Η ταινία έλαβε 4 υποψηφιότητες για Όσκαρ και κέρδισε το βραβείο Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Σον Κόνερι.
Πλοκή
Το 1930, κατά τη διάρκεια της Ποτοαπαγόρευσης, ο διαβόητος βασιλιάς του υποκόσμου Αλ Καπόνε προμηθεύει παράνομο αλκοόλ και σχεδόν ελέγχει όλο το Σικάγο. Ο πράκτορας του Γραφείου Απαγόρευσης Έλιοτ Νες έχει αναλάβει να σταματήσει τις δραστηριότητες του Καπόνε, αλλά η πρώτη του απόπειρα σε επιδρομή σε μια αποθήκη αποτυγχάνει λόγω διεφθαρμένων αστυνομικών που ειδοποίησαν τον Καπόνε.
Στη συνέχεια ο Νες συναντά τον βετεράνο Ιρλανδο-Αμερικανό αξιωματικό Τζέιμς Μαλόουν, ο οποίος αντιτίθεται στην αχαλίνωτη διαφθορά και προσφέρεται να βοηθήσει τον Νες, προτείνοντας να βρουν έναν άνδρα από την αστυνομική ακαδημία που δεν έχει ακόμη τεθεί υπό την επιρροή του Καπόνε και εξακολουθεί να πιστεύει στις ιδεαλιστικές πτυχές της επιβολής του νόμου. Έτσι επιστρατεύουν τον Ιταλοαμερικανό ασκούμενο αστυφύλακα Τζορτζ Στόουν. Μαζί με τον λογιστή Όσκαρ Γουάλας, που ανατέθηκε στον Νες από την Ουάσινγκτον, εισβάλουν με επιτυχία σε μια αποθήκη ποτών του Καπόνε και άρχισαν να κερδίζουν θετική δημοσιότητα, με τον Τύπο να τους βαφτίζει "Οι αδιάφθοροι". Ο Καπόνε αργότερα σκοτώνει τον διευθυντή της αποθήκης με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ για να προειδοποιήσει τους άλλους υφισταμένους του. Ανακαλύπτοντας ότι ο Καπόνε δεν έχει υποβάλει δήλωση φόρου εισοδήματος για τέσσερα χρόνια, ο Γουάλας προτείνει να προσπαθήσει να τον διώξει ποινικώς για μια υπόθεση φοροδιαφυγής εναντίον του, καθώς το δίκτυο του Καπόνε τον κρατά καλά απομονωμένο από τα άλλα εγκλήματά του. Ένας απατεώνας δήμαρχος προσφέρει στον Νες μια δωροδοκία για να σταματήσει την έρευνά του, αλλά ο Νες αρνείται.
Αφού ο εκτελεστής του Καπόνε, Φρανκ Νίτι, απειλεί να σκοτώσει τη γυναίκα του Νες, Κατρίν και την κόρη τους, ο Νες τους μεταφέρει αμέσως σε ένα ασφαλές σπίτι. Σε μια επακόλουθη επιδρομή στα σύνορα με τον Καναδά, ο Νες και η ομάδα του σταματούν μια εισερχόμενη αποστολή ποτών, σκοτώνοντας αρκετούς γκάνγκστερ και αιχμαλωτίζοντας έναν λογιστή του Καπόνε ονόματι Τζορτζ, τον οποίο τελικά πείθουν να καταθέσει εναντίον του εργοδότη του. Πίσω στο Σικάγο, ο Νίτι, ντυμένος αστυνομικός, δολοφονεί τον Γουάλας και τον Τζορτζ στο ασανσέρ του αστυνομικού τμήματος και αφήνει ένα χλευαστικό μήνυμα για τον Νες. Ο Νες έρχεται αντιμέτωπος με τον Καπόνε στο ξενοδοχείο Λέξινγκτον μετά τους φόνους, αλλά ο Μαλόουν παρεμβαίνει, προτρέποντας τον Νες να επικεντρωθεί στο να πείσει τον εισαγγελέα να μην απορρίψει τις κατηγορίες εναντίον του Καπόνε.
Συνειδητοποιώντας ότι ο αρχηγός της αστυνομίας Μάικ Ντόρσετ πούλησε τον Γουάλας και τον Τζορτζ, ο Μαλόουν αναγκάζει τον Ντόρσετ να αποκαλύψει πού κρύβεται ο λογιστής του Καπόνε, Γουόλτερ Πέιν. Εκείνο το βράδυ, ένας από τους άντρες του Καπόνε εισβάλλει στο διαμέρισμα του Μαλόουν. Ο Μαλόουν τον διώχνει με ένα κυνηγετικό όπλο, αλλά ο Νίτι του στήνει ενέδρα με ένα υποπολυβόλο Τόμσον. Λίγο αργότερα, ο Νες και ο Στόουν φτάνουν για να βρουν τον Μαλόουν θανάσιμα τραυματισμένο. Ωστόσο πριν πεθάνει, ο Μαλόουν τους δείχνει ποιο τρένο θα πάρει ο Πέιν έξω από την πόλη. Καθώς το δίδυμο περιμένει την άφιξη του Πέιν στο Union Station, ο Νες βλέπει μια νεαρή μητέρα με δύο βαλίτσες και το παιδί της σε μια άμαξα να σκαρφαλώνουν κοπιαστικά τα σκαλιά του λόμπι. Ο Νες αποφασίζει τελικά να τη βοηθήσει, αλλά οι γκάνγκστερ που φρουρούν τον Πέιν εμφανίζονται καθώς ο Νες και η γυναίκα φτάνουν στην κορυφή των σκαλοπατιών και σημειώνεται μια αιματηρή ανταλλαγή πυροβολισμών. Αν και είναι περισσότεροι, ο Νες και ο Στόουν καταφέρνουν να συλλάβουν τον Πέιν ζωντανό και να σκοτώσουν όλους τους συνοδούς του, κρατώντας τη μητέρα και το παιδί αβλαβή.
Αργότερα, όταν ο Πέιν καταθέτει στη δίκη του Καπόνε, ο Νες παρατηρεί ότι ο Καπόνε φαίνεται παράξενα ήρεμος και ότι ο Νίτι κατέχει όπλο στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ο δικαστικός επιμελητής απομακρύνει τον Νίτι και τον ψάχνει, βρίσκοντας ένα σημείωμα από τον δήμαρχο του Σικάγο Γουίλιαμ Τόμσον που του επιτρέπει ουσιαστικά να κουβαλά το όπλο. Ωστόσο, παρατηρώντας ότι ο Νίτι κατέχει ένα σπιρτόκουτο με τη διεύθυνση του Μαλόουν γραμμένη μέσα, ο Νες συνειδητοποιεί ότι ο Νίτι σκότωσε τον Μαλόουν. Πανικόβλητος, ο Νίτι πυροβολεί τον δικαστικό επιμελητή πριν καταφύγει στην οροφή του δικαστηρίου, όπου ο Νες τον αιχμαλωτίζει. Αφού ο Νίτι προσβάλλει τη μνήμη του Μαλόουν και χαίρεται ότι θα γλιτώσει την καταδίκη για τη δολοφονία, ένας εξαγριωμένος Νες σπρώχνει τον Νίτι από τη στέγη σκοτώνοντας τον, εκδικούμενος τον Γουάλας και τον Μαλόουν.
Ο Στόουν δίνει στον Νες μια λίστα, βγαλμένη από το παλτό του Νίτι, η οποία δείχνει ότι οι ένορκοι στη δίκη είναι όλοι στη μισθοδοσία του Καπόνε. Ο Νες πείθει κρυφά τον δικαστή να αλλάξει την επιτροπή ενόρκων του Καπόνε με μια άλλη από άσχετη υπόθεση διαζυγίου. Αυτό ωθεί τον δικηγόρο του Καπόνε να δηλώσει την ενοχή του, αν και ένας αγανακτισμένος αντιτίθεται βίαια. Ο Καπόνε αργότερα δικάστηκε για φοροδιαφυγή και καταδικάστηκε σε 11 χρόνια φυλάκιση. Την ημέρα της καταδίκης, ο Νες κλείνει το γραφείο του, δίνοντας ως αποχαιρετιστήριο δώρο το μενταγιόν και το κλειδί κλήσης του Μαλόουν στον Στόουν. Καθώς ο Νες φεύγει από το αστυνομικό τμήμα, ένας δημοσιογράφος τον ρωτά τι θα κάνει μετά την πιθανή κατάργηση της Ποτοαπαγόρευσης, στην οποία εκείνος απαντά: Νομίζω ότι θα πιω ένα ποτό.
Ο Ντε Νίρο ήθελε μια επιπλέον σκηνή να γραφτεί για το χαρακτήρα του και χρόνο να τελειώσει τις θεατρικές του εμφανίσεις στο Μπρόντγουεϊ. Επίσης ήθελε να πάρει 14 κιλά για να υποδυθεί τον Καπόνε. Συμφωνα με τον Ντε Πάλμα, ο Ντε Νίρο ήταν "αρκετά ανήσυχος για το σχήμα του προσώπου του όσο αναφορά το ρόλο."[6] Η παραγωγή της ταινίας ξεκίνησε στο Σικάγο στις 18 Αυγούστου 1986.[7]
Έναν μήνα μετά την κυκλοφορία της ταινίας, ο Ντε Πάλμα υποβάθμισε το ρόλο του στο φιλμ:
"Οντας συγγραφέας, δεν μου αρέσει να χρεώνομαι πράγματα που δεν έκανα. Δεν ανέπτυξα το σενάριο. Ο Ντέιβιντ χρησιμοποίησε κάποιες ιδέες μου και κάποιες δεν τις χρησιμοποίησε. Κοίταξα το πρότζεκτ πιο γενικά, ως ένα κομμάτι υλικού που έπρεπε να διαμορφωθεί, με ορισμένες σκηνές εδώ ή εκεί. Αλλά όσον αφορά την ηθική διάσταση, που είναι περισσότερο ή λιγότερο η σύλληψη του σεναρίου, εγώ απλά το ενίσχυσα με τις ικανότητές μου - που είναι αρκετά ανεπτυγμένες. Είναι καλό να μπαίνεις στη θέση κάποιου άλλου για μια στιγμή. Μπορείς έτσι να απελευθερωθείς από τις δικές σου εμμονές, υπηρετείς το όραμα κάποιου άλλου και αυτό είναι μια μεγάλη πειθαρχία για έναν σκηνοθέτη."[8]
Υποδοχή
Εισπράξεις
"Οι αδιάφθοροι" έκαναν πρεμιέρα στις 3 Ιουνίου 1987 σε 1.012 κινηματογράφους όπου κέρδισε $10.023.094 το πρώτο σαββατοκύριακο. Συνέχισε να κερδίζει $76,2 εκατομμύρια στη Βόρεια Αμερική.[9] Σύμφωνα με τον παραγωγό Αρλ Λίνσον, οι δημοσκοπήσεις που έγιναν για την ταινία έδειξαν ότι περίπου το 50% του κοινού ήταν γυναίκες. Ο Λίνσον σημείωσε πως συνήθως, μια βίαιη ταινία προσελκύει κυρίως άνδρες, αλλά αυτό είναι επίσης συγκινητικό, για τη λύτρωση και τις σχέσεις και γι' αυτό το κοινό τείνει να συγχωρεί τις υπερβολές όταν πρόκειται για βία.[10]
Κριτικές
"Οι αδιάφθοροι" έλαβαν θετικές κριτικές από κριτικούς κινηματογράφου. Στο Rotten Tomatoes, η ταινία έχει βαθμολογία αποδοχής 83% με βάση 75 κριτικές, με μέση βαθμολογία 7,60/10. Η κριτική συναίνεση του ιστότοπου αναφέρει: Καλό στην επιφάνεια, αλλά γεμάτο με έντεχνες πινελιές, το κλασικό γκανγκστερικό θρίλερ του Μπράιαν Ντε Πάλμα είναι μια οξεία ματιά στο έγκλημα της εποχής στο Σικάγο, με εξαιρετικές ερμηνείες από ένα κορυφαίο καστ. [11]Στο Metacritic, η ταινία έχει σταθμισμένο μέσο όρο βαθμολογίας 79 στα 100, με βάση 16 κριτικές, υποδεικνύοντας «γενικά ευνοϊκές κριτικές».[12] Το κοινό που συμμετείχε σε δημοσκόπηση από το CinemaScore έδωσε στην ταινία ένα μέσο βαθμό "A−" σε κλίμακα Α+ έως F.[13]
Ο Βίνσεντ Κάνμπι των New York Times έδωσε θετική κριτική στην ταινία, χαρακτηρίζοντάς την ένα συνταρακτικό έργο και λέγοντας ότι ήταν χυδαίο, βίαιο, αστείο και μερικές φορές εκπληκτικά όμορφο. [14] Ο Ρότζερ Ίμπερτ από τους Chicago Sun-Times επαίνεσε την ταινία για τις σεκάνς δράσης και τις τοποθεσίες της, αλλά αποδοκίμασε το σενάριο του Ντέιβιντ Μάμετ και τη σκηνοθεσία του Μπράιαν Ντε Πάλμα. Ο Ίμπερτ ξεχώρισε την απεικόνιση του Αλ Καπόνε στην ταινία ως αλαζονική και παιδική, σε σημείο κακής συμπεριφοράς δημόσια και στο δικαστήριο, ως τη μεγαλύτερη απογοήτευση της ταινίας, ενώ επαίνεσε την ερμηνεία του Σον Κόνερι. [15]Ο Χαλ Χίμσον, στην κριτική του για την Washington Post, επέκρινε επίσης τη σκηνοθεσία του Ντε Πάλμα, λέγοντας τα ένστικτα αφήγησης του Ντε Πάλμα έχουν υποχωρήσει εντελώς στα δικά του και μόνο ενδιαφέροντα του για τον κινηματογράφο ως οπτικό μέσο που είναι το δικό του στυλ."[16]
Η Πωλίν Κάελ του περιοδικού The New Yorker έγραψε ότι δεν ήταν μια σπουδαία ταινία, είναι πολύ κοινότοπη, πολύ ηθικά άνετη. Οι ταινίες των μεγάλων γκάνγκστερ δεν αποκλείουν το καλό και το κακό αμοιβαία, όπως είναι εδώ [...] Αλλά είναι μια υπέροχη ταινία για το κοινό. [17]Ο Ρίτσαρντ Σίσκελ του Time έγραψε, το κομψό αποτελεσματικό σενάριο του Μάμετ δεν σπαταλά ούτε μια λέξη, και ο Ντε Πάλμα δεν σπαταλά ούτε μια βολή. Το αποτέλεσμα είναι ένα έργο με πυκνά στρώματα που κινείται με αυτοπεποίθηση, και καταναγκαστική ενέργεια.[18] Το Time την κατέταξε ως μία από τις καλύτερες ταινίες του 1987.[19]
Παρά το γεγονός ότι έλαβε το Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του, ο Κόνερι ψηφίστηκε στην πρώτη θέση σε δημοσκόπηση του Empire το 2003 για τη χειρότερη κινηματογραφική προφορά, επειδή η σκωτσέζικη προφορά του ήταν ακόμα πολύ αισθητή.[20]
