|
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 05/11/2012. |
Ο Νεοκλής Σαρρής ήταν Έλληνας ακαδημαϊκός, νομικός και πολιτικός. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη την 5η Μαΐου του 1940, κι απεβίωσε στην Αθήνα την 19η Νοεμβρίου του 2011 από καρκίνο.
Σπουδές
Ο Νεοκλής Σαρρής ήταν απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής. Σπούδασε Νομική, Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Κωνσταντινούπολης και Ψυχολογία στη Γενεύη. Είχε λάβει το διδακτορικό του δίπλωμα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Διδακτικό έργο
Υπήρξε καθηγητής της Κοινωνιολογίας της Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με εξειδίκευση κυρίως στην Οθωμανική περίοδο. Διετέλεσε Πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Δίδαξε επίσης Ψυχοκοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, ενώ επί 30 χρόνια υπήρξε καθηγητής «Κοινωνιολογίας του Κινηματογράφου» στη Σχολή του Λυκούργου Σταυράκου, την οποία επί σειρά ετών εκπροσωπούσε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μονάχου.
Πολιτική δράση
Ο Νεοκλής Σαρρής σε ηλικία 20 ετών υπήρξε πολιτικός σύμβουλος του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα.
Υπήρξε σύμβουλος, συνεργάτης των Προέδρων της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.), Γεωργίου Μαύρου και Γιάννη Ζίγδη. Μετά το θάνατο του δεύτερου του ανατέθηκε από την Κεντρική Επιτροπή και την Εκτελεστική Γραμματεία της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου η Προεδρία του κόμματος και έτσι έγινε ο τέταρτος σε μία τιμητική διαδοχή που αρχίζει από τον Γεώργιο Παπανδρέου και συνεχίστηκε με τον Γεώργιο Μαύρο και τον Γιάννη Ζίγδη.
Στα τέλη της δεκαετίας του '70 αποτέλεσε άτυπο διαμεσολαβητή μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας, συνομιλώντας με το σύνολο της τουρκικής ηγεσίας και τον ίδιο τον Μπουλέντ Ετζεβίτ και μεταφέροντας τις σκέψεις τους στον Έλληνα πρωθυπουργό μέσω του Γεωργίου Μαύρου.[2][3][4]
Στις εκλογές του 2009, ο Νεοκλής Σαρρής ήταν υποψήφιος βουλευτής, συνεργαζόμενος με τη Δημοκρατική Αναγέννηση, τοποθετημένος στην τιμητική τελευταία θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας του κόμματος.
Συγγραφικό έργο
Έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά αλλά και στον ημερήσιο Τύπο. Το 2010 επιμελήθηκε την έκδοση του βιβλίου του ακαδημαϊκού και υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό Βάθος. Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας. Έχει προλογίσει ακόμη πολλά βιβλία Ελλήνων και Τούρκων ακαδημαϊκών, ενώ πολλά έργα του παραμένουν αδημοσίευτα. Μερικά από τα έργα του είναι τα εξής[5]:
- Η άλλη Πλευρά - Πολιτική και Διπλωματική Χρονογραφία της εισβολής στην Κύπρο και του διαμελισμού της (από τουρκικές πηγές) , Εκδόσεις Γραμμή, Αθήνα, Τόμος Α΄, 1977, Τόμος Β΄ 1982 και Τόμος Γ΄ 1983.
- Οσμανική Πραγματικότητα, Εκδόσεις Αρσενίδη, Αθήνα, Τόμοι Α΄ και Β΄, 1990.
- Η Οικογένεια στην Τουρκία: κοινωνική πλαισίωση και θεσμική προσέγγιση, Εκδόσεις Ρήσος, Αθήνα, 1990.
- Εξωτερική Πολιτική και Πολιτικές Εξελίξεις στην Πρώτη Τουρκική Δημοκρατία, Η άνοδος της στρατογραφειοκρατίας, (1923-1950), Εκδόσεις Γόρδιος, Αθήνα, 1992.
- Ελληνική Κοινωνία και Τηλεόραση, Εκδόσεις Γόρδιος, Αθήνα, Τόμοι Α΄ και Β΄, 1992.
- Προεπαναστατική Ελλάδα και Οσμανικό Κράτος, Εκδόσεις Ηρόδοτος, Αθήνα, 1993.
- Εισαγωγή στην Κοινωνιομετρία, την Ομαδική Ψυχοθεραπεία και το Ψυχόδραμα, Αθήνα, Εκδόσεις Δανιάς, 1995.
- Φιλοσοφία της Κοινωνίας και της Πολιτείας - αρχαίος κόσμος, (Τόμος Α΄) και Πατερική Ορθοδοξία και Βυζαντινή σκέψη (Τόμος Β΄), Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, 1997.
Παραπομπές
