Ο Θάσκιος Καικίλιος Κυπριανός (Thascius Caecilius Cyprianus, 210 - 14 Σεπτεμβρίου258) ήταν χριστιανόςεπίσκοποςΚαρχηδόνας και σημαντικός συγγραφέας της πρωτοχριστιανικής περιόδου, του οποίου σώζονται πολλά έργα στη Λατινική γλώσσα.[1] Έζησε και έδρασε στην Καρχηδόνα κατά τον 3ο αιώνα, σε μια εποχή έντονων διωγμών από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες.[2] Ο ίδιος μαρτύρησε για την πίστη του, γι' αυτό καλείται μάρτυρας και Άγιος της Ορθοδόξου και της Καθολικής εκκλησίας. Επίσης αντιμετώπισε σημαντικά εκκλησιαστικά ζητήματα που προέκυψαν στην εποχή του, όπως το βάπτισμα των αιρετικών και το ζήτημα της μετανοίας των πεπτωκότων, ενώ θεολογικά έδωσε μεγάλη βάση στην ενότητα της εκκλησίας μέσω της Θείας ευχαριστίας καθώς και της ενότητας και κοινωνίας των επισκόπων. Οι μεγάλες ικανότητες του στην ρητορική και στην συγγραφή τον καθιέρωσαν σαν τον κορυφαίο Λατίνο συγγραφέα του δυτικού χριστιανισμού μέχρι την εποχή που εμφανίστηκαν ο Ιερώνυμος και ο Αυγουστίνος Ιππώνος.[3]
Βίος
Καταγωγή και νεανική ηλικία
Γεννήθηκε (210) στην Καρχηδόνα της βόρειας Αφρικής. Καταγόταν από αριστοκρατική και εύπορη παγανιστική οικογένεια, η οποία του εξασφάλισε λαμπρή μόρφωση.[2] Η μόρφωση που έλαβε σχετιζόταν κυρίως με τη ρητορική και τη φιλοσοφία, ενώ άσκησε και το επάγγελμα του δικανικού ρήτορα, στη γενέτειρά του.[4] Το αρχικό του όνομα ήταν "Θάσκιος", πήρε επιπλέον το όνομα "Καικίλιος" για να τιμήσει τον ιερέα που τον μετέστρεψε στον χριστιανισμό.[5] Στα νεανικά του χρόνια έζησε έντονη ζωή, υπήρξε ειδωλολάτρης και ασχολήθηκε με τη μαγεία, που στην περιοχή της Καρχηδόνας την εποχή του ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη. Μάλιστα είχε καταστεί και γνωστός μάγος στην περιοχή, ενώ μετέβη και στην Αντιόχεια, που ήταν το πολιτιστικό κέντρο της εποχής, συνεχίζοντας και διευρύνοντας την τέχνη της μαγείας.
Η μεταστροφή του και η ιεροσύνη
Η διαδικασία μεταστροφής του Κυπριανού ξεκίνησε από την εποχή που βρέθηκε στη Αντιόχεια. Ο ίδιος ήταν φορέας υψηλής παιδείας και στο πέρασμα των ετών αντιλήφθηκε πως η ειδωλολατρεία και η μαγεία κατέρρεαν υπό το καθεστώς της δυναμικής εμφάνισης του χριστιανισμού. Σε αυτή την εσωτερική αναζήτηση γνώρισε τον άνθρωπο ο οποίος θα τον επηρέαζε βαθύτατα και αυτός ήταν ο πρεσβύτερος Καικίλιος (Ιερώνυμος, De Viris Illustribus, 68) ή Καικιλιανός (Πόντιος, Vita Cypriani, 4), στον οποίο όφειλε και τη μεταστροφή του στο Χριστιανισμό. Ο ίδιος βαπτίσθηκε το Μεγάλο Σάββατο του 246. Ύστερα από πιέσεις των συμπατριωτών του, νεοφώτιστος ακόμα Χριστιανός, αποδέχθηκε να εισαχθεί στον κλήρο και σε σύντομο χρονικό διάστημα έλαβε με σειρά όλα τα αξιώματα του κατωτέρου κλήρου (αναγνώστης, υποδιάκονος, διάκονος), στην Καρχηδόνα. Με την εισαγωγή του στον κλήρο άμεσα διενήργησε σημαντικό έργο, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στα εξαιρετικά του κηρύγματα για την προσέλκυση ειδωλολατρών, έργο που άρχισε άμεσα να αποδίδει καρπούς. Έτσι μόλις ένα έτος μετά από νέες πιέσεις, χειροτονείται πρεσβύτερος. Η φήμη του εξαπλώνεται πέρα από την Καρχηδόνα και οι λαμπροί λόγοι του από άμβωνος θα γίνουν σημείο αναφοράς. Δύο έτη αργότερα ο επίσκοπος Καρχηδόνος Δονάτος απεβίωσε και με καθολική στήριξη του ποιμνίου εξελέγη επίσκοπος Καρχηδόνας. Αυτό συνέβη προς τα τέλη του έτους 248 ή τις αρχές του 249. Η επιλογή του έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τους φτωχούς της Καρχηδόνας, ήταν ανεπιθύμητος ωστόσο στα ανώτερα μέλη του κλήρου κάτι που θα εκδηλώσουν στην διάρκεια της επισκοπής του.[6]
Ο μεγάλος διωγμός του Δεκίου και η δράση του
Από τα τέλη του έτους 249 μέχρι το 251 η Εκκλησία γνώρισε τον σκληρό διωγμό του Δέκιου.[7] Ο Δέκιος εξέδωσε διάταγμα με το οποίο απαίτησε να του κάνουν θυσίες σε όλη την αυτοκρατορία, το διάταγμα αυτό δεν έχει διασωθεί και οι Εβραίοι εξαιρούνταν από αυτό.[8][9] Ο Κυπριανός, εξαιτίας του μίσους που έτρεφαν προς το πρόσωπό του οι Εθνικοί, προτίμησε να αποσυρθεί σε ένα καταφύγιο κοντά στην Καρχηδόνα και από εκεί να ποιμαίνει το λαό του. Η πατρική αγάπη και η ποιμαντική μέριμνα προς το λαό του, πνευματική και υλική, η σταθερότητα και καθαρότητα των θέσεών του, η εμμονή στην παράδοση και η ορθοπραξία του προσέδωσαν μεγάλο κύρος στον ιερό Πατέρα και έτσι καταξιώθηκε στη συνείδηση των Χριστιανών της καθολικής Εκκλησίας. Το 251 επέστρεψε στα καθήκοντά του αφού ο διωγμός έπαψε, αλλά το έτος 252 διετάχθη και νέος διωγμός στην περιοχή της Καρχηδόνας, την ώρα που επιδημία πανώλης έπληξε την πόλη. Ο ίδιος αυτήν την εποχή συγκέντρωσε του χριστιανούς και διενήργησε μεγάλο έρανο για ενίσχυση των ανθρώπων της πόλεως ανεξαιρέτως πίστης, ενώ ο ίδιος από κοντά ενίσχυε, παρηγορούσε και συμπαραστεκόταν στους αρρώστους και τις οικογένειές τους.
Το ζήτημα των πεπτοκότων και των ερίδων του βαπτίσματος
Η λήξη του διωγμού σήμανε και την έναρξη των προβλημάτων, είτε αυτά αφορούσαν την ανασυγκρότηση της Εκκλησίας είτε σοβαρά ποιμαντικά ζητήματα. Ένα τέτοιο οξύ πρόβλημα, που έπρεπε άμεσα να αντιμετωπιστεί, ήταν εκείνο που αφορούσε την επιστροφή των πεπτωκότων (Λατ.lapsi) στους κόλπους της μητέρας Εκκλησίας.[7] Στην κατηγορία αυτή ανήκαν όσοι Χριστιανοί προτίμησαν να θυσιάσουν στα είδωλα, για να αποφύγουν τις συνέπειες του διωγμού. Αυτοί χαρακτηρίσθηκαν ως θυσιάσαντες (sacrificati - thurificati). Υπήρχε όμως και η κατηγορία εκείνων, οι οποίοι δεν τέλεσαν θυσιαστική πράξη. Αυτοί, προκειμένου να επιβεβαιώσουν το γεγονός αυτό, προσκόμισαν έγγραφα από τους ομολογητές, τα οποία, εκτός του ότι βεβαίωναν τη μη τέλεση της θυσίας, επείχαν και τη θέση αφέσεως (libelli). Όσοι είχαν εξασφαλίσει τα έγγραφα αυτά χαρακτηρίσθηκαν ως λιβελλοφόροι (libellatici). Οι απόψεις των εκκλησιαστικών ανδρών για την επάνοδο των πεπτωκότων στην Εκκλησία ήταν διχασμένες. Οι αυστηρότερες ομάδες απέκλειαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ενώ οι ίδιοι οι πεπτωκότες αποζητούσαν λύσεις με συνοπτικές διαδικασίες. Πίστευαν πως για την επάνοδό τους αρκούσε η προσκόμιση αφέσεων (libelli) από τους ομολογητές. Ο Κυπριανός ήταν υπέρ της άποψης να εκδηλώσουν οι θυσιάσαντες την ειλικρινή, μακρά και έμπρακτη μετάνοιά τους στο σώμα της Εκκλησίας. Επίσης, διαφωνούσε με την αντιεκκλησιαστική πρακτική της παροχής των αφέσεων από τους Ομολογητές. Το αδιέξοδο ήταν προφανές και ο άγιος συγκάλεσε το έτος 251 Σύνοδο στην Καρχηδόνα, προς εξεύρεση λύσης. Η Σύνοδος αποδέχθηκε τις απόψεις του Κυπριανού και έτσι δόθηκε λύση στο πρόβλημα.
Πολλοί από αυτούς επανέρχονταν μαζικά στους κόλπους της εκκλησίας χωρίς να δηλώσουν καν μετάνοια κόντρα στην θέληση και του ίδιου του Κυπριανού που ζητούσε ακριβή δήλωση μετάνοιας, με τον τρόπο αυτό λειτούργησαν Σχισματικά.[3] Οι πέντε διαφωνούντες επίσκοποι δημιούργησαν το Σχίσμα Φηλικισσίμου, είχε έδρα την Καρχηδόνα και απαιτούσε επιστροφή όλων των χριστιανών χωρίς μετάνοια, εξέλεξε επίσκοπο τον Φορτουνάτο. Μία άλλη ομάδα, μοντανιστικών τάσεων εξέλεξε ως επίσκοπο τον Μάξιμο. Ο Κυπριανός, όμως παρέμεινε σταθερός στις θέσεις του και στις αποφάσεις της Συνόδου, γεγονός που τον καταξίωσε στη συνείδηση της Εκκλησίας.[10] H μεγάλη αφοσίωση που έδειξε στον λαό κατά την διάρκεια της πανούκλας και της πείνας οδήγησε σε μεγαλύτερη υποστήριξη.[10] Το έτος 254 ανέκυψε το πρόβλημα του αναβαπτισμού των αιρετικών. Ο Κυπριανός, ακολουθώντας το έθος της βορειοαφρικανικής Εκκλησίας, αλλά και εκείνων της Μικράς Ασίας, ξαναβάφτιζε τους αιρετικούς που επέστρεφαν στους κόλπους της καθολικής Εκκλησίας και δεν είχαν τελέσει πρωτύτερα κανονικό βάπτισμα σε αυτήν. Το ίδιο έπραττε και στην περίπτωση εκείνων, που είχαν τελέσει βάπτισμα μέσα στις σχισματικές Εκκλησίες. Αντίθετη ήταν η άποψη του Πάπα Ρώμης Στέφανου που ταυτίστηκε με τους Ομολογητές λόγω του διωγμού, θεωρούσε έγκυρο το βάπτισμα των αιρετικών και των σχισματικών. Υποστήριζε, μάλιστα, πως αρκούσε για την επάνοδό τους η επίθεση των χειρών χωρίς αναβάπτιση. Για το θέμα αυτό συνήλθαν τρεις σύνοδοι στην Καρχηδόνα. Η πρώτη το έτος 255 με τη συμμετοχή 31 επισκόπων και οι άλλες δύο μέσα στο έτος 256, στις οποίες συμμετείχαν 71 επίσκοποι την πρώτη φορά και 87 επίσκοποι τη δεύτερη. Οι αποφάσεις αυτών των Συνόδων δικαίωσαν την πρακτική και τη στάση του αγίου Κυπριανού. Το γεγονός αυτό εξόργισε τον Στέφανο Ρώμης και αφόρισε τον άγιο, χωρίς όμως να προλάβει να λάβει κανονική ισχύ η καταδικαστική απόφαση.
Το τέλος της ζωής του και το μαρτύριό του
Από το έτος 256 άρχισαν και πάλι οι διώξεις κατά των Χριστιανών από τον αυτοκράτορα Βαλεριανό. Ο Κυπριανός συνελήφθη και εξορίστηκε στο χωριό Κούρουβη. Ένα έτος αργότερα επανέκαμψε στην έδρα του, όμως ανθύπατος της περιοχής Γαλέριος, εξέδωσε διάταγμα να επανασυλληφθεί ύστερα από κατηγορίες σε βάρος του. Έτσι οδηγήθηκε ενώπιον του. Μη αποδεχόμενος να εκπέσει της πίστεως του μετά από βασανισμούς αποφασίσθηκε ο αποκεφαλισμός του στις 14 Σεπτεμβρίου258.
Ο άγιος "παρέδωσε το πνεύμα του", αφού πρώτα δήλωσε με παρρησία, μπροστά στον Ανθύπατο Γαλέριο Μάξιμο, τη χριστιανική του ιδιότητα και την άρνησή του να προδώσει τους Χριστιανούς που κρύβονταν για να γλιτώσουν από το θάνατο. Εμπιστεύτηκε τα ιερά άμφια στους διακόνους του, προσευχήθηκε γονατιστός και πρόσφερε 25 χρυσά νομίσματα στο δήμιό του ως φιλοδώρημα[11].
Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 2 Οκτωβρίου και από τη Ρωμαιοκαθολική στις 16 Σεπτεμβρίου.
Έργα
Το συγγραφικό έργο του Κυπριανού Καρχηδόνας αποτελείται από επιστολές και σύντομες περιστασιακές πραγματείες, οι οποίες αναφέρονται κυρίως σε πρακτικά ποιμαντικά ζητήματα.
Ad Donatum (Προς το Δονάτο), CCL III, A (1976) και SCh 291(1982).
Quod idola dii non sint (Γιατί τα είδωλα δεν είναι θεοί), CSEL III, 1.
De habitu virginum (Περί της ενδυμασίας των παρθένων), CSEL III, 1. Ελληνική μετάφραση του έργου εκπονήθηκε από τον Ν. Ζαρωτιάδη, εκδ. Ostracon, Θεσσαλονίκη, 2014
Testimoniarum libri III ad Quirinum (Μαρτυριών τρία βιβλία προς τον Κυρίνο), CCL III (1972).
De Lapsis (Περί των Πεπτωκότων), CCL III (1972). Νεοελληνική απόδοση από τον Φώτιο Ιωαννίδη,εκδ.Π.Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 2013
De Catholicae Ecclesiae unitate (Περί της ενότητας της Καθολικής Εκκλησίας), SCh 9(1942) και CCL III (1972). Ελληνική μετάφραση του έργου εκπονήθηκε από τον Κ. Δρατσέλλα, Κυπριανού, επισκόπου Καρχηδόνος, De Catholicae Ecclesiae Unitate, επιστολαί 73, 66, 46, 74, 10, 70 (Μετάφρασις εκ του λατινικού μετ’ εισαγωγής), Αθήναι 1968. Ελληνική μετάφραση του έργου εκπονήθηκε από τον Ν. Ζαρωτιάδη, εκδ. Ostracon, Θεσσαλονίκη, 2014.
De mortalitate (Περί του θανάτου), CCL III, A (1976).
De Domenica Oratione (Περί της Κυριακής Προσευχής), CCL III A (1976). Ελληνική μετάφραση του έργου εκπόνησε ο Δ. Μενάγιας, Ευαγγελικός Κήρυξ 9(1865) και ο Αρχιμ. Θεόκλητος Χρ. Ντζάθας, Του εν αγίοις πατρός ημών Κυπριανού επισκόπου Καρχηδόνος, Πατερικαί υποθήκαι περί της Κυριακής προσευχής (De Domenica Oratione). Μετάφραση εκ του Λατινικού πρωτοτύπου στη Νεοελληνική γλώσσα με εισαγωγή - ερμηνευτικά σχόλια, πραγματολογικά στοιχεία - παραπομπές, Αθήναι 2003.
De opere et eleemosynis (Περί έργων και ελεημοσύνης), CCL III A (1976). Ελληνική μετάφραση του έργου εκπονήθηκε από τον Ν. Ζαρωτιάδη, Ostracon, 2014.
Ad Demetrianum (Προς το Δημητριανό), CCL III A (1976) και SCh 467(2003).
De bono patientiae (Περί του αγαθού της υπομονής), CCL III A (1976). Ελληνική μετάφραση εκπόνησε ο Γρ. Ζιγαβηνός, Ευαγγελικός Κήρυξ 7(1863) και ο ΑρχιμανδρίτηςΘεόκλητος Χρ. Ντζάθας, Του εν αγίοις πατρός ημών Κυπριανού επισκόπου Καρχηδόνος, Πατερικαί Υποθήκαι περί του αγαθού της υπομονής (De bono patientiae), Μετάφραση εκ του Λατινικού πρωτοτύπου στη Νεοελληνική γλώσσα με εισαγωγή - ερμηνευτικά σχόλια, πραγματολογικά στοιχεία - παραπομπές, Αθήναι 2004.
Ad Fortunatum (Προς το Φορτουνάτο), CCL III (1972).
De zelo et livore (Περί ζήλιας και φθόνου), CCL III A (1976). Ελληνική μετάφραση εκπόνησε ο Γρ. Ζιγαβηνός, Ευαγγελικός Κήρυξ 1(1857).
Διασώθηκε επίσης ένα corpus, αποτελούμενο από 81 Επιστολές. Από αυτές, οι 65 γράφτηκαν από τον ιερό Πατέρα, ενώ οι 16 είχαν ως αποδέκτη είτε τον άγιο είτε το πλήρωμα της καρχηδονικής Εκκλησίας. Βλ. την έκδοσή τους στον L. Bayard, Saint Cyprien, Correspondance, I - II, Paris 1961-1962. Την ελληνική μετάφραση, μερικών από αυτές, βλ. στον Κ. Δρατσέλλα, Κυπριανού, επισκόπου Καρχηδόνος, ό. π., Αθήναι 1968.
Διδασκαλία
Ο επίσκοπος Κυπριανός
Ο άγιος Κυπριανός Καρχηδόνας είναι ο πρώτος Πατέρας και Διδάσκαλος της Δυτικής Εκκλησίας. Με τη νηφαλιότητα του χαρακτήρα του και το ειρηνικό ενωτικό του πνεύμα, απέκτησε οικουμενική αποδοχή από το σώμα της Εκκλησίας. Η εμμονή του στο ζήτημα της ενότητας και μοναδικότητας της Καθολικής Εκκλησίας, της αγιοπνευματικής και σωτηριολογικής σπουδαιότητας του μυστηρίου του βαπτίσματος, της αληθινής μετάνοιας και της αποδοχής τής παράδοσης, αποτέλεσαν ουσιαστική θεολογική συμβολή όχι μόνο κατά τον 3ο αιώνα, αλλά και στη σύγχρονη πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Η θεολογική σκέψη του Κυπριανού δεν ήταν μόνο συνταυτισμένη με την εκκλησιολογία του αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας, αλλά αποτελούσε και δυναμική επέκταση αυτής. Οι διακηρύξεις του για τη μοναδικότητα της Εκκλησίας και του επισκοπικού αξιώματος, το οποίο εγγυάται την ενότητα και την καθολικότητά της, εδράζονταν στα λόγια του ίδιου του Ιησού Χριστού, ο οποίος, απευθυνόμενος προς τον Απόστολο Πέτρο, μίλησε για την οικοδόμηση μίας Εκκλησίας υπό έναν ποιμένα. (Ματθ. 16:17-18) Η διδασκαλία του αγίου απώθησε το δόγμα του πέτρειου πρωτείου όσον αφορά εξουσία ή δικαιοδοσία μεταξύ των εκκλησιών. Ο Κυπριανός, με ιδιαίτερη προσοχή και σαφήνεια, δίδαξε στο πλήρωμα της Εκκλησίας την ισοτιμία των Αποστόλων.
Σύμφωνα με τη διδασκαλία του αγίου, η αναφορά του Κυρίου στον Απόστολο Πέτρο καταδεικνύει τη διασφάλιση της μοναδικότητας και της αδιαίρετης ενότητας της Καθολικής Εκκλησίας. Έτσι, μολονότι υπάρχουν πολλές τοπικές εκκλησίες - επισκοπές, με ταγούς τους ισόκυρης τιμής και πνευματικής δύναμης ποιμένες - επισκόπους τους, ουσιαστικά πρόκειται για τη μία αδιαίρετη εκκλησία - επισκοπή υπό έναν ποιμένα - επίσκοπο[12]. Ο επίσκοπος, κατά τον Κυπριανό, βρίσκεται «εν τη εκκλησία» και αυτή «εν τω επισκόπω», τη στιγμή που «όποιος δεν είναι με τον επίσκοπο δεν μπορεί να είναι στην εκκλησία»[13].
Ο άγιος Κυπριανός υποστήριξε πως οι αιρέσεις και τα σχίσματα ήταν έργα του Αντιχρίστου, που οδηγούσαν στη διαίρεση της Εκκλησίας. Οι βασικές αυτές εκκλησιολογικές θέσεις δεν άφηναν περιθώρια για ανάπτυξη πρωτείων μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Σύμφωνα με τον άγιο, ένα ήταν το μόνο γνήσιο και αποδεκτό πρωτείο της Εκκλησίας και αυτό ήταν η αλήθεια της. Συνεπής σε αυτή τη διδασκαλία του, ο Κυπριανός δεν αναγνώριζε πρωτείο δικαιοδοσίας (primatum jurisdictionis) επί των άλλων τοπικών Εκκλησιών στο Ρωμαίο επίσκοπο. Ούτε συγκατένευσε στην αποδοχή του τίτλου επίσκοπος των επισκόπων: "neque enim quisquam nostrum episcopum se episcoporum constituit", που ήθελε να επιβάλει για λογαριασμό του ο επίσκοπος Ρώμης Στέφανος.
Ο ιερός Πατέρας υποστήριξε τη λειτουργία του συνοδικού συστήματος της Εκκλησίας, το οποίο, μάλιστα, υιοθέτησε εμπράκτως στην ποιμαντική του διακονία. Διακήρυξε, επίσης, ότι η εκλογή των επισκόπων και η χειροτονία των πρεσβυτέρων και διακόνων πρέπει να γίνεται με τη σύμφωνη γνώμη, αλλά και με τη συμμετοχή όλου του σώματος της τοπικής Εκκλησίας, κλήρου και λαού. Υπολόγιζε, μάλιστα, ιδιαιτέρως, τον παράγοντα του λαϊκού στοιχείου στα εκκλησιαστικά δρώμενα. Έτσι, είτε επρόκειτο για κάποια νέα χειροτονία είτε για εκδίκαση κάποιου παραπτώματος ενός ιερέα, ο Κυπριανός λάμβανε σοβαρά υπόψη του τη γνώμη του λαού. Στις συνοδικές συνεδριάσεις συμμετείχε και το λαϊκό πλήρωμα της Εκκλησίας.
Ο άγιος υποστήριξε ότι ο άνθρωπος ενσωματώνεται στο αδιαίρετο σώμα της Εκκλησίας με το άγιο βάπτισμα. Οφείλει όμως να αγωνιστεί για την παραμονή του σε αυτό, γιατί έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει δυνατότητα σωτηρίας του[14]. Συνεπής προς αυτές τις βασικές εκκλησιολογικές και σωτηριολογικές του θέσεις, δεν αναγνώριζε το κύρος του βαπτίσματος των αιρετικών, αλλά ούτε και εκείνο που τελούνταν μέσα στους κόλπους των σχισματικών ομάδων. Στη σκέψη του πρυτάνευε η κανονική τέλεση του Μυστηρίου από ιερέα της μίας και μοναδικής, γνήσιας και Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού. Πίστευε, πως εκείνοι που δε βρίσκονταν σε κοινωνία με την καθολική Εκκλησία δεν κατείχαν την αλήθεια της και, κατά συνέπεια, δεν μπορούσε να τους αναγνωριστεί εγκυρότητα Μυστηρίων. Ο βαπτισμένος πρέπει να χρίεται, για να είναι ο κεχρισμένος του Θεού και να έχει τη χάρη του Χριστού.
Ο Κυπριανός δίδαξε πως η θεία ευχαριστία είναι το αληθινό σώμα και αίμα του Ιησού Χριστού. Το Μυστήριο είναι τέλειο, όταν ο άρτος και ο οίνος αναμιγνύονται και ενώνονται, εικονίζοντας το σύνδεσμο των πιστών με τον Κύριο. Η τέλεση του Μυστηρίου πρέπει να γίνεται το πρωί, επειδή δια της θυσίας εορτάζεται και η ανάσταση του Κυρίου, που έγινε πρωί. Ο Χριστιανός οφείλει να προσέρχεται με καθαρή συνείδηση στη θεία ευχαριστία, εξομολογούμενος τις αμαρτίες του, για να μη προσφέρει βία στο σώμα και το αίμα του Χριστού.
Υποσημειώσεις
↑The Liturgy of the Hours according to the Roman Rite: Vol. IV. New York: Catholic Book Publishing Company, 1975. σ. 1406
↑ 3,03,1Chapman, Henry Palmer (1908). "St. Cyprian of Carthage" . In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Τομ. 4. New York: Robert Appleton Company
↑Butler's Lives of the Saints, (Michael Walsh, ed.), New York: HarperCollins Publishers, 1991, σ. 289
↑W. H. C. Frend (1984). The Rise of Christianity. Fortress Press, Philadelphia. σ. 319
↑Graeme Clarke (2005). Third-Century Christianity. In The Cambridge Ancient History, Volume XII: The Crisis of Empire, edited by Alan Bowman, Averil Cameron, and Peter Garnsey. Cambridge University Press
↑ 10,010,1Foley, Leonard O.F.M., "St. Cyprian", Saint of the Day, (revised by Pat McCloskey O.F.M.), Franciscan Media
↑"Super unum aedificat ecclesiam et, quamuis apostolis omnibus post resurrectionem suam parem potestatem tribuat… unitatis eiusdem originem ab uno incipientem sua auctoritate disposuit. Hoc erant utique et ceteri apostoli quod fuit Petrus, pari consortio praediti et honoris et potestatis, sed exordium ab unitate proficiscitur ut ecclesia Christi una monstretur… Episcopatus unus est cuius a singulis in solidum pars tenetur. Ecclesia una est in moltitudinem latius incremento fecunditatis extenditur". (De Ecclesiae Catholicae unitate, 4-5)
↑episcoporum in ecclesia esse et ecclesia in episcopo, et si qui cum episcopo non sit in ecclesia non esse, Epist. 66, 8.3
↑«Salus extra ecclesiam non est» και «nulla salus extra ecclesiam», μεταφραζόμενα αντίστοιχα «σωτηρία εκτός Εκκλησίας δεν υφίσταται» και «καμία σωτηρία εκτός Εκκλησίας». (Επιστολή LXXII (LXXIII) Προς Ιουβαϊανό, Περί Βαπτίσματος των Αιρετικών, διαθέσιμο εδώ και Επιστολή LXI (IV) Προς Πομπόνιο, Περί τινών Παρθένων, διαθέσιμο εδώ, στον ιστότοπο Christian Classics Ethereal Library (Αγγλικά)) Ο Αυγουστίνος Ιππώνος στο έργο του Περί Βαπτίσματος, Κατά των Δονατιστών κάνει παράθεση αυτής της φράσης του Κυπριανού. (4.17, διαθέσιμο στα Αγγλικά εδώ, στον ιστότοπο newadvent.org (Αγγλικά))
Ι. Φωκυλίδη, "Ο άγιος Κυπριανός", Πάνταινος 18(1926), 416-427, 438-446
Β. Ψευτογκά, "Κυπριανός. Ο Καρχηδόνος (Caecilius Cyprianus)", Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία 7(1965), 1099-1112
Ιω. Ζηζιούλα, Μητροπ. Περγάμου, Η ενότης της Εκκλησίας εν τη Θεία Ευχαριστία και τω επισκόπω κατά τους τρεις πρώτους αιώνες, Αθήνα 1990²
Απ. Γλαβίνα, Οι διωγμοί κατά της Εκκλησίας στην προκωνσταντίνεια εποχή, Κατερίνη 1992, 161-200
J. Colson, L' évêque, lien d' unité et de charité chez saint Cyprien de Carthage, Raris 1961
M. A. Fahey, Cyprian and the Bible, a study in third century exegesis, Tübingen 1971
P. Hinghliff, Cyprian of Cartage and the unity of the Christian Church, London 1974
C. Tibiletti, "Ascetismo e storia della salvezza nel De habitu virginum di Cipriano", Augustinianum 19(1979), 431-442
P. A. Gramaglia, "Cipriano e il primato romano", Rivista di Storia e Lettteratura Religiosa 28(1992), 185-213
N. Afanassieff, "The Church which presides in love", The Primacy of Peter. Essays in Ecclesiology and the Early Church, SVS Press, Crestwood 1992², 91-143
G. D. Dunn "Infected Sheep and diseased cattle, or the pure and Holy Flock: Cyprian’s Pastoral care of Virgins", Journal of Early Studies 11:1(2003), 1-20
Φ. Σ. Ιωαννίδη, Εκκλησιαστική Γραμματολογία. Συγγραφείς και Πατέρες της Δύσης (Β΄–ΣΤ΄ αι.), Τόμος Α΄, έκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 2004, 34-42.
Χ. Δ. Βασιλόπουλου, Ο Άγιος Κυπριανός, Εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου, Αθήνα, 1988.
Φώτιος Ιωαννίδης ,Κυπριανός Καρχηδόνας, Οι Πεπτωκότες,Εισαγωγή, Κείμενο, Μετάφραση, Σχόλια,Πατερικά και Αγιολογικά Κείμενα και Μελέτες VIII, εκδ.Π. Πουρναρά,Θεσσαλονίκη 2013
Νικόλαος Ζαρωτιάδης, Κυπριανός Καρχηδόνας: Αγαθοεργίες και ελεημοσύνη, Η ενότητα της καθολικής εκκλησίας, Η ενδυμασία των παρθένων, Εκδόσεις Ostracon 2014.
Νικόλαος Ζαρωτιάδης, Κυπριανός Καρχηδόνας, Σπουδή στη σκέψη του, Εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 2019.
