Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές.Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 06/01/2020.
Το πραγματικό όνομα του αγωνιστή ήταν Γεώργιος Ζούκας (1866-1922), όμως έμεινε στην Ιστορία γνωστός με το ψευδώνυμο Ιωάννης Γούναρης.
Βιογραφία
Καταγωγή και συνεισφορά στην Α' Πολιορκία του Μεσολογγίου
Ο Ιωάννης Γούναρης καταγόταν από τα Ιωάννινα και ήταν ακόλουθος του πασά Ομέρ Βρυώνη. Κατά τη διάρκεια της Α’ Πολιορκίας του Μεσολογγίου ήταν έμπιστος κυνηγός του πασά [1], ενώ η οικογένεια του βρισκόταν υπό τον τουρκικό ζυγό στην Άρτα[2]. Χάρη στην ελευθερία κινήσεων που του προσέδιδε η ιδιότητα του κυνηγού, πληροφορήθηκε από τον Γεώργιο Βαρνακιώτη το σχέδιο του τουρκικού στρατού για γενική έφοδο στο ανατολικό τμήμα του Μεσολογγίου, που θα πραγματοποιούταν ξημερώματα της 25ης Δεκεμβρίου 1822, ανήμερα δηλαδή των Χριστουγέννων. Το απόγευμα της 24ης Δεκεμβρίου, ο Ιωάννης, μετά από έντονη εσωτερική πάλη, γνωρίζοντας τις συνέπειες της απόφασης του, γνωστοποίησε στους Έλληνες, μέσω του γραμματέως του Μακρή, το σχέδιο[3]. Ο Μαυροκορδάτος, μαθαίνοντας την είδηση, ενίσχυσε την άμυνα του φρουρίου και ειδικότερα τη νοτιοανατολική του πλευρά. Έτσι, η γενική έφοδος απέτυχε καθώς οι Μεσολογγίτες στρατιώτες αντί να βρίσκονται στις εκκλησίες, λόγω της εορτής, ήταν προετοιμασμένοι και απέκρουσαν τις εφορμήσεις του τουρκικού στρατού[4]. Οι υποψίες έπεσαν στο Ιωάννη Γούναρη καθώς ήταν Έλληνας και ένας από τους λίγους που γνώριζαν το σχέδιο. Ο Βρυώνης για να τον εκδικηθεί, έσφαξε την οικογένειά του την οποία κρατούσε υπόδουλη στην Άρτα[5][6].
Αγώνας για την αναγνώριση της θυσίας του
Η δράση του αυτή αναγνωρίστηκε από διάσημους οπλαρχηγούς. Ο Γ. Κουντουριώτης[7] ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, του έδωσε αποδεικτικό έγγραφο που διέταζε τη Διοίκηση να τον αποζημιώσει χρηματικά για τη θυσία του. Εξουθενωμένος πνευματικά από την εκτέλεση της οικογενείας του, διεκδικούσε καθημερινά για δύο μήνες από το Υπουργείο Οικονομίας, την ανταμοιβή του, χωρίς αποτέλεσμα. Στις 2 Οκτωβρίου 1824, έστειλε ο ίδιος διαμαρτυρία για την αδιαφορία της Γενικής Γραμματείας. Στις 14 Αυγούστου 1930, η Γραμματεία των Στρατιωτικών, του έδωσε 120 φοίνικες, προκειμένου να ανακουφιστεί από την οικονομική εξαθλίωση στην οποία είχε περιέλθει, παρά τη διαταγή του προέδρου Κουντουριώτη η οποία του απέδιδε 1500 γρόσια[8].
Μοναχισμός και τελευταία χρόνια
To 1833, κατέφυγε στο Μεσολόγγι, στην Ιερά Μονή Παναγίας Ελεούσας της Αιτωλοακαρνανίας. Ανακαίνισε το μοναστήρι και εκάρη μοναχός, αποφεύγοντας την επαφή με τον κόσμο[9]. Μέχρι το 1837 είχε λησμονηθεί από το Νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος. Μετά την εγκαθίδρυση της βασιλείας στην Ελλάδα, παρουσιάσθηκε μαζί με άλλους οπλαρχηγούς στον Βασιλιά Όθωνα, ο οποίος εισακούγοντας την επιθυμία του, παρέδωσε στη Μονή Παναγίας Ελεούσας μια μικρή έκταση γης για την υποδοχή των προσκυνητών, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον Ιωάννη Γούναρη[10]. Η ασκητική του ζωή κράτησε δέκα χρόνια. Για πολλούς ιστοριογράφους, η ζωή του τελειώνει στη Μονή. Παρόλα αυτά, υπάρχουν αναφορές στο όνομα του σε αυθεντικές μαρτυρίες, που αποδεικνύουν την μετέπειτα κοσμική πορεία του.
↑Στασινοπούλου Κ. Α. : «Οί Μεσολογγΐται», Αθήνα 1926, σ.47-48.
↑Σφυρόερας, Β. (1975). Σταθεροποίηση της επαναστάσεως, 1822-1823. Ιστορία του Ελληνικού έθνους - Τόμος 12: Η ελληνική επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1813-1822), Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών,σελ.274.
Δρακόπουλος, Β. & Ευθυμίου, Γ. (Επιμ.)(2003), Επίτομο λεξικό της Ελληνικής Ιστορίας: Αθήνα, Το Βήμα
Σφυρόερας, Β. (1975). Σταθεροποίηση της επαναστάσεως, 1822-1823. Ιστορία του Ελληνικού έθνους - Τόμος 12: Η ελληνική επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1813-1822), Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών
Τρικούπης, Σ. (1854). Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως- Τόμος Β', Λονδίνο: Τυπογραφία της Αυλής του Ερυθρού Λέοντος
