Νορβηγό πιλότο Μπερντ Μπάλχεν. Ιδίως οι γνώσεις του Μπάλχεν σχετικώς με τις πολικές πτητικές επιχειρήσεις αποδείχθηκαν πολύτιμες και ήταν ο α΄ κυβερνήτης του αεροσκάφους του Μπερντ στην πτήση πάνω από τον Νότιο Πόλο τέσσερα χρόνια αργότερα.
Η αμφιλεγόμενη πτήση πάνω από τον Βόρειο Πόλο
To Fokker F.VII των Μπερντ και Μπένετ σε πτήση
Στις 9 Μαΐου1926 ο Μπέρντ και ο Φλόυντ Μπένετ επεχείρησαν μια πτήση πάνω από τον Βόρειο Πόλο με ένα μονοπλάνο Fokker F.VII με το όνομα «Τζόζεφιν Φορντ». Απογειώθηκαν από τη Σπιτσβέργη και επέστρεψαν στο ίδιο αεροδρόμιο μετά από πτήση διάρκειας 15 ωρών και 57 λεπτών, συμπεριλαμβανομένων 13 λεπτών κατά τα οποία έκαναν κύκλους στο βορειότερο σημείο που έφθασαν[14]. Οι Μπερντ και Μπένετ ισχυρίσθηκαν ότι έφθασαν στον Βόρειο Πόλο, σε απόσταση 1.335 ναυτικών μιλίων (2.472 χιλιομέτρων) από τη Σπιτσβέργη.[15] Με βάση αυτό, όταν επέστρεψαν στις ΗΠΑ από την Αρκτική, ο Μπερντ έγινε εθνικός ήρωας. Το Κογκρέσο πέρασε ειδική πράξη στις 21 Δεκεμβρίου 1926, προάγοντάς τον σε αντιπλοίαρχο και απονέμοντας στον Φλόυντ Μπένετ και σε αυτόν το Μετάλλιο Τιμής, με το οποίο τους παρασημοφόρησε στις 5 Μαρτίου 1927, στον Λευκό Οίκο, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Κάλβιν Κούλιτζ.
Ωστόσο, ήδη από το 1926, διατυπώθηκαν αμφιβολίες και προέκυψαν έντονες διαμάχες σχετικά με το αν ο Μπερντ έφθασε ή όχι στον Βόρειο Πόλο. Το 1958 ο ίδιος ο συνεργάτης του, ο Μπερντ Μπάλχεν, αμφισβήτησε τον ισχυρισμό του Μπερντ με βάση τη γνώση του για την ταχύτητα του αεροπλάνου.[16] Ο Μπάλχεν ισχυρίσθηκε ότι ο Μπένετ του είχε εξομολογηθεί μήνες μετά την πτήση ότι ο Μπερντ και αυτός δεν είχαν φθάσει έως τον πόλο.[14][17] Ο Μπένετ όμως, που σκοτώθηκε στις 25 Απριλίου 1928 κατά τη διάρκεια επιχειρήσεως για διάσωση αεροσκάφους που είχε πέσει στη Γροιλανδία, αλλά είχε προλάβει να δώσει πολλές συνεντεύξεις και έγραψε άρθρο για την πτήση αυτή, επιβεβαίωνε σε όλα τους ισχυρισμούς του Μπερντ.[15]
Το 1996 δόθηκε στη δημοσιότητα το ημερολόγιο του Byrd της 9ης Μαΐου 1926. Σε αυτό είχαν διαγραφεί (αλλά εξακολουθούν να είναι αναγνώσιμες) μετρήσεις του εξάντα που διαφέρουν σημαντικά από την επίσημη δακτυλογραφημένη έκθεση-αναφορά του Μπερντ στις 22 Ιουνίου προς την Εθνική Γεωγραφική Εταιρεία. Π.χ. ο Μπερντ πήρε μια μέτρηση του ύψους του Ήλιου πάνω από τον ορίζοντα στις 7:07:10 GCT. Το διαγραμμένο ημερολόγιό του δείχνει ότι το φαινομενικό ύψος ήταν 19°25,5', ενώ η μετέπειτα έκθεση-αναφορά του αναφέρει την ίδια στιγμή (7:07:10) φαινόμενο ηλιακό ύψος 18°18'18".[18] Με βάση αυτό και άλλα δεδομένα στο ημερολόγιο, ο Αμερικανός αστρονόμος και ιστορικός Ντένις Ρώλινς (Dennis Rawlins) κατέληξε το 1996 στο συμπέρασμα ότι ο Μπερντ καθοδήγησε με ακρίβεια το αεροσκάφος σε ευθεία γραμμή και κάλυψε περίπου το 80% της αποστάσεως μέχρι τον Πόλο, φθάνοντας σε απόσταση έως 241 χιλιομέτρων από αυτόν, προτού γυρίσει πίσω εξαιτίας διαρροής λαδιού στον κινητήρα. Αργότερα πλαστογράφησε την επίσημη αναφορά του για να υποστηρίξει τον ισχυρισμό του ότι είχε φθάσει στον Βόρειο Πόλο.[19][20] Ο Ρώλινς προσθέτει ότι τα δεδομένα του εξάντα στη δακτυλογραφημένη επίσημη αναφορά εκφράζονται όλα με ακρίβεια 1 δευτερολέπτου της μοίρας, μια ακρίβεια που δεν ήταν δυνατή με τους εξάντες του Πολεμικού Ναυτικού του 1926, και όχι με αυτή των μετρήσεων εξάντα στο ημερολόγιο του Μπερντ για το 1925 ή για την πτήση του 1926, η οποία ήταν φυσιολογική (μισό ή τέταρτο του 1 λεπτού της μοίρας).[20]
Αν οι Μπερντ και Μπένετ δεν έφθασαν μέχρι τον Πόλο, τότε η πρώτη πτήση ανθρώπων πάνω από τον Βόρειο Πόλο έγινε μόλις λίγες ημέρες αργότερα, στις 12 Μαΐου 1926, με την αποστολή του αερόπλοιου «Νορβηγία», που έφυγε επίσης από τη Σπιτσβέργη, αλλά προσγειώθηκε δύο ημέρες αργότερα στην Αλάσκα. Σε αυτό επέβαιναν ο Νορβηγός Ρόαλντ Άμουνδσεν ως αρχηγός αποστολής, ο Ιταλός σχεδιαστής του αερόπλοιου Ουμπέρτο Νόμπιλε ως πλοηγός και κυβερνήτης, ο Νορβηγός Όσκαρ Βίστινγκ και ο Αμερικανός Λίνκολν Έλσγουορθ.[21][22]
Η υπερατλαντική πτήση του 1927
Το 1927 ο Μπερντ ανεκοίνωσε ότι είχε τη στήριξη της αμερικανικής «Trans-Oceanic Company» για την ολοκλήρωση πτήσεως πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο Μπερντ ήταν ένας από τους πολλούς αεροπόρους που προσπάθησαν τότε να κερδίσουν το Βραβείο Orteig για την πρώτη πτήση χωρίς ενδιάμεση στάση μεταξύ Νέας Υόρκης και Γαλλίας (Παρισίων).[23]Για άλλη μια φορά ο Μπερντ όρισε τον Μπένετ ως επικεφαλής πιλότο του, με τον Νορβηγό Μπερντ Μπάλχεν, τον Μπερτ Ακόστα και τον Τζωρτζ Ο. Νόβιλ (George Otto Noville) ως άλλα μέλη του πληρώματος. Κατά τη διάρκεια δοκιμαστικής απογειώσεως, με τον Άντον Φόκερ στα χειριστήρια και τον Μπένετ στη θέση του συγκυβερνήτη, το αεροπλάνο «America», τύπου Fokker Trimotor, συντρίβεται, τραυματίζοντας σοβαρά τον Μπένετ και ελαφρώς τον Μπερντ. Ενόσω το αεροπλάνο τους επισκευαζόταν, ο Τσαρλς Λίντμπεργκ κέρδισε το βραβείο ολοκληρώνοντας την ιστορική πτήση του στις 21 Μαΐου 1927.
Ο Μπερντ συνέχισε απτόητος την προσπάθειά του να διασχίσει τον Ατλαντικό χωρίς ενδιάμεση στάση, θέτοντας τον Μπάλχεν για να αντικαταστήσει τον Μπένετ, ο οποίος δεν είχε ακόμη αναρρώσει πλήρως από τους τραυματισμούς του, ως επικεφαλής πιλότο. Οι Μπερντ, Μπάλχεν, Ακόστα και Νόβιλ απογειώθηκαν τελικώς από το Ηστ Γκάρντεν Σίτι του Λονγκ Άιλαντ στις 29 Ιουνίου 1927. Στο αεροπλάνο υπήρχε ταχυδρομείο από την Ταχυδρομική Υπηρεσία των ΗΠΑ για να αποδειχθεί η πρακτική αξία τέτοιων πτήσεων. Φθάνοντας πάνω από τη Γαλλία την επόμενη ημέρα, η πυκνή νέφωση τους εμπόδισε να προσγειωθούν στο Παρίσι. Επέστρεψαν στην ακτή της Νορμανδίας και προσγειώθηκαν ανώμαλα[24] κοντά στην παραλία στο Βερ-συρ-Μερ, χωρίς τραυματισμούς, την 1η Ιουλίου 1927. Στη Γαλλία, ο Μπερντ και το πλήρωμά του έγιναν δεκτοί ως ήρωες και ο Μπερντ παρασημοφορήθηκε ως αξιωματικός της Γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής από τον Πρωθυπουργό Ρεϋμόν Πουανκαρέ στις 6 Ιουλίου.[25] Αντίστοιχες τιμές τους περίμεναν στη Νέα Υόρκη, στις 19 Ιουλίου.
Αποστολές στην Ανταρκτική
1η αποστολή και πτήση πάνω από τον Νότιο Πόλο
Υπολείμματα του αεροσκάφους με το οποίο ο Μπερντ πέταξε πρώτος πάνω από τον Νότιο Πόλο. Βρίσκονται στα Όρη Ροκφέλερ της Ανταρκτικής (φωτογραφία του 1993).
Το 1928 ο Μπερντ ξεκίνησε την πρώτη του αποστολή στην Ανταρκτική με δύο πλοία και τρία αεροπλάνα: Η ναυαρχίδα του Μπέρντ ήταν το «City of New York» και τα αεροσκάφη του ήταν ένα τρικινητήριο «Floyd Bennett» (τύπου Ford Trimotor, πήρε το όνομά του προς τιμή του αποθανόντα πιλότου των προηγούμενων αποστολών του Byrd), ένα νεότευκτο Fairchild FC-2W2 με την ονομασία «Stars And Stripes» (προς τιμή της αμερικανικής σημαίας) και ένα μονοπλάνο τύπου Fokker Universal που ονομαζόταν «Βιρτζίνια» (προς τιμή της πολιτείας όπου γεννήθηκε ο Μπερντ). Στην παγοκρηπίδα του Ρος κατασκευάστηκε ένα στρατόπεδο βάσεως με το όνομα «Μικρή Αμερική» («Little America») και ξεκίνησαν επιστημονικές αποστολές με χιονοπέδιλα, έλκηθρα σκυλιών, μηχανοκίνητα έλκηθρα (σνόουμομπιλ) και αεροπλάνο.[26]
Διεξάχθηκαν φωτογραφικές αποστολές και γεωλογικές έρευνες σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, ενώ διατηρήθηκαν σταθερές ραδιοεπικοινωνίες με τον έξω κόσμο. Μετά τον πρώτο χειμώνα, οι αποστολές τους συνεχίσθηκαν και στις 28 Νοεμβρίου1929 ξεκίνησε η πρώτη πτήση προς το Νότιο Πόλο. Ο Μπερντ επικεφαλής με τον Μπερντ Μπάλχεν ως κυβερνήτη, τον Χάρολντ Τζουν (Harold June, 1895–1962) ως συγκυβερνήτη και ασυρματιστή, και τον φωτογράφο Άσλεϋ Μακίνλεϋ (Ashley Chadbourne McKinley, 1896-1970) πέταξαν το «Floyd Bennett» μέχρι τον Νότιο Πόλο και επέστρεψαν σε 18 ώρες και 41 λεπτά. Είχαν δυσκολία να αποκτήσουν αρκετό ύψος και έπρεπε να απορρίψουν κενές δεξαμενές καυσίμων, καθώς και τα εφόδια έκτακτης ανάγκης τους, ώστε να φθάσουν στο υψόμετρο του Πολικού Υψίπεδου, αλλά τελικά πέτυχαν[26] να γίνουν οι πρώτοι άνθρωποι που πέταξαν ποτέ πάνω από τον Νότιο Πόλο.
Ως αποτέλεσμα αυτού του επιτεύγματος, ο Μπερντ προάχθηκε σε υποναύαρχο με ειδική πράξη του Κογκρέσου στις 21 Δεκεμβρίου 1929. Καθώς ήταν μόλις 41 ετών εκείνη την εποχή, αυτό τον κατέστησε τον νεότερο σε ηλικία ναύαρχο στην ιστορία του Ναυτικού των ΗΠΑ. Συγκριτικά, κανένας από τους συνσπουδαστές του έτους του στην Αννάπολη δεν έγινε ναύαρχος μέχρι το 1942. Είναι ένας από τους μόλις τρεις μέχρι σήμερα αξιωματικούς (οι άλλοι είναι ο Ντέιβιντ Ντίξον Πόρτερ και ο εξερευνητής της Αρκτικής Ντόναλντ Μπάξτερ Μακμίλαν) που έχουν προαχθεί σε υποναύαρχο του Πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών, χωρίς να έχουν πάρει πρώτα τον βαθμό του πλοιάρχου. Μετά από ένα ακόμη καλοκαίρι εξερευνήσεων, η αποστολή επέστρεψε στη Βόρεια Αμερική στις 18 Ιουνίου 1930. Σε αντίθεση με την πτήση του 1926, αυτή η αποστολή τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο της Αμερικανικής Γεωγραφικής Εταιρείας. Επιπλέον, απαθανατίσθηκε στην ταινία ντοκιμαντέρWith Byrd at the South Pole (= «Με τον Μπερντ στον Νότιο Πόλο», 1930), η οποία κάλυψε το ταξίδι του εκεί και τιμήθηκε με Βραβείο «Όσκαρ» φωτογραφίας.
2η αποστολή - «Μόνος»
Στη δεύτερη αποστολή του το 1934, ο Μπερντ επέλεξε να περάσει ολομόναχος πέντε χειμερινούς μήνες λειτουργώντας έναν μετεωρολογικό σταθμό, την «Advance Base», δηλαδή την «Προκεχωρημένη Βάση» (τότε δεν υπήρχαν ακόμα μετεωρολογικά όργανα με αυτόματη καταγραφή για περισσότερο από μία ημέρα). Εκεί κινδύνευσε σοβαρά από τον κακό εξαερισμό της σόμπας του: Καθώς έγραψε ο ίδιος στο βιβλίο του για την περιπέτεια εκείνη, που έχει τον τίτλο «Alone» (= «Μόνος», 1938), είχε να επιλέξει αν θα πέθαινε από δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα ή από το κρύο. Τα ακατάληπτα ραδιοσήματα από τον Μπερντ άρχισαν τελικά να ανησυχούν τους άντρες στο στρατόπεδο βάσεως, οι οποίοι στη συνέχεια προσπάθησαν να ταξιδέψουν μέχρι την Προκεχωρημένη Βάση. Τα δύο πρώτα ταξίδια απέτυχαν εξαιτίας του σκοταδιού, του χιονιού και μηχανικών προβλημάτων. Τέλος, οι Τόμας Πούλτερ, Ε. Τζ. Δήμας και Έιμορυ Γουέιτ έφθασαν στην Advance Base, όπου βρήκαν τον Μπερντ σε κακή κατάσταση. Οι άνδρες παρέμειναν εκεί μέχρι τις 12 Οκτωβρίου, όταν ένα αεροπλάνο από το στρατόπεδο βάσεως πήρε τον Πούλτερ και τον Μπερντ. Οι υπόλοιποι δύο επέστρεψαν στο στρατόπεδο βάσεως με το χιονοτρακτέρ.[14] Η περιπέτεια απαθανατίσθηκε, εκτός από το βιβλίο, και σε ένα γραμματόσημο των αμερικανικών ταχυδρομείων που εκδόθηκε λίγο αργότερα.
3η αποστολή (1939-1941)
Η τρίτη αποστολή του Μπέρντ στην Ανταρκτική, η «Antarctic Service Expedition», που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1939, ήταν η πρώτη που χρηματοδοτήθηκε και διεξάχθηκε από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Το πρόγραμμά της περιελάμβανε εκτεταμένες μελέτες σε ποικιλία πεδίων πρωτόγνωρη ως τότε στην Ανταρκτική: γεωλογίας-σεισμολογίας, βιολογίας, κοσμικών ακτίνων, γεωμαγνητισμού, μετεωρολογίας και εξερευνήσεων. Το καινοτόμο όχημα «Ανταρκτικό Snow Cruiser» συνόδευσε την αποστολή, αλλά δεν χρησίμευσε σχεδόν καθόλου. Μετά από λίγους μήνες, τον Μάρτιο του 1940, ο Μπερντ ανακλήθηκε σε ενεργό στρατιωτική υπηρεσία, στο Γραφείο του Αρχηγού Ναυτικών Επιχειρήσεων. Η αποστολή συνεχίστηκε στην Ανταρκτική χωρίς αυτόν έως ότου οι τελευταίοι από τους συμμετέχοντες έφυγαν από την ήπειρο στις 22 Μαρτίου 1941.
4η αποστολή (1946-1947)
Η τέταρτη αποστολή, επίσης κρατική, έφερε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Highjump»[14]. Οργανώθηκε από τον Μπερντ, αλλά είχε επικεφαλής τον υποναύαρχο Ήθαν Έρικ Λάρσον, και ήταν η μεγαλύτερη έως τότε στην Ανταρκτική, με 15 πλοία, 6 ελικόπτερα, 6 ιπτάμενες λέμβους και 17 άλλα αεροσκάφη. Μάλιστα μεταξύ των πλοίων ήταν το αεροπλανοφόρο «Θάλασσα των Φιλιππίνων», ενώ ρόλο ναυαρχίδας του στολίσκου είχε το «Όρος Όλυμπους». Το συνολικό προσωπικό ήταν πάνω από 4.000.
Ο στολίσκος έφθασε στη Θάλασσα Ρος στις 31 Δεκεμβρίου 1946. Στα πλαίσια της αποστολής έγιναν κυρίως εκτεταμένες αεροπορικές εξερευνήσεις μιας περιοχής που είχε έκταση όσο οι μισές ΗΠΑ. Χαρακτηριστικά, ανακαλύφθηκαν 10 άγνωστες έως τότε οροσειρές. Το 1948 το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ παρήγαγε ένα ντοκιμαντέρ για την αποστολή, με τίτλο The Secret Land, που επίσης τιμήθηκε με Βραβείο «Όσκαρ», αυτή τη φορά Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.
Στις 8 Δεκεμβρίου 1954 ο Μπερντ εμφανίσθηκε στην τηλεοπτική εκπομπή Longines Chronoscope και μίλησε για τις αποστολές του στην Ανταρκτική. Ισχυρίσθηκε ότι στο μέλλον η Ανταρκτική θα γινόταν το σημαντικότερο για την επιστήμη μέρος της Γης.[27]
Παρά το ότι ήταν πλέον μεγάλης ηλικίας, χάρη στο Διεθνές Γεωφυσικό Έτος ο Μπερντ διορίσθηκε υπεύθυνος της Επιχειρήσεως «Deep Freeze I» του 1955–1956, η οποία ίδρυσε μόνιμες αμερικανικές βάσεις στην Ανταρκτική, συγκεκριμένα στο Στενό Μακμέρντο, στον Όρμο των Φαλαινών και στον ίδιο τον Νότιο Πόλο. Αυτό ήταν και το τελευταίο ταξίδι του Μπερντ στην Ανταρκτική και σημάδεψε την απαρχή μιας μόνιμης παρουσίας των ΗΠΑ στην ήπειρο. Ο Μπερντ πέρασε μόνο μία εβδομάδα στην Ανταρκτική, αναχωρώντας για τις Ηνωμένες Πολιτείες[28] στις 3 Φεβρουαρίου 1956. Δεκατρείς μήνες αργότερα πέθανε ήσυχα στον ύπνο του από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 68 ετών, στο σπίτι του στην οδό Μπρίμερ, στο Μπήκον Χιλ της Βοστώνης. Τάφηκε στο Εθνικό Κοιμητήριο του Άρλινγκτον.[29]
Προσωπική ζωή
Στις 20 Ιανουαρίου 1915 ο Μπερντ πήρε ως σύζυγό του τη Μαρί Ντόναλντσον Έιμς, κόρη ενός βιομηχάνου[30]. Αργότερα ονόμασε προς τιμή της μια περιοχή της Ανταρκτικής που είχε ανακαλύψει «Γη Μαρί Μπερντ». Απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τον Ρίτσαρντ Ήβλυν Μπερντ τον τρίτο (1920-1988), την Ήβλυν Μπόλινγκ Μπερντ-Κλαρκ, την Κάθριν Άγκνες Μπερντ-Μπρέγιερ και τη Χέλεν Μπερντ-Στάμπλερ. Η Μαρί απεβίωσε το 1974.
Ο Μπερντ ήταν φίλος με τον σχεδόν συνομήλικό του Έντσελ Φορντ και με τον πατέρα του, τον πρωτοπόρο αυτοκινητοβιομήχανο Χένρυ Φορντ, του οποίου ο θαυμασμός για τα πολικά κατορθώματα του Μπερντ βοήθησε τον εξερευνητή να έχει χρηματοδότηση για τις πολικές αποστολές του από την εταιρεία Φορντ.[31]
Ο Μπερντ ήταν ενεργός Μασόνος, αρχικώς στην Ομοσπονδιακή Στοά No. 1, στην Ουάσινγκτον και από τον Σεπτέμβριο του 1928 στη Στοά Κέιν No. 454 στη Νέα Υόρκη, η οποία το 1930 του απένειμε ένα χρυσό μετάλλιο.[32][33]
Επιπλέον ο Μπερντ ήταν μέλος σε αρκετούς συλλόγους, πατριωτικούς, επιστημονικούς και φιλανθρωπικούς, όπως στη Λέσχη Εξερευνητών, στην Αμερικανική Λεγεώνα και στη National Geographic Society.
Ονομάσθηκαν προς τιμή του
Ο μεγάλος κρατήρας Μπερντ κοντά στον βόρειο πόλο της Σελήνης.
Το Κέντρο Πολικών Ερευνών Μπερντ (έως το 1987 «Ινστιτούτο Πολικών Μελετών» του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο)
Δύο πλοία του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ: το διαλυθέν USS «Richard E. Byrd» (DDG-23) και το σημερινό βοηθητικό (ξηρού φορτίου) USNS «Richard E. Byrd» (T-AKE-4)
↑New York Times, May 9, 1996, p. 1; Rawlins, Dennis (January 2000). «Byrd's Heroic North Pole Failure». Polar Record36 (196): 25–50; see pp. 33–34. doi:10.1017/s0032247400015953.
.jpg)
