Ο ίδιος υπογράφει σε ελληνική γλώσσα ως «Μαργαρίτος Βρεντεσίνος αμιράς κόμης Μελιτήιος» (Μαργαρίτος του Μπρίντιζι, κυβερνήτης[5], κόμης της Μάλτας), σε λατινικά έγγραφα του 1192 και 1193.[6]
Οικογένεια
Καταγόταν από το Μπρίντιζι, όπως φαίνεται από το όνομά του. Αναφέρεται ότι είναι πιθανό να είχε ελληνική καταγωγή.
Παντρεύτηκε τη Μαρίνα, νόθη κόρη του Γουλιέλμου Α΄ του κακού βασιλιά της Σικελίας (ετεροθαλή αδελφή του Γουλιέλμου Β΄ του καλού, στην υπηρεσία του οποίου ο Μαργαριτώνης ήταν Ναύαρχος).
Γνωρίζουμε για δύο παιδιά:
μια κόρη στην Κεφαλληνία (κληρονόμου της Παλατινής Κομητείας της Κεφαλληνίας και Ζακύνθου), η οποία παντρεύτηκε τον Ριχάρδο Ορσίνι.
πιθανώς μια κόρη στην Κέρκυρα, της οποίας ο σύζυγος, ο Γενουάτης πειρατής Λεόνε Βετράνο (Leone Vetrano), διοικούσε την Κέρκυρα από το 1199[7] μέχρι την εκτέλεσή του από τους Βενετούς το 1206.
Η υπόθεση του Καρλ Χοπφ ότι ο Γουλιέλμος του Μπρίντιζι ο Χοντρός (Guglielmo da Brindisi "Il Grasso") και ο οποίος πήρε την Κομητεία του στη Μάλτα ήταν γιος του, έχει σήμερα εγκαταλειφθεί.
Μέγας Ναύαρχος του Βασιλείου της Σικελίας
Σημεία στα οποία έδρασε ο Μαργαριτώνης (σημειωμένα με "Μ")
Ο Μαργαριτώνη ήταν ο τελευταίος Μέγας ammiratus ammiratorum[5] (κυβερνήτης των κυβερνητών, δεδομένου ότι εδώ αναφερόμαστε σε στόλο, ναύαρχος των ναυάρχων) της Σικελίας και ακολούθησε τα βήματα του Γεωργίου της Αντιόχειας και του Μάϊο του Μπάρι. Ξεκίνησε σαν πειρατής και έγινε Ναύαρχος του Σικελικού στόλου την περίοδο βασιλείας του Γουλιέλμου Β΄ (1166 – 1189) και του Τανκρέδου (1189 – 1194).
Το 1185 υπήρξε συγκυβερνήτης του στόλου (μαζί με τον Τανκρέδο που τότε ήταν Δούκας του Λέτσε -αργότερα έγινε Βασιλιάς της Σικελίας-) τον οποίο έστειλε ο Βασιλιάς της ΣικελίαςΓουλιέλμος Β΄ εναντίον του Βυζαντίου και κυρίευσε το Δυρράχιο (11 Ιουνίου 1185), την Κέρκυρα, την Κεφαλλονιά και τη Ζάκυνθο. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε με το στόλο προς τη Θεσσαλονίκη, όπου και διακρίθηκε κατά την άλωση της, τον Αύγουστο του 1185.
Το 1187 βοήθησε τον Ισαάκιο Κομνηνό της Κύπρου ο οποίος είχε αποσπάσει την Κύπρο από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, κυριεύοντας είκοσι από τα πλοία του στόλου του Αυτοκράτορα Ισαάκιου Β΄ Αγγέλου τον οποίο είχε στείλει για να ανακτήσει την Κύπρο και τα οδήγησε στη Σικελία.
Το φθινόπωρο του 1187 ο Γουλιέλμος Β΄ της Σικελίας τον έστειλε με εξήντα πλοία και διακόσιους ιππότες να περιπολεί τα παράλια της Παλαιστίνης συστηματικά για να μην επιτρέψει στον Σαλλαδίνο, ο οποίος στις 2 Οκτωβρίου είχε κυριέψει την Ιερουσαλήμ, να κατακτήσει κανένα από τα λιμάνια τα τόσο ζωτικής σημασίας για το Λατινικό Βασίλειο της Ιερουσαλήμ. Το 1188 υποχρέωσε τον Σαλλαδίνο να λύσει την πολιορκία του κάστρου Κρακ των Ιπποτών των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, κοντά στην Τρίπολη της Συρίας. Τον επόμενο χρόνο έλυσε πολιορκίες στο κάστρο του Μαργκάτ, στη Λαττάκεια και στην Τύρο. Για τα κατορθώματά του ο Ριχάρδος της Αγίας Τριάδας, αναφέρει ότι οι ευγνώμονες πολίτες της Αντιόχειας, της Τρίπολης και της Τύρου τον αποκαλούσαν Βασιλιά της Θάλασσας και άλλοι Νέο Ποσειδώνα.[8] Στις 11 Νοεμβρίου του 1189 πέθανε ο Γουλιέλμος Β’ και ο στόλος του επέστρεψε στη Σικελία.
Ο Μαργαριτώνης συνέχισε να διοικεί το στόλο, στην υπηρεσία του νέου Βασιλιά της Σικελίας (και πρώην συγκυβερνήτη του στόλου) Τανκρέδου. Τον Οκτώβριο του 1190 ο Μαργαριτώνης και άλλοι ευγενείς δραπέτευσαν από τη Μεσσίνα λίγο πριν την καταστρέψει ο Ριχάρδος Α΄ ο Λεοντόκαρδος. Το 1192 ο Βασιλιάς Τανκρέδος του παραχώρησε τη Μάλτα η οποία προσαρτήθηκε στην κομητεία του.[9][10]
Το τέλος του Μαργαριτώνη
Όταν ο Γερμανός αυτοκράτορας Ερρίκος ΣΤ’ πολιόρκησε τη Νάπολη ο Μαργαριτώνη ήταν εκεί για να την υπερασπιστεί. Στις 25 Νοεμβρίου 1194 η Νάπολη παραδόθηκε και ο Μαργαριτώνη μαζί με τον κόμη Ριχάρδο μετά την ενθρόνιση του Γουλιέλμου Γ’ συνελήφθησαν γιατί ο Ερρίκος τους υποπτεύθηκε ότι συνωμοτούσαν εναντίον του. Αφού τον τύφλωσε, τον έστειλε στη Γερμανία, σε φυλακή στο Trifels, όπου και πέθανε το 1197[11].
Στην παλατινή κομητεία Κεφαλληνίας και Ζακύνθου τον διαδέχτηκε ο εγγονός του Ματθαίος ή Μάιος Ορσίνι.
Στην κομητεία της Μάλτας τον διαδέχτηκε ο γιος του Γουλιέλμος του Μπρίντιζι ο Χοντρός (Guglielmo da Brindisi "Il Grasso") από το 1197 μέχρι το 1204.
Στην Κέρκυρα, τον διαδέχτηκε ο γαμπρός του Leone Vetrano.
Η οικονομική κατάσταση του Μαργαριτόνε - ακίνητα
Στο Μπρίντιζι, είχε μεγάλο και πολυτελές παλάτι με το όνομα Domus Margariti. Στη θέση του χτίστηκε η εκκλησία του Αγίου Παύλου.
Σύμφωνα με την ιστορία του εκκλησιαστικού συμπλέγματος στο Μπρίντιζι, το οποίο ο αρχιστράτηγος Γερβάσιος ονόμασε το 1216 Monasticon Praemonstratense[12], ο Μαργαριτώνης κόμητας της Μάλτας ολοκλήρωσε γύρω στο 1180 την εκκλησία της Παναγίας της μικρής γέφυρας του Μπρίντιζι (Sta. Maria in parvo Ponte Brundusii) ή της Παναγίας της Γέφυρας (della Madonna del Ponte), ένα μοναστήρι και δυο παρεκκλήσια, της Αγίας Μαργαρίτας και του Αγίου Δημητρίου.
Πηγές
Norwich, John Julius. The Kingdom in the Sun 1130-1194. Longman, London, 1970.
Τα Χρονικά της Γένοβας του Ottobuono ScribaΑρχειοθετήθηκε 2003-10-22 στο Wayback Machine. (pdf), Annales Ianuenses Otoboni Scribae, in Annali Genovesi di Caffaro e de' suoi continuatori, ii (1189-1196), ed. L.T. Belgrano and C. Imperiale di Sant'Angelo (Fonti per la storia d'Italia 1902), pp. 38–41, 45-53
Βιβλιογραφία
C. A. Garufi, "Margarito di Brindisi, conte di Malta e ammiraglio del re di Sicilia", in: Miscellanea di archeologia, storia e filologia dedicata al prof. Antonino Salinas, Palermo 1907, 273-282
Karl Hopf.“Geschichte Griechenlands vom Beginn des Mittelalters bis auf unsere Zeit”. Karl Hopf. Allgemeine Encyklopädie der Wissenschaften und Künste. Ersch & Gruber. Leipzig, 1867. Τόμος 85.
↑ 5,05,1Leon-Robert Menager, "Amiratus-Αμηράς: L'emirat et les origines de l'amiraute (XIe-XIIIe siecles)", Paris, S.E.V.P.E.N., p. 258, 1960
Και ανασκόπηση του παραπάνω βιβλίου από: Helene Wieruszowski, Speculum, Vol. 38, No. 2 (Apr., 1963), pp. 371-373 [1]
↑Karl Hopf. “Geschichte Griechenlands vom Beginn des Mittelalters bis auf unsere Zeit”. Allgemeine Encyklopädie der Wissenschaften und Künste. Ersch & Gruber. Leipzig, 1867. Τόμος 85, σελ.182.
↑Richard of Holy Trinity, Itinerary of Richard I and others to the Holy Land, (formerly ascribed to Geoffrey de Vinsauf) translated by A Classical Scholar and A Gentleman Well-Read in Medieval History, In parentheses Publications, Medieval Latin Series, Cambridge, Ontario 2001
↑Το Χρονικό του Όττο της μονής του Αγίου Βλασίου, 1209-1210, Ottonis de Sancto Blasio Chronica, ed. A. Hofmeister (MGH Scriptores Rerum Germanicarum, Hanover 1912), pp. 39-40, 55-7, 58-66.
↑Monasticon Praemonstratense, Tomus Primus / Volume 1, Norbert Backmund, O. Praem. Auctore, Ecclesiae Windbergensis in Bavaria Canonico, Staubing, 1952
