Η Λέγκατου Βορρά (ιταλικά: Lega Nord) είναι πολιτικό κόμμαστην Ιταλία, με φεντεραλιστικές και τοπικο-εθνικιστικές πολιτικές όσον αφορά τις βόρειες περιφέρειες της χώρας, που περιγράφεται ως λαϊκιστικό[17]. Ως κόμμα ιδρύθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1991, ενώ προϋπήρχε ως συμμαχία από το 1989. Ηγέτης του κόμματος είναι ο Ματέο Σαλβίνι. Σήμερα, το κόμμα δεν έχει ξεκάθαρη λειτουργία και είτε θεωρείται ανενεργό, είτε παράλληλο με την Λέγκα, είτε προκάτοχός του.
Το πλήρες όνομα του είναι Βόρεια Λέγκα για την ανεξαρτησία της Παδανίας. Συντομεύτηκε/μετεξελίχθηκε σε Λέγκα για τις γενικές εκλογές του 2018 (χωρίς όμως να ενημερωθεί το καταστατικό του κόμματος με την αλλαγή).
Η Λέγκα ιδρύθηκε το 1991 ως ομοσπονδία έξι περιφερειακών κομμάτων της βόρειας και βορειοκεντρικής Ιταλίας, τα: Λέγκα Βενέτα, Λέγκα Λομβαρδίας, Αυτονομιστές του Πεδεμόντιου, Ενωμένη Λιγυρία, Λέγκα της Εμίλια-Ρομάνια και Τοσκανική Συμμαχία. Ιδρυτής του κόμματος ήταν ο Ουμπέρτο Μπόσι, ο οποίος ήταν Πρόεδρός του από το 1991 έως το 2012. Μετά από μια εσωτερική κρίση και αγώνα, στη Λήγκα ηγήθηκε για λίγο καιρό ο Ρομπέρτο Μαρόνι, ο οποίος εξελέγη πρόεδρος της Λομβαρδίας το 2013. Στα τέλη του 2013 διεξήχθησαν εκλογές για την ηγεσία του κόμματος στις οποίες ο Ματέο Σαλβίνι κέρδισε τον Μπόσι και έγινε ο νέος Πρόεδρος του κόμματος.
Η Βόρεια Λέγκα υποστηρίζει τη μετατροπή της Ιταλίας σε ομοσπονδιακό κράτος, τον φορολογικό φεντεραλισμό, τον ρεζιοναλισμό και την μεγαλύτερη περιφερειακή αυτονομία, ειδικά για τις βόρειες περιφέρειες. Κατά καιρούς, το κόμμα υποστήριξε την απόσχιση της Βόρειας Ιταλίας, που αναφέρεται ως «Παδανία» από το όνομα του ποταμού Πάδου που την διαρρέει, και κατά συνέπεια τον Παδανιακό εθνικισμό. Το κόμμα είναι αντίθετο με την παράνομη μετανάστευση, ιδίως την εμπλεκόμενη με μη Ευρωπαίους και μουσουλμάνους. Υπό την ηγεσία του Σαλβίνι, το κόμμα αναπροσανατολίστηκε με επίκεντρο το τελευταίο θέμα. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τον ευρωσκεπτικισμό και άλλα λαϊκίστικα θέματα. Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο η Βόρεια Λέγκα έχει προσχωρήσει στο Κόμμα Ταυτότητας και Δημοκρατίας. Επιπλέον, ο Σαλβίνι ίδρυσε ένα αδελφικό κόμμα στη νότια Ιταλία με το όνομα «Noi con Salvini» που σημαίνει «Εμείς με τον Σαλβίνι».[18][19][20][21][22] Πολλές από τις αλλαγές έχουν επικριθεί αρκετά από τον Μπόσι, ο οποίος όμως βρίσκεται σε μειονεκτική θέση.[23][24] Ωστόσο, με τον Σαλβίνι, η Βόρεια Λέγκα έφτασε στο απώγειο της δημοτικότητάς της, τόσο στο Βορρά όσο και στην υπόλοιπη Ιταλία. Στις βόρειες περιοχές το κόμμα διατηρεί μια ισχυρή αυτονομιστική προοπτική,[25] ιδιαίτερα στο Βένετο όπου ο Βενετσιάνικος εθνικισμός είναι ισχυρότερος από ποτέ. [26][27][28]
Στις Ιταλικές γενικές εκλογές του 1983, η «Λέγκα Βενέτα» (με έδρα το Βένετο) κέρδισε μία έδρα στη Βουλή και μία στη Γερουσία Στις γενικές εκλογές του 1987 ένα άλλο περιφερειακό κόμμα, η «Λομβαρδική Λέγκα» (με έδρα τη Λομβαρδία), κέρδισε μία θέση στη Γερουσία για τον αρχηγό της, τον Ουμπέρτο Μπόσι. Τα δύο κόμματα, μαζί με άλλα περιφερειακά κόμματα, συμμετείχαν στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του 1989 ως η «Βόρεια Συμμαχία», συγκεντρώνοντας το 1,8% των ψήφων.
Ο Ουμπέρτο Μπόσι στην πρώτη συγκέντρωση στην Ποντίδα το 1990
Η Βόρεια Λέγκα, που ανακοινώθηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1989 ως εξέλιξη της Βόρειας Συμμαχίας, μετατράπηκε επίσημα σε κόμμα το Φεβρουάριο του 1991 με τη συγχώνευση διαφόρων περιφερειακών κομμάτων, μεταξύ των οποίων η Λομβαρδική Λέγκα και η Λέγκα Βενέτα. Αυτά συνεχίζουν να υφίστανται ως συστατικά κόμματα του μεγάλου ομοσπονδιακού.[29][30][31]
Η πολιτική ιδεολογία της Λέγκα βασίστηκε στην απέχθεια για τον ρωμαϊκό συγκεντρωτισμό (που συνοψίζεται στο γνωστό σύνθημα «Roma ladrona», που χοντρικά σημαίνει «Ρώμη μεγάλη κλέφτρα») και το φορολογικό σύστημα της ιταλικής κυβέρνησης, που επεβάρυνε τους Βόρειους Ιταλούς.[32] Βασίστηκε, επίσης, σε πολιτιστικές επιρροές από τις Βόρειες γειτονικές χώρες και στην απέχθεια για την παράνομη μετανάστευση. Οι εκλογικές επιτυχίες του κόμματος άρχισαν σε μια περίοδο που οι προσδοκίες του κοινού για τα εδραιωμένα κόμματα διαψεύστηκαν στο μέγιστο. Από το 1992, οι έρευνες για διαφθορά που έγιναν στον Ιταλικό πολιτικό χώρο, και αναφέρονται ως «πόλη της μίζας», οδήγησαν σε έκθεση πολλών πολιτικών και στην εξαφάνιση πολλών κομμάτων.[30][31][33] Ωστόσο, αντίθετα με ότι πρόβλεψαν οι αναλυτές στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Βόρεια Λέγκα έγινε μία σταθερή πολιτική δύναμη.
Στις γενικές εκλογές του 1992 η Βόρεια Λέγκα κατάφερε να συγκεντρώσει το 8,65% των ψήφων, κέρδισε 55 έδρες στη Βουλή και 25 στη Γερουσία[34] και έγινε το τέταρτο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας και του Κοινοβουλίου. Το 1993, ο αριστερός πολιτικός της Λέγκα Μάρκο Φορμεντίνι εκλέχτηκε δήμαρχος του Μιλάνου, η Βόρεια Λέγκα κέρδισε το 49,3% στις εκλογές της επαρχίας Βαρέζε[35] και μέχρι το τέλος του έτους - προτού ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ξεκινήσει το δικό του πολιτικό κόμμα - οι ερωτηθέντες των δημοσκοπήσεων για τις εκλογές έδιναν ένα ποσοστό 16-18% στη Βόρεια Λέγκα (το ήμισυ της υποστήριξης αυτής αργότερα πέρασε στον Μπερλουσκόνι).[36]
Πρώτη συμμαχία με τον Μπερλουσκόνι
Η κατανομή ψήφων για τη Βόρεια Λέγκα στις εκλογές του 1994
Στις αρχές του 1994, μερικές ημέρες πριν από την ανακοίνωση της συμφωνίας Μπόσι-Μπερλουσκόνι που οδήγησε στην ίδρυση της πολιτικής συμμαχίας «Πόλος των Ελευθεριών», ο Ρομπέρτο Μαρόνι, η δεύτερη επιλογή του Μπόσι, υπέγραψε συμφωνία με τον κεντρώο Μάριο Σένι για τη «Συμμαχία για την Ιταλία», που όμως τελικά ακυρώθηκε.[37][38] Στις γενικές εκλογές του 1994 η Βόρεια Λέγκα συμμετείχε μαζί με το κόμμα Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι ως μέρος της συμμαχίας «Πόλος της Ελευθερίας». Η Λέγκα κέρδισε το 8,4% των ψήφων, αλλά ευνοήθηκε από το πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα στις Βόρειες μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες, και η κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση σχεδόν διπλασιάστηκε σε 117 βουλευτές και 60 γερουσιαστές.[39] Η Ιρένε Πιβέττι της Λέγκα έγινε Πρόεδρος της Βουλής. Μετά τις εκλογές, τα κόμματα Βόρεια Λέγκα, Φόρτσα Ιτάλια, Εθνική Συμμαχία και Χριστιανοδημοκρατικό Κέντρο συμμετείχαν στην κυβέρνηση συνεργασίας του Μπερλουσκόνι. Στην Α' κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι, που ήταν η 51η Κυβέρνηση της Ιταλίας, η Λέγκα ανέλαβε τα 5 Υπουργεία. Ωστόσο, στα τέλη του 1994 η κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι διαλύθηκε.
Τον Ιανουάριο του 1995, ο Λαμπέρτο Ντίνι διορίστηκε Πρωθυπουργός και σχημάτισε την 52η Κυβέρνηση της Ιταλίας, στην οποία δεν συμμετείχε κανένα κόμμα και αποτελούταν αποκλειστικά από ανεξάρτητους πολιτικούς. Η Βόρεια Λέγκα και άλλα κόμματα στήριξαν την κυβέρνηση του Ντίνι με ψήφο εμπιστοσύνης. Ακολούθησαν όμως πολλές διασπάσεις στο κόμμα, όπως το «Φεντεραλιστικό Κόμμα» του Τζιανφράνκο Μίγκλιο, οι «Φεντεραλιστές και Φιλελεύθεροι Δημοκράτες» των Φράνκο Ροτσέτα, Λούσιο Μαλάν και Φούριο Γκουμπέτι[40][41] και η «Φεντεραλιστική Ιταλική Λέγκα» των Λουίτζι Νέγκρι και Σέρτζιο Καπέλι.[42] Μέχρι το 1996, 40 βουλευτές και 17 γερουσιαστές είχαν εγκαταλείψει τη Λέγκα.[43][44] Την περίοδο 1995 -1998, η Βόρεια Λέγκα συμμετείχε σε κεντροαριστερές τοπικές κυβερνήσεις συνεργασίας, ιδίως από την επαρχία Πάδοβα ως την πόλη Ούντινε.
Παδανικός σεπαρατισμός
Η Βόρεια Λέγκα συμμετείχε στις γενικές εκλογές του 1996, συγκέντρωσε το 10,7% των ψήφων, κέρδισε τις 59 έδρες στη Βουλή και τις 27 στη Γερουσία.[45] Η Βόρεια Λέγκα ανακοίνωσε ότι επιδίωκε την απόσχιση της βόρειας Ιταλίας (που ονομάζεται και Παδανία, από τον ποταμό Πάδο που την διασχίζει) από την υπόλοιπη Ιταλία. Την 13η Σεπτεμβρίου 1996 ο Μπόσι γέμισε ένα μπουκάλι με νερό από τις πηγές του Πάδου, και δύο μέρες αργότερα το έχυσε στη θάλασσα της Βενετίας, ως μια συμβολική πράξη για τη γέννηση του νέου έθνους. Το κόμμα έδωσε στην Παδανία μια ευρύτερη έννοια που σταδιακά κέρδισε αξία, τουλάχιστον μεταξύ των οπαδών του. Το κόμμα οργάνωσε ακόμα και δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία και εκλογές για το Παδανικό Κοινοβούλιο.[46][47]
Την περίοδο 1996-1998 η Λέγκα ήταν το μεγαλύτερο κόμμα σε πολλές επαρχίες της βόρειας Ιταλίας και κατάφερε να επικρατήσει στις μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες και στις επαρχιακές εκλογές, έναντι των κεντροδεξιών και των κεντροαριστερών συνασπισμών. Το κόμμα επέκτεινε την εμβέλειά του μέσω των Παδανικών συλλόγων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, με συμπεριλαμβανόμενα την ημερήσια επίσημη εφημερίδα του κόμματος La Padania, την εβδομαδιαία Il Sole delle Alpi («Ο Ήλιος των Άλπεων»), το περιοδικό Lega Nord Flash, το τηλεοπτικό κανάλι TelePadania, τον ραδιοφωνικό σταθμό Radio Padania Libera και τον εκδοτικό οίκο Μπρούνο Σαλβαντορί.
Ωστόσο, μετά τις εκλογές του 1996, αναδύθηκαν οι διαφορές μεταξύ αυτών που υποστήριξαν μια νέα συμμαχία με τον Μπερλουσκόνι και εκείνων που προσχώρησαν στο κόμμα «Ελιά» του Ρομάνο Πρόντι. Συνολικά, 15 βουλευτές και 9 γερουσιαστές εγκατέλειψαν τη Λέγκα για να ενταχθούν στα κεντροδεξιά ή στα κεντροαριστερά κόμματα.[48] Η Πιβέτι έφυγε λίγους μήνες μετά τις εκλογές.[49] Ο Κομεντσίνι έφυγε το 1998 για να ξεκινήσει τη Δημοκρατική Λέγκα του Βένετο [50] με μεσοπρόθεσμο στόχο του να συμμαχήσει με τη Φόρτσα Ιτάλια στο Βένετο.[51] Το 1999 οι Γνούτι και Κομίνο εκδιώχθηκαν από τη Λέγκα επειδή είχαν σχηματίσει τοπικές συμμαχίες με την κεντροδεξιά.[52][53] Το 1999 ο Φορμεντίνι έφυγε και μπήκε στους Δημοκράτες του Πρόντι.[54][55]
Οίκος των Ελευθεριών
Ο Ουμπέρτο Μπόσι το 2005
Στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του 1999, η Βόρεια Λέγκα συγκέντρωσε το 4,48% των ψήφων και πήρε τις 4 από τις 87 έδρες. Πρώτο κόμμα ήρθε το Φόρτσα Ιτάλια που κέρδισε 22 έδρες και δεύτερο οι Δημοκράτες της Αριστεράς με 15 έδρες.[56] Κατόπιν αυτής της ήττας, τα μεγαλύτερα μέλη του κόμματος θεώρησαν ότι θα ήταν καλύτερα να προσχωρήσουν σε μία από τις δύο μεγάλες συμμαχίες. Ο Μαρόνι, ο οποίος πάντα ήταν αριστερός στην καρδιά, προτίμησε μία συμμαχία με την κεντροαριστερά, οπότε ο Μπόσι τον παρότρυνε να διαπραγματευτεί μία συμφωνία με τον τότε Πρωθυπουργό Μάσιμο Ντ'Αλέμα, ο οποίος είχε περιγράψει τη Λέγκα ως «ένα πλευρό της αριστεράς».[57][58] Αντί αυτού, ο Μπόσι προσέγγισε τον Μπερλουσκόνι, και τελικά η Βόρεια Λέγκα πήρε μέρος στις εκλογές ως μέρος της κεντροδεξιάς συμμαχίας «Οίκος της Ελευθερίας»,[59] που κέρδισε στις εκλογές αναγκάζοντας τον Ντ'Αλέμα να παραιτηθεί από τη θέση του Πρωθυπουργού, και αφήνοντας τον Μπερλουσκόνι με προβάδισμα για τις επικείμενες γενικές εκλογές του 2001.[60][61]
Ο Ήλιος της Παδανίας το 2006 στο ΜιλάνοΤο 2005 η μεγαλύτερη σημαία της Παδανίας μπήκε στα ρεκόρ Γκίνες. Είχε διαστάσεις 170 μ.x170 μ.[62]
Στις Ιταλικές γενικές εκλογές του 2001, η Βόρεια Λέγκα συμμετείχε και πάλι ως μέρος της κεντροδεξιάς συμμαχίας «Οίκος της Ελευθερίας» του Μπερλουσκόνι. Συγκέντρωσε το 3,94% των ψήφων, πήρε τις 30 έδρες στη Βουλή και τις 17 στη Γερουσία.[63] Η Βόρεια Λέγκα ανέλαβε 3 Υπουργεία: ο Ρομπέρτο Καστέλι έγινε Υπουργός Δικαιοσύνης (2001-2006), ο Ρομπέρτο Μαρόνι έγινε Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών υποθέσεων (2001-2006), και ο Ουμπέρτο Μπόσι έγινε Υπουργός Συνταγματικών Μεταρρυθμίσεων και Αποκέντρωσης (τον Ιούνιο του 2004 αντικαταστάθηκε από τον Ρομπέρτο Καλντερόλι).
Στις Ιταλικές γενικές εκλογές του Απριλίου 2006 η Βόρεια Λέγκα σχημάτισε μία συμμαχία με το Κίνημα για την Αυτονομία (MpA) και το Σαρδηνιακό Κόμμα Δράσης (PSd'Az) και συμμετείχε ως μέρος του κεντροδεξιού συνασπισμού «Οίκος της Ελευθερίας», που έχασε από την κεντροαριστερή συμμαχία «Η Ένωση» του Ρομάνο Πρόντι. Συγκέντρωσε το 4,58% των ψήφων και κέρδισε τις 26 έδρες στη Βουλή και τις 14 έδρες στη Γερουσία.[64][65] Την 25η Ιουνίου 2006 πραγματοποιήθηκε ένα δημοψήφισμα σε όλην την επικράτεια, στο οποίο οι ψηφοφόροι ρωτήθηκαν αν εγκρίνουν τις μεταρρυθμίσεις 57 άρθρων του Συντάγματος που είχαν προταθεί από την πρώην κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι. Η προσέλευση στην ψηφοφορία ήταν 52,3% και η πλειοψηφία ψήφισε Όχι (61,3%).[66][67]
Την 24η Ιανουαρίου του 2008 ο Πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι έχασε την ψήφο εμπιστοσύνης της Γερουσίας και η κυβέρνησή του κατάρρευσε.[68] Ο ΠρόεδροΤζόρτζιο Ναπολιτάνο συγκάλεσε πρόωρες εκλογές για την 13η-14η Απριλίου. Η Βόρεια Λέγκα συμμετείχε ως μέρος της κεντροδεξιάς συμμαχίας, που κέρδισε, μαζί με το Λαός της Ελευθερίας του Μπερλουσκόνι. Συγκέντρωσε το 8,3% των ψήφων και κέρδισε τις 60 έδρες στη Βουλή και τις 25 στη Γερουσία. Τον Μάιο του 2008 ο Πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι σχημάτισε την 4η κυβέρνησή του, που ήταν η 60η κυβέρνηση της Ιταλίας. Η Βόρεια Λέγκα ανέλαβε 4 θέσεις Υπουργών: ο Ρομπέρτο Μαρόνι το Εσωτερικών, ο Λούκα Ζάια το Γεωργίας, ο Ουμπέρτο Μπόσι το Ομοσπονδιακών Μεταρρυθμίσεων και ο Ρομπέρτο Καλντερόλι το Υπουργείο Απλούστευσης διαδικασιών. Και 5 θέσεις Υφυπουργών: ο Ρομπέρτο Καστέλι των Υποδομών, ο Μισελίνο Νταβίκο των Εσωτερικών, ο Ντανιέλ Μολγκόρα το Οικονομίας και Οικονομικών, η Φρανσέσκα Μαρτίνι το Υγείας και ο Μαουρίτσιο Μπαλότσι το Απλούστευσης διαδικασιών. [69]
Από προεκλογικό αγώνα στην Ποντίδα Λομβαρδίας το 2011
Στις περιφερικές εκλογές του 2010, η Βόρεια Λέγκα συγκέντρωσε το 12,2% των ψήφων και πήρε τις 58 από τις 624 έδρες στα περιφερειακά συμβούλια. Κέρδισε 2 περιφερειακά Προεδρεία: ο Λούκα Ζάια έγινε Πρόεδρος του Βένετο συγκεντρώνοντας το 35,16% των ψήφων[70] και ο Ρομπέρτο Κότα στο Πεδεμόντιο.[71][72][73] Τον Νοέμβριο του 2011, ο Μπερλουσκόνι παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Μάριο Μόντι.[74][75][76] Την 17-18 Νοεμβρίου η Βόρεια Λέγκα ήταν το μοναδικό κόμμα που δεν έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην τεχνοκρατική κυβέρνηση του Μόντι.[77]
Ο Μαρόνι στο ομοσπονδιακό συνέδριο της Λέγκα το 2012
Ο Ρομπέρτο Μαρόνι στην ηγεσία του κόμματος
Τον Ιούλιο του 2012 ο Ρομπέρτο Μαρόνι εξελέγη αρχηγός του κόμματος.[78] Στις γενικές εκλογές του 2013 η Βόρεια Λέγκα συμμετείχε ως μέρος της κεντροδεξιάς συμμαχίας, συγκέντρωσε το 4,1% των ψήφων και κέρδισε 18 έδρες στη Βουλή και 18 στη Γερουσία. Πρώτο ήρθε το Δημοκρατικό Κόμμα και μεγάλη άνοδο σημείωσε το Κίνημα Πέντε Αστέρων. Στις Ιταλικές περιφερειακές εκλογές τον Φεβρουάριο του 2013 ο Μαρόνι εξελέγη Πρόεδρος της Λομβαρδίας.[79] Τον Σεπτέμβριο του 2013 ο Μάρονι ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί από την ηγεσία του κόμματος.[80][81][82]
Στις ενδοκομματικές εκλογές του Δεκεμβρίου ο υποψήφιος αρχηγός Ματέο Σαλβίνι κέρδισε τον Ουμπέρτο Μπόσι συγκεντρώνοντας το 82% των ψήφων.[83][84] Το ομοσπονδιακό συνέδριο του κόμματος, που συγκλήθηκε στην Πάδοβα τον Ιούλιο του 2014, ενέκρινε την πολιτική γραμμή του Σαλβίνι και τη δημιουργία ενός αδελφικού κόμματος στην νότια Ιταλία και τα νησιά.[85][86] Τον Δεκέμβριο ιδρύθηκε το κόμμα «Εμείς με τον Σαλβίνι» (NcS), ως αδελφικό της Λέγκα και με πρόεδρο τον Σαλβίνι.[87]
Στις Ιταλικές περιφερειακές εκλογές του 2015 η Λέγκα συμμετείχε ως μέρος της κεντροδεξιάς συμμαχίας, μαζί με την Φόρτσα Ιτάλια και άλλα κόμματα, και ο υποψήφιός της, ο Λούκα Ζάια, έγινε Πρόεδρος του Βένετο συγκεντρώνοντας το 50,1% των ψήφων.[88] Στις τοπικές εκλογές του 2016 η Λέγκα συμμετείχε ως μέρος της κεντροδεξιάς συμμαχίας μαζί με την Φόρτσα Ιτάλια, τα Αδέλφια της Ιταλίας και άλλα κόμματα.[89][90][91][92] Τον Μάιο του 2017 ο Σαλβίνι επανεξελέγη αρχηγός του κόμματος, συγκεντρώνοντας το 82,7% των ψήφων.[93][94][95][96][97] Ο Σαλβίνι διατήρησε την πολιτική του γραμμή στην κεντροδεξιά και παρουσίασε την ιδέα του να μετονομάσουν το κόμμα σε «Λέγκα» χωρίς αναφορά στον «Βορρά».[98] Την 22η Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκαν τα δημοψηφίσματα για την αυτονομία του Βένετο και της Λομβαρδίας, στα οποία το κοινό κλήθηκε να απαντήσει στην ερώτηση: «Θέλετε να αποδοθούν περισσότερες μορφές και συγγραφές ειδικών όρων στην αυτονομία της Περιφέρειας του Βένετο;». Η πλειοψηφία ψήφισε «Ναι», που ευνοεί την ρεζιοναλιστική πολιτική της Λέγκα.[99][100][101][102][103][104][105]
Στις εκλογές για την ηγεσία του 2017, ο Σαλβίνι επιβεβαιώθηκε ηγέτης της Λέγκα του Βορρά, νικώντας τον Τζιανί Φάβα[106]. Το ομοσπονδιακό συνέδριο του Μάη του 2017 σηματοδότησε την "εθνική" αλλαγή. Τον Οκτώβριο του 2017, ο Σαλβίνι ανακοίνωσε ότι στις γενικές εκλογές του 2018 το κόμμα θα μετονομαστεί απλά ως "Λέγκα" και θα αναπτύξει λίστες επίσης στην κεντρική και νότια Ιταλία. Στις 14 Δεκεμβρίου 2017, το κόμμα «Λέγκα για τον Σαλβίνι Πρωθυπουργό» ιδρύθηκε από το ιστορικό μέλος του LN Ρομπέρτο Καλντερόλι και το σύνταγμά του δημοσιεύθηκε στην Gazzetta Ufficiale[107]. Οι επίσημοι στόχοι της Λέγκα ήταν η μετατροπή της Ιταλίας «σε σύγχρονο ομοσπονδιακό κράτος μέσω δημοκρατικών και εκλογικών μεθόδων» και η υποστήριξη της «ελευθερίας και της κυριαρχίας των λαών σε ευρωπαϊκό επίπεδο». Έτσι το κόμμα «Λέγκα του Βορρά» έπαψε να έχει ουσιαστική λειτουργία, και μετεξελίχθηκε στην «Λέγκα για τον Σαλβίνι Πρωθυπουργό».
Ιδεολογία
Άγαλμα του Αλμπέρτο ντα Τζιουσάνο, του μεσαιωνικού ιππότη που ενέπνευσε τον Ουμπέρτο Μπόσι
Στο αρχικό πρόγραμμα του κόμματος αναγνωρίστηκε ως ιδεολογία ο «φεντεραλιστικός ελευθερισμός».[112] Στην πράξη, οι τόνοι και οι πολιτικές του κόμματος συχνά έχουν μεταβληθεί, και ο αρχικός του ελευθερισμός και κοινωνικός φιλελευθερισμός κινήθηκε προς μια πιο κοινωνικά συντηρητική προσέγγιση, αντιπαραθέτοντας στον αντικληρικαλισμό μια στάση υπέρ της Καθολικής Εκκλησίας, και στον φιλοευρωπαϊσμό έναν σχετικό ευρωσκεπτικισμό,[113][114] και τελικά εγκαταλείποντας μεγάλο μέρος του αρχικού πασιφισμού και του ανένδοτου περιβαλλοντισμού.[115] Τώρα η Βόρεια Λέγκα συχνά θεωρείται ως δεξιό λαϊκιστικό κόμμα.[116] Οι αρχηγοί του κόμματος γενικά απορρίπτουν τον χαρακτηρισμό του «δεξιού», ίσως όμως όχι του «λαϊκισμού».[117][118][119][120] Το 2008, ο Ουμπέρτο Μπόσι σε μια συνέντευξη διευκρίνισε ότι η Βόρεια Λέγκα είναι «φιλελεύθερη, καθώς και σοσιαλιστική» και ότι η δεξιά ιδεολογία που προτιμά είναι αντικρατισμός με μια «φιλελεύθερη ιδέα για ένα κράτος που δεν βασίζεται στους πολίτες». Στην ερώτηση για τον αγαπημένο του πολιτικό του 20ου αιώνα, απάντησε τον Τζάκομο Ματτεόττι και επικαλέστηκε τις αντιφασιστικές και αριστερές ρίζες του.[121]
Ο πολιτικός πολιτισμός της Λέγκας έχει στοιχεία από την περηφάνια της Βόρειας Ιταλίας, τον Παδανικό εθνικισμό, την Κελτική κληρονομιά. Τη δυσαρέσκεια για τις νότιο ιταλικές συνήθειες και τις Ρωμαϊκές αρχές. Τη δυσπιστία απέναντι στη Δημοκρατία της Ιταλίας και τη σημαία της. Και κάποια υποστήριξη στην ελεύθερη αγορά, τον αντικρατισμό, την αντιπαγκοσμιοποίηση, τον σεπαρατισμό και την απόσχιση. Το κόμμα είναι υπερήφανο για τις ιστορικές αναφορές του στην αντιιμπεριαλιστική Λέγκα της Λομβαρδίας και στον Αλμπέρτο ντα Τζιουσάνο (η φιγούρα που απεικονίζεται στο λογότυπο του κόμματος), τον ήρωα των πολέμων κατά του Φρειδερίκου Α' Βαρβαρόσσα.[122] Αυτές οι ιστορικές αναφορές αποτελούν τη βάση για την αντι-μονοπωλιακή και αντισυγκεντρωτική ιδεολογία του κόμματος.
Η Λέγκα έχει διατηρήσει για πολύ καιρό μία στάση αντίθετη με της νότιας Ιταλίας. Τα μέλη του κόμματος κατά κανόνα αντιτίθεται στη μετανάστευση των νότιων Ιταλών σε πόλεις της Βόρειας Ιταλίας, επειδή τα στερεότυπα για τους νότιους είναι: κακοποιοί, εγκληματίες και επιβλαβείς για τη βόρεια κοινωνία. Επίσης, συχνά αποδίδουν την οικονομική στασιμότητα της Ιταλίας, και την ανομοιογένεια του οικονομικού διαχωρισμού Βορρά-Νότου, στα υποτιθέμενα αρνητικά χαρακτηριστικά των νότιων Ιταλών, όπως: έλλειψη εκπαίδευσης, τεμπελιά, εγκληματικότητα.[123][124][125] Ορισμένα μέλη του κόμματος λέγεται ότι έχουν χρησιμοποιήσει δημοσίως ενοχλητικούς, προσβλητικούς και υποτιμητικούς επιθετικούς προσδιορισμούς αναφερόμενοι στους νότιους Ιταλούς (π.χ. terrone). [126][127]
Στην κεντρική και τη νότια Ιταλία υπάρχουν κόμματα ομόλογα της Λέγκα. Οι συνομιλίες για συνεργασίες με τα περιφερειακά κόμματα, όπως: το Λαϊκό Κόμμα Νότιου Τιρόλου, η Βαλντοτανιανή Ένωση, το Αυτονομιστικό Κόμμα του Τρεντίνο Τιρόλο, το Κίνημα για τις Αυτονομίες και το Σαρδηνιακό Κόμμα Δράσης συνεχίζονται. Στη Λέγκα υπάρχουν και μέλη από τη νότια Ιταλία, όπως η Άντζελα Μαραβεντάνο, η πρώην αντιδήμαρχος της Λαμπεντούζα. Από το 1996 η Λέγκα δεν είναι πλέον μέλος του ρεζιοναλιστικού ευρωκόμματος Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία. [128]
Πολυσυλλεκτικό κόμμα
Η Βόρεια Λέγκα στοχεύει στην ένωση όλων των Βόρειων Ιταλών που υποστηρίζουν την αυτονομία και τον φεντεραλισμό στη γη τους. Γι' αυτό, ειδικά στο ξεκίνημά της, είχε την τάση να είναι ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα με πολλές ιδεολογίες,[129][130] και όπως δήλωσε ο Μπόσι το 1982 στους πρώτους οπαδούς του: «Δεν έχει σημασία η ηλικία σου, το επάγγελμά σου και η πολιτική σου κλίση: σημασία έχει ότι εσύ κι εμείς είμαστε όλοι Λομβαρδοί. [...] Και ως Λομβαρδοί έχουμε έναν θεμελιώδη κοινό στόχο, έναντι του οποίου η διαίρεση μας σε κόμματα πρέπει να υπολείπεται».[131]
Από την αρχή της ιστορίας της, το εκλογικό της σώμα ήταν πολύ ευρύ στην κλίμακα αριστεράς-δεξιάς. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στις γενικές εκλογές του 1992 το 25,4% των υποστηρικτών του κόμματος ήταν πρώην Χριστιανοδημοκράτες, το 18,5% Κομμουνιστές, το 12,5% Σοσιαλιστές και το 6,6% πρώην ψηφοφόροι του μεταφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος.[132] Σύμφωνα με μία δημοσκόπηση του 1996, από τους ψηφοφόρους της Λέγκα το 28,7% χαρακτηρίστηκαν ως κεντρώοι, το 26,3% ως δεξιοί και το 22,1% αριστεροί.[133]
Η θέση του κόμματος στο αριστερό-δεξί φάσμα προσδιορίζεται με δυσκολία, επειδή σε πολλά θέματα οι θέσεις του διαφέρουν και μπορεί να είναι συντηρητικές, κεντρώες ή αριστερές. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι το κόμμα υποστηρίζει εξίσου τις φιλελεύθερες ιδέες, όπως η αποκανονιστικοποίηση, όσο και θέσεις της σοσιαλδημοκρατίας, όπως η προστασία των μισθών και των συντάξεων. Αυτό οφείλεται στο ότι η Βόρεια Λέγκα, ως «λαϊκό κόμμα» που εκπροσωπεί ολόκληρο το Βορρά, περιλαμβάνει εξίσου φιλελεύθερες συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές παρατάξεις.[134][135]
Σε γενικές γραμμές, το κόμμα υποστηρίζει την κοινωνική οικονομία της αγοράς και άλλα τυπικά ζητήματα των χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων, και έχει περιγραφεί ως «νεο-εργατικό κόμμα» από ορισμένους σχολιαστές[136] καθώς και από ορισμένα μέλη του. [137][138] Η Λέγκα είναι λαϊκό, δηλαδή αντιμονοπωλιακό, αντιελιτιστικό, δημοφιλές και συμμετοχικό κόμμα (είναι ένα από τα λίγα Ιταλικά πολιτικά κόμματα που δεν δέχονται την συμμετοχή ελευθεροτεκτόνων). Αμφισβήτησε τα «έννομα συμφέροντα» που ο Μπόσι κατονόμασε μια φορά ως «οι Ανιέλλι, ο Πάπας και η Μαφία». Το κόμμα είναι επίσης φιλελεύθερο λαϊκό στην προώθηση της μικρής ιδιοκτησίας, των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, της μικρής κυβέρνησης αντί για την κυβερνητική γραφειοκρατία, τη σπατάλη των δημόσιων πόρων και τη διαφθορά.[139] Αυτοί είναι οι κύριοι λόγοι για τους οποίους το κόμμα είναι ισχυρό στο Βορρά παρά το γεγονός ότι ήταν συγκεχυμένο (ειδικά στην αρχή της ιστορίας του) και δεν παρουσιαζόταν ικανοποιητικά από τα εθνικά ΜΜΕ, την τηλεόραση και τις εφημερίδες.[140] Για πολλούς, η Λέγκα είναι ένα παράδειγμα λαϊκιστικού δεξιού, [141][142] ριζοσπαστικού δεξιού, [143][144][145] ή ακροδεξιού κόμματος,[146] ενώ άλλοι βλέπουν σημαντικές διαφορές από τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά ριζοσπαστικά δεξιά λαϊκιστικά κόμματα,[147] ή απορρίπτουν εντελώς κάθε προσχώρηση στον «δεξιό ριζοσπαστισμό» [148]
Για πολλούς, με τον Ματέο Σαλβίνι το κόμμα έχει μετατοπιστεί προς τα δεξιά. Ο Λούκα Ζάια επιμένει ότι το κόμμα δεν είναι «ούτε δεξί ούτε αριστερό», [149][150] ενώ ο Ρόμπερτο Μαρόνι δήλωσε: «είμαστε ένα μεγάλο πολιτικό κίνημα που έχει στο πρόγραμμά του θέματα και ανθρώπους από δεξιά και αριστερά». [151]
Πολιτικές πλατφόρμες
Το κόμμα συνήθως τηρεί μια κοινωνικά συντηρητική στάση για τα κοινωνικά θέματα, όπως: η έκτρωση, η ευθανασία, η χρησιμοποίηση εμβρυϊκών βλαστοκυττάρων σε επιστημονικές έρευνες, η τεχνητή γονιμοποίηση, ο γάμος ομοφύλων (υπάρχει όμως ο σύλλογος Los Padania για την ελευθερία του γενετήσιου προσανατολισμού, που ευνοεί τους γάμους ομοφύλων και συνδέεται με τη Λέγκα)[152][153] και τη χρήση ναρκωτικών ουσιών (εντούτοις κάποτε υποστήριξε τη νομιμοποίηση της μαριχουάνας, μαζί με τους Ιταλούς Ριζοσπάστες του Μάρκο Πανέλα). Όμως, το κόμμα έχει αναδείξει και κοινωνικά φιλελεύθερους πολιτικούς, όπως ο Τζιανκάρλο Παλιαρίνι, η Ροσάνα Μπόλντι, η Τζιοβάνα Μπιάνκι Κλερίκι [154] και ως ένα βαθμό ο Ρομπέρτο Καστέλι.
Φορτηγάκι της Λέγκα για τις περιφερειακές εκλογές της Τοσκάνης, το 2005 στη Φλωρεντία
Η Λέγκα για πολύ καιρό έχει αντιταχθεί στον κρατισμό[155] και υποστηρίζει ένα σύστημα με χαμηλότερη φορολογία, ειδικά για τις οικογένειες και τους μικρούς επιχειρηματίες,[156] ίσως με τη μορφή ενιαίου φόρου 15% για όλους.[157][158] Κατά καιρούς, το κόμμα αγωνίστηκε για να σταματήσει η ροή του δημόσιου χρήματος προς αντιμετώπιση των κρίσεων στις μεγάλες επιχειρήσεις, όπως οι FIAT[159] και Alitalia.[160][161] Στις διάφορες πολιτικές περιλαμβάνονται η νομιμοποίηση, η θέσπιση νόμων και η φορολόγηση της ιεροδουλείας σε οίκους ανοχής,[162] Η άμεση εκλογή εισαγγελέων,[163] η περιφερειακή οργάνωση των δικαστηρίων και το Συνταγματικό δικαστήριο.
Μέσω της ΜΚΟΠαδανική Ανθρωπιστική Ένωση, η Λέγκα συμμετέχει σε ανθρωπιστικά προγράμματα, με ενδιαφέρον για τους τοπικούς πολιτισμούς, παραδόσεις και ταυτότητες. Ιδρύθηκε το 1999 και προορισμοί για τις εκστρατείες της είναι χώρες φτωχές ή πληγείσες από πόλεμο ή φυσικές καταστροφές. Έχουν συμμετάσχει σε αποστολές στο Νταρφούρ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Ακτή Ελεφαντοστού, κ.α. [180][181]
Σύγκριση: Φεντεραλισμός – σεπαρατισμός
Ο Ήλιος των Άλπεων, η προτεινόμενη σημαία για την Παδανία από την Λέγκα
Η αποστολή της Λέγκα του Βορρά δεν ήταν σαφής στα πρώτα χρόνια, καθώς οι συκοφάντες την παρουσίαζαν ως ένα κόμμα που θέλει την απόσχιση της Παδανίας από την υπόλοιπη Ιταλία, ενώ κατά καιρούς έπρεπε να διεκδικήσει μόνο αυτονομία για τις βόρειες περιοχές. Η ιδεολογία της στέριωσε στον φεντεραλισμό, που γρήγορα διαδόθηκε ως πιασάρικη και δημοφιλής έννοια στα περισσότερα Ιταλικά πολιτικά κόμματα. [182][183]
Γύρω στο 1996 το κόμμα κινήθηκε προς ανοιχτό σεπαρατισμό, και ζητούσε την ανεξαρτησία της Παδανίας. Το καταστατικό του διαμορφώθηκε ανάλογα, και ακόμα αναφέρεται στο άρθρο 1 ότι ο βασικός στόχος του είναι «η επίτευξη της ανεξαρτησίας της Παδανίας, μέσω δημοκρατικών μέσων, και η διεθνής αναγνώρισή της ως ανεξάρτητη και κυρίαρχη ομοσπονδιακή δημοκρατία».[184] Έχει ιδρυθεί, επίσης, μία εθελοντική ομάδα, οι «Πράσινοι Εθελοντές», που συχνά αναφέρονται και ως «πράσινες μπλούζες» (επειδή πράσινο είναι το χρώμα της Παδανίας), που έχουν δραστηριοποιηθεί κυρίως στην πολιτική προστασία και στη διαχείριση κρίσεων. Τον Σεπτέμβριο του 1996 στη Βενετία, το κόμμα διακήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία της Παδανίας. Ο Ουμπέρτο Μπόσι ανακοίνωσε την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Παδανίας:
Εμείς οι λαοί της Παδανίας δηλώνουμε επίσημα ότι η Παδανία είναι μία ανεξάρτητη και κυρίαρχη ομοσπονδιακή δημοκρατία. Αμοιβαία υποσχόμαστε ο ένας στον άλλον τις ζωές μας, τις τύχες μας και την ιερή τιμή μας.[185][186]
Η ανανέωση της συμμαχίας με τον Μπερλουσκόνι, το 2001, ανάγκασε το κόμμα να μετριάσει τις τάσεις του για σεπαρατισμό, και το όνομα Παδανία αντιστοιχίστηκε σε μία προτεινόμενη «μακροπεριφέρεια», βασισμένη στις ιδέες του Τζιανφράκνο Μίγλιο: την ίδρυση μίας ιταλικής ομοσπονδιακής δημοκρατίας, χωρισμένης σε τρεις μακροπεριφέρειες («Παδανία», «Ετρουρία» και «Νότος») και μερικές αυτόνομες περιοχές.[187][155] Εισήχθη επίσης μία νέα λέξη κλειδί: η "αποκέντρωση", αλλά με λιγότερη επιτυχία από τον "φεντεραλισμό". Αυτή η εξέλιξη προκάλεσε κάποιες επικρίσεις εντός των κομματικών τάξεων και οδήγησε στη διάσπαση μερικών μικρών ομάδων.[188] Επιπλέον, η ιδιαιτερότητα της Λέγκα μεταξύ των Ευρωπαϊκών ρεζιοναλιστικών κομμάτων είναι, ότι για πολύ καιρό, κύριος στόχος της ήταν η μετατροπή της Ιταλίας σε ομοσπονδιακό κράτος, και δεν αρκέστηκε στη διεκδίκηση ειδικών δικαιωμάτων και αυτονομίες για τις Βόρειες περιοχές.[189][190] Όμως, σύμφωνα με το καταστατικό του κόμματος, ως απώτερη αποστολή του παραμένει η ανεξαρτησία της Παδανίας.
Σύγκριση: Ευρωσκεπτικισμός – Ευρωπαϊσμός
Η Λέγκα συχνά έχει επικρίνει την Ευρωπαϊκή Ένωση (ήταν το μοναδικό κόμμα στο Ιταλικό Κοινοβούλιο, μαζί με το Κόμμα Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, που καταψήφισε τη Συνθήκη για τη θέσπιση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, αλλά ψήφισε υπέρ της Συνθήκης της Λισαβόνας)[191] και έχει αντιταχθεί σε αυτό που αποκαλεί ως το «Ευρωπαϊκό υπερκράτος», ευνοώντας περισσότερο μια «Ευρώπη των Περιφερειών».[192][193][194] Ο Ματέο Σαλβίνι και το κόμμα έχουν αποδεχτεί ως εναλλακτική λύση την έξοδο της Ιταλίας από την ευρωζώνη, ενώ μερικά από τα μεγάλα κεφάλια του κόμματος είναι εντελώς αντίθετα με αυτήν την ιδέα, όπως ο Φλάβιο Τόσι[195][196]
Για τον Ρομπέρτο Μαρόνι, το κόμμα δεν είναι ευρωσκεπτικιστικό και υποστηρίζει έναν "νέο ευρωπαϊσμό". Το 2012, σε μία δημόσια ομιλία του, είπε στους ακτιβιστές του κόμματος: «Καλύτερα να αρχίσουμε να βλέπουμε την Παδανία με μια Βόρεια, Ευρωπαϊκή προοπτική.[...] Το εγχείρημα της Παδανίας δεν είναι αντιευρωπαϊκό, πρόκειται για έναν νέο Ευρωπαϊκό προσανατολισμό που κοιτάζει στο μέλλον: μια Ευρώπη των περιφερειών, μια Ευρώπη των λαών, μια πραγματικά ομοσπονδιακή Ευρώπη».[197] Υπό την ηγεσία του Μαρόνι, παρουσίασε κάποιες προτάσεις στο πρόγραμμά του για μια πιο λαϊκή Ευρώπη, με λιγότερη ευρωγραφειοκρατία και πολιτικές λιτότητας, όπως: εκλογή του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με άμεσες γενικές εκλογές, περισσότερες εξουσίες για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επιτάχυνση των τεσσάρων ενώσεων (πολιτική, οικονομική, τραπεζική και φορολογική), ευρωομολόγα και ομολόγα χρηματοδότησης έργων, η ΕΚΤ στον ρόλο του δανειστή έσχατης προσφυγής, και η «Ιταλική κεντρικότητα στην πολιτική της Ευρώπης».[198]
Το κόμμα κρατά μια αυστηρή στάση όσον αφορά το έγκλημα, την παράνομη μετανάστευση[199] και την τρομοκρατία. Υποστηρίζει ότι η χώρα προσφέρεται περισσότερο για μετανάστευση από μη Μουσουλμανικές χώρες, προκειμένου να προστατευθεί η «χριστιανική ταυτότητα» της Ιταλίας και της Ευρώπης που, για τους αξιωματούχους του κόμματος, πρέπει να βασίζεται στην «Ιουδαϊκή-χριστιανική κληρονομιά».[200][159][201] Λόγω αυτού, το κόμμα έχει χαρακτηριστεί ως "ξενοφοβικό" [202][203] και "αντι-μεταναστευτικό".[204] Το 1992, το Γαλλικό περιοδικόLe Nouvel Observateur σύγκρινε τη Λέγκα με κάποια εθνικά λαϊκίστικα κόμματα της Ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, όπως την Εθνική Συσπείρωση της Γαλλίας, το Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας και το Φλαμανδικό Μπλοκ του Βελγίου, σημειώνοντας ότι «η Λέγκα απορρίπτει οποιαδήποτε σχέση με τους νεοφασιστές αλλά παίζει σε θέματα ξενοφοβίας ρεζιοναλισμού και κοινού ρατσισμού».[205]
Το 2002, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας (ECRI), στη δεύτερα αναφορά της για την Ιταλία, κατήγγειλε ότι «οι συντελεστές της Λέγκας του Βορρά [...] συχνά βιάστηκαν πολύ να καταφύγουν σε ρατσιστική και ξενοφοβική προπαγάνδα, αλλά και τα μέλη άλλων κομμάτων έκαναν χρήση ξενοφοβικού ή άλλως μισαλλόδοξου πολιτικού λόγου».[206] Το 2006, η Επιτροπή στην τρίτη αναφορά της, κατήγγειλε ότι «ορισμένα μέλη της Βόρειας Λέγκας έχουν εντείνει τη χρήση ρατσιστικού και ξενοφοβικού λόγου». Με τα λόγια τους γίνονταν στόχοι οι μετανάστες από χώρες εκτός της ΕΕ, αλλά και ορισμένες μειονότητες, όπως οι Ρομά και Σίντι. Αναφέρεται, επίσης, ότι «τον Δεκέμβριο του 2004, το Πρωτοδικείο της Βερόνα βρήκε έξι μέλη της Λέγκας ένοχα για υποκίνηση φυλετικού μίσους, σε συνδυασμό με μία εκστρατεία που οργανώθηκε για να εκδιωχθούν οι Σίντι που κατασκήνωσαν σε έναν τοπικό οικισμό». [207] Οι έξι καταδικάστηκαν σε ποινή 6μηνης φυλάκισης, χρηματικό πρόστιμο € 45.000 και τριετή αποκλεισμό από τη συμμετοχή τους σε εκλογές τοπικού και εθνικού επιπέδου. Τελικά, το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο ακύρωσε την ποινή το 2007. [208]
Παρόλο που αρκετά μέλη της Λέγκα έχουν εκφράσει αρνητικό λόγο κατά των παράνομων μεταναστών (το 2003 ο Μπόσι πρότεινε να "κανονιοβολήσουν" τις βάρκες που φέρνουν τους λαθρομετανάστες[209])[210] η επίσημη γραμμή του κόμματος είναι πιο μετριασμένη. Το 2010, σε μια συνέντευξη για τα επεισόδια ταραχών στο Μιλάνο, μεταξύ νοτιοαμερικάνων και βορειοαφρικάνων μεταναστών, ο τότε Υπουργός Εσωτερικών Μαρόνι δήλωσε: «το αστυνομοκρατούμενο κράτος δεν είναι η λύση» στα προβλήματα κοινωνικής ενσωμάτωσης, και ότι χρειάζεται ένα «νέο μοντέλο ένταξης» στο οποίο «πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ότι, εκτός από την άδεια διαμονής, μία δουλειά και ένα σπίτι, υπάρχουν και άλλες προϋποθέσεις που δεν πληρούνται για την επιτυχημένη ένταξη».[211] Ο Μπόσι συμφώνησε και ενέκρινε αυτήν τη θέση.[212]
Η Λέγκα απέρριψε όλες τις κατηγορίες για ξενοφοβία, και μάλιστα απάντησε ότι τα θύματα διακρίσεων και ρατσισμού είναι οι Βόρειοι Ιταλοί.[213][214] Στην επαρχία του Τρεβίζο, όπου η Λέγκα έχει κυβερνήσει για πάνω από 15 χρόνια, αξιολογήθηκε ότι έχει επιτευχθεί η καλύτερη ενσωμάτωση μεταναστών (1η θέση κατόπιν σύγκρισης 103 επαρχιών). [215][216] Στην ίδια έρευνα, η πόλη της Βερόνα κατάχθηκε 12η, [217] και ο Λεγκίστας δήμαρχός της, ο Φλάβιο Τόσι, φαίνεται πως εξελίχθηκε από σκληροπυρηνικό μέλος του κόμματος σε έναν από τους πιο δημοφιλείς δημάρχους της Ιταλίας.[218][219] Επιπλέον, η πρώτη μαύρη Ιταλίδα δήμαρχος ήταν Λεγκίστα: ήταν η Ιταλοαμερικανίδα Σάντι Κέιν[220] που το 2009 εξελέγη δήμαρχος στο Βιγκιού του Βαρέζε. Σε μία συνέντευξή της στη βρετανική διαδικτυακή εφημερίδα The Independent, η Κέιν δήλωσε ότι δεν γνώρισε κανέναν ρατσιστή ή ξενόφοβο στη Λέγκα.[221] Όμως, το 2014 εγκατέλειψε το κόμμα.[222] Πιο πρόσφατα, η Χατζέρ Φεζάνι, μία Τυνησία Μουσουλμάνα, διορίστηκε τοπική συντονίστρια της Λέγκα στο Μαλνάτε του Βαρέζε.[223] Η Σουάντ Σμπάι, η πρόεδρος της ένωσης "Μαροκινές γυναίκες στην Ιταλία" και πρώην μέλος του Λαού της Ελευθερίας, προσχώρησε στη Λέγκα. [224] Και ο Νιγηριανός Τόνι Ιβόμπι έγινε επικεφαλής στο τμήμα του κόμματος για τη μετανάστευση («ο Τόνι θα καταφέρει περισσότερα για τους νόμιμους μετανάστες σε ένα μήνα από ό,τι έχει κάνει η Κιέντζε σε ολόκληρη τη ζωή της», δήλωσε ο Σαλβίνι σε μία συνέντευξη τύπου), [225] και μάλιστα έγινε ο πρώτος έγχρωμος γερουσιαστής της Ιταλίας μετά τις γενικές εκλογές του 2018. [226]
↑μια μειοψηφούσα τάση του κόμματος, με ιστορικές όμως ρίζες στο κόμμα, είναι Φιλελεύθερη. Ιστορικές ρίζες έχει και ο Αντικληρικαλισμός, ο οποίος συναντάται επίσης ακόμη στο κίνημα[8]
Geddes, Andrew (April 2008). «Il rombo dei cannoni? [Cannon thunders?] Immigration and the Centre-Right in Italy». Journal of European Public Policy15 (3): 349–366. doi:10.1080/13501760701847416.
Shin, Michael E.; Agnew, John (8 April 2011). Leib, Jonathan, επιμ. «Spatial regression for electoral studies: The case of the Italian Lega Nord». Revitalizing Electoral Geography (London: Routledge) 1: 71–85. doi:10.4324/9781315606293. ISBN9781315606293.
↑Verney, Susannah (March 2011). «Euroscepticism in Southern Europe: A Diachronic Perspective». South European Society and Politics16 (1): 1–29. doi:10.1080/13608746.2010.570124.
↑Parenzo, David· Romano, Davide (2009). Romanzo padano. Da Bossi a Bossi. Storia della Lega. Milan: Sperling & Kupfer. σελ. 19.
↑Ignazi, Pietro (2008). Partiti politici in Italia. Bologna: Il Mulino. σελίδες 87–88.
↑«La Lega Nord e la transizione italiana»(PDF). web.archive.org. 8 Αυγούστου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2020.CS1 maint: Unfit url (link)
↑Biorcio, Roberto (2003). «The Lega Nord and the Italian media system». Στο: Gianpietro Mazzoleni. The Media and Neo-populism: A Contemporary Comparative Analysis. Greenwood Publishing Group. σελίδες 72–73. ISBN978-0-275-97492-3.
↑McDonnell, Duncan (April 2006), «A Weekend in Padania: Regionalist Populism and the Lega Nord», Politics26 (2): 126–132, doi:10.1111/j.1467-9256.2006.00259.x
.svg)
