Το Βασίλειο της Γερμανίας άρχισε ως το ανατολικό μέρος του Βασιλείου των Φράγκων, το οποίο διαιρέθηκε με τη Συνθήκη του Βερντέν το 843. Έτσι, οι ηγεμόνες της ανατολικής πλευράς αποκαλούσαν τον εαυτό τους αρχικά rex Francorum, βασιλιά των Φράγκων, και μετά απλά rex, βασιλιά. Η αναφορά στο "Γερμανοί", που υποδηλώνει την εμφάνιση Γερμανικού έθνους με τον έναν ή άλλο τρόπο, δεν εμφανίστηκε παρά τον 11ο αιώνα, όταν ο πάπας αναφέρθηκε στον αντίπαλό του Ερρίκο Δ΄ ως rex teutonicorum, Βασιλιά των Τευτόνων, προκειμένου να τον χαρακτηρίσει ως ξένο. Οι βασιλείς αντέδρασαν με το να χρησιμοποιούν σταθερά το τίτλο rex Romanorum, βασιλιάς των Ρωμαίων, για να τονίσουν τον καθολικό ρόλο τους ακόμα και πριν να γίνουν αυτοκράτορες. Ο τίτλος αυτός παρέμεινε σε χρήση μέχρι το τέλος της (πρώτης) Αυτοκρατορίας το 1806, αν και μετά το 1508 οι εκλεγμένοι Αυτοκράτορες προσέθεταν το "Βασιλιάς στη Γερμανία" στους τίτλους τους (Σημείωση: σε αυτό το άρθρο οι βασιλείς για λόγους σαφήνειας ονομάζονται Βασιλείς της Γερμανίας).
Το Βασίλειο της Γερμανίας δεν ήταν ποτέ εντελώς κληρονομικό· η καταγωγή ήταν μόνο ένας από τους παράγοντες, που καθόριζαν τη διαδοχή των βασιλέων. Ο βασιλιάς τυπικά εκλεγόταν από την αριστοκρατία του βασιλείου, κατά τη Φραγκική παράδοση. Σταδιακά η εκλογή έγινε προνόμιο μιας ομάδας πριγκίπων, που ονομαζόταν εκλέκτορες και η Χρυσή Βούλα του 1356 (Bulla Aurea, Goldene Bulle) καθόρισε επίσημα τις διαδικασίες της εκλογής (7 εκλέκτορες: οι ηγεμόνες της Βοημίας, της Σαξονίας, του Παλατινάτου, του Βρανδεμβούργου και οι αρχιεπίσκοποι Μάιντς, Κολωνίας, Τρηρ)[1].
Κατά το Μεσαίωνα, ο βασιλιάς δεν λάμβανε τον τίτλο του "αυτοκράτορα" (από το 982 ο πλήρης τίτλος ήταν Imperator Augustus Romanorum, Σεβαστός Αυτοκράτορας των Ρωμαίων) μέχρι να στεφθεί με το Σιδηρούν Στέμμα της Λομβαρδίας, οπότε έπαιρνε το τίτλο rex Italiae, βασιλιάς της Ιταλίας. Κατόπιν θα πήγαινε στη Ρώμη, όπου θα στεφόταν αυτοκράτορας από τον Πάπα.
Ο Μαξιμιλιανός Α΄ ήταν ο πρώτος βασιλιάς που έφερε το τίτλο του εκλεγμένου-αυτοκράτορα. Μετά την αποτυχία του το 1508 να βαδίσει προς τη Ρώμη και να στεφθεί από τον Πάπα, αυτοανακηρύχθηκε εκλεγμένος-αυτοκράτορας με την παπική συγκατάθεση. Ο διάδοχός του, Κάρολος Ε΄ επίσης πήρε αυτόν το τίτλο μετά τη στέψη του το 1520, μέχρι να στεφθεί αυτοκράτορας από τον Πάπα το 1530. Από το Φερδινάνδο Α΄ και μετά, όλοι οι αυτοκράτορες ήταν εκλεγμένοι-αυτοκράτορες, αν και αναφερόταν ως αυτοκράτορες. Παράλληλα, οι διάδοχοι των αυτοκρατόρων είχαν το τίτλο του βασιλιά των Ρωμαίων αν εκλεγόταν από τον Σύλλογο (Collegium) των εκλεκτόρων κατά τη διάρκεια της ζωής των προκατόχων τους.
Η αρίθμηση συνεχίζει αυτή των βασιλέων των Φράγκων ("Αγίων Ρωμαίων Αυτοκρατόρων") Καρόλου Α΄, Λοθαρίου Α΄, Καρόλου Β΄. Οι συμβασιλείς ή αντίπαλοι βασιλείς δεν έχουν αρίθμηση. Το 1806 καταργήθηκε η Α.Ρ.Α.Γ.Ε. από τον Ναπολέοντα Α΄· από εκεί και πέρα οι βασιλείς της Πρωσίας είναι και αυτοκράτορες της Γερμανίας και αρχίζει νέα αρίθμηση.
Οι Αυτοκράτορες εμφανίζονται με έντονη γραφή. Οι αντίπαλοι βασιλείς, αντί-βασιλείς, και νεαροί συμβασιλείς είναι με πλάγια γραφή.
Όνομα-Σε παρένθεση το όνομα στα Γερμανικά. Βασιλιάς-Αρχή Βασιλείας. Αυτοκράτορας-Βασιλεία ως Αυτοκράτορας. Τέλος-Τέλος Βασιλείας.
Γιος του Λουδοβίκου του Γερμανικού, κυβέρνησε την Αλαμαννία, τη Ραιτία, και από το 882 όλο το Ανατολικό Φραγκικό Βασίλειο. Βασιλιάς της Ιταλίας από το 879
Αρνούλφος (Arnulf der Böse, Herzog von Bayern) αντίπαλος βασιλιάς
Λεοπολδιδών (Βαυαρική)
919
—
921
Αντίπαλος βασιλιάς του Ερρίκου Α΄
Η Γερμανία μέσα στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, 962–1806
Ο τίτλος "Βασιλιάς των Ρωμαίων", που χρησιμοποιείται στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Α.Ρ.Α.) θεωρείται ισοδύναμος του "Βασιλιάς της Γερμανίας". Οι επτά εκλέκτορες (Παλατινάτου [μετά Βαυαρίας], Σαξονίας, Βρανδεμβούργου, Βοημίας, Κολωνίας, Τρηρ, Μάιντς) εξέλεγαν έναν βασιλιά, ο οποίος κατόπιν πήγαινε στη Ρώμη για να στεφθεί αυτοκράτορας από τον Πάπα.
Το 936 ο Όθων Α΄ της Ανατολικής Φραγκίας ονομάζει τον εαυτό του "Άγιο Ρωμαίο Αυτοκράτορα του Γερμανικού Έθνους" (Α.Ρ.Α.Γ.Ε.).
Εγγονός του Φίλιππου, αντίπαλος βασιλιάς στον Ριχάρδο της Κορνουάλης, δεν είχε εξουσία, αργότερα αντιτάχθηκε στον Ροδόλφο Α΄. Παραιτήθηκε από τις αξιώσεις το 1275, πέθανε το 1284
Γιος του Φρειδερίκου Γ΄, Βασιλιάς της Γερμανίας υπό τον πατέρα του, 1486–1493, υιοθέτησε τον τίτλο εκλεγμένος-αυτοκράτορας το 1508 με τη συγκατάθεση του Πάπα
Εγγονός του Μαξιμιλιανού Α΄, αδελφός του Καρόλου Ε΄, Βασιλιάς της Γερμανίας υπό τον αδελφό του, 1531–1556, ο τελευταίος βασιλιάς που στέφτηκε στον Καθεδρικό του Άαχεν. Εκλεγμένος-Αυτοκράτορας
Γιος του Λεοπόλδου Β΄, διέλυσε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, επίσης Αυτοκράτορας της Αυστρίας 1804–1835, Πρόεδρος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας (1815-1835), πέθανε το 1835
Γερμανικές συνομοσπονδίες, 1806–1871
Συνομοσπονδία του Ρήνου, 1806–1813
Όνομα
Εικόνα
Τίτλος
Οίκος
Αρχή
Τέλος
Ναπολέων Αυτοκράτορας των Γάλλων (Napoléon I, Kaiser der Franzosen)
↑ 2,02,12,22,3Medieval Europeans: studies in ethnic identity and national perspectives in medieval Europe By Alfred P. Smyth, Palgrave Macmillan (1998), p. 64
↑εκλεγμένος από το Κοινοβούλιο της Φρανκφούρτης ως Αυτοκρατορικός Βικάριος του νέου Γερμανικού Ράιχ. Η Γερμανική Συνομοσπονδία θεωρούνταν διαλυμένη.
↑Ανακηρύχθηκε εκείνη τη μέρα Γερμανός Αυτοκράτορας.
↑Η παραίτηση ανακοινώθηκε από τον Καγγελάριο στις 9 νοεμβρίου, και ο Αυτοκράτορας αναχώρισε στην εξορία στην Ολλανδία. Δεν παραιτήθηκε επίσημα μέχρι τις 28 Νοεμβρίου.
.jpg)
_Miniatur.jpg)
.jpg)
_-_Emperor_Ferdinand_I_-_WGA02326.jpg)
_-_Portr%C3%A4t_Kaiser_Karl_VI.jpg)
.png)
